Εμφανίζονται 49 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΕΥΒΟΙΑ Νησί ΕΛΛΑΔΑ" .
ΑΡΓΥΡΟ (Χωριό) ΚΑΡΥΣΤΙΑ
Οπλαρχηγός της Επαναστάσεως από τους πιο ανδρείους του απελευθερωτικού
αγώνα (1785-1853) .Γεννήθηκε στο χωριό Αργυρό (Βίρα), της επαρχίας Καρυστίας.
Καταγόταν από φτωχή οικογένεια, ο πατέρας του Ισίδωρος Χαραχλιάνης ήταν βοσκός
και ο ίδιος δεν έτυχε καμιάς μορφώσεως.
Από την διαμονή της οικογενειάς του στο χωριό Κριεζή της Εύβοιας,
πήρε αργότερα το όνομα Κριεζώτης, με το οποίο έγινε γνωστός, ενώ ο ίδιος υπέγραφε
πάντα ως Γκριτζιώτης.
Πριν από την επανάσταση έφυγε για την Μικρά Ασία εγκαταστάθηκε στην
Κιουτάχεια και εργάστηκε ως επιστάτης και κεχαγιάς στο τεράστιο ποιμνιοστάσιο
του πάμπλουτου Τούρκου Καραοσμάνογλου. Κατά τη διάρκεια φιλονικίας του με τούρκο
ταχυδρόμο, τον σκότωσε, οπότε τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν.
Με την είδηση της έκρηξης της Επανάστασης, απέδρασαν με τον συγκρατούμενό
του και αργότερα οπλαρχηγό Βάσο Μαυροβουνιώτη. Στις Κυδωνιές μυήθηκε στον αγώνα
από τον μοναχό Κλεόβουλο, ενώ μετά από πολλές περιπέτειες έφθασε στην Εύβοια,
όπου και κατατάχθηκε στο επαναστατικό σώμα του οπλαρχηγού της Εύβοιας Αγγελή Γοβγίνα
ή Γοβγιό, υπό τον Αθανάσιο Γιότση, και έλαβε μέρος στη μάχη των Βρυσακίων (Ιούλιος
1821).
Κατά την διάρκεια της μάχης έδειξε τόση ανδρεία ώστε ο Αλέξανδρος
Κριεζής τον έκανε οπλαρχηγό με 300 στρατιώτες, σύντομα έγινε πεντακοσίαρχος και
αγωνίστηκε με τους άνδρες του σε όλες τις μάχες της Εύβοιας. Μαζί με τον οπλαρχγό
της Κύμης και στενό φίλο του Βάσο Μαυροβουνίωτη και με την βοήθεια του οπλαρχηγού
Ηλία Μαυρομιχάλη, έδωσαν στις 11 Ιανουαρίου 1822 μεγάλη νικηφόρα μάχη στον μύλo
των Στύρων, όπου αντιμετώπισαν τον Ομέρ Μπέη της Καρύστου και τον Γιουσούφ Αγά,
που τους έτρεψαν σε φυγή. Όταν ο Αγγελής Γοβγίνας αποφάσισε να στραφεί προς τη
Χαλκίδα, με την ομόφωνη γνώμη των Καρυστινών, όρισε αρχηγό της Καρυστίας τον Κριεζώτη,
ο οποίος αμέσως σχημάτισε σώμα με 1500 πολεμιστές και με τη βοήθεια το μοναχού
αδελφού του Γρηγορίου, στις 22 Φεβρουαρίου έδωσε νέα μάχη στα Στύρα κατά του Ομέρ
και τον ανάγκασε να υποχωρήσει. Μετά τον θάνατο των δύο οπλαρχηγών Αγγελή Γοβγίνα
και Ηλία Μαυρομιχάλη στη μάχη αυτή, ο Κριεζώτης απέμεινε μόνος αρχηγός σε όλη
την Εύβοια και πρωταγωνίστησε σε όλες τις μάχες, μετά τη διακοπή της φιλίας του
με τον Βάσο Μαυροβουνιώτη.
Όταν τον Μάιο του 1823 η Κάρυστος αντιμετώπιζε τεράστιο κίνδυνο, ο
Κριεζώτης με λίγους πολεμιστές έδωσε σφοδρή μάχη έξω από την Κάρυστο ,στις 5 Μαΐου,
κοντά στο χωριό Βατύσι ,και ανάγκασε τον Ομέρ πασά να παραμείνει έγκλειστος στο
φρούριο της πόλης, που την πολιορκούσε ο Κριεζώτης επί αρκετό διάστημα. Η τεράστια
όμως τουρκική δύναμη τον ανάγκασε να λύσει την πολιορκία της Καρύστου και να αποτραβηχτεί
με 60 μόνο πολεμιστές στην παραλία της μονής Χιλιαδούς, από όπου πέρασε στη Σκόπελο
και στη συνέχεια στη Σκύρο και στα Ψαρά, προκειμένου να ζητήσει στρατιωτική ενίσχυση,
εφόσον σε αυτά τα νησιά είχαν καταφύγει πολλοί πολεμιστές. Οι προσπάθειές του
όμως δεν καρποφόρησαν, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Σκύρο, όπου συγκρότησε μικρό
πολεμικό σώμα και συνέχισε την δράση του υπό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που η κυβέρνηση
τον είχε διορίσει αρχηγό της Εύβοιας.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1823 ο Κριεζώτης προήχθη στο βαθμό του Χιλίαρχου.
Η σοβαρότερη επιτυχία του σε αυτό το διάστημα, ήταν η σύλληψη του Αχμέτ Κεχαγιά
κοντά στο Μαρμάρι, η πανώλη όμως που θέριζε την περιοχή προσέβαλε και τον Κριεζώτη,
που αναγκάστηκε να αποσυρθεί στη Κέα. Τον Απρίλιο του 1824 ανασύνταξε το στρατιωτικό
του σώμα στη Σκύρο και στις 24 μήνα ήταν στο Ναύπλιο, όπου αναμίχθηκε στον εμφύλιο
πόλεμο μεταξύ κυβερνητικών και αντικυβερνητικών. Τον Απρίλιο του 1825 πρωτοστάτησε
υπό τον Γκούρα στη μάχη της ´Αμπλιανης και σε πολλές πολεμικές επιχειρήσεις,
επικρίθηκε όμως γιατί δεν δέχθηκε να πάρει μέρος το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου
στην υπεράσπιση του Μεσολογγίου. Την άνοιξη του 1826 συμμετείχε, μαζί με τον Χατζημιχάλη
Νταλιάνη και τον Βάσο Μαυροβουνιώτη, στην εκστρατεία στη Βηρυτό με σκοπό να παρακινήσουν
τους χριστιανούς της Συρίας να επαναστατήσουν κατά της Τουρκίας. Η παράτολμη αυτή
ενέργεια κατέληξε σε αποτυχία. Επέστρεψε στην Ελλάδα και έλαβε μέρος στις κυριότερες
μάχες, αρχικά βοηθώντας τον Φαβιέρο στη νέα του εκστρατεία στην Εύβοια. Όταν η
κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει ισχυρό στρατόπεδο στην Ανατολική Στερεά και
ανέθεσαν την αρχιστρατηγία στον Γ. Καραϊσκάκη ,παρά την πικρία του για την υποβάθμιση
του, τάχθηκε αμέσως υπό την αρχηγία του και έπεισε και τον στρατό του να τον ακολουθήσει.
Έκτοτε έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες, στα Λιόσια (Ιούνιος 1826), στο Χαϊδάρι (6-8
Αυγούστου), προκειμένου να λύσουν την πολιορκία της Ακρόπολης της Αθήνας, στο
Θριάσιο πεδίο (Σεπτέμβριος 1826), πάντοτε με το δικό του στρατιωτικό σώμα.
Μετά τον θάνατο του Γκούρα φρουράρχου της Ακρόπολης (5 Οκτωβρίου 1826),
ο Καραϊσκάκης ανέθεσε στον Κριεζώτη την αρχηγία των πολιορκουμένων. Οργάνωσε αμέσως
σώμα από 300 άνδρες και μαζί με τους οπλαρχηγούς Μαρμούρη, Ντεληγιώργη, Τουρκαλέκο
και Τσούρα, τη νύχτα της 11ης προς τη 12η Οκτωβρίου 1826, διέσπασαν το τουρκικό
στρατόπεδο των πολιορκητών και μπήκαν στην Ακρόπολη. Η αποτυχημένη όμως προσπάθεια
του Φαβιέρου να λύσει την πολιορκία και ο θάνατος του Καραϊσκάκη είχαν ως αποτέλεσμα
την αναγκαστική παράδοση του φρουρίου της Ακρόπολης.
