Από το
Ανήλιο
περνάμε τη βαθιά ρεματιά Μέγα Ρέμα και φτάνουμε στο απέναντι χωριό Μακρυρράχη
ή Μακρυαρράχη όπως το έλεγαν οι παλιότεροι, το πιο "συγκεντρωμένο"’
από τα χωριά του Ανατολικού Πηλίου, που είναι χτισμένο στην ανατολική πλευρά μιας
πράγματι μακριάς ράχης. Το πότε ιδρύθηκε μέσα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας τούτο
το χωριό δεν είναι γνωστό. Το βέβαιο, πάντως, είναι πως στη μοιρασμένη με το Ανήλιο
παραλία του Μπάνικα υπήρξαν λείψανα αρχαίας ζωής. Στον ίδιο χώρο και στην κορυφή
παρακείμενου παράκτιου λόφου, υπάρχουν ακόμα πενιχρά λείψανα από μεσαιωνικό οχυρό,
που οι ντόπιοι το λένε Παλιόκαστρο. «Χάσι» αρχικά και τούτο το χωριό, άνηκε έως
το 1655 στην «ερίτιμον και πολύσεμνον Σουλτάναν Ασμά Χανούμ, προς εξασφάλισην
των δαπανών του θηλασμού και της διατροφής της», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά
σε φερμάνι του Σελίμ του Γ'. Αργότερα έγινε βακούφι και όπως και τα γειτονικά
της χωριά, είχε καλές προσόδους από τη μεταξοκαλλιέργεια και την κατασκευή σκουτιών.
Καλές μέρες όμως είδε η Μακρυρράχη και στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές
του 20ου αιώνα από τις μεγάλες ευεργεσίες του ξενιτεμένου στην Αίγυπτο τέκνου
της Γ.Δ Κανισκέρη, που διέθεσε μεγάλα ποσά για κοινωφελή έργα στο χωριό, όπως
ήταν η κατασκευή υδραγωγείων και δρόμων, οι επισκευές των ναών του Τίμιου Προδρόμου
και του Γενέσιου της Θεοτόκου κ.λπ, ενώ γνωστό είναι και το «Κανισκέρειον Ορφανοτροφείον»
που ίδρυσε ο ίδιος στην Αίγυπτο και για τον οποίο διέθεσε 28.000 λίρες.
Η Μακρυρράχη, χωριό με κατοίκους μεθοδικούς δεντροκαλλιεργητές και
κυρίως μηλοπαραγωγούς, αλλά και ανθοκόμους, έχει σήμερα και Γυναικείο Αγροτουριστικό
Συνεταιρισμό με σημαντική δραστηριότητα στον τομέα της παραγωγής και εμπορίας
τοπικών προϊόντων (λουλουδιών, αρωματικών φυτών, εδεσμάτων, γλυκών και ποτών).
Από τα ενδιαφέροντα του χωριού η ανακαινισμένη στα 1851 κεντρική βασιλική του
Τίμιου Προδρόμου με καλής τέχνης λιθανάγλυφα, το κεντρικό ξωκλήσι του Αθωνα και
κυρίως η πανέμορφη και έρημη αμμουδιά των Αγίων Σαράντα που «μυρμηγκιάζει» τα
καλοκαίρια από τους μακρυρραχιώτες παραθεριστές. Ενταγμένη μετά την απελευθέρωση
της Θεσσαλίας στον πρώτο δήμο της Ζαγοράς, η Μακρυρράχη έγινε ξεχωριστή κοινότητα
στα 1914, για να ενταχθεί στον ίδιο δήμο και πάλι ως δημοτικό διαμέρισμα με το
νόμο «Καποδίστριας».
