Εμφανίζονται 52 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΕΥΒΟΙΑ Νησί ΕΛΛΑΔΑ" .
ΕΡΕΤΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Η Ερέτρια μαζί με τη Χαλκίδα
υπήρξε στην ελληνική αρχαιότητα μια από τις σπουδαιότερες και εμπορικότερες πόλεις
της Εύβοιας. ΄Ηταν γνωστή και ως Αρότρια ή Μελανηίς. Στο χώρο της υπήρχε ζωή τουλάχιστον
από τη μυκηναϊκή περίοδο και ειδικά από το 1400 π.Χ. Η πόλη κατοικήθηκε από τους
ιωνικής καταγωγής Aβαντες και ίδρυσε αποικίες στη Χαλκιδική,
στη Σικελία και στη Ν. Ιταλία
(Μεγάλη Ελλάδα). Αργότερα
ήρθε σε σύγκρουση με τη Χαλκίδα για την κατοχή του Ληλαντίου πεδίου, της πεδιάδας
δηλαδή που χωρίζει τις δυο πόλεις. Στην ιωνική επανάσταση (τέλη του ΣΤ' π.Χ. αιώνα)
βοήθησε τους Iωνες εναντίον των Περσών. Γι’ αυτό, όταν το 490 π.Χ. έφτασαν εκεί
οι Πέρσες την κατέστρεψαν και μετέφεραν τους κατοίκους της στην Περσία. Η πόλη
ωστόσο ξαναχτίστηκε στην ίδια θέση και όταν ιδρύθηκε η Αθηναϊκή Συμμαχία (478)
έγινε μέλος της. Στα μέσα του Ε' π.Χ. αιώνα η Αθήνα
εγκατέστησε εκεί Αθηναίους, αλλά το 411 π.Χ. η Ερέτρια αποστάτησε. Τον επόμενο
αιώνα έγινε μέλος της Β' Αθηναϊκής Συμμαχίας (378 π.Χ.). Μετά τη μάχη της Χαιρώνειας
(338 π.Χ.) η Ερέτρια υπέκυψε στους Μακεδόνες. Τον Γ' αιώνα π.Χ. λειτούργησε στην
πόλη φιλοσοφική σχολή που ιδρύθηκε από το Μενέδημο και είναι γνωστή ως Ερετριακή
σχολή.
Το 198 π.Χ. κατέλαβαν την Ερέτρια οι Ρωμαίοι. Σε έναν όμως χρόνο η
Ρωμαϊκή Σύγκλητος την κήρυξε και πάλι ελεύθερη. Παρά την καινούρια ακμή της η
πόλη έπεσε τελικά στην αφάνεια και ερημώθηκε. Οι αρχαιολογικές έρευνες αποκάλυψαν
μέρος από το αρχαίο τείχος της Ερέτριας το ναό της Δήμητρας και Κόρης ένα άλλο
ιερό, ηρώο γεωμετρικής εποχής και δυο τεράστια συγκροτήματα που μοιάζουν με ανάκτορα.
Αποκαλύφτηκαν επίσης τάφοι, πηγάδια, λουτρά, παλαίστρα, θόλος, θέατρο και ένας
ναός αφιερωμένος στο Διόνυσο. Αξιόλογα είναι τα ερείπια του ναού του Δαφνηφόρου
Απόλλωνα, τα γλυπτά του οποίου φυλάγονται στο Μουσείο
της Χαλκίδας. Βρέθηκαν επίσης και μερικά άλλα κτίρια, ερείπια ιδιωτικών κατοικιών
και αρκετά από τα περίφημα ερετριακά αγγεία (γεωμετρικά, ανατολίζοντα και μελανόμορφα),
μερικά από τα οποία στολίζουν το
Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Πειραιά
ΕΥΒΟΙΑ (Νησί) ΕΛΛΑΔΑ
Ολόκληρος ο νομός είναι διάσπαρτος από αρχαιολογικά ευρήματα, που
αφηγούνται μια ιστορία που έρχεται από το βάθος των αιώνων. Κατά την αρχαιότητα,
η Εύβοια ονομαζόταν "Μάκρις" εξαιτίας του σχήματός της. Αρχαιολογικές
ανασκαφές μαρτυρούν ίχνη κατοίκησης στην Εύβοια από παλαιολιθικούς χρόνους και
τη συνεχή παρουσία της σε όλες της ιστορικές περιόδους.