Μέχρι την άφιξη στην Ελλάδα του Καποδίστρια, συνεχίζει τη δράση του
σε μικρομάχες στη Σκύρο, στο Τρίκερι, στην ´Ανδρο κ.α. Όταν ο Δημήτριος
Υψηλάντης ανέλαβε την οργάνωση του στρατού σε χιλιαρχίες, ο Κριεζώτης διορίστηκε
από τον Κυβερνήτη χιλίαρχος και πήρε μέρος σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις
στην Ανατολική Ελλάδα, υπό τον Υψηλάντη και τον Γάλλο στρατηγό Μαίζωνα στην Πελοπόννησο.
Στη μάχη της Πέτρας (12.9.1829), που έδωσε τέλος στην Ελληνική Επανάσταση, πρωταγωνίστησε
και ο Κριεζώτης. Μετά την οργάνωση του στρατού σε τάγματα, ο Κυβερνήτης του ανέθεσε
την αρχηγία τριών ταγμάτων στη Λοκρίδα. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια αναμίχθηκε
στις διαμάχες των κυβερνητικών και των "συνταγματικών" και τάχθηκε με
τον μέρος των δεύτερων. Κατά το επαναστατικό κίνημα του 1843 από τον Μακρυγιάννη
και τον Αντώνιο Γεωργαντά, υποστήριξε τους επαναστάτες και κατέλαβε το φρούριο
της Χαλκίδας (τοποθεσία Βασιλικά). Ο λαός της Εύβοιας, κατά τις πρώτες βουλευτικές
εκλογές, τον ψήφισε βουλευτή Εύβοιας στις 17 Ιουλίου 1844, και συνέχισε την αντιβασιλική
πολεμική του από το βήμα της Βουλής. Οι εχθροί του κατόρθωσαν να επιτύχουν την
σύλληψή του και τη φυλάκισή του στη Χαλκίδα το 1847, από όπου απελευθερώθηκε στις
31 Ιουλίου του ιδίου χρόνου με τη βοήθεια του πιστού στρατιώτη Μελέτη Δέδε Κουντουριώτη.
Μαζί με μερικούς οπαδούς του κήρυξε αντιδυναστική επανάσταση και οχυρώθηκε στο
φρούριο της Χαλκίδας, στη τοποθεσία Βασιλικά. Η κυβέρνηση έστειλε εναντίον του
ισχυρές δυνάμεις, με έκτακτα ναυλωμένο αυστριακό πλοίο υπό την αρχηγία του αυλάρχη
και υπασπιστή του Όθωνος Γαρδικώτη Γρίβα, ο οποίος άδικα προσπάθησε να τον πείσει
να εγκαταλείψει το φρούριο. Ακολούθησαν σκληρές συγκρούσεις και ο Κριεζώτης τραυματίστηκε
σοβαρά στην κοιλιά και στο αριστερό χέρι. Για να αποφύγει τη γάγγραινα, έκοψε
με μαχαίρι τον βραχίονά του. Μετά την αποτυχία του κινήματος συμβούλευσε τους
άνδρες του να παραδοθούν, ενώ ο ίδιος κατόρθωσε να διαφύγει και με ιστιοφόρο από
την Κύμη κατέφυγε στα Ψαρά και στη Χίο και από εκεί στη Κωνσταντινούπολη και την
Προύσα, όπου έγινε δεκτός από τους ομογενείς με ιδιαίτερες τιμές. Οι προσπάθειες
των φίλων του να επιτύχουν από την Ελληνική κυβέρνηση αμνηστία δεν καρποφόρησαν.
Εγκαταστάθηκε τελικά στη Σμύρνη και οι Τουρκικές αρχές του επέτρεψαν να καλέσει
στη Σμύρνη και την οικογένειά του.
Στις 12 Φεβρουαρίου 1853 ο Κριεζώτης πέθανε ξαφνικά και κηδεύθηκε
με μεγαλοπρέπεια στον ναό της Αγίας Φωτεινής. Το 1863 ο δήμος Χαλκιδέων πέτυχε
να επιτραπεί η ανακομιδή των οστών του ανδρείου αγωνιστή. Στις 13 Οκτωβρίου 1863
έγινε επίσημη τελετή της ανακομιδής των οστών στη Χαλκίδα και λόγους εξεφώνησαν
οι Ν. Αποστολίδης, Π. Κουπιτώρης και κατά το μνημόσυνο ο Στ. Δούκας. Κατά τη διάρκεια
της τελετής διατυπώθηκε και η άποψη ο Κριεζώτης δεν πέθανε από φυσικό θάνατο,
"αλλ’ υπό χειρός τεχνικωτάτου δολοφόνου". Η οστεοθήκη εναποτέθηκε
στο παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην κοινότητα Μύτικα. Το Δημοτικό
Συμβούλιο του Δήμου Χαλκιδέων, με ψήφισμα της 5ης Απριλίου 1863, αποφάσισε την
ανέγερση μνημείου, αντάξιου της γενναιότητας του Ν. Κριεζώτη.
(Βίρα Καρυστίας 1785 - Σμύρνη
1853)
Οπλαρχηγός του 1821. Πήρε το βάπτισμα του πυρός στα Βρυσάκια, όπου
διακρίθηκε για τον ηρωισμό του και λίγο αργότερα ως οπλαρχηγός ανέλαβε, μετά από
απαίτηση των κατοίκων της Καρυστίας, την εκκαθάριση της περιοχής από τους Τούρκους.
Συνεργάστηκε με το Βάσο Μαυροβουνιώτη και μαζί με τον Μανιάτη Ηλία Μαυρομιχάλη
έδωσε ηρωική μάχη στα Στύρα.
Αναγνωρισμένος ως αρχηγός από τους αγωνιστές της Εύβοιας
πήρε, μετά τη νίκη του στο Κουντουρλομετόχι της Χαλκίδας, και επίσημα τον τίτλο
του αρχηγού της Καρυστίας. Κατά τον εμφύλιο ο Κριεζώτης τάχθηκε με το μέρος των
κυβερνητικών και πήρε μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον των αντιπάλων του. Το 1825
πολέμησε στις σημαντικότερες μάχες της Ανατολικής Στερεάς
υπό την ηγεσία του Καραϊσκάκη. Στα τέλη του 1825 μαζί με άλλους οπλαρχηγούς οργάνωσαν
εκστρατεία στο Λίβανο για να βοηθήσουν τον Εμίρη Μπεσίρ. Μετά το θάνατο του Γκούρα,
ύστερα από πρόταση του Καραϊσκάκη, ο Κριεζώτης ανέλαβε μαζί με 300 άνδρες να εισχωρήσει
στην Ακρόπολη χωρίς να γίνει
αντιληπτός. Ο Κριεζώτης πήρε μέρος στις διαμάχες που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία
του Κυβερνήτη και ακολούθησε τον Ιωάννη Κωλέττη και τους Ρουμελιώτες οπλαργηχούς.
Πήρε ενεργό μέρος στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. Το 1844 εκλέχτηκε
βουλευτής και συνέχισε την αντιδυναστική πολιτική του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΛΙΜΝΗ (Κωμόπολη) ΕΥΒΟΙΑ
1780 - 1822
Οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης στην Εύβοια. Γεννήθηκε στην Λίμνη το 1780. Καταγόταν από ναυτική οικογένεια. Ο ελεύθερος και ατίθασος χαρακτήρας του τον έφεραν αντιμέτωπο με την τοπική δημογεροντία και τον ανάγκασαν να φύγει από το νησί. Το 1817 γίνεται αρματωλός του Τελπελνή, δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο, στρατιωτικό αρχηγό της Ανατολικής Ρούμελης.
Το 1818 μυείται στα μυστικά του ιερού αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας και ορκίζεται φιλικός από τον Οικονόμου. Στη συνέχεια, έρχεται στη Λίμνη και μοιράζεται το μυστικό με δικούς του ανθρώπους, δίνοντας τους κατευθύνσεις για τον αγώνα στην Εύβοια. Με την έκρηξη της Επανάστασης πολεμάει δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο στο Χάνι της Γραβιάς, στην ιστορική μάχη του Μάη του 1821. Μετά την ηρωική έξοδο κινείται προς την Εύβοια ξεσηκώνοντας τους χωρικούς. Έλαβε μέρος σε όλες τις σημαντικές μάχες στην Εύβοια και σκοτώθηκε το Μάρτιο του 1822 μετά από σκληρή μάχη κοντά στα Δύο Βουνά, σε ενέδρα που του έστησαν οι Τούρκοι. Ο θάνατος του υπήρξε βαρύτατο πλήγμα για την Εύβοια και την έκβαση της επανάστασης σ' αυτήν. Τον ηρωισμό του και τον πόνο για την απώλεια ύμνησε η λαϊκή μούσα με χαρακτηριστικό δημοτικό τραγούδι.
