Εμφανίζονται 70 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΧΙΟΣ Νομός ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ" .
ΨΑΡΑ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
1790 - 1877
(Ψαρά περίπου 1790 Αθήνα 1877)
Αγωνιστής, πολιτικός, από τις ηρωικότερες μορφές της Επανάστασης.
Η καταγωγή του και ο τόπος γέννησής του δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένα από τους
ιστορικούς, το βέβαιο είναι ότι η οικογένειά του κατοικούσε στα Ψαρά γύρω στα
1770. Με την κήρυξη της Επανάστασης εγκατέλειψε τα εμπορικά πλοία, εντάχθηκε στο
ψαριανό στόλο και ειδικεύτηκε στα πυρπολικά. Τη νύχτα της 6ης προς την 7η Ιουνίου
1822 έκανε το πρώτο του κατόρθωμα πυρπολώντας την τουρκική ναυαρχίδα στη Χίο.
Ο ´Aγγλος ιστορικός της Επανάστασης Τόμας Γκόρντον γράφει ότι η πράξη αυτή
ήταν ένα «από τα πιο καταπληκτικά στρατιωτικά κατορθώματα που αναφέρει η ιστορία».
Τον Οκτώβριο του 1822, στην Τένεδο
αυτή τη φορά, πυρπόλησε ένα τεράστιο τουρκικό δίκροτο προκαλώντας το θαυμασμό
όλων. Ακολούθησαν κι άλλες ηρωικές επιχειρήσεις στη Σάμο
και τη Μυτιλήνη με αποκορύφωμα
τη δράση του Κανάρη κατά του αιγυπτιακού στόλου στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας.
Mετά την απελευθέρωση ο Καποδίστριας του ανέθεσε την αρχηγία του στολίσκου των
πυρπολικών τιμώντας τη δράση και τον ηρωισμό του. Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη
ο Κανάρης αποσύρθηκε στη Σύρο
και επανήλθε στο δημόσιο βίο την περίοδο του Όθωνα με το βαθμό του ναυάρχου που
του απένειμε ο βασιλιάς. Μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 ανέλαβε
δύο φορές το Υπουργείο Ναυτικών και στην Εθνοσυνέλευση που ψήφισε το Σύνταγμα
του 1864 υπήρξε ηγέτης των «Ορεινών». Έγινε τρεις φορές πρωθυπουργός σε κρίσιμες
για τη χώρα στιγμές και πέθανε ως πρωθυπουργός στις 2 Σεπτεμβρίου του 1877.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Βουλής των Ελλήνων
1795 - 1879
(Ψαρά, 1795/6 - Αθήνα, 1879)
Πυρπολητής και απομνημονευματογράφος του ναυτικού Αγώνα του 1821.
Πήρε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις από τους πρώτους μήνες της Επανάστασης και
σε όλη τη διάρκειά της διαδραμάτισε, ως κυβερνήτης πυρπολικού, πρωταγωνιστικό
ρόλο σε επικίνδυνες αποστολές (ναυμαχία στο Τρίκκερι, εκστρατεία για την ανάκτηση
των Ψαρών, ενίσχυση πολιορκημένων στο Μεσολόγγι).
Μετά την απελευθέρωση υπήρξε βασικό στέλεχος του Ναυτικού και κατέβαλε ιδιαίτερες
προσπάθειες για την αναδιοργάνωσή του. Το 1826 δημοσίευσε το «Υπόμνημα περί της
Νήσου Ψαρών» που είναι πολύτιμο για τα έγγραφα που περιέχει και γιατί αποτελεί
προσωπική μαρτυρία ενός πυρπολητή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
1790 - 1855
(Ψαρά 1790 - Αθήνα 1855)
Θαρραλέος μπουρλοτιέρης, με πολλά ναυτικά ανδραγαθήματα σε όλη τη
διάρκεια του απελευθερωτικού Αγώνα. Στις 27 Μαΐου 1821, στην Ερεσσό
της Μυτιλήνης, ανατίναξε τουρκικό δίκροτο που κατευθυνόταν στην Πελοπόννησο.
Ο Δ. Παπανικολής πήρε μέρος σε πολλές ναυμαχίες, όπως εκείνη του Γέροντα τον Αύγουστο
του 1824. Επίσης έδρασε στα παράλια της Μ.
Ασίας και της Αττικής. Μετά
την απελευθέρωση εκλέχτηκε πληρεξούσιος των Ψαριανών στην Εθνοσυνέλευση της 3ης
Σεπτεμβρίου 1843. Επίσης διορίστηκε πρόεδρος του Ναυτοδικείου το 1846, θέση που
διατήρησε ως το θάνατό του. Το 1927 το ελληνικό κράτος προμηθεύτηκε από τη Γαλλία
υποβρύχιο που ονομάστηκε «Παπανικολής».
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
1770 - 1827
(Ψαρά 1770 Αίγινα 1827)
Ναυμάχος από τα Ψαρά, αγωνίστηκε με τον Λάμπρο Κατσώνη. Μυήθηκε το
1818 στη Φιλική Εταιρεία από τον Χρυσοσπάθη και το 1820 διορίσθηκε «έφορός» της
στα Ψαρά. Τον Απρίλιο του 1821 είκοσι ψαριανά πλοία ήταν έτοιμα για τον Αγώνα
και ο Αποστόλης ως διοικητής αυτής της ναυτικής μοίρας συνέβαλε αποφασιστικά τόσο
στον αποκλεισμό των Δαρδανελίων,
όσο και στην παρεμπόδιση του τουρκικού στόλου για αποστολή δυνάμεων στην Πελοπόννησο.
Το 1824 μετά την καταστροφή των Ψαρών συνέχισε τον Αγώνα στο Αιγαίο.
Βοήθησε, στη διάρκεια του αποκλεισμού, το Μεσολόγγι
και διέθεσε όλη του την περιουσία για τον Αγώνα. Υπήρξε από τους πιο ανιδιοτελείς
αγωνιστές.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΒΡΟΝΤΑΔΟΣ (Κωμόπολη) ΧΙΟΣ
Ο Δρ Σταμάτιος Μ. Κριμιζής έχει στο ενεργητικό του μια μακροχρόνια
και διακεκριμένη καριέρα σαν εκπαιδευτικός και πρωτοπόρος ερευνητής με πειράματα
στα σπουδαιότερα διαστημικά προγράμματα των Η.Π.Α. καθώς και της διεθνούς επιστημονικής
κοινότητας. Είναι διευθυντής του Τμήματος Διαστημικής Φυσικής του Εργαστηρίου
Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζωνς Χώπκινκς των Η.Π.Α. (JHU/ALP). Από
αυτή τη θέση διευθύνει τις δραστηριότητες 600 περίπου επιστημόνων, μηχανικών και
τεχνικού και βοηθητικού προσωπικού.
Στις βασικές δραστηριότητες του τμήματος Διαστημικής Φυσικής που διευθύνει,
περιλαμβάνεται ο σχεδιασμός, η κατασκευή, ο τεχνικός έλεγχος και η αποστολή στο
διάστημα ολοκληρωμένων δορυφόρων και επιστημονικών οργάνων, τα οποία εκτελούν
μετρήσεις πάνω σε διαστημικές αποστολές της NASA γύρω από τη γη, τους άλλους πλανήτες
και τον ήλιο.
Τα επιστημονικά ενδιαφέροντα του Δρ Κριμιζή συμπεριλαμβάνουν περιβαλλοντολογικά
προβλήματα της γης, τις μαγνητόσφαιρες της γης, των πλανητών και άλλων διαπλανητικών
σωμάτων, τα ηλιακά φαινόμενα και τη φυσική πλάσματος στο διαπλανητικό χώρο. Έτσι
με την καθοδήγησή του, το τμήμα Διαστημικής Φυσικής διενεργεί πρωτοποριακή έρευνα
σε όλα τα πεδία της Διαστημικής Επιστήμης, από την ατμόσφαιρα της γης μέχρι τον
ήλιο, το διαπλανητικό χώρο, τους πλανήτες, τους κομήτες, τους αστεροειδείς και
άλλα διαστημικά σώματα. Μέχρι τώρα έχει εκτελέσει πάνω από 60 δορυφορικές αποστολές
στο διάστημα και έχει κατασκευάσει πάνω από 100 επιστημονικά όργανα, έχοντας έτσι
επιβληθεί σαν το ίδρυμα που συνδυάζει την υπεροχή στη διαστημική μηχανική με τη
βαθιά επιστημονική έρευνα. Τα προγράμματα του τμήματος χρηματοδοτούνται από τη
NASA, το Ναυτικό και άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες.
Ο Δρ Σταμάτης Κριμιζής γεννήθηκε στο Βροντάδο της Χίου. Εκεί τελείωσε
το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Γιος Έλληνα μετανάστη που πηγαινοερχόταν στην Αμερική,
μετά το θάνατο του πατέρα του πήγε στην Αμερική όπου και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο
της Μινεσότα, απ' όπου έλαβε το πτυχίο της φυσικής το 1961 και στο Πανεπιστήμιο
της Αϊόβα, όπου υπό την καθοδήγηση του J. A. Van Allen, που ανακάλυψε τις ραδιενεργές
ζώνες Βανάλλεν γύρω από τη γη, απόκτησε Μάστερς και Διδακτορικό στη Φυσική το
1963 και 1965 αντίστοιχα. Η διδακτορική διατριβή του Δρ Κριμιζή πάνω στο μοντέλο
διάδοσης των πρωτονίων προερχομένων από τις εκλάμψεις του ήλιου (Krimigis, s.
m., Interplanetary diffusion model for the time behavior of intensity in a solar
cosmic ray event, J. Geophys. Res. 70, 2943-2960, 1965) ήταν η πρώτη μελέτη που
ερμήνευσε τη διαπλανητική διάδοση των πρωτονίων μέσα από μια διαδικασία διάχυσης
και έγινε γνωστή σαν "το μοντέλο Κριμιζή" στην ανάπτυξη του θέματος
για τις επόμενες δυο δεκαετίες. Αμέσως μετά την απόκτηση του διδακτορικού του
διπλώματος, ο Δρ Κριμιζής προσελήφθη σαν επίκουρος καθηγητής στη Σχολή Φυσικής
και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Αϊόβα, όπου δίδαξε για τρία χρόνια. Από
το 1972 προήχθη στη βαθμίδα του ισότιμου καθηγητή στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης
Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζωνς Χώπκινς.
