Το χωριό είναι χτισμένο μέσα στο τόξο που σχηματίζουν τα πευκόφυτα
βουνά
Τελέθριο και Καβαλάρης
μέσα σε έναν τεράστιο ελαιώνα που ενώνει τους πρόποδες του βουνού με τη θάλασσα.
Είναι από τα ωραιότερα παραθαλάσσια χωριά της Εύβοιας με ατέλειωτη, σε μήκος παραλία
και καθαρά βαθυγάλανα νερά. Βρίσκεται πάνω στο νέο δρόμο
Λίμνης-
Αιδηψού,
95 χλμ. βορειοδυτικά της
Χαλκίδας.
Ο πληθυσμός του υπερβαίνει σήμερα τους 2.000 κατοίκους.
Τα σπίτια του χωριού είναι πολύ περιποιημένα, με μεγάλους κήπους,
γεμάτους λουλούδια και οπωροφόρα δέντρα. Πασίγνωστη είναι η βρώσιμη, νοστιμότατη
ελιά των Ροβιών.
Στη μέση του χωριού, δεσπόζει το βενετσιάνικο πυργοκάστελο, που στέκει
εκεί αιώνες τώρα, αγναντεύοντας το βόρειο Ευβοϊκό. Κοντά στο χωριό, στην τοποθεσία
"Αράκλης" ή "Ηράκλειο" σχηματίζεται γραφικότατος κόλπος με πευκόφυτη εκτεταμένη
και πανέμορφη παραλία.
Η κατοίκηση στην περιοχή των Ροβιών αρχίζει την παλαιολιθική περίοδο.
Στις θέσεις Παλαιοχώρι και Κοκορέτσια έχουν εντοπιστεί παλαιολιθικά εργαλεία και
άφθονες ποσότητες πυριτόλιθου. Κατά την αρχαιότερη νεολιθική περίοδο υπήρχαν μικροί
αγροτικοί οικισμοί στο
Παλαιοχώρι
και τα Κοκορέτσια ενώ στο Κρεμάσι έχει εντοπιστεί οικισμός της πρωτοελλαδικής
και μεσοελλαδικής περιόδου. Αυτές τις περιόδους αναπτύσσονται οικισμοί τόσο στο
Παλαιοχώρι όσο και μέσα στο σημερινό χωριό των Ροβιών.
Οι Ροβιές ταυτίζονται με την αρχαία πόλη
Οροβιαί.
Οπως αναφέρεται από τον Θουκυδίδη και τον Στράβωνα στα αρχαία χρόνια υπήρχε η
πόλη Οροβιαί κοντά στην πόλη των
Αιγών
(Λίμνη), όπου λατρευόταν ο Ηρακλής και ο Απόλλωνας. Προς τιμή του τελευταίου υπήρχε
ονομαστό μαντείο που ήταν γνωστό σαν Μαντείο του Σελινουντίου Απόλλωνος, το οποίο
βρισκόταν, σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες του Στράβωνα, πάνω στο όρος Τελέθριο
εκεί που σήμερα βρίσκεται η ιστορική
μονή
του Αγίου Γεωργίου των Ηλίων. Η πόλη των Οροβιών κατεστράφη από φοβερούς σεισμούς
και παλιρροϊκό κύμα που προκλήθηκε απ' αυτούς, κατά το έκτο έτος του Πελοποννησιακού
πολέμου (426π.Χ.), σύμφωνα με την αφήγηση του Θουκιδίδη (ΙΙΙ, 89). Λίγοι μόνο
από τους κατοίκους σώθηκαν από τον πνιγμό αλλά και τα άλλα οδυνηρά επακόλουθα
των σεισμών.
Η εγκατάσταση μεταφέρθηκε στη θέση Παλαιοχώρι και Αράκλης όπως μαρτυρούν
τα αρχαιολογικά ευρήματα. Στη θέση Παλαιοχώρι υπάρχουν ίχνη οχυρωματικού περιβόλου
τις κλασικής περιόδου, που χρησιμοποιούνταν, αφού έγιναν οι απαιτούμενες μετατροπές
έως την περίοδο της Φραγκοκρατίας. Στην περιοχή των σημερινών Ροβιών ο οικισμός
ανασυστήνεται κατά τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων και συνεχίζεται την περίοδο
της Φραγκοκρατίας, δείγμα της οποίας είναι ο πύργος που προαναφέραμε. Σύμφωνα
με κάποιους μελετητές το πυργοκάστελο των Ροβιών κτίστηκε από τον Γουλιέλμο Β΄τον
Βιλλαρδούνο, πρίγκιπα της Αχαϊας κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον των Ενετών
του νησιού ανάμεσα στο 1255 και 1258. Επεμβάσεις με τσιμέντο που έγιναν λίγο παλιότερα,
στέρησαν το μνημείο από την αισθητική και αρχιτεκτονική ομορφιά του.
Στα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι Ροβιές υπήρξαν διοικητικό κέντρο
της περιοχής (ναχιγιές) με 87 φορολογούμενες οικογένειες (500 περίπου κάτοικοι).
Το 1925 μετά τη συμφωνία για την ανταλλαγή πληθυσμών, το χωριό συμπλήρωσαν Ελληνες
πρόσφυγες που ήλθαν κυρίως από τα μέρη της Κωνσταντινούπολης.
Στις Ροβιές υπάγονται οι οικισμοί
Μαρούλι,
Αγιαννάκος,
Καλαμούδι,
Κούλουρος,
Παλιοχώρι,
Δαμιά και
Δρυμώνα,
καθώς και φημισμένη Μονή Οσίου Δαυίδ του Γέροντος. Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέρουμε
την ύπαρξη στην περιοχή των Ροβιών της νεοσύστατης γυναικείας μονής της Αγίας
Ειρήνης της Χρυσοβαλλάντου. Η μονή αυτή βρίσκεται κτισμένη σε μια πανέμορφη τοποθεσία
πολύ κοντά στο δρόμο Λίμνης-Ροβιών-Αιδηψού, στη θέση παλιότερης μονής "Ταξιάρχης".
Το κείμενο παρατίθεται το Μάιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου
Ελυμνίων.