(Λίμνη Ευβοίας 1780 Βρυσάκια Ευβοίας 1822)
Οπλαρχηγός του 1821, φίλος του Οδυσσέα. Ανδρούτσου με τον οποίο συνδέθηκε
στενά όταν ήταν στην υπηρεσία του Αλή Πασά. Με την έκρηξη της Eπανάστασης ακολούθησε
τον Ανδρούτσο και πολέμησε μαζί του στο Χάνι
της Γραβιάς (8 Mαΐου 1821). Έδρασε στην Εύβοια
ως αρχηγός των επαναστατικών σωμάτων της περιοχής και αντιμετώπισε στα Βρυσάκια
τον Ομέρ Βρυώνη (15 Ιουνίου 1821) αναγκάζοντάς τον να αποσυρθεί. Σκοτώθηκε σε
ενέδρα των Τούρκων στις 28 Μαρτίου του 1822 στην ίδια περιοχή με τον αδερφό του
Αναγνώστη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΣΤΥΡΑ (Χωριό) ΕΥΒΟΙΑ
Tο πρωτοπαλίκαρο του Κριεζώτη. Καταγόταν από τα Στύρα. Διακρίθηκε σε όλη τη διάρκεια της Επανάστασης. Ήταν γενναίος, ευθύς και μετριόφρων. Ένα γεγονός χαρακτηριστικό της αξίας του: οι Τούρκοι, μετά την περίφημη μάχη της Πέτρας, ζήτησαν τον Τόλια ως όμηρο από το στρατάρχη Υψηλάντη, ο οποίος κρατούσε μαζί με τον αρχηγό τους, Αχμέτ μπέη, ως εγγύηση για τη συνομολόγηση της σχετικής συνθήκης. Μετά την Επανάσταση εγκαταστάθηκε στη Λειβαδιά, όπου πέθανε με το βαθμό του συνταγματάρχη της φάλαγγας.
ΦΥΛΛΑ (Κωμόπολη) ΧΑΛΚΙΔΑ
Πατέρας του ένδοξου ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη. Καταγόταν από τα φύλλα της Χαλκίδας, όπου διασώζεται μέχρι σήμερα το σπίτι του, μαρτυρώντας τις σχέσεις του μεγάλου θαλασσομάχου με το νησί, η οικογένεια του Δημητρίου Βώκου, πριν την επανάσταση του '21, είχε καταφύγει στην Ύδρα, όπου διέπρεψε ως ναυτική οικογένεια.
Κατά την τοπική παράδοση στο σπίτι, που ο Δημήτριος Βώκος έκτισε πίσω
από το ναό της Αγίας Ελεούσης στα Φύλλα, γεννήθηκε από την 3η σύζυγό του, καταγόμενη
από την Ύδρα, το έτος
1769 ο γιος του Ανδρέας Βώκος, ο επονομασθείς αργότερα Μιαούλης. Το όνομα τούτο
έλαβε είτε εκ πλοίου ονομαζόμενου Μιαούλ, είτε εκ του γνωστού κελεύσματος "μία
ούλοι". Για τα πρώτα έτη της ζωής του ελάχιστα γνωρίζουμε. Οπωσδήποτε όμως
ασχολιόταν με το επάγγελμα του πατέρα του, ο οποίος κατά την παράδοση τον έπαιρνε
μαζί του στην Μπούλμπα (παραλία μεταξύ του Λευκαντίου
και του Μπουρτζίου στις εκβολές του ποταμού Λήλαντα). Εκεί προσόρμιζαν τη βάρκα
τους και ετοίμαζαν τα απαραίτητα για το ψάρεμα. Ως γιός του Ψαρά δε ήταν γνωστός
και έτσι τον γνώριζαν οι συνομήλικοι του.
Οι πιο στενοί του φίλοι ήταν ο Κωνσταντίνος Οικονόμου ή (Νιανιάκος),
ο Μαντάς συγγενής του από τα Φύλλα, ο Χρήστος Ξυγκόγιαννης και ο Μαστροσταμάτης
από το Βασιλικό
και ο Κωσταράγκος από το Αφράτι.
Όλοι αυτοί έζησαν μέχρι τα βαθιά γεράματα τους και θυμόντουσαν τον Ανδρέα και
πολλά για εκείνον παρέδωσαν προφορικώς στους μεταγενέστερους. Διηγείται ο Μαστροσταμάτης
ότι κάποτε τον έδειρε ο Ανδρέας, διότι κτύπησα τον φίλο μας Ξυγκόγιαννη, επειδή
ο τελευταίος θέλησε στο πανηγύρι της Παναγίας του Βασιλικού να χορέψει πρώτος.
Ο δε Νιανιάκος διηγείται ότι παραλίγο να τον δείρει και αυτόν επειδή αγαπούσε
την ανεψιά του Ανδρέα αλλά δεν ήθελε να την παντρευτεί.
Στο βιβλίο του Εμμανουήλ Σαγκριώτη "Ευβοϊκά" διαβάζουμε:
"Ο πρεσβύτερος κατά έν ή δύο έτη του Ανδρέου φίλος και εταίρος εξ' Αφρατίου
Κωσταράγκος, ο διαπρέψας έπειτα ως αγωνιστής κατά την επανάστασιν και εν Βρυσακίοις
υπό τον γυναικάδελφον αυτού Αγγελήν και εν τη Ακροπόλει και αλλαχού υπό τον Κριεζώτην,
εν ηλικία 114 ετών αποθανών (τω 1882-1883) διηγείτο ασφαλέστατα, ως άλλοι τε πολλοί
ήκουσαν και ο ζων έτι υιός αυτού κ. Νικόλαος Κωσταράγκος, πάντα τα κατά τον Μιαούλην
και μάλιστα την εις την παραλίαν της Μπούλμπας συνάντησιν, ότε ητοιμάζετο προς
τον φόνον του Γκεζαϊρ μπέη, δεικνύων ακριβώς και που ο φόνος εγένετο, και που
το πτώμα εξενεχθέν κατεχώσθη, και που ανευρέθη.
Ο εκ Φύλλων σύγχρονος και συγγενής έπειτα γενόμενος του Ανδρέου, ο
ωκύπους Κων/νος Οικονόμου ή Νιανιάκος, όστις και μέχρι εσχάτους γήρατος διετήρησε
την ωκυποδίαν, αποθανών το 1869 εκατοντούτης, διηγείτο πολλάκις πάντα τα άλλα,
και ότι εφοβείτο τον Ανδρέαν, διότι ερών της ανεψιάς αυτού πολλάκις εκινδύνευσε
να δαρή.
Ο εκ Φύλλων επίσης συγγενής του Ανδρέου, Ιωάννης Μαντάς, ο καλούμενος
Μωϋσής διά την σοβαρότητα αυτού και την σύνεσιν, πολλής τιμής απολαβών παρά τε
τοις ημετέροις και παρά τοις Οθωμανοίς, μάλιστα δε της ιδιαζούσης των τελευταίων
εμπιστοσύνης, μετά την απελευθέρωσιν της Εύβοιας τα αυτά προς τους ειρημένους
ωμολόγει, ακούσας παρά του πατρός και παρά του θείου αυτού Δημ. Μαντά περί του
Μιαούλη, ων πολλοί των νυν όντων εγένοντο αυτήκοοι".
Η τελευταία του όμως πράξη στα Φύλλα, η οποία τον ανάγκασε να εγκαταλείψει
για πάντα τη γενέτειρά του και να μην τον ξεχάσουν ποτέ οι συμπατριώτες του, ήταν
η ακόλουθη: Ο αναφερθείς στο ίδιο βιβλίο Χασναντάραγας Γκεζαϊρ Μπέης (ο Μπέης
και αγάς της περιοχής του Ληλαντίου) διέμενε πολλές φορές στον παρά τον Λήλαντα
ποταμό οικογενειακό κτήμα. Εκεί κάποτε κάλεσε δήθεν για εργασία μερικές γυναίκες
από τα Φύλλα και μεταξύ αυτών την νιόπαντρη αδερφή του Δημήτριου Βώκου και θεία
του Ανδρέα, την Τσαλπαρίνα. Μία μέρα όμως, ενώ οι γυναίκες εργαζόντουσαν εκκάλεσε
την Τσαλπαρίνα στο περίπτερο του Σεραϊου, στο οποίο εκείνη μπήκε χωρίς υποψία
και εκείνος ως Αγάς της περιοχής που ήταν πάνω από νόμους, την ανάγκασε να δεχθεί
την ικανοποίηση του αχαλίνωτου πάθους του.