Ως μεταπτυχιακός ακόμα φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα, ο Δρ Κριμιζής
εξελέγη από τη NASA σαν συνερευνητής του Van Allen για το πείραμα του Πανεπιστημίου
που εστάλη με το διαστημόπλοιο Mariner 4, που ήταν η πρώτη τότε αποστολή στον
Αρη. Ο ίδιος επινόησε, σχεδίασε και κατασκεύασε τον πρώτο μετρητή στερεάς κατάστασης
που εστάλη ποτέ στο διάστημα. Συμπτωματικά, το ερευνητικό όργανο του Mariner 4,
εκτός από τη μελέτη των στοιχείων στην περιοχή του Αρη, ανακάλυψε την εκτόξευση
ηλεκτρονίων υψηλής ενεργείας στις εκλάμψεις του ηλίου (Van Allen, J. A. and S.
M. Krimigis, Impulsive Emission of ~40 kev electronics from the sun, J. Geophys.
Res., 70, 5737-5751, 1966), ένα φαινόμενο που έκτοτε χρησιμοποιείται κατά κανόνα
στην εξερεύνηση της απελευθέρωσης ηλιακής ενεργείας μέσω ακτίνων Χ και μικροκυμάτων.
Την ίδια χρονική περίοδο, σαν ιθύνων ερευνητής (Lead Investigator)
στο πείραμα μετρήσεως ιόντων υψηλής ενεργείας του δορυφόρου Injun 4, σχεδίασε,
κατασκεύασε και απέστειλε στο διάστημα (Νοέμβρης 1964) τον πρώτο μετρητή, που
είχε την ικανότητα να διακρίνει πυρήνες Ηλίου από πρωτόνια, μέσω του οποίου ανακάλυψε
το συστατικό Ήλιο (άλφα σωματίδιο) στις ραδιενεργές ζώνες της γης (Krimigis, S.
M. and Van Allen, Geomagnetically trapped alpha particles, J. Geophys. Res., 72,
5779-5797, 1967).
Σαν κύριος δημιουργός και ερευνητής του πειράματος του Μετρητή Στερεάς
Κατάστασης στο Injurn-5, ο Δρ Κριμιζής, εν συνεχεία, επινόησε και κατασκεύασε
ένα πρωτοποριακό σύστημα, που ανακάλυψε την παρουσία πυρήνων βαρύτερων από το
Ήλιο, παγιδευμένων στις ζώνες Βαναλλεν (Krimigis et al, Trapped energetic nuclei
Z 3 in the Earth's outer radiation zone, J. Geophys. Res. 75, 4210-4215, 1970).
Την άφιξη του Δρ Κριμιζή στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου
Τζων Χώπκινς, ακολούθησε η επιλογή του σαν Πρώτου Ερευνητή (Principal Investigator)
για το πείραμα της Μέτρησης Φορτισμένων Σωματιδίων (CPME) των διαστημοπλοίων Explorer
47 και 50, που εκτοξεύθηκαν το 1972 και 1973 αντίστοιχα.
Το όργανο του πειράματος στο διαστημόπλοιο Explorer 50 λειτουργεί
ακόμα και σήμερα και παρέχει την πιο πλήρη πηγή δεδομένων για τα ηλιακά σωματίδια
υψηλής ενεργείας.
Κανένα όργανο από όσα έχουν εκτοξευθεί μέχρι σήμερα στο διάστημα δεν
έχει δώσει πιο πλήρη στοιχεία.
Το 1971 ο Δρ Κριμιζής ανέπτυξε προ-ενισχυτές ευαίσθητους σε πολύ χαμηλές
ενέργειες, που οδήγησαν στην κατασκευή οργάνου για την εξερεύνηση σωματιδίων φορτισμένων
με χαμηλή ενέργεια στους απώτερους πλανήτες. Το όργανο αυτό (Low Energy Charged
Particle ή LECP) που κατετέθη μαζί με άλλες 300 προτάσεις επιστημονικών εξερευνητικών
οργάνων προς έγκριση στη NASA, επελέγη μεταξύ των 10 που εστάλησαν με τα διαστημόπλοια
Voyager 1 και 2. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο διαγωνισμό αυτό, το LECP του Δρ Κριμιζή
θεωρήθηκε σαν τελειότερο εκείνου που είχε υποβάλει ο πρώην καθηγητής του Van Allen
για το ίδιο πείραμα. Ο Δρ Κριμιζής υπήρξε τότε (1971) ο νεώτερος Principal Investigator,
που εξέλεξε ποτέ η NASA. Η επιτυχία των Voyager 1 και 2, που εκτοξεύτηκαν το 1977,
είναι γνωστή, ενώ τα όργανα LECP στέλνουν ακόμη πολύτιμες πληροφορίες. Οι ανακαλύψεις
που οφείλονται στα LECP είναι πάρα πολλές για να παρουσιαστούν με λεπτομέρεια.
Είναι αρκετό να αναφερθεί ότι τουλάχιστον 150 εργασίες έχουν δημοσιευθεί από τα
δεδομένα που έχουν στείλει μέχρι σήμερα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Δρ Κριμιζής συνέλαβε την ιδέα
ενός διαστημικού πειράματος που θα εξερευνούσε τις πηγές των ραδιενεργών πηγών
της γης. Το πείραμα έγινε γνωστό σαν AMPTE (Active Magnetospheric Particle Tracer
Explorers) και τελικά εξελίχθηκε σε μια διεθνή συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ, Γερμανίας
και Αγγλίας. Ο Δρ Κριμιζής ήταν ο ιθύνων (Principal Investigator) της ομάδας των
ΗΠΑ.
Στα πλαίσια του ίδιου προγράμματος το 1984 εκτοξεύθηκαν 3 διαστημόπλοια,
που μεταξύ άλλων δημιούργησαν και τον πρώτο τεχνικό κομήτη του ηλιακού μας συστήματος.
Το AMPTE πρόσφερε υλικό για πάνω από 500 δημοσιευμένες επιστημονικές εργασίες.
Τη δεκαετία του '80 ο Δρ Κριμιζής ήταν ο βασικός παράγων στην ανάπτυξη μιας νέας
τεχνολογίας για τη φωτογράφηση των Μαγνητοσφαιρικών πλασμάτων. Η τεχνική αυτή
βασίστηκε σε πρωτότυπες παρατηρήσεις πάνω στις πληροφορίες που έστειλαν τα Voyager
με σκοπό να εξερευνηθούν τα αφόρτιστα άτομα υψηλής ενέργειας (Energetic Neutral
Atoms or ENA), που είχαν επισημανθεί στον δακτύλιο αερίων του δορυφόρου του Δία
Ηώ. Ο ίδιος ηγήθηκε στην κατασκευή μιας ΕΝΑ φωτογραφικής συσκευής με την οικονομική
υποστήριξη ενός καινοτομικού ερευνητικού κονδυλίου της NASA (1985). Πάνω σ' αυτή
τη φωτογραφική συσκευή βασίστηκε η κατασκευή ενός νέου οργάνου για τη φωτογράφηση
των μαγνητοσφαιρών (Magnetosphere Imaging Instrument or MIMI) που εκτοξεύθηκε
πάνω στο διαστημόπλοιο Cassini στην αποστολή στον Κρόνο, το 1997.
Ο Δρ Κριμιζής είναι ξανά ο ιθύνων ερευνητής ( Principal Investigator)
στο πείραμα αυτό. Πάνω στις ανακαλύψεις αυτές βασίζει το τμήμα Διαστημικής της
NASA άλλες αποστολές.
Παράλληλα με την προώθηση της τεχνολογίας και της επιστήμης, ο Δρ
Κριμιζής κατάφερε να ανάγει το επιστημονικό πρόγραμμα του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης
Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζων Χώπκινς από μια ολιγάριθμη επιστημονική ομάδα το
1968, σε ένα πολυάριθμο τμήμα διαστημικής ερευνητικής δραστηριότητας με μεγάλη
ποικιλία προγραμμάτων, από θέματα Ωκεανογραφίας μέχρι Αστροφυσικής.
Η ομάδα φυσικής πλάσματος του τμήματός του, έχει αναγνωριστεί σαν
η μεγαλύτερη και η πιο πετυχημένη και πρωτοποριακή στις ΗΠΑ. Κάτω από την επίβλεψη
του Δρ Κριμιζή, το ALP κατασκεύασε το πρόγραμμα Discovery (Near or Near Earth
Asteroid Rendezvous), που εκτοξεύθηκε και έφτασε μέχρι τον Αστεροειδή Έρωτα όπου
και προσεδαφίσθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2001.
Ένας από τους κρατήρες του Έρωτα ονομάζεται Χίος (HIOS) κοντά στον
μεγάλο κρατήρα Ψυχή. Έτσι τ' όνομα του νησιού, πήγε στα επουράνια. Κι ο Δρ Κριμιζής
φυσικά δεν έμεινε μόνο στη γη. Το 1979 η Διεθνής Αστροναυτική Ένωση (International
Astronautical Union) έστειλε και το δικό του όνομα στον ουρανό, μετονομάζοντας
τον Αστεροειδή 1979 UH, σε 8323 KRIMIZIS.