Η ξεχωριστή γεωγραφική της θέση, ο πλούτος του εδάφους και του υπεδάφους
η ανάπτυξη κάθε είδους δραστηριοτήτων την κατέστησαν κέντρο του ελλαδικού χώρου.
Δύο μεγάλες πόλεις-κράτη αναπτύχθηκαν στην Εύβοια, η Χαλκίδα
και η Ερέτρια, που με τους
πολέμους τους για κυριαρχία αποδυνάμωσαν τη δύναμη του νησιού.
Το όνομα της Εύβοιας συνδέθηκε με όλους του μεγάλους πολέμους της
αρχαιότητας, από την εκστρατεία εναντίον της Τροίας, τους ελληνοπερσικούς πολέμους.
Υποτάχθηκε στους Μακεδόνες, ενώ δε γλίτωσε κι αυτή όπως και οι υπόλοιπες ελληνικές
περιοχές από τους Ρωμαίους, τους Φράγκους και τελικά τους Τούρκους. Η Εύβοια έλαβε
ενεργό μέρος στην επανάσταση του 1821 και αποτέλεσε τμήμα του ανεξάρτητου ελληνικού
κράτους στις 13 Ιουλίου 1830.
(κείμενο: Χρυσόθεμις Σούλα)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
(1999) της Νομαρχίας
Εύβοιας-Επιτροπής
Τουριστικής Προβολής.
ΚΑΡΥΣΤΟΣ (Πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Ο μυθικός Κάρυστος, γιος του Κένταυρου Χείρωνα, έδωσε, κατά μια εκδοχή, το όνομα του σε τούτη την πόλη, οι πρώτοι κάτοικοι της οποίας θεωρούνται οι Κάρες και οι Λέλεγες, φύλλα που αφομοιώθηκαν μεταγενέστερα από τους Δρύοπες. Οι Καρύστιοι πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, έκοψαν από νωρίς τα δικά τους νομίσματα και συμμετείχαν ενεργά στην Α΄και Β΄Αθηναϊκή Συμμαχία. Κατά τους Περσικούς πολέμους τόλμησαν να αντισταθούν και εξανδραποδίστηκαν, ήκμασαν όμως στους Ελληνιστικούς και Ρωμαικούς χρόνους.
Υποδουλώθηκαν στους Ενετούς και στους Φράγκους, στα χρόνια των οποίων κτίστηκαν το Μπούρτζι και το Castello Rosso (Κοκκινόκαστρο). Οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κάρυστο και το κάστρο της, που έγινε οικιστικό κέντρο και παραμένουν μέχρι την απελευθέρωση της το 1833.
Η σημερινή Κάρυστος άρχισε να χτίζεται το 1843 βάσει των ρυμοτομικών σχεδίων του βαυαρού μηχανικού Μπίρμπαχ κατ’ εντολή του τότε Βασιλιά Οθωνα.
ΣΚΥΡΟΣ (Νησί) ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ
Η Σκύρος εμφανίζεται σε κάθε σελίδα της Ελληνικής ιστορίας, αρχίζοντας
από τη Μυθολογία και τον Θησέα που σκοτώθηκε στη Σκύρο και την κρυφή φιλοξενία
του Αχιλλέα από τον βασιλιά Λυκομήδη, την ανακάλυψή του από τον Οδυσσέα και την
αναχώρησή τους για την Τροία.
Όπως αποδεικνύουν οι αρχαιολογικές ανασκαφές στο Παλαμάρι, η Σκύρος αποτέλεσε
εμπορικό κέντρο στη εποχή της χαλκοκρατίας (2500-1800 π.Χ.). Ο Αθηναίος στρατηγός
Κίμων κατέλαβε το νησί το 470 π.Χ. διώκοντας τους Δόλοπες πειρατές που το χρησιμοποιούσαν
ως ορμητήριο και εγκαθιστώντας Αθηναίους κληρούχους. Εν συνεχεία πέρασε στους
Μακεδόνες το 332 π.Χ. μέχρι το 196 π.Χ. οπότε κα επέστρεψε στην κυριαρχία των
Αθηναίων. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους η Σκύρος εντάχθηκε στο "θέμα του Αιγαίου
Πελάγους" και αποτέλεσε τόπο εξορίας ισχυρών προσώπων. Στις αρχές του 13ου
αι. η Σκύρος πέρασε στην κυριαρχία των Ενετών και το 1538 κατακτήθηκε από το στόλο
του Τούρκου αρχιναυάρχου Μπαρμπαρόσσα. Στην Επανάσταση του 1821, η Σκύρος συμμετείχε
ενεργά και χρησιμοποιήθηκε σαν καταφύγιο.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Σκύρου
(1996).
ΕΡΕΤΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Η Ερέτρια αποίκισε πόλεις περί της Παλλήνης και του Αθου (Στράβ. 10,1,8).
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Chalcis colonized the cities that were subject to Olynthus, which later were treated outrageously by Philip. And many places in Italy and Sicily are also Chalcidian.
The Amphipolitans having received settlers from Chalcis were most of them driven out by them (Aristotle, Politics: section 1303b).
Leontines, who were colonists from Chalcis (Diodorus Siculus, Library: book 12, chapter 53, section 1)
The inhabitants of Rhegium, who were colonists of Chalcis (Diodorus Siculus, Library: book 14, chapter 40, section 1).
Palaeopolis was a city not far from the present site of Neapolis The two cities formed one community. The original inhabitants came from Cumae; Cumae traced its origin to Chalcis in Euboea. The fleet in which they had sailed from home gave them the mastery of the coastal district which they now occupy, and after landing in the islands of Aenaria and Pithecusae they ventured to transfer their settle- ments to the mainland. (Perseus Project - Livy, History of Rome (ed. Rev. Canon Roberts): book 8, chapter 22 ).
Naxos was founded in Sicily by the Chalcidians on the Euripus.
ΣΤΥΡΑ (Χωριό) ΕΥΒΟΙΑ
Τα Στύρα είναι η έδρα του ομώνυμου δήμου, μια παλιά πόλη αντίθετα
με τα παραλιακά και τουριστικά Νέα
Στύρα, που όπως υποδηλώνει και η ονομασία τους είναι ένας σχετικά νεοσύστατος
και ραγδαία αναπτυσσόμενος οικισμός.
Η πρώτη γραπτή αναφορά σχετικά με τα Στύρα γίνεται από τον Ομηρο,
στην Ιλιάδα, στον νηών κατάλογο, όπου καταγράφεται η συμμετοχή της πόλης, μαζί
με τις άλλες ευβοϊκές, στην εκστρατεία κατά της Τροίας, υπό τις διαταγές του Ελαφήνορα.
Η αρχαία ελληνική ιστοριογραφία, ειδικότερα ο Ηρόδοτος, κατατάσσει τους κατοίκους
των Στύρων στο προελληνικό ινδοευρωπαϊκό φύλο των Δρυόπων. Οι Δρύοπες, σύμφωνα
με τον λεξικογράφο Στέφανο Βυζάντιο, αρχικά κατοικούσαν γύρω από την Οίτη
και τον Παρνασσό. Μετά την
κάθοδο των Δωριέων διώχθηκαν προς την Πελοπόννησο
και την Εύβοια, καταλαμβάνοντας
την περιοχή της Δύστου, των
Στύρων και της Καρύστου.
Αντίθετα με την άποψη αυτή ο αρχαίος γεωγράφος Στράβων αποδίδει την ίδρυση των
Στύρων σε αποίκους από την Αθηναϊκή τετράπολη του Μαραθώνα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάϊο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου
Στυρέων.
ΕΡΕΤΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Ανοικοδομήθηκε σε λίγο καιρό με τη βοήθεια των Αθηναίων. Οι κάτοικοι της Ερέτριας ήταν Iωνες από την Αττική.
Ο Φλαμινίνος νίκησε τη μακεδονική φρουρά της Ερέτριας και στη συνέχεια λεηλάτησε την πόλη (Παυσ. 7,8,1).
ΙΣΤΙΑΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Διένειμε όλη την περιοχή σε 2000 κληρούχους Αθηναίους και έχτισαν πάλι πόλη με το όνομα Ωρεός.
Ο Οτίλιος, τον οποίο είχαν στείλει οι Ρωμαίοι επικεφαλής του στρατού που θα βοηθούσε τους Αθηναίους και τους Αιτωλούς στον πόλεμό τους κατά του Φιλίππου της Μακεδονίας, δεν ακολούθησε καθ' όλα τις οδηγίες που του είχαν δοθεί και κατέστρεψε την Ιστιαία και την Αντίκυρα (Παυσ. 7,7,9).
ΟΡΟΒΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
...Τότε οι Οροβιές, στο ΒΔ άκρο της Εύβοιας, κατά την εξιστόρηση του Θουκυδίδη,
κατακλύσθηκαν από τεράστιο κύμα και όσοι δεν πρόφθασαν να καταφύγουν στα υψώματα
σκοτώθηκαν, ενώ τμήμα της ξηράς καταποντίστηκε. Το κύμα παρέσυρε και τμήμα του
αθηναϊκού τείχους στο νησάκι Αταλάντη της Λοκρίδος, όπου κομμάτιασε μία από τις
δύο αθηναϊκές τριήρεις που ήταν τραβηγμένες στην ξηρά. Στην αντικρινή Πεπάρηθο
(Σκόπελο) εγένετο κύματος επαναχώρησις και καταστράφηκε τμήμα του τείχους, το
πρυτανείο και οικίες. Ο Στράβων περιγράφει τις συνέπειες ενός φοβερού σεισμού
στην περιοχή Εύβοιας και Λοκρίδος. Οι θερμές πηγές της Αιδηψού και των Θερμοπυλών
στέρεψαν για τρεις μέρες. Στους Ωρεούς (Βόρεια Εύβοια) κατέρρευσαν επτακόσιες
οικίες και το παραθαλάσσιο τείχος. Η Σκάρφεια καταστράφηκε εκ θεμελίων, χίλιοι
επτακόσιοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, ενώ στο Θρόνιον περίπου εννιακόσιοι. Καταστροφές
έγιναν στον Εχίνο, στα Φάλαρα, στην Ηράκλεια, στη Λαμία και στη Λάρισα. Το τείχος
της Ελάτειας ράγισε και στην Αταλάντη δημιουργήθηκε ρήγμα. Μια τριήρης τινάχτηκε
από τα νεώρια και έπεσε πέρα από το τείχος.
ΣΚΥΡΟΣ (Νησί) ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ
Οι κάτοικοι έγιναν σκλάβοι των Αθηναίων κληρούχων
ΣΤΥΡΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Ο Στράβων αναφέρει ότι τα Στύρα καταστράφηκαν στο Μαλιακό πόλεμο από τον Αθηναίο στρατηγό Φαίδρο (Στράβ. 10.1.6).
ΒΑΤΗΣΙ (Οικισμός) ΚΑΡΥΣΤΙΑ
Στην περιοχή του Βατησίου γύρω απο την Εκκλησία της Ανάληψης, στις
6 Μαϊου 1823 ο Νικόλας Κριεζώτης με τα παληκάρια του, πολέμησε εναντίων των Τούρκων.
Στην ιστορική αυτή μάχη ο Ομέρ της Καρύστου νικήθηκε κατά κράτος, διαλύθηκε ο
στρατός του, 700 περίπου Οθωμανοί βίαια στρατολογημένοι και στην άτακτη φυγή του,
άφησε πίσω του γύρω στους 55 νεκρούς, 10 αιχμαλώτους και 70 τραυματίες. Από τους
Έλληνες ούτε νεκρός ούτε τραυματίας υπήρξε. Στην μάχη αυτή οι Τούρκοι λέγεται
ότι άρχισαν με "μαγκιά", άφησαν περιστέρια προς το στρατόπεδο των Ελλήνων,
αλλά τα περιστέρια επέστρεψαν πάλι προς τους Τούρκους, πράγμα το οποίο οι Τούρκοι
το θεώρησαν κακό οιωνό.
Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή ο Δήμος Μαρμαρίου με εκδηλώσεις γιορτάζει
την ιστορική αυτή μάχη, στο γραφικό Εκκλησάκι της Αναλήψεως που υπάρχει στην περιοχή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Μαρμαρίου
ΙΣΤΙΑΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Histiaeotis in Thessaly was also named after the Histiaeans who were carried off from here into the mainland by the Perrhaebians.
ΚΑΡΥΣΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
These places ( Carystus and Marmarium) are said to have been settled by colonists from the Marathonian Tetrapolis.
ΜΑΡΜΑΡΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
These places ( Carystus and Marmarium) are said to have been settled by colonists from the Marathonian Tetrapolis.
ΑΡΤΕΜΙΣΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΙΣΤΙΑΙΑ
The Greeks appointed to serve in the fleet were these: the Athenians
furnished a hundred and twenty-seven ships; the Plataeans manned these ships with
the Athenians, not that they had any knowledge of seamanship, but because of mere
valor and zeal. The Corinthians furnished forty ships and the Megarians twenty;
the Chalcidians manned twenty, the Athenians furnishing the ships; the Aeginetans
eighteen, the Sicyonians twelve, the Lacedaemonians ten, the Epidaurians eight,
the Eretrians seven, the Troezenians five, the Styrians two, and the Ceans two,
and two fifty-oared barks; the Opuntian Locrians brought seven fifty-oared barks
to their aid.
These are the forces which came to Artemisium for battle, and I have
now shown how they individually furnished the whole sum. The number of ships mustered
at Artemisium was two hundred and seventy-one, besides the fifty-oared barks.
The Spartans, however, provided the admiral who had the chief command, Eurybiades,
son of Euryclides, for the allies said that if the Laconian were not their leader,
they would rather make an end of the fleet that was assembling than be led by
the Athenians.
In the first days, before the sending to Sicily for alliance, there
had been talk of entrusting the command at sea to the Athenians. However, when
the allies resisted, the Athenians waived their claim, considering the safety
of Hellas of prime importance and seeing that if they quarrelled over the leadership,
Hellas must perish. In this they judged rightly, for civil strife is as much worse
than united war as war is worse than peace. Knowing that, they gave ground and
waived their claim, but only so long as they had great need of the others. This
is clear, for when they had driven the Persian back and the battle was no longer
for their territory but for his, they made a pretext of Pausanias' highhandedness
and took the command away from the Lacedaemonians. All that, however, took place
later.
But now, the Greeks who had at last come to Artemisium saw a multitude
of ships launched at Aphetae and forces everywhere, and contrary to all expectation,
the barbarian was shown to be in much different shape than they had supposed.
They accordingly lost heart and began to deliberate about flight from Artemisium
homewards into Hellas. Then the Euboeans, noticing that they were making such
plans, entreated Eurybiades to wait a little while, till they themselves had removed
their children and households. When they could not prevail with him, they tried
another way and gave Themistocles, the Athenian admiral, a bribe of thirty talents
on the condition that the Greek fleet should remain there and fight, when they
fought, to defend Euboea.
This was the way in which Themistocles made the Greeks stay where
they were: he gave Eurybiades for his share five talents of that money, as though
he were making the present of his own money. When Eurybiades had been won over
in this way, none of the rest was inclined to resist save Adimantus, son of Ocytus,
the Corinthian admiral, who said that he would not remain but sail away from Artemisium;
to him Themistocles, adding an oath, said: "No, you of all men will not desert
us, for I will give you a greater gift than the king of the Medes would send you
for deserting your allies." With that he sent three talents of silver to
Adimantus ship. These two, then, were won over by gifts, the Euboeans got what
they wanted, and Themistocles himself was the gainer. No one knew that he had
kept the rest of the money, and those who had received a part of it supposed that
it had been sent for that purpose by the Athenians.
So the Greeks remained in Euboea and fought there; this came about
as I will now reveal. Having arrived at Aphetae in the early part of the afternoon,
the barbarians saw for themselves the few Greek ships that they had already heard
were stationed off Artemisium, and they were eager to attack so that they might
take them. They were not prepared to make a head-on attack since they feared that
the Greeks would see them coming and turn to flee with night close upon them as
they fled; it was their belief that the Greeks would save themselves by flight,
and they did not want even so much as a firebearer to be saved.
Taking these things into consideration, they devised the following
plan; separating two hundred ships from the whole number, they sent them to cruise
outside Sciathus so that the enemies might not see them sailing round Euboea and
by way of Caphereus round Geraestus to the Euripus so that they might catch the
Greeks between them, the one part holding that course and barring the retreat,
and they themselves attacking in front. Upon making these plans they sent the
appointed ships on their way, intending not to make an attack upon the Greeks
either on that day or before the signal should be seen, whereby the ships that
sailed round were to declare their coming. So they sent those ships to sail round,
and set about counting the rest at Aphetae.
Now when they were engaged in this count, there was in the fleet one
Scyllias, a man of Scione; he was the best diver of the time, and in the shipwreck
at Pelion he had saved for the Persians much of their possessions and gotten much
for himself in addition; this Scyllias had before now, it would seem, intended
to desert to the Greeks, but he never had had so fair an occasion as now. By what
means he did at last make his way to the Greeks, I cannot with exactness say.