Βαρέως φέρουσα τη μεγάλη αυτή προσβολή, μεταβαίνει αμέσως στα Φύλλα,στo
σπίτι του αδελφού της Δημητρίου, και κλαίουσα του διηγείται, παρόντος και του
Ανδρέα, την απαίσια αυτή πράξη. Ο αδελφός της εξοργίζεται και είναι έτοιμος για
εκδίκηση, αλλά τον καθησυχάζει ο γιος του Ανδρέας, ενώ σκέπτεται ο ίδιος να τιμωρήσει
τον τούρκο Μπέη.
Έτσι μία φθινοπωρινή μέρα του 1786, αφού ψάρεψε και αγκυροβόλησε τη
βάρκα του στη Μπούλμπα, ξεχώρισε τα καλύτερα ψάρια και τα πέρασε σε βούρλο. Τότε
παρουσιάσθηκε αιφνιδίως από το πατρικό του κτήμα ο φίλος του Κωσταράγκος και του
ζήτησε να του δώσει ένα μέρος από τα εκλεκτά ψάρια, εκείνος αρνηθείς του είπε
ότι τα προορίζει για δώρο. Σε ποιόν των ρώτησε. Αργότερα θα μάθεις του είπε ο
Ανδρέας. Μετά το διάλογο αυτό ξεκίνησε από την Μπούλμπα για το Τούρκικο κτήμα.
Ο Γκεζαϊρ Μπέης καθόταν στο περίπτερο και όταν τον είδε να φέρνει τα ψάρια, χαρούμενος
τον κάλεσε να πλησιάσει προς αυτόν.
Ο Ανδρέας εισέρχεται στο περίπτερο και προσφέρει τα εκλεκτά ψάρια
στον Μπέη. Και ενώ εκείνος κοιτάζει με προσοχή το ωραίο δώρο, ο γιος του ψαρά,
βγάζει το μαχαίρι τον κτυπά στο στήθος και τον φονεύει. Ακολούθως ρίχνει το πτώμα
στην πλησίον ευρισκόμενη αμπολή Αρατσιώτισα (διατηρεί το ίδιο όνομα μέχρι σήμερα
και είναι ο κεντρικός υδραύλακας που διοχετεύει το νερό από τον ποταμό Λήλα στα
αμπέλια του Μύτικα και του Αγίου Νικολάου). Το πτώμα παρεσύρθη από την Αρατσιώτισα
και λίγο πιο κάτω από ένα ρήγμα που υπήρχε στο τοίχωμά της το έριξε στον ποταμό
Λήλαντα, όπου εκαλύφθη με άμμο και εξηφανίσθη για λίγες ημέρες.
Μετά το φόνο μετέβη στα Φύλλα όσο πιο γρήγορα μπορούσε και τα είπε
όλα στον πατέρα του. Φοβούμενοι δε ότι οι διοικούντες θα πράξουν το παν για να
ανακαλύψουν το δράστη του φόνου και να τον τιμωρήσουν παραδειγματικά αποφάσισαν
να εγκαταλείψουν αμέσως τα Φύλλα. Με βιασύνη ο Δημ.Βώκος αφού συγκέντρωσε όσα
πολύτιμα είδη, προερχόμενα κυρίως από πειρατείες, δεν ημπορούσε να πάρει μαζί
του τα έκλεισε μέσα σε δύο μεγάλα κιβώτια και τα εμπιστεύθηκε στο φίλο του Μαρμαρά.
Μετά όλα τα μέλη της οικογένειας μεταξύ των οποίων και η Τσαλπαρίνα
με το σύζυγο της, κατεβαίνουν στην Μπούλμπα επιβιβάζονται στη βάρκα και διαπεραιώνονται
στον Ωρωπό. Από εκεί φθάνουν
στον Κάλαμο δια ξηράς όπου παρέμειναν μεν οι άλλοι, ο Ανδρέας όμως με τον πατέρα
του μετέβησαν στον Πειραιά
και από εκεί στην Ύδρα, η οποία τους ήτο γνωστή και εκ της συγγενείας αλλά και
εκ των ναυτικών εργασιών.
Επειδή όμως και εκεί δεν ένοιωθαν ασφαλείς εγκαταστάθηκαν στην αρχή
στην μικρή νήσο Δοκό
και αργότερα όταν ήλθαν και οι άλλοι συγγενείς εκ Καλάμου, εγκαταστάθηκαν στην
Ύδρα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Ληλαντίων
ΣΚΥΡΟΣ (Νησί) ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ
1919 - 1977
Μελετητής του προκεραμικού και μεσολιθικού πολιτισμού της Θεσσαλίας.
ΚΑΡΥΣΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Diocles Carystius, (Diokles ho Karustios), a very celebrated Greek physician,
was born at Carystus in Euboea, and lived in the fourth century B. C., not long
after the time of Hippocrates, to whom Pliny says he was next in age and fame.
(H. N. xxvi. 6.) He belonged to the medical sect of the Dogmatici (Gal. de Aliment.
Facult. i. 1, vol. vi.), and wrote several medical works, of which only the titles
and some fragments remain, preserved by Galen, Caelius Aurelianus, Oribasius,
and other ancient writers. The longest of these is a letter to king Antigonus,
entitled Epistole Prophulaktike, " A Letter on Preserving Health," which
is inserted by Paulus Aegineta at the end of the first book of his medical work,
and which, if genuine, was probably addressed to Antigonus Gonatas, king of Macedonia,
who died B. C. 239, at the age of eighty, after a reign of forty-four years. It
resembles in its subject matter several other similar letters ascribed to Hippocrates
(see Ermerins, Anecd. Med. Graeca, praef.), and treats of the diet fitted for
the different seasons of the year. It is published in the various editions of
Paulus Aegineta, and also in several other works.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΥΜΗ (Κωμόπολη) ΕΥΒΟΙΑ
Ο διάσημος γιατρός-ερευνητής Γεώργιος Παπανικολάου γεννήθηκε στην Κύμη και μεγάλωσε εδώ. Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία. Το 1913 μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου του δόθηκε η δυνατότητα να αφοσιωθεί στην ιατρική και εργαστηριακή έρευνα. Είναι παγκόσμια γνωστός από την μέθοδο έγκαιρης διάγνωσης του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας που επινόησε (PAP TEST) η οποία αποδείχθηκε και αποδεικνύεται σωτήρια για εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο. Το πατρικό του σπίτι σώζεται στην Κύμη.
ΛΙΜΝΗ (Κωμόπολη) ΕΥΒΟΙΑ
1898 - 1944
Ηρωίδα της πρόσφατης ιστορίας μας. Γεννήθηκε στη Λίμνη το 1898. Ήταν η ψυχή της εθνικής οργάνωσης της αντίστασης, την περίοδο της Γερμανικής κατοχής. Με κέντρο ένα σπίτι στην οδό Φυλής και το φαρμακείο του άντρα της στην Πατησίων, σχημάτισε ένα δίκτυο για την απόκρυψη, περίθαλψη και φυγάδευση Αγγλων στρατιωτών. Αργότερα, με κέντρο το μοναστήρι του Αγίου Ιερόθεου στα Μέγαρα, συγκρότησε την παράνομη οργάνωση "Μπουμπουλίνα". Η οργάνωση είχε χαρακτήρα κατασκοπευτικό και αποστολής πληροφοριών. Στις 11 Ιουλίου 1944 οι Γερμανοί πληροφορούνται για τη δράση της και την συλλαμβάνουν. Την οδηγούν στα μπουντρούμια των Ες - Ες, στην οδό Μέρλιν και τη βασανίζουν για να ομολογήσει τη δράση της. Αργότερα, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι προσπαθούσε ασταμάτητα να ενθαρρύνει τους κρατούμενους με κάθε τρόπο. Τα χαράματα της 8ης Σεπτεμβρίου 1944, οδηγήθηκε μαζί με άλλους πατριώτες στο Δαφνί, όπου εκτελέστηκε ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο ενθαρρύνοντας τους άλλους.