Πολλές οι τιμητικές διακρίσεις πριν και μετά απ' αυτήν. Αναφέρουμε
μερικές ενδεικτικά όπως το μετάλλιο της NASA για εξαιρετικό επιστημονικό επίτευγμα
(NASA Medal for Exceptional Scientific Achievement) το 1980 και για δεύτερη φορά
το 1986, το ομαδικό βραβείο (Group Achievement Award) για τα προγράμματα Voyager,
AMPTE, Galileo και Ulysses από τη NASA, το βραβείο για εξαιρετικό επιστημονικό
επίτευγμα από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος για το Πρόγραμμα Ulysses.
Η επιστημονική προσφορά του Δρ Κριμιζή έχει αναγνωριστεί από πολλούς
επιστημονικούς οργανισμούς όπως την Αμερικανική Εταιρεία Φυσικής (American Physical
Society), που τον εξέλεξε Διακεκριμένο Μέλος (Fellow) για εξαιρετική προσφορά
στην καταγραφή και ερμηνεία του πλάσματος στις μαγνητόσφαιρες των πλανητών και
στην ηλιόσφαιρα, το 1983, όπως και στην Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση (ACU), to
1980. Έχει βραβευθεί από τη Διεθνή Ακαδημία Αστροναυτών και την Ακαδημία AHEPA
το 1994. Στο Παγκόσμιο Διαστημικό Συνέδριο του 2002 του παρεδόθη το Βραβείο Διαστημικών
Επιστημών COSPAR, η ύψιστη τιμητική διάκριση που η παγκόσμια διαστημική επιστημονική
κοινότητα έχει δώσει.
Το 1993 εξελέγη μέλος της Διεθνούς Αστροναυτικής Ακαδημίας (International
Academy of Astronautics), είναι συνεργαζόμενο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, έχει
τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με τον Χρυσό Σταυρό του Φοίνικα
και βραβεύθηκε επίσης από το Ελληνοαμερικανικό Ινστιτούτο.
Η επιστημονική αναγνώριση του Δρ Κριμιζή τον έχει επιβάλλει σε παγκόσμια
κλίμακα σαν ομιλητή ή οργανωτή σε εθνικά και διεθνή συνέδρια για τη διαστημική
φυσική. Έχει δώσει διαλέξεις σε πολλές ξένες χώρες όπως Αυστραλία, Καναδά, Κίνα,
Ιαπωνία, Ρωσία, Ισραήλ και όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Έχει υπηρετήσει σαν Πρόεδρος, Σύμβουλος ή μέλος σε Δ. Σ. πάνω από
36 επιστημονικών και τεχνολογικών επιτροπών για τη NASA, την Εθνική Ακαδημία Επιστημών
των ΗΠΑ και τη Διεθνή Επιστημονική Συμβουλευτική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για
τη Διαστημική Φυσική (Fachbeirat) του Max-Plank-Institute.
Σαν Πρόεδρος της Επιτροπής για την Ηλιακή και τη Διαστημική Φυσική
της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (1983-86) η οποία προδιέγραψε το διαστημικό ερευνητικό
πρόγραμμα της NASA για την περίοδο 1985-2001 ο Δρ Κριμιζής συνέθεσε την γνωστή
"Αναφορά Κριμιζή" που είχε τέτοια απήχηση ώστε έγινε εισήγηση στη Βουλή
των Αντιπροσώπων (Congress) για την έγκριση του προγράμματος και ήταν η πρώτη
φορά που μια αναφορά της Ακαδημίας Επιστημών στηρίχθηκε με απόφαση του Κογκρέσου.
Οι τόσες επιτυχίες του Δρ Κριμιζή όπως είναι φυσικό τράβηξαν την προσοχή
των μέσων ενημέρωσης όλου του κόσμου. Η συνέντευξη τύπου που έδωσε για τις ανακαλύψεις
του στο Voyager 1, παρουσιάστηκε στην πρώτη σελίδα των New York Times στις 10
Ιουνίου 1979 μετά από τη συνάντηση του διαστημοπλοίου με το Δία και δεύτερη φορά
τον Οκτώβριο του 1981 μετά τη συνάντηση του Voyager 2 με τον Κρόνο. Ανάλογες μεταδόσεις
έκαναν τα διεθνή πρακτορεία καθώς και τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά
δίκτυα της Αμερικής και όλου του κόσμου.
Στις 26 Μαρτίου 1986 είχε προσκληθεί με άλλους 5 επιστήμονες σε γεύμα
στον Λευκό Οίκο με σκοπό να ενημερώσει τον Πρόεδρο Ρήγκαν για το πείραμα LECP
στο Voyager και το πρόγραμμα συνεργασίας AMPTE με Γερμανία και Αγγλία.
Πήρε επίσης μέρος στην ενημέρωση του Προέδρου Μπους στις 7 Ιουλίου
1990, για την επιτυχή συνάντηση του Voyager με τον Ποσειδώνα στις 25 Αυγούστου
1989 και τον Δεκέμβριο του 1987 ήταν ένας από τους προσκεκλημένους στη συνάντηση
με τον Πρόεδρο Κορμπατσώφ στην πρώτη επίσκεψη του τελευταίου στην Αμερική.(...)
Κείμενο: Βαγγέλης Ρουφάκης
Το
ΧΙΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΛΛΑΔΑ
Archermos, son of Mikkiades and his family (Melas, Micciades, Archermos, Bupalus and Athenis)
Archermos is among only three archaic sculptors known from both
literary and epigraphical sources, plus (probably) a preserved statue: Stewart
1990, fig. 92. He was apparently active ca. 550-500, and like Dipoinos and Skyllis
appears to have attracted enough attention from some later connoisseur to arouse
Pliny's curiosity:
Pliny, N.H. 36.11-14 Before the time of Dipoenus and Scyllis the sculptor Melas
already lived on the island of Chios, followed by his son Micciades and grandson
Archermus. His sons Bupalus and Athenis were quite the most eminent in this
craft at the time of the poet Hipponax, who was certainly alive in the 60th
Olympiad [540-537]. Now if we trace their lineage back to their great-grandfather,
we find that the beginnings of this art coincided with the beginning of the
Olympiads [776]. Hipponax had a notoriously ugly face, and because of this they
exhibited his portrait and made dirty jokes about it to their circles of fun-loving
companions. Whereupon the indignant Hipponax rebuked them so bitterly in his
poems that some believe he drove them to hang themselves. This is false, for
they later made many statues in the neighbouring islands, for example on Delos,
to which they attached verses saying that Chios is esteemed not merely for its
vines, but also for the works of the sons of Archermus. Furthermore, the Iasians
exhibit a Diana made by their hands. In Chios itself there is said to be a face
of Diana which is also their work; it is set on high, and appears sad to those
entering, cheerful to those departing. At Rome there are statues of theirs on
the gable of the temple of Apollo on the Palatine and on almost all the buildings
erected by the deified Augustus. There were works by their father too at Delos
and on the island of Lesbos.
Pliny's source evidently knew the verses on the base of Archermos'
Delian statue, still preserved today, but erroneously included Melas, the mythical
founder of Chios mentioned in line 3, in the genealogy. The reading of the inscription
is uncertain: the latest study, Scherrer 1983, even denies that Mikkiades and
Archermos sign as sculptors at all, making them the dedicators of the statue.
Since the lower part of the Nike found nearby (Stewart 1990, fig. 92) is lost,
its attribution to this base will never be completely certain: supporting the
connection, however, are its scale and a scholiast's note:
Scholium to Aristophanes, Birds 573 Only more recently have Nike and Eros acquired
wings. For some say that it was Archennos [sic] the father of Boupalos and Athenis,
others that it was Aglaophon the Thasian painter who made Nike winged, as Karystios
of Pergamon relates.
Munzer 1895, 522-25 proposed that the otherwise obscure "Karystios of Pergamon"
could be the Hellenistic connoisseur Antigonos of Karystos, who made Pergamon
his base, and further suggested him as Pliny. Yet though the range of interests
there displayed coincides exactly with his, Pliny only includes him in his source
list for books 34-35, and not in that for book 36. Since certifies him as a
competent epigrapher and no "armchair archaeologist", Pliny may be relying upon
a Latin intermediary here, like Varro or the (none too careful) Mucianus, both
cited by him as prime sources for book 36. Sheedy 1985, 625 dismisses Pliny's
account as largely fiction based on the Romans' desire for tidy genealogies
and famous names, but overlooks the inscribed base found in Rome.
Aside from the Delian statue and Pliny's vague mention of Lesbos,
the only hard evidence as to Archermos' career is a signed column from the Akropolis
(Raubitschek 1949 no. 3; Marcade 1957, 21(v)-22: later sixth century); for another
(?), see also Raubitschek 1949 no. 9. His sons, active from ca. 540 are hardly
less shadowy, though their oeuvre is far more extensive. In addition to the
five works listed in liny, N.H. 36.11-14, Boupalos alone is given the following:
Tyche, at Smyrna
Three Graces, under the image of Nemesis, at Smyrna; gold
Three Graces, later in the palace of the Attalids at Pergamon; cf:
Part of a base from Pergamon bearing a Chiot sculptor's signature
Base from Rome with his signature (a renewal)
Animals in clay
Paintings at Klazomenai
The Samian Hera, later in the Lauseion at Constantinople; supposedly in collaboration
with Lysippos. (Misattribution)
Once again, the Pergamene connection is clear, and could have been
what sparked the interest of "Karystios"/Antigonos. Concerning the other images,
Pausanias (Paus. 4.30.6) credits him with the invention of the Tyche type with
polos and cornucopia, and remarks that his Graces were decorously draped (in
contrast to later practice: cf. Stewart 1990, fig. 809). It has also been suggested
that the Jekyll-and-Hyde expression of the Artemis on Chios describes "the effect
of an archaic smile viewed close from below and head-on at a distance, respectively"
(Boardman 1978a, 88). Pausanias (Paus. 4.30.6) also calls Boupalos a "builder
of temples."