If the story is true, it is marvellous indeed, for it is said that he dove into
the sea at Aphetae and never rose to the surface till he came to Artemisium, thus
passing underneath the sea for about eighty furlongs. There are many tales about
this man, some similar to lies and some true, but as regards the present business
it is my opinion that he came to Artemisium in a boat. After arriving, he straightway
told the admirals the story of the shipwreck, and of the ships that had been sent
round Euboea.
Hearing that, the Greeks took counsel together; there was much talk,
but the opinion prevailed that they should remain and encamp where they were for
that day, and then, after midnight, to put to sea and meet the ships which were
sailing around. Presently, however, meeting with no opposition, they waited for
the late afternoon of the day and themselves advanced their ships against the
barbarian, desiring to put to the proof his fashion of fighting and the art of
breaking the line.
When Xerxes' men and their generals saw the Greeks bearing down on
them with but a few ships, they thought that they were definitely mad and put
out to sea themselves, thinking that they would win an easy victory; this expectation
was very reasonable, since they saw that the Greek ships so few while their own
were many times more numerous and more seaworthy. With this assurance, they hemmed
in the Greeks in their midst. Now all the Ionians who were friendly to the Greeks
came unwillingly to the war and were distressed to see the Greeks surrounded.
They supposed that not one of them would return home, so powerless did the Greeks
seem to them to be. Those who were glad about the business, however, vied each
with each that he might be the first to take an Attic ship and receive gifts from
the king, for it was the Athenians of whom there was most talk in the fleet.
But the Greeks, when the signal was given them, first drew the sterns
of their ships together, their prows turned towards the foreigners; then at the
second signal they put their hands to the work, despite the fact that they were
hemmed in within a narrow space and were fighting face-to-face. There they took
thirty of the foreigners ships as well as the brother of Gorgus king of Salamis,
Philaon son of Chersis, a man of note in the fleet. The first Greek to take an
enemy ship was an Athenian, Lycomedes, son of Aeschraeus, and he it was who received
the prize for valor. They fought that sea-fight with doubtful issue, and nightfall
ended the battle; the Greeks sailed back to Artemisium, and the barbarians to
Aphetae, after faring far below their hopes in the fight. In that battle Antidorus
of Lemnos, the only one of the Greeks siding with the Persian, deserted to the
Greeks, and for that the Athenians gave him land in Salamis.
When darkness came on, the season being then midsummer, there was
abundance of rain all through the night and violent thunderings from Pelion. The
dead and the wrecks were driven towards Aphetae, where they were entangled with
the ships' prows and jumbled the blades of the oars. The ships crews who were
there were dismayed by the noise of this, and considering their present bad state,
expected utter destruction; for before they had recovered from the shipwreck and
the storm off Pelion, they next endured a stubborn sea-fight, and after the sea-fight,
rushing rain and mighty torrents pouring seaward and violent thunderings.
This is how the night dealt with them. To those who were appointed
to sail round Euboea, however, that same night was still more cruel since it caught
them on the open sea. Their end was a terrible one, for when the storm and the
rain came on them in their course off the Hollows of Euboea, they were driven
by the wind in an unknown direction and were driven onto the rocks. All this was
done by the god so that the Persian power might be more equally matched with the
Greek, and not much greater than it.
These men, then, perished at the Hollows of Euboea. As for the barbarians
at Aphetae, when to their great comfort the day dawned, they kept their ships
unmoved, being in their evil plight well content to do nothing for the moment.
Now fifty-three Attic ships came to aid the Greeks, who were encouraged both by
the ships coming and by the news that the barbarians sailing round Euboea had
all perished in the recent storm. They waited then for the same hour as before,
and fell upon certain Cilician ships when they put to sea. After destroying these
when night fell, they sailed back to Artemisium.
On the third day, however, the barbarian admirals, finding it hard
to bear that so few ships should do them hurt and fearing Xerxes' anger, waited
no longer for the Greeks to begin the fight, but gave the word and put out to
sea about midday. So it came to pass that these sea-battles were fought on the
same days as the land-battles at Thermopylae; the seamen's whole endeavor was
to hold the Euripus while Leonidas' men strove to guard the passage; the Greeks
were ordered to give the barbarian no entry into Hellas, and the Persians to destroy
the Greek host and win the strait.
So when Xerxes' men ordered their battle and advanced, the Greeks
remained in their station off Artemisium, and the barbarians made a half circle
of their ships striving to encircle and enclose them. At that the Greeks charged
and joined battle. In that sea-fight both had equal success. Xerxes' fleet did
itself harm by its numbers and size. The ships were thrown into confusion and
ran foul of each other; nevertheless they held fast and did not yield, for they
could not bear to be put to flight by a few ships. Many were the Greek ships and
men that perished there, and far more yet of the foreigners' ships and men; this
is how they fought until they drew off and parted from each other.