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Dionysius of Chalcis, a Greek historian, who lived before the Christian era. He wrote a work on the
foundation of towns (ktiseis) in five books, which is frequently referred to by
the ancients. A considerable number of fragments of the work have thus been preserved,
but its author is otherwise unknown (Marcian. Heracl. Peripl.; Suid. s. v. Chalkidike;
Harpocrat. s. v. Hephaistia and Heraion teichos; Schol. ad Apollon. Rhod. i. 558,
1024, iv. 264, ad Aristoph. Nub. 397; Dionys. Hal. A. R. i. 72; Strab. xii.; Plut.
de Malign. Herod. 2; Seymnus, 115; Clem. Alex. Strom. i.; Zenob. Proverb. v. 64;
Apostol. xviii. 25; Photius, s. vv. Praxidike, Telmiseis; Eudoc.)
ΚΑΡΥΣΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
A Greek poet of the New Comedy, born at Carystus, between B.C. 300 and 260. He wrote forty-seven plays, and won five victories. From him Terence borrowed the plots of his Phormio and Hecyra.
Apollodorus of Carystus. The ancients distinguish between two comic poets of the
name of Apollodorus: the one is called a native of Gela in Sicily, and the other
of Carystus in Euboea. Suidas speaks of an Athenian comic poet Apollodorus, and
this circumstance has led some critics to imagine that there were three comic
poets of the name of Apollodorus. But as the Athenian is not mentioned anywhere
else, and as Suidas does not notice the Carystian, it is supposed that Suidas
called the Carystian an Athenian either by mistake, or because he had the Athenian
franchise. It should, however, be remembered that the plays of the Carystian were
not performed at Athens, but at Alexandria (Athen. xiv.). Athenaeus calls him
a contemporary of Machon; so that he probably lived between the years B. C. 300
and 260. Apollodorus of Carystus belonged to the school of the new Attic comedy,
and was one of the most distinguished among its poets. This is not only stated
by good authorities, but may also be inferred from the fact, that Terence took
his Hecyra and Phormio from Apollodorus of Carystus (A. Mai, Fragm. Plandi et
Terenti). According to Suidas Apollodorus wrote 47 comedies, and five times gained
the prize. We know the titles and possess fragments of several of his plays; but
ten comedies are mentioned by the ancients under the name of Apollodorus alone,
and without any suggestion as to whether they belong to Apollodorus of Carystus
or to Apollodorus of Gela.
240 - 180
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Περίφημος μηχανικός από τη Χαλκίδα. Έζησε την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου. Έργο του ήταν οι υπόγειες σήραγγες για μερική αποξήρανση της Κωπαϊδας, μέσω των οποίων το νερό της λίμνης διοχετεύονταν στον Ευβοϊκό κόλπο. Αυτές τις σήραγγες βρήκε η εταιρία που ανέλαβε την αποξήρανση της Κωπαϊδας τον προηγούμενο αιώνα. Ο Κράτης κατασκεύασε και στην Αθήνα περιφερειακή τάφρο για την αποχέτευση των νερών.
ΕΡΕΤΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
484 - 401
Achaeus. A Greek tragic poet of Eretria, born about B.C. 484, a contemporary
of Sophocles, and especially famous in the line of satyric drama. He wrote about
forty plays, of which only small fragments are preserved. These have been edited
by Urlichs (Bonn, 1834).
Achaeus (Achaios) of Eretria in Euboea, a tragic poet, was born B. C. 484, the year in which Aeschylus gained his first victory, and four years before the birth of Euripides. In B. C. 477, he contended with Sophocles and Euripides, and though he subsequently brought out many dramas, according to some as many as thirty or forty, he nevertheless only gained the prize once. The fragments of Achaeus contain much strange mythology, and his expressions were often forced and obscure (Athen. x.). Still in the satyrical drama he must have possessed considerable merit, for in this department some ancient critics thought him inferior only to Aeschylus (Diog. Laer. ii. 133). The titles of seven of his satyrical dramas and of ten of his tragedies are still known. The extant fragments of his pieces have been collected, and edited by Urlichs, Bonn, 1834. (Suidas, s. v.) This Achaeus should not be confounded with a later tragic writer of the same name, who was a native of Syracuse. According to Suidas and Phavorinus he wrote ten, according to Eudocia fourteen tragedies.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Sep 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΑΡΥΣΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Antigonus (Antigonos), of Carystus, is supposed by some to have lived in the reign
of Ptolemaeus Philadelphus, and by others in that of Euergetes. Respecting his
life nothing is known, but we possess by him a work called historion paradoxon
sunagoge (Historiae Mirabiles), which consists for the most part of extracts from
the "Auscultationes" attributed to Aristotle, and from similar works of Callimachus,
Timaeus, and others which are now lost. It is only the circumstance that he has
thus preserved extracts from other and better works, that gives any value to this
compilation of strange stories, which is evidently made without skill or judgment.
It was first edited, together with Antoninus Liberalis, by Xylander, Basel, 1568.
The best editions are those of Meursius, Lugd. Bat. 1619 and of J. Beckmann, Leipzig,
1791. Antigonus also wrote an epic poem entitled Antipatros, of which two lines
are preserved in Athenaeus (iii. p. 82). The Anthologia Graeca (ix. 406) contains
an epigram of Antigonus.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Diocles, Julius, (Ioulios Diokles), of Carystus, the author of four epigrams in
the Greek Anthology (Brunck, Anal. ii. 182; Jacobs, ii. 167). His name implies
that he was a Greek, and had obtained the Roman civitas. Reiske supposed him to
be the same person as the rhetorician Diodes of Carystus, who is often mentioned
by Seneca. Others suppose him to be the same as the physician. The name of the
poet himself is variously written in the titles to his epigrams. (Jacobs, xiii.
882, 883)
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Euphorion. Of Chalcis in Euboea, an eminent grammarian and poet, was the son of
Polymnetus, and was born, according to Suidas (s. r.), in the 126th Olympiad,
when Pyrrhus was defeated by the Romans, B. C. 274. He became, but at what period
of his life is not known, a citizen of Athens. (Hellad. ap. Phot. Cod 279, p.
532, Bekker.) He was instructed in philosophy by Lacydes, who flourished about
B. C. 241, and Prytanis (comp. Athen. xi.), and in poetry by Archebulus of Thera.
Though he was sallow, fat, and bandylegged, he was beloved by Nicia (or Nicaea),
the wife of Alexander, king of Euboea. His amours are referred to in more than
one passage in the Greek Anthology. (Brunck, Anal. vol. ii.) Having amassed great
wealth, he went into Syria, to Antiochus the Great (B. C. 221), who made him his
librarian. He died in Syria, and was buried at Apameia, or, according to others,
at Antioch. (Suid. s. v.) The epigram (Brunck, Anal. vol. ii.), which places his
tomb at the Peiraeeus, must be understood as referring to a cenotaph.
Euphorion wrote numerous works, both in poetry and prose, relating
chiefly to mythological history. The following were poems in heroic verse :--
1. Hesiodos, the subject of which can only be conjectured from the title. Some
suppose it to have been an agricultural poem. Euphorion is mentioned among the
agricultural writers by Varro (i. 1.9) and Columella (i. 1.10). 2. Mopsopia, so
called from an old name of Attica, the legends of which country seem to have been
the chief subject of the poem. From the variety of its contents, which Suidas
calls summingeir historiar, it was also called Atakta, a title which was frequently
given to the writings of that period. 3. Chiliades, a poem written against certain
persons, who had defrauded Euphorion of money which he had entrusted to their
care. It probably derived its title from each of its books consisting of a thousand
verses. The fifth book, or chilias, was entitled peri chresmon, and contained
an enumeration of oracles which had been fulfilled; and it is probably of this
book in particular that the statement of Suidas concerning the object of the poem
should be understood, namely, that the poet taught his defrauders that they would
in the end suffer the penalty of their faithlessness. The above seems the best
explanation of the passage in Suidas, which is, however, very corrupt, and has
been very variously explained. (See especially Heyne and Harless, l. c., and Meineke,
Euphor.) To these epic poems must be added the following, which are not mentioned
by Suidas : -- 4. Alexandros, which Meineke conjectures to have been addressed
to some friend of that name. (Steph. Byz. s. v. Suloi.) 5. Anios, a mythological
poem referring to Anius, the son and priest of the Delian Apollo. (Steph. Byz.