Modern scholarship often associates the kore from the Acropolis
(Athens, Acropolis 675, Stewart 1990, fig. 148) and the "ex-Knidian" caryatid
from Delphi (Delphi, Anonymous Caryatid) with the Nike, but agrees on little
else. Croissant 1983, 73-83 sees strong influence from this tradition upon the
Peplos kore (Athens, Acropolis 679, Stewart 1990, fig. 147), and associates
the East frieze of the Siphnian treasury (Delphi, Siphnian Treasury Frieze--East,
Stewart 1990, figs. 192-93; but not the North, in defiance of the signature
on the latter, which declares that the two were made by the same sculptor) with
the "Chiot school." Others even attribute a fragment of a Palladion, found on
the Palatine, to Boupalos and Athenis; Zanker 1988, 242, fig. 188 (cf. 9). Sheedy
1985, on the other hand, dissects the evidence critically and thoroughly, and
comes to the conclusion that although korai found on Chios do share some interesting
characteristics, they have very little in common with the Nike. The Chiot school
as currently conceived, he concludes, is a "mirage" (1985, 625).
This extract is from: Andrew Stewart, One Hundred Greek Sculptors: Their Careers and Extant Works. Cited Dec 2003 from Perseus Project URL below, which contains extracts from the ancient literature, bibliography & interesting hyperlinks.
Bupalus (Boupalos). A sculptor and architect born in the island of Chios, and
son of Anthermus, or rather Archennus. He encountered the animosity of the poet
Hipponax, the cause of which is said to have been the refusal of Bupalus to give
his daughter in marriage to Hipponax, while others inform us that it was owing
to a statue made in derision of the poet by Bupalus. The satire and invective
of the bard were so severe that, according to one account, Bupalus hanged himself
in despair (Horace, Epod.vi. 14). His brother's name was Athenis. In addition
to the statue which Bupalus made in derision of Hipponax, other works are mentioned
by Pliny as the joint productions of the two brothers.
Bupalus, an architect and sculptor of the island of Chios, where his family is said to have exercised the art of statuary from the beginning of the Olympiads. (Plin. H. N. xxxvi. 5; comp. Thiersch, Epoch. Anm.) Bupalus and his brother Athenis are said by Pliny (l. c.) and Suidas (s. v. Hipponax) to have made caricatures of the famous iambographical poet Hipponax, which the poet requited by the bitterest satires. (Welcker, Hipp. fragm.) This story, which we have no grounds for doubting, gives at once a pretty certain date for the age of the two artists, for Hipponax was a contemporary of Dareius (B. C. 524 - 485); and it also accounts for their abilities, which for their time must have been uncommon. This is proved moreover by the fact, that Augustus adorned most of his temples at Rome with their works. It is to be noticed that marble was their material. In the earlier period of Greek art wood and bronze was the common material, until by the exertions of Dipoenus and Scyllis, and the two Chian brothers, Bupalus and Athenis, marble became more general. Welcker (Rhein. Museum, iv.) has pointed out the great importance which Bupalus and his brother acquired by forming entire groups of statues, which before that time had been wrought as isolated figures. The father of Bupalus and Athenis, likewise a celebrated artist, is generally called Anthermus, which being very differently spelt in the different MSS. has been rejected by Sillig (Cat. Art. s. v.), who proposes to read Archeneus. The reading Anthermus for the son's name instead of Athenis has long been generally given up.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Γλύπτης από τη Χίο, που επινόησε την κόλληση του σιδήρου.
Glaucus, (Glaukos), artists. 1. Of Chios, a statuary in metal, distinguished as
the inventor of the art of soldering metals (kollesis). His most noted work was
an iron base (hupokreteridion, Herod.; hupothema, Paus.), which, with tile silver
bowl it supported, was presented to the temple at Delphi by Alyattes, king of
Lydia. (Herod. i. 25.) This base was seen by Pausanias, who describes its construction
(x. 16.1), and by Athenaeus (v.), who says that it was chased with small figures
of animals, insects, and plants. Perhaps it is this passage that has led Meyer
(Kunstgeschichte, vol. ii.) and others into the mistake of explaining kollesis
as that kind of engraving on steel which we call damascene work. There is no doubt
that it means a mode of uniting metals by a solder or cement, without tile help
of the nails, hooks, or doyetails (desmoi), which were used before the invention
of Glaucus. (Pausan. l. c.; Muiller, in Bottiger's Amalthea, vol. iii.) Plutarch
also speaks of this base as very celebrated. (De Defect. Orac. 47) The skill of
Glaucus passed into a proverb, Glaukou techne. (Schol. ad Plat. Phaed., Ruhnken,
Bekker.)
Stephanus Byzantinus (s. v. Aithale) calls Glaucus a Samian. The fact
is, that Glaucus belonged to the Samian school of art.
Glaucus is placed by Eusebius (Chron. Arm.) at Ol. 22, 2 (B. C. 69
1/0). Alyattes reigned B. C. 617 -560. But the dates are not inconsistent, for
there is nothing in Herodotus to exclude the supposition that the iron base had
been made some time before Alyattes sent it to Delphi.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΧΙΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Πριν τρεις αιώνες, την ανθρωπότητα την μάστιζαν τρομερές επιδημίες,
γνωστότερες με τον όρο "λοιμός". Μια από τις αρρώστιες της εποχής, που
είχε προκαλέσει χιλιάδες θανάτους ήταν και η ευλογιά. Το 1713 η Βασιλική Εταιρία
του Λονδίνου, έκανε ανακοίνωση για την ανακάλυψη μιας μεθόδου ανοσοποίησης κατά
της ευλογιάς.
Τη μέθοδο ανακάλυψε ο Χιώτης γιατρός Εμμανουήλ Τιμόνης (1669-1720),
καθηγητής του Πανεπιστημίου Παδούης Ιταλίας. Μετά απ' αυτό ανακηρύχθηκε και Διδάκτωρ
της Ιατρικής και της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ο Εμμανουήλ Τιμόνης
ασκούσε την ιατρική στην Κωνσταντινούπολη και ήταν αρχίατρος του Σουλτάνου. Δυο
χρόνια αργότερα ένας άλλος Έλληνας ιατρός ο Ιάκωβος Πυλαρινός από την Κεφαλονιά,
έκανε μια παρόμοια ανακάλυψη. Ο ίδιος ήταν αρχίατρος του Μεγάλου Πέτρου του τσάρου
της Ρωσίας. Η πρωτοκαθεδρία όμως, ανήκει δικαιωματικά στον Τιμόνη.
Ο Εμμανουήλ Τιμόνης ήταν γόνος της Χιώτικης οικογένειας των Τιμόνηδων,
που είχε και ιδιόκτητο ναό στη συνοικία του Παλαιοκάστρου, την Αγία Αννα των Τιμόνηδων.
Η μέθοδος του ευλογιασμού που εφάρμοσε ως μέτρο για την πρόληψη της ευλογιάς,
βρήκε ένθερμο οπαδό την λαίδη Μαίρη Ουώρτλυ Μοντάγκιου σύζυγο του πρεσβευτή στην
Υψηλή Πύλη, που εμβολίασε και τα παιδιά της με τη μέθοδο που πρότεινε ο Τιμόνης.
Η ίδια έπεισε τον κλινικό γιατρό του Λονδίνου Richard Mead (1673-1754), να διαδώσει
την μέθοδο πανευρωπαϊκά.
Η ανακάλυψη του εμβολίου του δαμαλισμού από τον Edward Jenner (1749-1823)
πήρε πολλά στοιχεία από την μέθοδο του ευλογιασμού.
Ο ευλογιασμός που εισήγαγαν οι δυο Έλληνες, ήταν μια μέθοδος εμπειρικής
ιατρικής, που ήταν διαδεδομένη στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης.
Σύμφωνα μ' αυτήν, έπαιρναν πύο από τις φλύκταινες που σχηματίζονταν
στην επιφάνεια του δέρματος των πασχόντων από ευλογιά, όταν τα άτομα αυτά βρισκόταν
στο στάδιο της αναρρώσεως, ώστε να εξασθενήσει ο ιός και εμβολίαζαν με τσιμπήματα
ή εντομές στο δέρμα υγιών ατόμων και κυρίως των παιδιών. Μ' αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζαν
ανοσία στους περισσότερους εμβολιασθέντες, η οποία διαρκούσε εφ' όρου ζωής, αν
ο εμβολιασμός ήταν επιτυχής. Η ανακοίνωση του Τιμόνη για τον ευλογιασμό έγινε
στην συνεδρία της 27ης Μαϊου 1714 της Royal Society. Η δημοσίευση της εργασίας
στο επιστημονικό περιοδικό της Βασιλικής Εταιρίας έγινε τον Δεκέμβριο του 1713.
Στην εργασία του ο Τιμόνης περιγράφει τον τρόπο συλλογής του πύου από τους πάσχοντες
τη δωδέκατη ή δέκατη τρίτη μέρα από την αρχή της νοσήσεώς τους και τον εμβολιασμό
στα υγιή άτομα. Εκθέτει επίσης τους πειραματισμούς του και τα αποτελέσματά τους
θετικά ή αρνητικά και διερευνά τα αίτια της αποτυχίας ορισμένων εμβολιασμών. Τέλος
εκθέτει την κατά τη γνώμη του ερμηνεία του φαινομένου.
Η καθοριστική συμβολή του ιατροφιλοσόφου Εμμανουήλ Τιμόνη με την ανακάλυψή
του, άνοιξε τον δρόμο στον Edward Jenner για να επιτύχει την ανακάλυψη του εμβολίου
του δαμαλισμού. Απ' αυτές τις ανακαλύψεις επωφελήθηκε όλη η ανθρωπότητα.
