Εμφανίζονται 3 τίτλοι με αναζήτηση: Θέματα του τόπου στην ευρύτερη περιοχή: "ΕΒΡΟΣ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ (Κωμόπολη) ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ
Το χωριό Μεταξάδες βρίσκεται στο ΒΔ τμήμα του Ν.Έβρου. Ενδυματολογικά
με το ίδιο όνομα χαρακτηρίζονται τα χωριά της ευρύτερης περιοχής των Μεταξάδων
(Αλεποχώρι, Παλιούρι, Χανδράς, Μικρή και Μεγάλη Δόγα, Ελληνοχώρι, Χιονάδες).
Οι κάτοικοι των χωριών αυτών, ριζωμένοι σ' έναν τόπο άγονο, χωρίς
μεγάλο κάμπο, πέρα από τις μικρές γεωργικές καλλιέργειες, ασχολήθηκαν με διάφορες
άλλες τέχνες και έγιναν μπογιατζήδες (βαφείς), τερζήδες (ράφτες), τσουκαλάδες
(αγγειοπλάστες), χτιστάδες (χτίστες). Το κεφαλοχώρι Μεταξάδες, γνωστό και ως Τοκμάκι
από το σφυρί που σκάλιζαν την πέτρα, έβγαζε τους πιο ονομαστούς χτιστάδες. Στο
χωριό λειτουργούσαν αλευρόμυλοι, γιαχανάδες (μύλοι για τα σουσάμια), επίσης τερζήδικα
(ραφεία) και λανάρες για το ξάσιμο των μαλλιών. Οι τσουκαλάδες του, γνωστοί στον
ευρύτερο χώρο, πουλούσαν τα εμπορεύματά τους σ' όλη τη Θράκη. Η παραγωγή, το εμπόριο
και η επικοινωνία που είχαν οι κάτοικοι των Μεταξάδων με τον ευρύτερο κοινωνικό
χώρο επηρέασε και ενδυματολογικά τους κατοίκους των γύρω χωριών με αποτέλεσμα
ο τόπος της ενδυμασίας των μεταξάδων να επηρεάσει την περιοχή.
Γενικά αναγνωριστικά στοιχεία της γυναικείας ενδυμασίας των Μεταξάδων
είναι το μαύρο φόρεμα με τα πορτοκαλιά γαϊτάνια στον κόρφο και δύο ανοίγματα στο
στήθος τις «κουρφλήθρες» που διευκόλυναν την γυναίκα κατά τον θηλασμό. Χαρακτηριστικό
της γυναικείας ενδυμασίας των Μεταξάδων είναι επίσης τα λεπτά βαμβακερά ή μεταξωτά
υφάσματα που χρησιμοποιούν στην κατασκευή των φουστανιών. Τα κορίτσια στην περιοχή
των Μεταξάδων άρχιζαν να υφαίνουν τις φορεσιές τους μόλις αρραβωνιαζόταν. Έμεναν
αρραβωνιασμένα 4 έως 9 χρόνια.
Οι γονείς του γαμπρού εκτός από το «τράχωμα» (χρήματα) που έδιναν
στη νύφη, έδιναν και το «φιλεμέ» (βαμβακερή κλωστή) καθώς και μαλλί για την προίκα
του κοριτσιού. Για την προίκα τους οι κοπέλες έφτιαχναν 25 πουκάμισα, 15 φουστάκια,
10 ζευγάρια κάλτσες, μέτσια (υφασμάτινα παπούτσια) και έδιναν παραγγελία τη γούνα
τους, που θα φορούσαν την ημέρα του γάμους τους, στον τερζή (ράφτη).
Όλα τα υλικά για την κατασκευή της φορεσιάς τους ήταν δική τους παραγωγής.
Εκτός από το φόρεμα η ενδυμασία των Μεταξάδων αποτελείται από:
-το πουκάμισο, βαμβακερό λευκό το καθημερινό, βαμβακομέταξο το καλό (επίσημο).
Τα καλά πουκάμισα ονομάζονταν «κιναρωτά» (ήταν υφαντά μεταξωτά, με ρίγες από μάλλινες
ή βαμβακερές κλωστές και είχαν στο τελείωμά τους δαντέλα και πούλιες).
-το γιλέκο, από σαγιάκι κεντημένο με πούλιες και πολύχρωμες βαμβακερές και μεταξωτές
κλωστές.
Στα πόδια οι γυναίκες φορούσαν τις κάλτσες, άσπρες μάλλινες με χρωματιστά
λουλούδια για το χειμώνα. Παπούτσια είχαν τα μέστια, υφασμάτινα παπουτσάκια με
γαϊτάνια σε μαύρο ή πορτοκαλί χρώμα.
Οι ποδιές που φορούσαν ήταν υφαντές μάλλινες με διάφορα σχέδια στον
αργαλειό. Τις ονόμαζαν «ζαπράτσες». Η λεχώνα φορούσε τη «χραδένια» ποδιά που ήταν
υφαντή βαμβακερή. Ο τύπος της μεταξωτής ποδιάς σε έντονα χρώματα με δαντέλες και
πούλιες είναι ο νεώτερος τύπος που επικράτησε.