Fragment. p. 744, c., ed. Pined.) 6. Antigraphai pros Theoridan (Clem. Alex. Strom.
v., ed. Sylb.), a work of which nothing further is known, unless we accept the
not improbable conjecture of Meursius and Schneider, who read Theodoridan for
Theoridan, and suppose that the poem was written in controversy with the grammarian
Theodoridas, who afterwards wrote the epitaph on Euphorion, which is extant, with
seventeen other epigrams by Theodoridas, in the Greek Anthology. (Brunck, Anal.
vol. ii.) 7. Apollodoros, which seems to have been a mythological poem addressed
to a friend of that name. (Tzetzes, Schol. ad Lycophr. 513; Schol. ad Apollon.
Rhod. i. 1063; Suid. and Harpocrat. s. v. Ho katothen nomos; Phot. s. v. Ho katothen
logos.) 8. Arai e poteriokleptes (Steph. Byz. s. v. Alube ; Schol. ad Theocrit.
ii. 2), an attack on some person who had stolen a cup from Euphorion, which Callimachus
imitated in his Ibis, and both were probably followed by Ovid in his Ibis, and
by Cato and Virgil in their Dirae. (Meineke, Euphor.) 9. Artemidoros, probably
a poem like the Apollodorus. (Steph. Byz. s. v. Assoron.) 10. Geranos, the subject
of which, as well as its genuineness, is very uncertain. (Athen. iii.) 11. Demosthenes,
the title of which Meineke explains as he does the Alexander, Apollodorus, and
Artemidorus, and he conjectures that the person to whom the poem was addressed
was Demosthenes of Bithynia. (Choeroboscus, ap. Bekker. Anecd. Graec. iii.) 12.
Dionusos, which doubtless contained a full account of the myths relating to Dionysus.
(Schol. Ph. ad Odyss. iv., ed. Buttmann; Steph. Byz. s. v. Oruchion, Akte, Lukapsos;
Schol. ad Arat. Phaenom. 172; Tzetzes, Schol. ad Lycophr. 320; Etym. Mag.) 13.
Epikedeios eis Protagoran, an elegy on an astrologer named Protagoras. (Diog.
Laert. ix. 56.) This poem was doubtless in the elegiac, and not in the heroic
verse. 14. Thraix. (Steph. Byz. s. v. Asbotos, Onkaiai; Parthen. Erot. xiii.,
xxvi.) 15. Hippomedon. (Tzetzes, Schol. ad Lycophr. 451.) 16. Xenion. (Schol.
ad Apollon. Rhod. ii. 354.) 17. Poluchares. (Etym. Mag.; Choeroboscus, ap. Bekker.
Anecd. Graec. iii. ) 18. Huakinthor. (Schol. Theocr. x. 28; Eustath. ad Hom.)
19. Philoktetes. (Stobaeus, Serm. lviii., Tit. lix.; Tzetzes, Schol. ad Lycophr.
911.)
Euphorion was an epigrammatist as well as an epic poet. He had a place
in the Garland of Meleager (Prooem, 23), and the Greek Anthology contains two
epigrams by him. (Brunck, Anal. vol. i.; Jacobs, Anth. Graec. vol. i.) They are
both erotic; and that such was the character of most of his epigrams, is clear
from the manner in which he is mentioned by Meleager, as well as from the fact
that he was among the poets who were imitated by Propertius, Tibullus, and Gallus.
(Diomed. iii.; Probus, ad Virgil. Ecl. x. 50.) It was probably this seductive
elegiac poetry of Euphorion, the popularity of which at Rome, to the neglect of
Ennius, moved the indignation of Cicero. (Tusc. Disp. iii. 19.) It was therefore
quite natural that Euphorion should be a great favourite with the emperor Tiberius,
who wrote Greek poems in imitation of him (Sueton. Tiber. 70)
Some writers have supposed that Euphorion was also a dramatic poet.
Ernesti (Clav. Ciceron. s. v.) and C. G. Muller (ad Tzetz. Schol. p. 651) say,
that he composed tragedies; but they give no reasons for the assertion, and none
are known. Fabricius (Bibl. Graec. vol. ii.) places him in his list of comic poets,
mentioning as his plays the Apollodoros, which was an epic poem (vid. sup.), and
the Apodidousa, respecting which there can be no doubt that for Euphorion we should
read Euphron in the passage of Athenaieus (xi.).
Euphorion's writings in prose were chiefly historical and grammatical.
They were : 1. Historika upomnemata. (Athen. iv., xv.) 2. Peri ton Aleuadon (Clem.
Alex. Strom. i., Sylb.; Schol. Theocr. ad Idyll. xvi. 34; Quintil. x. 2), which
Suidas (s. v. Ephoros) attributes to the younger Ephorus. 3. Peri ton Isthmion.
(Athen. iv.) 4. Peri Melopoiion (Athen. iv.) 5. A grammatical work of great celebrity,
which related chiefly to the language of Hippocrates, and appears to have been
entitled Lexis Hippokratous.
The character of Euphorion as a poet may be pretty clearly understood
from the statements of the ancient writers, and from his extant fragments, as
well as from the general literary character of his age. He lived at the time when
the literature of the Alexandrian school had become thoroughly established, when
originality of thought and vigour of expression were all but extinct, and, though
the ancient writers were most highly valued, their spirit was lost, and the chief
use made of them was to heap together their materials in elaborate compilations
and expand them by trivial and fanciful additions, while the noble forms of verse
in which they had embodied their thoughts were made the vehicles of a mass of
cumbrous learning. Hence the complaints which the best of succeeding writers made
of the obscurity, verboseness, and tediousness of Euphorion, Callimachus, Parthenius,
Lycophron, and the other chief writers of the long period during which the Alexandrian
grammarians ruled the literary world. (Clem. Alex. Strom. v.; Cic. de Div. ii.
64; Lucian. de Conscrib. Hist. 57, vol. ii.) These faults seem to have been carried
to excess in Euphorion, who was particularly distinguished by an obscurity, which
arose, according to Meineke, from his choice of the most out of the way subjects,
from the cumbrous learning with which he overloaded his poems, from the arbitrary
changes which he made in the common legends, from his choice of obsolete words,
and from his use of ordinary words with a new meaning of his own. The most ancient
and one of the most interesting judgments concerning him is in an epigram by Crates
of Mallus (Brunck, Anal., vol. ii.), from which we learn that he was a great admirer
of Choerilus, notwithstanding which, however, the fragments of his poetry shew
that he also imitated Antimachus. Meineke conjectures that the epigram of Crates
was written while the contest about receiving Antimachus or Choerilus into the
epic canon was at its height, and that some of the Alexandrian grammarians proposed
to confer that honour on Euphorion. In the same epigram Euphorion is called Omerikos,
which can only mean that he endeavoured, however unsuccessfully, to imitate Homer,
-- a fact which his fragments confirm. (Comp. Cic. de Div. l. c.) That he also
imitated Hesiod, may be inferred from the fact of his writing a poem entitled
Hesiodos; and there is a certain similarity in the circumstance of each poet making
a personal wrong the foundation of an epic poem,--Hesiod in the Erga kai Hemerai,
and Euphorion in the Chiliades.
As above stated, Euphorion was greatly admired by many of the Romans,
and some of his poems were imitated or translated by Cornelius Gallus ; but the
arguments by which Heyne and others have attempted to decide what poems of Euphorion
were so translated, are quite inconclusive.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Euphorion. An epic and epigrammatic poet, born at Chalcis in Euboea, B.C. 276, and who became librarian to Antiochus the Great. He wrote various poems, entitled Hesiod, Alexander, Arius, Apollodorus, etc. His Mopsopia or Miscellanies (Mopsopia e atakta) was a collection, in five books, of fables and histories relative to Attica, a very learned work, but rivalling in obscurity the Cassandra of Lycophron. The fifth book bore the title of Chiliad (Chilias), either because it consisted of a thousand verses, or because it contained the ancient oracles that referred to a period of a thousand years. Perhaps, however, each of the five books contained a thousand verses, for the passage of Suidas respecting this writer is somewhat obscure and defective, and Eudocia, in the "Garden of Violets," speaks of a fifth Chiliad, entitled Peri Chresmon, "Of Oracles." Quintilian recommends the reading of this poet, and Vergil is said to have esteemed his productions very highly. A passage in the tenth eclogue and a remark made by Servius have led Heyne to suppose that C. Cornelius Gallus , the friend of Vergil, had translated Euphorion into Latin verse. This poet was one of the favourite authors of the emperor Tiberius, one of those whom he imitated, and whose busts he placed in his library. . .
