ΧΑΛΚΕΙΟ, Χωριό, ΧΙΟΣ

  Το Χαλκειός, στο Νοτιοανατολικό τμήμα του όμορφου νησιού μας και στο μέσο των Καμποχώρων, χαρακτηρίζεται ως κέντρο του Δήμου, μεταξύ των επτά οικισμών. Βρίσκεται σε απόσταση 6,5 χιλιομέτρων από την πόλη της Χίου, με την όποια συγκοινωνεί οδικό δίκτυο. Η καλλιεργήσιμη έκταση του καλύπτει τις 3,972 στρέμματα, χωρίς να υπολογιστούν σε αυτά οι μεγάλες εκτάσεις των βοσκότοπων του Κορακάρη, Μισόβουνου και Μύλων.
  Πάντα χαρακτηρίζονταν "κεφαλοχώρι" με πλούσια γεωργική παραγωγή σε σιτηρά, δημητριακά, κηπευτικά εσπεριδοειδή, ελαιόλαδο, αμύγδαλα και τα φημισμένα χαλκούσικα κουκιά. Παλαιότερα είχε παραγωγή κρασιού και καπνού, όχι όμως και σήμερα. Το σχολικό κέντρο Δήμου Καμποχώρων, στο κεντρικό εξωτερικό δρόμο του Χαλκειούς στη θέση του παλιού Φλοίσκειου Παρθεναγωγείου, είναι πενταθέσιο. Σε αυτό φοιτούν και από τους οικισμούς του Δήμου εκτός από του Βερβεράτου και των Βαβύλων που διατηρούν τα δικά τους μονοθεσία σχολεία. Στο Χαλκειός βρίσκεται και ο πρότυπος παιδικός σταθμός Καμποχώρων που στεγάζεται κάτω από τις αίθουσες του Δημαρχείου.
  Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ακριβή ιστορικά στοιχεία για περίοδο που πρωτοκατοικήθηκε το Χαλκειός, οι Πύργοι, οι στοές και τα παλιά του κτίσματα δηλώνουν την ύπαρξή του πριν τον Μεσαίωνα. Δύο εκδοχές δικαιολογούν το όνομα Χαλκειός. Η πρώτη αναφέρει ότι ονομάστηκε Χαλκειός εξαιτίας του ερυθρόφαιου χρώματος του εδάφους από τον πυρόλιθο (χαρκού- χαρκί - χαλκού). Η επικρατέστερη όμως, εκδοχή είναι αυτή είναι αυτή που υποστηρίζει ότι το όνομα προήλθε από τους παλιούς κατοίκους του χωριού, χαλκουργούς- γανωματάδες, που είχαν χαλκουργεία τους στην μέχρι σήμερα σωζόμενη τοποθεσία των "Ατσίγγανων" στο "ίσιο δρόμο" ή "γλυφό". Το όνομα Χαλκειός αναφέρεται επίσης ως ονομασία προαστίου στο Πυργί της Χίου.
  Οι δρόμοι ήταν στενοί, με κεντρικό εκείνο που περνάει από το Ναό της Παναγίας (χωριοεκκλησσιάς), κατευθύνεται ανατολικά προς την πλατεία, το Λιβάδι και συνεχίζοντας νοτιοανατολικά ενώνεται πάλι με τον έξω δρόμο του Αγίου Ανδρέα. Από τους πύργους που υπήρχαν μέσα στο διπλό τείχος -οχυρό, σήμερα σώζονται μόνο τα θεμέλια του ενός. Αξίζει όμως ιστορικά να αναφερθούν οι τοποθεσίες στις οποίες βρίσκονταν: O πρώτος βόρεια του Ναού της Παναγίας, ο δεύτερος στο μέσο του χωριού στην τοποθεσία που παλιά ονομαζόταν ''Κιτράκη''και ο τρίτος στο νότιο τμήμα, στην τοποθεσία ''Έμπολος''.
  Η περιήγηση στο χωριό αρχίζει από την είσοδο όπου σήμερα υπάρχει το Δημοτικό Αναψυκτήριο και οι Δημοτικές Αθλητικές Εγκαταστάσεις. Ένας ανηφορικός δρόμος, που ξεκινάει από κει σε οδηγεί στο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής και λίγο παραπάνω, μέσα σε ένα μικρό δάσος, βρίσκεται η Ιερά Μονή της Αγίας Σκέπης. Η παλιότερη ονομασία της περιοχής είναι "Λαζαρέττο" και ήταν ο τόπος της απομόνωσης των λεπρών.
  Κάτω ακριβώς από την περιοχή αυτή ήταν η "Αμμουδιά" ή Λίμνη, μέρος που λίμναζαν τα νερά του χειμώνα και όπου έπλεναν τα ρούχα τους οι πρόσφυγες. Συνεχίζοντας τον κεντρικό δρόμο συναντάς τον Αγιο Ανδρέα και λίγα μέτρα παρακάτω τον δρόμο για το κέντρο του χωριού με παρακαμπτηρίους στα δεξιά, που οδηγούν στις μικρές συνοικίες των 2 Μύλων, του εξωκλησιού του Αγίου Γεωργίου και Αγίου Ιωάννη Προδρόμου. Απέναντι από τον Αγιο Ανδρέα, υπήρχε παλαιότερα νερόμυλος, όμως σήμερα διατηρείται μόνο το κτίσμα της μεγάλης στέρνας.
  Μπαίνοντας πια στο χωριό, συναντάς το ιδιωτικό εξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, που επί Τουρκοκρατίας λειτουργούσε σαν "κρυφό σχολείο "και απέναντι, του ακριβώς, βλέπεις το διώροφο κτίσμα που στεγάζει το Αγροτικό ιατρείο, ενώ παλιότερα φιλοξενούσε και το κοινοτικό κατάστημα. Στην πλακόστρωτη πλατεία του "Λιβαδιού", γίνονταν όλες οι πολιτικές εκδηλώσεις και τα γλέντια του χωριό όπως η Μόστρα, η αναπαράσταση του ζευγολάτη, οι φωτιές του Αγίου Ιωάννη του Φανιστή και ο κλύδωνας, δεν διατηρούνται πια και το μόνο που σε μεταφέρει στο κλίμα εκείνων των εποχών είναι τα πετρόχτιστα σπίτια, βαλμένα το ένα πάνω στο άλλο.
  Ανατολικά του Λειβαδιού η συνοικία "των Νησιωτών" πήρε το όνομα της από τους κατοίκους άλλων νησιών που εγκαταστάθηκαν εδώ μετά την σφαγή του 1822. "Φονιάς" ονομάζονταν παλιά ο δρόμος που βγάζει στην χωριοεκκλησιά της Κοίμησης της Θεοτόκου.