Δημοτικό Διαμέρισμα Ληξουρίου

  Στην ανατολική πλευρά της Χερσονήσου Παλικής Κεφαλλονιάς βρίσκεται η «όμορφη Χωροπούλα» του Ανδρέα Λασκαράτου, το Ληξούρι, η μία από τις δύο μεγάλες πόλεις του νησιού.
  Αναφέρεται πρώτη φορά, το 1534, ως LAZURI, σε έγγραφο διαμαρτυρίας προς την Ενετική Γερουσία.
  Γύρω στο 1800, επί γαλλικής κατοχής, το Ληξούρι έγινε έδρα του Υγειονομικού και του Πρωτοδικείου κι αυτό γέννησε πολλές ελπίδες ότι θα γινόταν πρωτεύουσα του νησιού.
  Ήταν προσεισμικά το Ληξούρι μια πόλη με στενά καντούνια, ψηλά καμπαναριά και αρκετές εκκλησίες, και ρούγες γουλόστρατες γεμάτες παράδοση. Στο κέντρο του δέσποζε το Μαρκάτο, κτίριο επιβλητικό, περίστυλο, που έφτιαξαν οι Αγγλοι το 1824.
  Δύο καταστρεπτικοί σεισμοί, ο ένας στις 23 Ιανουαρίου 1867 και ο άλλος στις 12 Αυγούστου 1953, κατάστρεψαν την πόλη. Η σημερινή ξανακτίστηκε στο ίδιο μέρος, αλλά έχει χάσει πολλά από τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της.
  Μετά το σεισμό του 1953 η πόλη του Ληξουρίου άρχισε ν’ ανασυγκροτείται από τα θεμέλια. Οικοδομήθηκαν αξιόλογα κτήρια, δημοτικά και μη, που καλύπτουν και υπηρετούν τις ανάγκες της. Ευτυχώς η δόμησή της έγινε πάνω στις παλιές γραμμές και μπορούμε να πούμε ότι διατηρήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος η παλιά γραφικότητα. Πλατείες, δενδροφυτεμένοι δρόμοι, η βρύση στη πλατεία, το πηγάδι του Αγίου Λύπιου, τ’ αγάλματα και τα Μνημεία δίνουν μια αισθητική και συγχρόνως μαρτυρούν το αξιόλογο παρελθόν. Σήμερα το Ληξούρι με τον άριστα οργανωμένο Δήμο του, με τον ανοιχτό του ορίζοντα, τη θαλάσσια συγκοινωνία με τη γείτονα πόλη, μα πάνω απ’ όλα με τα έργα, βρίσκετε στις πρώτες γραμμές για να βαδίσει σταθερά τη χιλιετία που έρχεται. Αυτό επιβεβαιώνεται από την υποδομή που έχει ο τόπος σ’ επιστημονικό , πνευματικό και διοικητικό δυναμικό. Μαζί με τα 14 Δημοτικά Διαμερίσματα που ο Νόμος 2539//97 συνένωσε , δημιούργησαν ένα νέο Δήμο ισχυρό και πρωτοπόρο σε αναπτυξιακά έργα, πολιτιστικά δρώμενα και στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
  Σε τούτο το δυτικό μέρος του νησιού, που στέκει μακριά από τους απέναντι ορεινούς όγκους της υπόλοιπης Κεφαλονιάς , το ανάγλυφο του εδάφους παρουσιάζεται σε ύφεση, φτιάχνει λόφους ομαλούς και απλόχωρους κάμπους, ανοίγει ακρογιαλιές, πρόσχαρες και γραφικά ρυάκια. Όπου και να σταθείς εδώ, ο ορίζοντας μπροστά σου είναι ελεύθερος, το μάτι δεν περιορίζεται, δεν πιάνεται η ψυχή σου. Και ίσως εδώ να είναι ο λόγος που οι κάτοικοί του είναι «ιδιόρρυθμοι» γεμάτοι κέφι και ζωντάνια, με έφεση προς τα γράμματα και τις τέχνες.