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Dec 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
275 - 200
Ευφορίων : Γεννήθηκε στην Χαλκίδα στα 276/5 π.χ. στην ακμή της ελληνιστικής εποχής. Η ποίησή του δείχνει τον ξεπεσμό του ύφους. Σπούδασε στην Αθήνα. Σε προχωρημένη ηλικία βρέθηκε στην βιβλιοθήκη της Αντιοχείας, προσκεκλημένος του Αντίοχου Γ΄. Η μεγάλη επιτυχία του δημιούργησε και φθόνους και γι' αυτό διαβάζουμε ακόμα λογής - λογής ιστορίες για την ασχήμια του και για την αμφίβολη διαγωγή του. Τους νέους Ρωμαίους τους επηρέασε δυνατά, ακριβώς εξαιτίας της φανατικής υποστήριξης των ελληνιστικών καλλιτεχνικών αρχών. Σώζονται αποσπάσματα από έργα του: Κατάρες, Θραξ, Χιλιάδες, με περιεχόμενο σκοτεινό και αινιγματικό, σπάνιες λέξεις και ύφος αντικλασσικό, συνειδητά αντίθετο προς εκείνο του Ομήρου.
This file forms part of A Hellenistic Bibliography, a bibliography on post-classical Greek poetry and its influence, accessible through the website of the department of Classics of the University of Leiden.
The file contains 22 titles on Euphorion, listed by year/author.
Compiled and maintained by Martijn Cuypers
Email: m.p.cuypers@let.leidenuniv.nl
Additions and corrections will be gratefully received.
Last updated: 3 july 2002
Lycophron (Lukophron). A grammarian and poet who was a native of Chalcis in Euboea, and lived at Alexandria under Ptolemy Philadelphus (B.C. 285-247). He was the author of an extant poem in 1474 iambic lines, entitled Cassandra or Alexandra, in which Cassandra is made to prophesy the fall of Troy, with numerous other events. The obscurity of this work is proverbial, and it is filled with obsolete words and long compounds. Among the numerous ancient commentaries on the poem, the most important are the scholia of Isaac and John Tzetzes, which are far more valuable than the poem itself. The earliest edition is that which appeared at Venice in 1513. It has since been edited by Bachmann (Leipzig, 1828), Kinkel (1880), and Scheer (1881). There is an English version by Lord Royston. Lycophron also wrote a work on the history of Greek comedy and the comic poets, and composed tragedies now lost.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited August 2003 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Lycophron (Lukophron), the celebrated Alexandrian grammarian and poet, was a native
of Chalcis in Euboea, the son of Socles, and the adopted son of the historian
Lycus of Rhegium (Suid. s. v.). Other accounts made him the son of Lycus (Tzetz,
Chil. viii. 481). He lived at Alexandria, under Ptolemy Philadelphus, who entrusted
to him the arrangement of the works of the comic poets contained in the Alexandrian
library. In the execution of this commission Lycophron drew up a very extensive
work on comedy (peri komoidias), which appears to have embraced the whole subject
of the history and nature of the Greek comedy, together with accounts of the comic
poets, and, besides this, many matters bearing indirectly on the interpretation
of the comedians (Meineke, Hist. Crit. Com. Graec.). Nothing more is known of
his life. Ovid (Ibis, 533) states that he was killed by an arrow.
As a poet, Lycophron obtained a place in the Tragic Pleiad; but there
is scarcely a fragment of his tragedies extant. Suidas gives the titles of twenty
of Lycophron's tragedies; while Tzetzes (Schol. in Lyc. 262, 270) makes their
number forty-six or sixty-four. Four lines of his Pelopidai are quoted by Stobaeus
(cxix. 1). He also wrote a satyric drama, entitled Menedemos, in which he ridiculed
his fellow-countryman, the philosopher Menedemus of Eretria (Ath. x.; Diog. Laert.
ii. 140; comp. Menag. ad loc.), who, nevertheless, highly prized the tragedies
of Lycophron (Diog. ii 133). He is said to have been a very skilful commposer
of anagrams, of which he wrote several in honour of Ptolemy and Arsinoe.
The only one of his poems which has come down to us is the Cassandra
or Alexandra. This is neither a tragedy nor an epic poem, but a long iambic monologue
of 1474 verses, in which Cassandra is made to prophesy the fall of Troy, the adventures
of the Grecian and Trojan heroes, with numerous other mythological and historical
events, going back as early as the Argonauts, the Amazons, and the fables of Io
and Europa, and ending with Alexander the Great. The work has no pretensions to
poetical merit. It is simply a cumbrous store of traditional learning. Its obscurity
is proverbial. Suidas calls it skoteinon poiema, and its author himself obtained
the epithet skoteinos. Its stores of learning and its obscurity alike excited
the efforts of the ancient grammarians, several of whom wrote commentaries on
the poem: among them were Theon, Dection, and Orus. The only one of these works
which survives, is the Scholia of Isaac and John Tzetzes, which are far more valuable
than the poem itself.
A question has been raised respecting the identity of Lycophron the
tragedian and Lycophron the author of the Cassandra. From some lines of the poem
(1226, &c., 1446, &c.) which refer to Roman history, Niebuhr was led to suppose
that the author could not have lived before the time of Flamininus (about B. C.
190); but Welcker, in an elaborate discussion of. the question, regards the lines
as interpolated.
The first printed edition of Lycophron was the Aldine, with Pindar
and Callimachus, Venet. 1513, 8vo.; the next was that of Lacisius, with the Scholia,
Basil. 1546, fol.: of the later editions the most important are those of Potter,
Oxon. 1697, fol., reprinted 1702; Reichard, Lips. 1788, 2 vols. 8vo.; and Bachmann,
Lips. 1828, 2 vols. 8vo.; to which must be added the admirable edition of the
Scholia by C. G. Miller, Lips. 1811, 3 vols. 8vo. (Fabric. Bibl. Graec. vol. iii.
p. 750; Welcker, die Griech. Tragd. pp. 1256-1263; Bernhardy, Grundriss d. Griech.
Lift. vol. ii. pp. 613, 1026-1029.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2006 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
415 - 340
Ρήτορας του α΄ μισού του 4ου π.χ. αιώνα. Καταγόταν απ' την Χαλκίδα και ήταν γιος του Διαγόρα. Έζησε στην Αθήνα ως μέτοικος και γι' αυτό δεν είχε δικαιώματα να απαγγέλλει τους λόγους του. Έδρασε σαν ρητοροδιδάσκαλος, έγραψε όμως και λόγους για άλλους. Ήταν μαθητής του Ισοκράτη και δάσκαλος του Δημοσθένη. Οι αρχαίοι του απέδιδαν 64 λόγους, από τους οποίους 14 αμφισβητούνται για την γνησιότητα τους. Σήμερα σώζονται δέκα ολόκληροι λόγοι του και μεγάλα αποσπάσματα δύο άλλων. Όλοι οι λόγοι του στρέφονται γύρω από ζητήματα κληρονομικής φύσης, πολύτιμοι ως πηγές πληροφοριών για το αστικό κληρονομικό δίκαιο.
Isaeus (Isaios). One of the ten Attic orators. He was born at Chalcis, and came to Athens at an early age. He wrote judicial orations for others and established a rhetorical school at Athens, in which Demosthenes is said to have been his pupil. He lived between B.C. 420 and 348. Eleven of his orations are extant, all relating to questions of inheritance. They afford considerable information respecting this branch of the Attic law, of which he was a master, and are marked by intellectual acumen, clearness of statement, and vigour of style.
Πληροφορίες Σύνταξης
Τα ηλεκτρονικά κείμενα των έργων του Ισαίου παρατίθενται στην Ελλάδα (αρχαία χώρα) στην κατηγορία Αρχαία Ελληνική Γραμματεία.
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Callidemus (Kallidemos), a Greek author about whom nothing is known, except that Pliny (H. N. iv. 12) and Solinus (17) refer to him as their authority for the statement, that the island of Euboea was originally called Chalcis from the fact of brass (chalkos) being discovered there first.
Aristotle died in Chalchis in 322 BCE.
Then I crossed over to Chalcis, to the games of wise Amphidamas where the sons of the great hearted hero proclaimed and appointed prizes (Hesiod, Works and Days: line 655).
On Helicon tripods have been dedicated, of which the oldest is the one which it is said Hesiod received for winning the prize for song at Chalcis on the Euripus (Paus. 9.31.3).
360 - 290
Dinarchus (c. 360-c. 290 BC), the youngest of the ten Attic Orators .. In 307 he retired to Chalcis in order to safeguard his wealth. He returned to Athens in 292 and died sometime thereafter.
ΕΡΕΤΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Cleitarchus (Kleitarchos), tyrant of Eretria in Euboea. After Plutarchus had been
expelled from the tyranny of Eretria by Phocion, B. C. 350, popular government
was at first established; but strong party struggles ensued, in which the adherents
of Athens were at length overpowered by those of Macedonia, and Philip then sent
Hipponicus, one of his generals, to destroy the walls of Porthmus, the harbour
of Eretria, and to set up Hipparchus, Automedon, and Cleitarchus as tyrants (Plut.
Phoc. 13; Dem. (de Cor.86, Philipp. iii.68, 69). This was subsequent to the peace
between Athens and Philip in B. C. 346, since Demosthenes adduces it as one of
the proofs of a breach of the peace on the part of Macedon (Philipp. iii.23).
The tyrants, however, were not suffered to retain their power quietly, for Demosthenes
(Philip. iii.69) mentions two armaments sent by Philip for their support, at different
times, under Eurylochus and Parmenion respectively. Soon after, we find Cleitarchus
in sole possession of the government; but he does not seem to have been at open
hostility with Athens, though he held Eretria for Philip, for we hear of the Athenians
sending ambassadors to request his consent to the arrangement for uniting Euboea
under one federative government, having its congress at Chalcis, to which Athens
was also to transfer the annual contributions from Oreus and Eretria. Aeschines
says, that a talent from Cleitarchus was part of the bribe which he alleges that
Demosthenes received for procuring the decree in question. Cleitarchus appears
therefore to have come into the above project of Demosthenes and Callias, to whom
he would naturally be opposed; but he thought it perhaps a point gained if he
could get rid of the remnant of Atheian influence in Eretria. The plan, however,
seems to have fallen to the ground, and Demosthenes in B. C. 341 carried a decree
for an expedition to Euboea with the view of putting down the Macedonian interest
in the island. On this, Cleitarchus and Philistides, the tyrant of Oreus, sent
ambassadors to Athens to prevent, if possible, the threatened invasion; and Aeschines,
at whose house the envoys were entertained, appears to have supported their cause
in the assembly. But the decree was carried into effect, and the command of the
armament was given to Phocion, by whom Cleitarchus and Philistides were expelled
from their respective cities (Aesch. c. Ctes.85-103; Dem. de Cor.; Diod. xvi.
74; Plut. Demi. 17).
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
But here was a man annexing Euboea and making it a basis of operations against Attica, attacking Megara, occupying Oreus, demolishing Porthmus, establishing the tyranny of Philistides at Oreus and of Cleitarchus at Eretria, subjugating the Hellespont, besieging Byzantium, destroying some of the Greek cities, reinstating exiled traitors in others: by these acts was he, or was he not, committing injustice, breaking treaty, and violating the terms of peace? (Demosthenes, Speeches 11-20: speech 18, section 71 [On the Crown])
Ζήτησε τη βοήθεια των Αθηναίων για να αντιμετωπίσει το Φίλιππο Β' στα 349 π.Χ. Οι Αθηναίοι έστειλαν στρατό με το Φωκίωνα επικεφαλής, όμως ο Πλούταρχος και άλλοι Ευβοείς τελικά τους πρόδωσαν (Εκδοτική Αθηνών, Παυσανίου Ελλάδος Περιήγησις, τόμ.1, σελ. 463, σημ.2).
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
...and at Chalcis the people with the aid of the notables overthrew the tyrant Phoxus and then immediately seized the government; and again at Ambracia similarly the people joined with the adversaries of the tyrant Periander in expelling him and then brought the government round to themselves. (Aristotle, Politics: section 1304a)
Callias, the Chalcidian, son of Mnesarchus, together with his brother Taurosthenes, succeeded his father in the tyranny of Chalcis, and formed an alliance with Philip of Macedon in order to support himself against Plutarchus, tyrant of Eretria, or rather with the view of extending his authority over the whole of Euboea -a design which, according to Aeschines, he covered under the disguise of a plan for uniting in one league the states of the island, and establishing a general Euboean congress at Chalcis. Plutarchus accordingly applied to Athens for aid, which was granted in opposition to the advice of Demosthenes, and an army was sent into Euboea under the command of Phocion, who defeated Callias at Tamynae, B. C. 350 (Aesch. c. Ctes.85-88, de Fals. Leg.180; Dem. de Pac.5; Plut. Phoc. 12). After this, Callias betook himself to the Macedonian court, where he was for some time high in the favour of the king; but, having in some way offended him, he withdrew to Thebes, in the hope of gaining her support in the furtherance of his views. Breaking, however, with the Thebans also, and fearing an attack both from them and from Philip, he applied to Athens, and through the influence of Demosthenes not only obtained alliance, and an acknowledgment of the independence of Chalcis, but even induced the Athenians to transfer to that state the annual contributions (suntaxeis) from Oreus and Eretria, Callias holding out great promises (apparently never realized) of assistance in men and money from Achaia, Megara, and Euboea. This seems to have been in B. C. 343, at the time of Philip's projected attempt on Ambracia. Aeschines of course ascribes his rival's support of Callias to corruption; but Demosthenes may have thought that Euboea, united under a strong government, might serve as an effectual barrier to Philip's ambition (Aesch. c. Ctes.89, &c.; Dem. Philipp. iii.85). In B. C. 341, the defeat by Phocion of the Macedonian party in Eretria and Oreus under Cleitarchus and Philistides gave the supremacy in the island to Callias (Dem. de Cor.86, 99, &c.; Philipp. iii.23, 75, 79; Diod. xvi. 74; Plut. Dem. 17). Callias seems to have been still living in B. C. 330, the date of the orations on "the Crown". See Aesch. c. Ctes.85, 87, who mentions a proposal of Demosthenes to confer on him and his brother Taurosthenes the honour of Athenian citizenship.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΦΥΛΛΑ (Κωμόπολη) ΧΑΛΚΙΔΑ
1780 - 1851
Νεόφυτος: (κατά κόσμον Νικ. Αδάμ): Γεννήθηκε το 1780 στα Φύλλα Χαλκίδας. Ιεράρχης της Ελληνικής Επανάστασης στην Εύβοια και πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου από 1843-1850. με άγιο και ιερό ζήλο πήρε μέρος στην Επανάσταση εμψυχώνοντας τους Έλληνες στον αγώνα εναντίον των αλλοθρήσκων. Έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας το 1818 και έπαιξε ηγετικό ρόλο στην Επανάσταση στη Ν. Εύβοια και στις Κυκλάδες. Το 1828 ήταν εκπρόσωπος της Καρύστου στη Συνέλευση της Τροιζήνας. Πέθανε το 1851 και θάφτηκε δίπλα στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Δημητρίου Χαλκίδας.
(Φύλλα Ευβοίας, 1790 - Χαλκίδα,
1851)
Κληρικός, φιλικός και αγωνιστής του 1821. Ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα
και συνέβαλε σημαντικά στην εξάπλωση της Eπανάστασης στη νότια Εύβοια.
Η ήττα στα Στύρα, ο θάνατος
του Μαυρομιχάλη, η αποτυχημένη πολιορκία της Καρύστου
περιόρισαν τις ελπίδες του για απελευθέρωση της νότιας Εύβοιας,
αλλά δεν έπαυσε σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα να φροντίζει για την αναζωπύρωση
της Επανάστασης συγκεντρώνοντας πολεμοφόδια, χρήματα και πολεμιστές.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΕΡΕΤΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
340 - 265
Menedemus, (Menedemos). A Greek philosopher, a native of Eretria.
Though of noble birth, he was poor, and worked for a livelihood either as a builder
or as a tent-maker. According to one story, he seized the opportunity afforded
by his being sent on some military service to Megara to hear Plato, and abandoned
the army to addict himself to philosophy; but it may be questioned whether he
was old enough to have heard Plato before the death of the latter. According to
another story, he and his friend Asclepiades got their livelihood as millers,
working during the night that they might have leisure for philosophy in the day.
The two friends afterwards became disciples of Stilpo at Megara. From Megara they
went to Elis, and placed themselves under the instruction of some disciples of
Phaedo. On his return to Eretria Menedemus established a school of philosophy,
which was called the Eretrian. He did not, however, confine himself to philosophical
pursuits, but took an active part in the political affairs of his native city,
and came to be the leading man in the State. He went on various embassies to Lysimachus,
Demetrius, and others; but being suspected of the treacherous intention of betraying
Eretria into the power of Antigonus, he quitted his native city secretly, and
took refuge with Antigonus in Asia. Here he starved himself to death in the seventy-fourth
year of his age, probably about B.C. 277. Of the philosophy of Menedemus little
is known, except that it closely resembled that of the Megarian School.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Ιδρυτής της Ερετριακής Σχολής
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