Κείμενο: Μαρία Χρονοπούλου
παρατίθεται τον Νοέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Περιοδικού Δάφνη
ΧΙΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΛΛΑΔΑ
Pharmacist. Mentioned by Theophrastos as "undefeated by poisons as he took 22 doses of hellebore and antidote to them ; nothing happened to him". He also writes "Eudemos is a root breaker and asks his profession with experience and conscientious".
Theophrastos : Histories on plants, IX - 17,3.
377 - 323
Theopompus. A Greek historian, born at Chios about B.C. 378. He left home,
probably about 361, with his father, who was banished by the democratic party
on account of his predilection for the Spartans, and, having been trained in oratory
by Isocrates, spoke with great success in all the larger towns of Greece. He distinguished
himself so greatly in the rhetorical contest instituted (351) by Queen Artemisia,
wife of Mausolus, in honour of her deceased husband, that he obtained a brilliant
victory over all competitors. He afterwards travelled, with the object of acquiring
material for his historical works. The favour shown him by Alexander the Great
induced him to return to Chios at the age of forty-five; but on the death of his
patron he found himself again obliged to flee from his opponents, whose hatred
he had incurred by his vehement adoption of the sentiments of the aristocracy.
He took refuge with Ptolemy I., at Alexandria, about 305. Here he did not, however,
meet with a favourable reception, and was compelled to withdraw, as his life was
in danger. Of his subsequent career nothing is known.
Besides numerous orations (principally panegyrics) he composed
two large histories, founded on the most careful and minute research: (a) Hellenica
(Hellenikai Historiai), in twelve books, a continuation of Thucydides, covering
the period from 411- 394; and (b) Philippica (Philippika), in fifty-eight books,
treating of the life and times of Philip of Macedon. Of these works only fragments
remain. The charge of malignity, which was brought against him by the ancients,
seems to have originated in the reckless manner in which, on the testimony of
Dionysius of Halicarnassus (Ep. ad Cn. Pompeium), he exposed the pettiness and
baseness of the politics of those times, especially those of the Macedonian party.
There seems to be better foundation for the charge brought against him of being
too fond of digressions; for when, in later times, the digressions in the Philippica
were omitted, the work was thereby reduced to sixteen books. Theopompus was the
first Greek writer to make any definite mention of Rome, speaking of its capture
by the Gauls.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Among the writers of history Theopompus of Chios began his history
of Philip at this point (360/359 B.C) and composed fifty-eight books, of which
five are lost.(Diod. 16.3.8)
Commentary: Of this work, the longest history published till then, two
hundred seventeen fragments remain. Theopompus' admiration for Philip is reflected
by Diodorus, who must have relied heavily on his account.
Theopompus of Chios ended with this year (393 B.C.) and the battle
of Cnidus his Hellenic History, which he wrote in twelve books. This historian
began with the battle of Cynossema, with which Thucydides ended his work, and
covered in his account a period of seventeen years (410-394 B.C.). (Diod. 14.84.7)
Theopompus of Chios, the historian, in his History of Philip, included
three books dealing with affairs in Sicily. Beginning with the tyranny of Dionysius
the Elder he covered a period of fifty years, closing with the expulsion of the
younger Dionysius. These three books are 41-43.(Diod. 16.71.3)
ΧΙΟΣ (Πόλη) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
1588 - 1669
A learned Greek of the seventeenth century, b. on the island of Chios
in 1586, and d. at Rome, 19 January, 1669. He entered the Greek college at Rome
in 1600, spent three years in Lucania with his countryman, Bishop Bernard Giustiniani,
and then returned to Chios where he proved of great assistance to the Latin Bishop,
Marco Giustiniani. In 1616, he received the degree Doctor of Medicine from the
Sapienza, was made Scriptor in the Vatican Library, and later, professor of rhetoric
at the Greek College, a position which he held for only two years. Pope Gregory
XV sent him to Germany, in 1622, to bring to Rome the Palatinate library of Heidelberg,
which Maximilian had presented to the Pope in return for war subsidies, a task
which he accomplished in the face of great difficulties. In the death of Gregory
XV (1623) Allatius lost his principal patron; but with the support of influential
churchmen, he continued his researches especially upon the Palatinate manuscripts.
Alexander VII made him custodian of the Vatican library in 1661, where he remained
till his death. With untiring energy Allatius combined a vast erudition, which
he brought to bear upon literary, historical, philosophical, and theological questions.
He laboured earnestly to effect the reconciliation of the Greek Church with that
of Rome and to this end wrote his most important work, "De Ecclesiae Occidentalisatque
Orientalis perpetua consensione" (Cologne, 1648), in which the points of agreement
between the Churches are emphasized, while their differences are minimized. He
also edited or translated into Latin the writings of various Greek authors, corresponded
with the foremost scholars of Europe, contributed as editor to the "Corpus Byzantinorum"
(Paris), and arranged for the Publication of a "Bibliotheca Scriptorum Graecorum".
He bequeathed his manuscripts about 150 volumes) and his correspondence (over
1,000 letters) to the library of the Oratorians in Rome.
Francis W. Gray, ed.
Transcribed by: Karen S. Williams
This text is cited Dec 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
ΧΙΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΛΛΑΔΑ
Oenopides (Oinopides). An astronomer and mathematician of Chios, who obtained
from the Egyptian priests a knowledge of the obliquity of the ecliptic, of which
he subsequently claimed to be the discoverer. He fixed the length of the solar
year at 365 days, less nine hours. To him are ascribed the demonstrations of the
twelfth and twenty-third propositions in Euclid, and the quadrature of the meniscus.
He flourished in the fifth century B.C.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Oenopides of Chios, Mathematician, Astronomer
Life Cited by Diodorus Siculus and by Proclus in his "Commentary on Euclid",
Oenopides travelled widely through Egypt and acquired considerable skill in astronomy.
His work focused on studies of the lunar and solar years. The discoveries he made
were engraved on a bronze tablet which he offered to Olympia.
Work His work also included: The first geometric constructions with ruler
and compasses (e.g. "Perpendicular to a line from a point that is not on that
line", "Construction on a given straight line of an angle equal to a given angle).
The discovery of the inclination of the ecliptic. The introduction into Greece
the "Great Year" of 59 years. Oenopides accepted a year of 365 days and a month
of 291/2 days. 59 is the largest whole number of years that contains an exact
number of lunar months (730). Since 730 lunar months correspond to 21,557 days,
each year in the Great Year would have 365.373 days, or a little less than 365
days and 9 hours.
This text is based on the Greek book "Ancient Greek Scientists", Athens, 1995 and is cited August 2004 from The Technology Museum of Thessaloniki URL below.
490 - 420
Hippocrates, born in the island of Chios, in Ionia, started, according to a tradition recorded in Philoponus' Commentary on Aristotle's Physics, as a merchant and came to Athens to prosecute pirates who had robbed him of all his goods. Required to stay there for a while to settle his case, he consorted with philosophers and became interested in mathematics, so that in the end, he stayed in Athens from about 450 to 430 B. C. He was, according to Proclus (Commentary on Euclid, I), the first to write Elements (possibly around 430 B. C.), more than one century before those of Euclid (usually dated from around 300 B. C.), but his works are no longer extant and are known only from references by later commentators. In trying to square the circle, Hippocrates adressed the problem of the surface of lunes, figures included between two intersecting arcs of circles.
This text is cited Dec 2003 from the Plato and his dialogues URL below, which contains interesting hyperlinks.
Hippocrates of Chios (fl. in second half of 5th c.) is the first; then Leon,
who also discovered diorismi, put together a more careful collection, the propositions
proved in it being more numerous as well as more serviceable
Commentary: This passage has frequently been taken as crediting Hippocrates
with the discovery of the method of geometrical reduction. As Tannery remarks,
if the particular reduction of the duplication problem to that of the two means
is the first noted in history, it is difficult to suppose that it was really
the first; for Hippocrates must have found instances of it in the Pythagorean
geometry. Bretschneider, I think, comes nearer the truth when he boldly translates:
"This reduction of the aforesaid construction is said to have been first
given by Hippocrates". The words are proton de phasi ton aporoumenon diagrammaton
ten apagogen poiesasthai, which must, literally, be translated as in the text
above; but, when Proclus speaks vaguely of "difficult constructions",
he probably means to say simply that "this first recorded instance of a
reduction of a difficult construction is attributed to Hippocrates".
470 - 410
Mathematician
WORK
"Greek Anthology" ( Ελληνική Ανθολογία )
Contains 46 arithmetic "inscriptions". Some of them are mentioned by Diophantos and Platon. These "inscriptions" help to solve simple equation systems and are very interesting for the history of arithmetic.
Dion. Of Chios, a flute player, who is said to have been the first who played the Bacchic spondee on the flute. (Athen. xiv. p. 638.) It may be that he is the same as Dion, the aulopoios, who is mentioned by Varro. (Fragm., ed. Bipont.)
ΧΙΟΣ (Πόλη) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
The name of an ancient and noble family of the Republic of Genoa,
distinguished alike in the Island of Chios, one of its dependencies, where it
possessed many beautiful and valuable estates. Besides giving to the Church one
pope, Urban VII, it adorned the Dominican Order with several eminent theologians
and distinguished religious.
LEONARDO MARINI, archbishop, born 1509 on the island of Chios,
in the Aegean Sea; died 11
June 1573, at Rome. He entered
the order in his native place, and, after his religious profession, made his studies
in the Convent of Genoa with
great distinction, obtaining finally the degree of Master of Sacred Theology.
He was a man of deep spirituality, and was esteemed the most eloquent
of contemporary orators and preachers. On 5 March 1550, Julius III created him
titular Bishop of Laodicea
and administrator of the Diocese of Mantua.
