ΠΑΠΠΑΔΕΣ, Χωριό, ΧΑΛΚΙΔΑ

  Το χωριό Παπάδες βρίσκεται στο βορειότερο άκρο της επαρχίας Χαλκίδας. Το χωριό είναι κτισμένο σε ομαλό λόφο με πανοραμική θέα προς το Αιγαίο Πέλαγος. Ολη η περιοχή του χωριού είναι όμορφη και γραφική. Το υψόμετρό του είναι 400 περίπου μέτρα. Η όλη περιοχή του χωριού είναι 35 τ.χμ. Το μεγαλύτερο μέρος της εκτάσεως καλύπτεται από πευκώνες και θάμνους.
  Μια αφήγηση του γεροντότερου του χωριού διατυπώνει ρεαλιστικά την προέλευση της ονομασίας του χωριού: Την εποχή της τουρκοκρατίας, λένε, στο μέρος που είναι σήμερα το χωριό ήταν Μοναστήρι με αρκετά μεγάλη μοναστηριακή περιουσία. Οι μοναχοί (παπάδες) που κατείχαν το Μοναστήρι κατάγονταν από τη Λέσβο. Εφυγαν από εκεί για να γλιτώσουν από τους Τούρκους και εγκαταστάθηκαν στο μέρος του χωριού, κτίζοντας Μοναστήρι και μένοντας μετά του ηγουμένου τους εκεί. Η επικρατέστερη όμως κατά την άποψη των περισσοτέρων προέρχονταν από μοναχούς της Μονής Ξηροποτάμου του Αγίου Ορους.
  Οι σκλάβοι τότε Ελληνες της περιοχής κατοικούσαν στο χωριό Δόκανο που βρισκόταν μεταξύ Αχλαδιού και του σημερινού χωριού. Το σημερινό χωριό "Παπάδες" το δημιούργησαν οι κάτοικοι του Δόκανου.
  Σύμφωνα με την ιστορική παράδοση η μετοίκηση των κατοίκων του Δόκανου οφείλεται στο ακόλουθο γεγονός. Ο Τούρκος Αγάς του Δόκανου κατεδικάσθη να παραχωρήσει στον Αγά του Αχλαδίου το προς Αχλάδι τμήμα της περιουσίας του ως αποζημίωση για τη μη εξόφληση της χρηματικής οφειλής. Κατόπιν τούτου ο Αγάς του Δόκανου μετέφερε το "Κονάκι" του στο Μοναστήρι, στους μοναχούς (Παπάδες) για να είναι το κέντρο της περιουσίας που του απέμεινε. Τον Αγά τότε ακολούθησαν όλοι οι κάτοικοι του Δόκανου, οι υποτακτικοί του, κι έτσι δημιουργήθηκε το χωριό στους μοναχούς (παπάδες), ονομασία διατηρούμενη μέχρι σήμερα. Ο ενοριακός ναός είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου. Υπάρχει 2/θ Δημοτικό Σχολείο που η λειτουργία του αρχίζει από το έτος 1900.
  Πρώτοι διδάσκαλοι του σχολείου ο Δ. Θεοδωράκης και ο ιερέας Κεχαγιόγλου.
  Στο Δ.Δ. Παπάδων ανήκει και ο οικισμός "Ξηροπόταμος" ο οποίος τελευταία παρουσιάζει μεγάλη ανάπτυξη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Νηλέως.