Ο κεφαλόδεσμος είναι περίτεχνος με «μπαρμπούλες» (μαντίλι σταμπωτό)
σε κίτρινο χρώμα για τις νέες και σε σκούρα χρώματα για τις ηλικιωμένες. Τα μαλλιά
φτιαγμένα σε κοτσίδες ριγμένες στην πλάτη, κατέληγαν σε φούντες με χάντρες στερεωμένες
με κλωστές. Οι ελεύθερες και οι νιόπανδρες στερέωναν πίσω πέντε κορδέλες χρωματιστές,
στολισμένες επίσης με πούλιες. Οι νέες κάτω από την κίτρινη «μπαρμούλα» φορούσαν
και τον τσεβρέ ο οποίος είναι τετράγωνος κεντημένος στις γωνίες. Τον σκάλωναν
με «σιργκούτσια» (λουλούδια) στο πλάι. Ζωνάρι δεν φορούσαν με την καθημερινή ενδυμασία
τους, παρά μόνο με την επίσημη. Τότε φορούσαν το σημοζούναρο, δώρο του γαμπρού,
αγορασμένο από τους κουγιουμτζήδες (χρυσοχόους) του Διδυμοτείχου,
δουλεμένο με σμάλτο. Πολλά στολίδια έκαναν και οι ίδιες όπως το φαρδύ χάντρινο
περιλαίμιο, το γκερντάν.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Απρίλιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Θρακικής Εστίας Νομού Σερρών
ΣΟΥΦΛΙ (Κωμόπολη) ΕΒΡΟΣ
Το Σουφλί ήταν ονομαστό για την καλλιέργεια του μεταξοσκώληκος και
υπήρξε ένα εμπορικό κέντρο στην περιοχή του Έβρου. Η γυναικεία λοιπόν φορεσιά
που φορέθηκε στο Σουφλί επηρέασε σημαντικά όλες τις φορεσιές της περιοχής του
Έβρου. Χαρακτηριστικό της ενδυμασίας του Σουφλίου είναι το καφτάνι. Είναι
ένα φόρεμα μακρύ, με μανίκια, και είναι ανοιχτό με ένα τριγωνικό άνοιγμα στο στήθος.
Το μπούστο είναι εφαρμοστό και μετά από την μέση φαρδαίνει και σχηματίζει πιέτες.
Τα γιορτινά καφτάνια ήταν από μεταξωτά υφάσματα ενώ για κάθε μέρα τα καφτάνια
ήταν βαμβακερά υφαντά στον αργαλειό.
Το πουκάμισο που φορούσαν κάτω από το καφτάνι ήταν και αυτό
βαμβακερό λευκό το καθημερινό και μεταξωτό το γιορτινό. Κάτω από το καφτάνι συνήθιζαν
να φορούν μεσοφόρι για να τονίζεται περισσότερο η μέση και να φουσκώνει
το καφτάνι από την μέση και κάτω. Στη μέση φορούσαν την ποδιά. Η γιορτινή
και νυφική ποδιά ήταν «γραμμένη» στον αργαλειό με πολύπλοκα σχέδια. Συνήθιζαν
όμως τα νεώτερα χρόνια να φορούν και κατιφένιες ποδιές που τελικά και επικράτησαν.
Στη μέση στερέωναν την μαλαμοκαπνισμένη ζώνη με την υπέροχη
πόρπη που απεικόνιζε στο κέντρο ως επί το πλείστον τον δικέφαλο αετό, δουλεμένη
με σμάλτο και στολισμένη με πολύχρωμες πέτρες. Οι ζώνες αυτές ήταν δώρο του αρραβωνιαστικού
ή του γαμπρού. Υπήρχαν φυσικά και απλούστερες ζώνες με απλές πόρπες. Στο κεφάλι
φορούσαν μεταξωτό μαντίλι με λουλούδια, που για τις νέες ήταν σε έντονα
χρώματα που τα έδεναν με τέτοιο τρόπο ώστε τα κρόσσια από τη μαντίλα να κρέμονται
στον τράχηλο και στη πλάτη. Συμπλήρωναν δε κάτω από την μαντίλα και αλυσίδες με
φλουριά για να φαίνονται από το μέτωπο.
Στον λαιμό κρεμούσαν τα γκερντάνια με τα φλουριά και στο στήθος
τις ντούμπλες με φλουριά. Ο αριθμός των φλουριών φυσικά σε κάθε φορεσιά
ήταν ανάλογος με την οικονομική κατάσταση της κάθε γυναίκας.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Απρίλιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Θρακικής Εστίας Νομού Σερρών
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
Το Πιλοτικό Αστικό Πρόγραμμα Αλεξανδρούπολης, ένα από τα δύο Προγράμματα που εκτελούνται στην Ελλάδα στο πλαίσιο του 2ου κύκλου των Πιλοτικών Αστικών Προγραμμάτων (ΠΑΠ), κατά το άρθρο 10 του Ε.Τ.Π.Α., υπεβλήθη προς έγκριση τον Απρίλιο του 1996. Μετά τη λήψη της εγκριτικής Χορηγητικής Επιστολής τον Ιούλιο του 1997, ακολούθησε η υπογραφή σχετικής σύμβασης ανάμεσα στο Δήμο Αλεξανδρούπολης και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Για την υλοποίηση του Προγράμματος, ο Δήμος Αλεξανδρούπολης προχώρησε στην δημιουργία ενός Φορέα Υλοποίησης, της Αναπτυξιακής Εταιρείας Αλεξανδρούπολης ΑΕ (ΑΝ.ΕΤ.Α. ΑΕ), στον οποίο ανέθεσε, μέσω Προγραμματικής Σύμβασης, την πραγματοποίηση και λειτουργία των έργων.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