On 26 Feb., 1562, Pius IV elevated him to the metropolitan See of Lanciano, and
the same year appointed him papal legate to the Council of Trent, in all the deliberations
of which he took a prominent part. Marini now resigned his diocesan duties and
retired to the castle of his brother to combat by pen and prayer the errors of
the reformers. Pius V, however, not slow in recognizing his brilliant talents,
appointed him to the See of Alba and made him Apostolic Visitor of twenty-five
dioceses. In 1572 he was sent by Gregory XIII on a mission to Philip II of Spain
and Sebastian of Portugal
to secure from these monarchs a renewal of their alliance against the Turks. His
mission was successful.
He returned to Rome
to be elevated to the cardinalate, but died two days after his return.
Joseph Schroeder, ed.
Transcribed by: Douglas J. Potter
This extract is cited June 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
1911 - 1964
Tελευταίο παιδί της οικογένειας Σιδερή και Γαριφαλιάς Χοντρουδάκη
ο Φώτης, γεννήθηκε στον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας το 1911.
Στον πρώτο διωγμό ήλθαν στη Χίο. Ο μικρός Φώτης πουλούσε ψάρια με
τον πατέρα του ενώ παράλληλα διάβαζε πολύ. Γρήγορα μπήκε στον κόσμο της ποίησης,
από τότε με το ψευδώνυμο Αγγουλές. Αργότερα άσκησε το επάγγελμα του τυπογράφου.
Στην κατοχή πάει στην Μέση Ανατολή. Εκεί προσχωρεί στο "κίνημα"
και με τόσους άλλους κλείνεται στα "σύρματα". Γυρνάει το 1945 με την
υγεία του κλονισμένη.
Στον εμφύλιο συλλαμβάνονται με προδοσία ενώ τύπωναν παράνομη εφημερίδα
μαζί με τον Μιχάλη Βατάκη, κλεισμένοι σε μια φουντάνα. Δικάζεται σε δωδεκάχρονη
φυλάκιση και γυρνάει πολλές φυλακές ως το 1956 που αποφυλακίζεται από την Κέρκυρα,
με την υγεία του επιδεινωμένη. Φίλοι του φροντίζουν να μπει σε νοσοκομείο, απ'
όπου βγαίνει λίγο καλύτερα.
Στις 26 του Μάρτη 1964, ταξίδευε με το πλοίο Κολοκοτρώνης για τον
Πειραιά, μετά από πεντάμηνη παραμονή στη Χίο. Εκεί τον βρήκαν νεκρό, με είκοσι
δραχμές στη τσέπη.
Απ' όπου κι αν πέρασε (Χίο, Μέση Ανατολή, Αθήνα, φυλακές, νοσοκομεία)
δεν σταμάτησε να γράφει και να αφήνει μέσα από τους στίχους του παρακαταθήκες
παλικαριάς, ανθρωπιάς και εθνικής συνείδησης. (...)
Κείμενο: Βαγγέλης Ρουφάκης
Το
ΧΙΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΛΛΑΔΑ
Creophylus (Kreophulos), one of the earliest epic poets of Greece, whom tradition
placed in direct connexion with Homer, as he is called his friend or even his
son-in-law (Plat. de Rep; Callim. Epigram. 6; Strab. xiv.; Sext. Empir. adv. Math.
i. 2; Eustath. ad Hom. Il. ii. 730; Suidas, s. v.). Creophylus is said to have
received Homer into his house, and to have been a native of Chios, though other
accounts describe him as a native of Samos or los. The epic poem Oichalia or Oichalias
halosis, which is ascribed to him, he is said, in some traditions, to have received
from Homer as a present or as a dowry with his wife (Proclus, ap. Hephaest.; Schol.
ad Plat.; Suidas, s. v.). Tradition thus seems to point to Creophylus as one of
the most ancient Homeridae, and as the first link connecting Homer himself with
the subsequent history of the Homeric poems; for he preserved and taught the Homeric
poems, and handed them down to his descendants, from whom Lycurgus, the Spartan
lawgiver, is said to have received them (Plut. Lyc. 4; Heracleid. Pont. Poet.
Fragm. 2; Iamblich. Vit. Pythag. ii. 9; Strab. xiv.). His poem Oixalia contained
the contest which Heracles, for the sake of Iole, undertook with Eurytus, and
the final capture of Oechalia. This poem, from which Panyasis is said to have
copied (Clem. Alex. Strom. iv.), is often referred to, both with and without its
author's name, but we possess only a few statements derived from it (Phot. Lex.;
Tzetz. Chil. xiii. 659 ; Cramer, Anecd. ii.; Schol. ad Soph. Trach. 266). Pausanias
(iv. 2.3) mentions a poem Herakleia by Creophylus, but this seems to be only a
different name for the Oichalia (Comp. Schol. ad Eurip. Med. 276). The Heracleia
which the Scholiast on Apollonius Rhodius (i. 1357) ascribes to Cinaethon, is
likewise supposed by some to be a mistake, and to allude to the Oichalia of Creophylus.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Creophylus, also, was a Samian, who, it is said, once entertained Homer and received
as a gift from him the inscription of the poem called The Capture of Oechalia.
But Callimachus clearly indicates.the contrary in an epigram of his, meaning that
Creophylus composed the poem, but that it was ascribed to Homer because of the
story of the hospitality shown him: "I am the toil of the Samian, who once
entertained in his house the divine Homer. I bemoan Eurytus, for all that he suffered,
and golden-haired Ioleia. I am called Homer's writing. For Creophylus, dear Zeus,
this is a great achievement". Some call Creophylus Homer's teacher, while
others say that it was not Creophylus, but Aristeas the Proconnesian, who was
his teacher.
Of Chios. A Greek author of rare versatility for his time. He composed historical writings, among them a kind of memoirs of men of mark he had met, such as Sophocles; also lyric poems of the most varied types, and thirty or forty tragedies which were more remarkable for elegance and erudition than for elevation of style. When in B.C. 452 he won a dramatic victory at Athens, he is said to have presented every Athenian with a flask of Chian wine. He died at Athens in B.C. 422. There remain only scanty fragments of his works.
This extract is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
A clever and versatile writer was Ion of Chios, dramatist, lyric poet and philosopher. Of his forty or fifty plays only a few titles and fragments have come down to us, while of his elegies and dithyrambs nothing has been preserved. He was a friend of Socrates and contemporary with all the three great dramatists, winning the third prize in the contest where Euripides was first with his Hyppolytus. In commemoration of this not very glorious victory he presented each Athenian citizen with a flask of Chian wine.
Alfred Bates, ed.
This text is cited July 2003 from the TheatreHistory URL below.
Bibliography: Ion of Chios
Πληροφορίες Σύνταξης:
Βιογραφία, αναφορές και λοιπές εργασίες για τον Ομηρο παρατίθενται στην νήσο
Ιο, ένας από τους τόπους που διεκδικούν την τιμή της καταγωγής του, όπου και
ο τάφος του. Ανάμεσα σ' αυτούς, σύμφωνα με ένα επίγραμμα (Gell. III, 11), συγκαταλέγονται,
μαζί με την Ιο, η Χίος, η Σμύρνη,
η Ρόδος, η Κολοφών,
η Σαλαμίνα της Κύπρου, το
Αργος, η Αθήνα,
η Κύμη της Αιολίδας, η Πύλος
και η Ιθάκη.
And now may Apollo be favorable and Artemis; and farewell all you maidens. Remember
me in after time whenever any one of men on earth, a stranger who has seen and
suffered much, comes here and asks of you: "Whom think ye, girls, is the
sweetest singer that comes here, and in whom do you most delight?" Then answer,
each and all, with one voice: "He is a blind man, and dwells in rocky Chios:
his lays are evermore supreme". As for me, I will carry your renown as far
as I roam over the earth to the well-placed cities of man, and they will believe
also; for indeed this thing is true.
Commentary: Paipaloessie: epithet of Chios, Od. 3.170. This line was, at least
partly, the origin of the tradition that Homer was blind, and lived in Chios;
Simonides of Ceos (or Simonides of Amorgos) fr. 85 hen de to kalliston Chios eeipen
aner. See Jebb Homer p. 87 f. The legendary Thamyris and the Phaeacian Demodocus
were also blind; indeed it was natural that the blind should have recourse to
the profession of the aoidos, just as the lame found employment as blacksmiths
(cf. the lame smith-god Hephaestus). This explanation (suggested by Bergk) is
opposed by Fries Rhein. Mus. 57. 2 (1902), p. 265 f., who curiously thinks that
the idea of blind poets is a folk-tale of Egyptian origin, and even throws doubt
on the genuineness of this passage as a personal narrative. Cf. also Brugmann
I. F. iii. 257 n., who compares Servian epos.
But it is said that the king replied, that Homer, though dead a thousand years ago, had all that time been the means of livelihood for many thousands of men; similarly, a person who laid claim to higher genius ought to be able to support not one man only, but many others. And in short, various stories are told about his death, which was like that of one found guilty of parricide. Some writers have said that he was crucified by Philadelphus; others that he was stoned at Chios; others again that he was thrown alive upon a funeral pyre at Smyrna. Whichever of these forms of death befell him, it was a fitting punishment and his just due; for one who accuses men that cannot answer and show, face to face, what was the meaning of their writings, obviously deserves no other treatment.
Homerids, a family or guild of poets in Chios, who claimed descent from Homer, Str. 14.1.35
Just as the Homeridae, the singers of woven verses, most often begin with Zeus as their prelude, so this man has received a first down-payment of victory in the sacred games by winning in the grove of Nemean Zeus, which is celebrated in many hymns.
Ραψωδός, πρώτος σαν αοιδός παρουσίασε τα ομηρικά ποιήματα στις Συρακούσες. Αναφέρεται και ως ποιητής του Ομηρικού Υμνου στον Απόλλωνα.
One of the Homeric hymns, that to Apollo, is explicitly attributed to a rhapsode, Cynaethus of Chios; and there is no more reason to doubt this ascription than that of the various Cyclic poems to Arctinus, Stasinus, Eugammon etc.
Cinaiehus or Cynaethus (Kinaithos or Kynaithos), of Chios, a rhapsodist, who was
generally supposed by the ancients to have been the author of the Homeric hymn
to Apollo. He is said to have lived about the 69th Olympiad (B. C. 504), and to
have been the first rhapsodist of the Homeric poems at Syracuse (Schol. ad Pind.
Nem. ii. 1). This date, however, is much too low, as the Sicilians were acquainted
with the Homeric poems long before. Welcker therefore proposes to read kata ten
hekten e ten ennaten Ol. instead of kata ten hexekosten ennaten Ol., and places
him about B. C. 750. Cinaethus is charged by Eustathius (ad Il. i.) with having
interpolated the Homeric poems.
Licymnius (Likumnios). Of Chios, a distinguished dithyrambic poet, of uncertain date. Some writers, on the authority of a passage of Sextus Empiricus (Adv. Math. 49, xi.; Fabric.; Pacard.), place him before Simonides; but this is not clearly made out, and it is perhaps more likely, from all we know of his poetry, that he belonged to the later Athenian dithyrambic school about the end of the fourth century B. C.; indeed Spengel and Schneidewin identify him with the rhetorician. He is mentioned by Aristotle (Rhet. iii. 12), in conjunction with Chaeremon, as among the poets whose works were rather fit for reading than for exhibition (analnodtikoi). Among the poems ascribed to him was one in praise of health; a pretty sure indication of a late date, if we could be certain that the poem was his. A fragment of this poem is preserved by Sextus Empiricus, in which three lines out of six are identical with lines in the paean of Ariphron to health; and it seems likely that it was a mere mistake in Sextus to quote the poem as by Licymnius. A poem of his on the legend of Endymion is mentioned by Athenaeus (xiii.), who also refers to one of his dithyrambs on the love of Argynnus for Hymenaeus (xiii.). Parthenius (c. 22) quotes from him an account of the taking of Sardis, which has every mark of a late and fictitious embellishment of the event. Eustathius (ad Hom. Od. iii. 267) mentions Likumnion Boupradiea aoidon. (Bergk, Poet. Lyr. Graec. pp. 839, 840; Schmidt, Diatrib. in Dithyramb. pp. 84-86; Ulrici, Gesch. d. Hellen. Dichtk. vol. ii. p. 497; Bode, Gesch. d. Lyr. Dichtk. vol. ii. pp. 303, 304.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2006 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΧΙΟΣ (Πόλη) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
1791 - 1865
Καταγόταν από την Χίο, στην οποία κατέφυγε η οικογένεια μετά την Αλωση της Κωνσταντινούπολης.
(Κων/πολη, 1791 - Αίγινα, 1865)
Από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες της Επανάστασης. Γιός
του λόγιου αξιωματούχου στις παραδουνάβιες Ηγεμονίες Νικολάου Μαυροκορδάτου απέκτησε
επιμελημένη μόρφωση κατάλληλη για να αναλάβει δημόσια αξιώματα. Έφτασε στο Μεσολόγγι
τον Ιούλιο του 1821 συνοδευόμενος από ομογενείς και φιλέλληνες με στόχο την επέκταση
της Eπανάστασης, την οργάνωση και πολιτική ενοποίηση των εξεγερμένων τόπων και
τη συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας στο πλαίσιο μιας «Εθνικής Διοίκησης». Συνέβαλε
στη συγκρότηση τοπικού πολιτεύματος στη Δυτική Ελλάδα και στη σύγκληση της Α´
Εθνοσυνέλευσης. Αναδείχθηκε πρόεδρός της και πρόεδρος της επιτροπής που συνέταξε
το προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδας.
Οι πολιτικές αρχές που υπαγορεύονται σ' αυτό φανερώνουν τους σαφείς ιδεολογικούς
και πολιτικούς του προσανατολισμούς που είναι διαποτισμένοι από τις αρχές του
φιλελευθερισμού. Δραστηριοποιήθηκε και στρατιωτικά, όπου βαρύνεται μεν με την
καταστροφή στο Πέτα (4 Ιουλ.
1822), αλλά είναι κι αυτός που πρωτοστάτησε στην οργάνωση της άμυνας του Μεσολογγίου
που αποδείχθηκε σωτήρια κατά την πρώτη πολιορκία της πόλης. Υιοθέτησε μια σταθερά
αγγλόφιλη πολιτική, γιατί πίστευε, ότι η Αγγλία και λόγω των συμφερόντων της στην
Ανατολή ήταν η μόνη δύναμη, που μπορούσε να αντιταχθεί στα επεκτατικά σχέδια της
Ρωσίας και επειδή θεωρούσε
ότι αντιπροσώπευε πρότυπο πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Με
την ιδιότητά του ως αρχηγού του «αγγλικού κόμματος» ζήτησε με επιστολή του από
τον Τζωρτζ Κάνιγκ να αντισταθεί στο ρωσικό σχέδιο για τη δημιουργία τριών ηγεμονιών
στην επαναστατημένη Ελλάδα με
το επιχείρημα ότι είναι προς το συμφέρον της Αγγλίας και της Ευρώπης η ίδρυση
ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Οι απόψεις και οι ενέργειές του αυτές δημιούργησαν
αρκετές ζυμώσεις που κατέληξαν στη συνθήκη του Λονδίνου
(6 Ιουλίου 1827). Η πολιτική του δράση συνεχίστηκε και μετά την άφιξη του Καποδίστρια
όταν ανέλαβε και υπουργικά καθήκοντα. Αποσύρθηκε όμως το 1830 και αναδείχθηκε
ηγέτης της αντιπολίτευσης. Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της απολυταρχικής περιόδου
της βασιλείας του Όθωνα παρέμεινε εκτός Ελλάδας
ως πρεσβευτής. Υποχρεώθηκε, ωστόσο, ο Όθων να τον χρησιμοποιήσει ως πρωθυπουργό
το 1841, 1844 και 1854, αλλά κάθε φορά τον υπονόμευε προκαλώντας άμεσα ή έμμεσα
την παραίτησή του. Ο ίδιος έμεινε νομιμόφρων προς τον βασιλιά και μόνο αργότερα
μεταστράφηκε και είχε ανάμειξη στις διεργασίες που οδήγησαν στην έξωσή του το
1862. Στο τέλος της σταδιοδρομίας του εκλέχτηκε πληρεξούσιος Ευρυτανίας
στην Εθνοσυνέλευση του 1862 και πρόεδρος της επιτροπής σύνταξης του Συντάγματος.
Tυφλός και κατάκοιτος δεν πήρε ενεργό μέρος στις εργασίες της, διατήρησε όμως
το ενδιαφέρον του για τα κοινά και τη σπάνια πνευματική του διαύγεια ως το θάνατό
του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Βουλής των Ελλήνων
ΧΙΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΛΛΑΔΑ
Caucalus (Kaukalos), of Chios, a rhetorician, of whom an culogium on Heracles is mentioned by Athenaeus (x.), who also states that he was a brother of the historian Theopompus. It is very probable, that Suidas and Photius (s. v. Lemnion kakon) refer to our rhetorician, itn which case the name Kaukasos must be changed into Kaukalos.
ΧΙΟΣ (Πόλη) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
1952
Γεννήθηκε στη Χίο το 1952. Σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου
Αθηνών και στη σχολή θεάτρου του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Ο Δήμος Αβδελιώδης έχει σκηνοθετήσει
επίσης πολλές θεατρικές παραστάσεις.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Αρχείου Ελληνικού Κινηματογράφου
ΔΑΦΝΩΝΑΣ (Χωριό) ΧΙΟΣ
Ο Ξενοφών Δάντης γεννήθηκε στο χωριό Δαφνώνα της Χίου από γονείς γεωργούς.
Ο πατέρας του Στέφανος εκτός από τις γεωργικές του ασχολίες καταγινόταν και με
το μικρεμπόριο νημάτων κάνοντας συχνά ταξίδια στη Σμύρνη, Πόλη, Αίγυπτο και ιδιαίτερα
στην Καβάλα.
Ο παππούς του Γεώργιος Δάντης καταγόταν από το Χαλκειός και ήταν από
τους πιο ονομαστούς δασκάλους της εποχής του στη Χίο, σύγχρονος του περίφημου
δασκάλου και παιδαγωγού Γεωργίου Ρεβελή και φίλος του. Σαν δάσκαλος ο παππούς
του είχε υπηρετήσει σε πολλά χωριά της Χίου και ιδιαίτερα στην Ελάτα, στο Λιθί,
όπου γνωρίστηκε με τον Αναστάσιο Κεφάλα (τον κατόπιν Αγιο Νεκτάριο, που υπηρετούσε
τότε εκεί σαν δάσκαλος) και τελευταία στο Δαφνώνα, όπου παρέμεινε ως το τέλος
της ζωής του επί 40 χρόνια δάσκαλος του χωριού.
Ο Ξενοφών Δάντης, τα πρώτα χρόνια του Δημοτικού φοίτησε στο χωριό
του, τελείωσε όμως το Δημοτικό Σχολείο στη Σμύρνη, στο Φασουλά, από όπου πήρε
το Απολυτήριο με "Αριστα" και πρόφτασε να φοιτήσει μόνο στην πρώτη Γυμνασίου
στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης.
Φοίτησε κατόπιν στο Γυμνάσιο της Χίου και πήρε από κει το απολυτήριο
πάλι με "Αριστα".
Γράφτηκε μετά στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών και άρχισε από τότε
να γράφει σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά ως απλός φιλολογικός συνεργάτης.
Αργότερα διορίστηκε ως φιλόλογος καθηγητής σε πολλά και διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια
της Χώρας και εξήλθε της υπηρεσίας με το βαθμό του Γυμνασιάρχη.
Αποτελούσε τακτικό μέλος της Διεθνούς Ενώσεως Συγγραφέων και Δημοσιογράφων
Τουρισμού (Fiset) και διαφόρων άλλων πνευματικών και μορφωτικών συλλόγων.
Ασχολήθηκε με τη συγγραφή μορφωτικών και εκλαϊκευτικών έργων και μεταφράσεων
από τους αρχαίους Έλληνες και ξένους συγγραφείς για την πνευματική και μορφωτική
εξύψωση του λαού, που τόσο αγαπούσε και πίστευε στις έμφυτες ψυχικές του δυνάμεις.
Ας σημειωθεί ότι μεταξύ των άλλων ο Ξενοφών Δάντης είχε γράψει και ορισμένα ποιήματα
που μέσα από τους στίχους τους ξεχωρίζει η λεπτή ευαισθησία, το ποιητικό άρωμα
και ο γνήσιος λυρισμός του συγγραφέα. Από τα κυριότερα έργα του είναι:
"Πρακτικόν σύστημα ορθογραφίας"
"Η Δημοτική γλώσσα και η ορθογραφία της"
"Η αρχαία και νέα Αίγινα"
"Οι Δελφοί" (τουριστικός οδηγός)
"Η αρχαία Ολυμπία και το Ολυμπιακό Ιδεώδες"
"Η Ηλέκτρα" του Σοφοκλέους (μετάφραση)
"Η Μήδεια" του Ευριπίδη (μετάφραση)
"PRO ARHIA PO-E-TA" του Κικερωνος (μετάφραση), και άλλα.
Κείμενο: Πέτρος Μαρτάκης
Το
ΜΕΣΑ ΔΙΔΥΜΑ (Χωριό) ΧΙΟΣ
Εμμ. Ροϊδη: Ιστορία μιας γάτας
ΧΙΟΣ (Πόλη) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
ΧΙΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΛΛΑΔΑ
Thales, so the story goes, because of his poverty was taunted with the uselessness of philosophy; but from his knowledge of astronomy he had observed while it was still winter that there was going to be a large crop of olives, so he raised a small sum of money and paid round deposits for the whole of the olive presses in Miletus and Chios, which he hired at a low rent as nobody was running him up; and when the season arrived, there was a sudden demand for a number of presses at the same time, and by letting them out on what terms he liked he realized a large sum of money, so proving that it is easy for philosophers to be rich if they choose, but this is not what they care about.
(Aristotle, Politics, 1259a)
Antiphanes. A comic poet of Rhodes, Smyrna, or Carystus, born B.C. 408, of parents in the low condition of slaves. This most prolific writer (he is said to have composed upwards of three hundred dramas), notwithstanding the meanness of his origin, was so popular in Athens that on his decease a decree was passed to remove his remains from Chios to that city, where they were interred with public honours (Suidas, s. v.).
Plutarch asserts that Isocrates at one time opened a school of rhetoric, with
nine pupils, in Chios; and that while there he interfered in politics and helped
to institute a democracy. The story may be accepted with reservations. Isocrates
himself never refers to it, and in Ep. vi. § 2 (to the children of Jason) excuses
himself from visiting Thessaly on the ground that people would comment unfavourably
on a man who had 'kept quiet' all his life if he began travelling in his old age.
Jebb assumes a short stay in Chios in 404-403 B.C.
The local historian, Hippias, who probably lived in the Hellenistic period, reported that Knopos of Erytrae was dethroned by the tyrants Ortyges, Iros, and Echaros, friends of the tyrants Amphiklos and Polyteknos of Chios;
Ariston, a (Stoic) philosopher of Chios, a pupil of Zeno, founder of the sceptic philosophy, and contemporary of Ceasar.
Ariston. Of Chios, a Stoic philosopher, and a disciple of Zeno, who flourished about B.C. 260.
Ariston, son of Miltiades, born in the island of Chios, a Stoic and disciple of
Zeno, flourished about B. C. 260, and was therefore contemporary with Epicurus,
Aratus, Antigonus Gonatas, and with the first Punic war. Though he professed himself
a Stoic, yet he differed from Zeno in several points; and indeed Diogenes Laertius
(vii. 160, &c.) tells us, that he quitted the school of Zeno for that of Polemo
the Platonist. He is said to have displeased the former by his loquacity, -a quality
which others prized so highly, that he acquired the surname of Siren, as a master
of persuasive eloquence. He was also called Phalancus, from his baldness. He rejected
all branches of philosophy but ethics, considering physiology as beyond man's
powers, and logic as unsuited to them. Even with regard to ethics, Seneca (Ep.
89) complains, that he deprived them of all their practical side, a subject which
he said belonged to the schoolmaster rather than to the philosopher. The sole
object, therefore, of ethics was to shew wherein the supreme good consists, and
this he made to be adiaphoria, i. e. entire indifference to everything except
virtue and vice (Cic. Acad. ii. 42). All external things therefore were in his
view perfectly indifferent; so that he entirely rejected Zeno's distinction between
the good and the preferable (ta proegmena), i. e. whatever excites desire in the
individual mind of any rational being, without being in itself desirable or good,
and of which the pure Stoical doctrine permitted an account to be taken in the
conduct of human life (Cic. Fin. iv. 25). But this notion of proegmena was so
utterly rejected by Ariston, that he held it to be quite indifferent whether we
are in perfect health, or afflicted by the severest sickness (Cic. Fin. ii. 13);
whereas of virtue he declared his wish that even beasts could understand words
which would excite them to it. It is, however, obvious that those who adopt this
theory of the absolute indifference of everything but virtue and vice, in fact
take away all materials for virtue to act upon, and confine it in a state of mere
abstraction. This part of Ariston's system is purely cynical, and perhaps he wished
to shew his admiration for that philosophy, by opening his school at Athens in
the Cynosarges, where Antisthenes had taught. He also differed with Zeno as to
the plurality of virtues, allowing of one only, which he called the health of
the soul (hugeian onomaze, Plut. Virt. Mor. 2). This appears to follow from the
cynical parts of his system, for by taking away all the objects of virtue, he
of course deprives it of variety; and so he based all morality on a well-ordered
mind. Connected with this is his paradox, Sapiens non opinatur--the philosopher
is free from all opinions (since they would be liable to disturb his unruffled
equanimity); and this doctrine seems to disclose a latent tendency to scepticism,
which Cicero appears to have suspected, by often coupling him. with Pyrrho. In
conformity with this view, he despised Zeno's physical speculations, and doubted
whether God is or is not a living Being (Cic. Nat. Deor. i. 14). But this apparently
atheistic dogma perhaps only referred to the Stoical conception of God, as of
a subtle fire dwelling in the sky and ditlusing itself through the universe. He
may have meant merely to demonstrate his position, that physiology is above the
human intellect, by shewing the impossibility of certainly attributing to this
pantheistic essence, form, senses, or life.
Ariston is the founder of a small school, opposed to that of Herillus,
and of which Diogenes Laertius mentions Diphilus and Miltiades as members. We
learn from Athenaeus (vii.), on the authority of Eratosthenes and Apollophanes,
two of his pupils, that in his old age he abandoned himself to pleasure. He is
said to have died of a coup de soleil. Diogenes gives a list of his works, but
says, that all of them, except the Letters to Cleanthes, were attributed by Panaetius
(B. C. 143) and Sosicrates (B. C. 200-128) to another Ariston, a Peripatetic of
Ceos, with whom he is often confounded. Nevertheless, we find in Stobaeus (Serm.
iv. 110, &c.) fragments of a work of his called homoiomata.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Metrodorus Chius, a pupil of Democritus and teacher of Anaxarchus and of the fourth Hippocrates (about B. C. 330).
Multiverse: The theories of multiple universes
Democritus and Leucippus believed that since there are innumerable atoms and an infinite void, there is no reason why only one such world should be formed. Therefore they postulated innumerable worlds, coming-to-be and passing away throughout the void.
They are the first to whom we can with absolute certainty attribute the odd concept of innumerable worlds (as opposed to successive states of a continuing organism). The picturesque reference was made by their pupil Metrodorus of Chios, who said that it is strange for (just) one ear of corn to be produced in a great plain, and for (just) one world in the boundless.
Euthydemus, (Euthudemos). A sophist of Chios, who, with his brother Dionysodorus, migrated to Thurii in Italy. He gives its name to one of the dialogues of Plato, in which the philosophical pretensions of Euthydemus and his brother are ridiculed.
Euthydemus, (Euthudemos). A sophist, was born at Chios, and migrated with his brother Dionysodorus to Thurii in Italy. Being exiled thence, they came to Athens, where they resided many years. The pretensions of Euthydemus and his brother are exposed by Plato in the dialogue which bears the name of the former. A sophism of Euthydemus, as illustrating the " fallacy of composition," is mentioned by Aristotle. (Plat. Euthydemus, Cratyl.; Arist. Rhet. ii. 24.3, Soph. El. 20; Ath. xi.; Sext. Emp. adv. Math. vii. 13.)
Famous natives of Chios are: Ion the tragic poet, and Theopompus the historian, and Theocritus the sophist.
Hippocrates, (Hippokrates), literary. Of Chios, a Pythagorean philosopher, who
lived about B. C. 460. He is mentioned chiefly as a mathematician, and is said
to have been the first who reduced geometry to a regular system. He seems to have
been also engaged in researches respecting the square of a circle; but we have
no means of judging of his merits as a mathematician, and Aristotle (Ethic. ad
Eudem. viii. 14) states that in every other respect he was a man not above mediocrity.
(Comp. Aristot. Sophist. Elench. i. 10; Plut. Solon, 2; Proclus in Euclid. ii.;
Fabric. Bibl. Graec. vol. i.)
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