In that sea-fight of all Xerxes' fighters the Egyptians conducted
themselves with the greatest valor; besides other great feats of arms which they
achieved, they took five Greek ships together with their crews. As regards the
Greeks, it was the Athenians who bore themselves best on that day, and of the
Athenians Clinias son of Alcibiades. He brought to the war two hundred men and
a ship of his own, all at his own expense.
So they parted, and each hurried gladly to his own place of anchorage.
When the Greeks had withdrawn and come out of the battle, they were left in possession
of the dead and the wrecks. They had, however, had a rough time of it themselves,
chiefly the Athenians, half of whose ships had suffered some damage. Now their
counsel was to flee to the inner waters of Hellas.
Themistocles thought that if the Ionian and Carian nations were removed
from the forces of the barbarians, the Greeks might be strong enough to prevail
over the rest. Now it was the custom of the Euboeans to drive their flocks down
to the sea there. Gathering the admirals together, he told them that he thought
he had a device whereby he hoped to draw away the best of the king's allies. So
much he revealed for the moment, but merely advised them to let everyone slay
as many from the Euboean flocks as he wanted; it was better that the fleet should
have them, than the enemy. Moreover, he counselled them each to order his men
to light a fire; as for the time of their departure from that place, he would
see to it that they would return to Hellas unscathed. All this they agreed to
do and immediately lit fires and set upon the flocks.
Now the Euboeans had neglected the oracle of Bacis, believing it to
be empty of meaning, and neither by carrying away nor by bringing in anything
had they shown that they feared an enemy's coming. In so doing they were the cause
of their own destruction, for Bacis' oracle concerning this matter runs as follows
When a strange-tongued man casts a yoke of papyrus on the waves,
Then take care to keep bleating goats far from the coasts of Euboea
To these verses the Euboeans gave no heed; but in the evils then present
and soon to come they suffered the greatest calamity.
While the Greeks were doing as I have said, there came to them their
lookout from Trachis. There was a scout at Artemisium, one Polyas, a native of
Anticyra, who was charged (and had a rowing boat standing ready for it), if the
fleet should suffer a reverse to declare it to the men at Thermopylae. Similarly,
if any ill should befall the land army, Abronichus son of Lysicles, an Athenian,
was with Leonidas, ready for his part to bring the news in a thirty-oared bark
to the Greeks at Artemisium. So this Abronichus came and declared to them the
fate of Leonidas and his army. When the Greeks learned this, they no longer delayed
their departure but went their ways in their appointed order, the Corinthians
first and last of all the Athenians.Themistocles, however, picked out the seaworthiest
Athenian ships and made his way to the places where drinking water could be found.
Here he engraved on the rocks words which the Ionians read on the next day when
they came to Artemisium. This was what the writing said:
"Men of Ionia, you do wrongly to fight against the land of your
fathers and bring slavery upon Hellas. It would best for you to join yourselves
to us, but if that should be impossible for you, then at least now withdraw from
the war, and entreat the Carians to do the same as you. If neither of these things
may be and you are fast bound by such constraint that you cannot rebel, yet we
ask you not to use your full strength in the day of battle. Remember that you
are our sons and that our quarrel with the barbarian was of your making in the
beginning." To my thinking Themistocles wrote this with a double intent,
namely that if the king knew nothing of the writing, it might induce the Ionians
to change sides and join with the Greeks, while if the writing were maliciously
reported to Xerxes, he might thereby be led to mistrust the Ionians and keep them
out of the sea-fights.
Such was Themistocles' writing. Immediately after this there came
to the barbarians a man of Histiaea in a boat, telling them of the flight of the
Greeks from Artemisium. Not believing this, they kept the bringer of the news
in confinement and sent swift ships to spy out the matter. When the crews of these
brought word of the truth, the whole armada sailed all together to Artemisium
at the crack of dawn. Here they waited till midday and then sailed to Histiaea.
Upon their arrival they took possession of the Histiaeans' city and overran all
the villages on the seaboard of the Ellopian region, which is a district belonging
to Histiaea.
While they were there, Xerxes sent a herald to the fleet. Before sending
him, Xerxes had made the following preparations: of all his own soldiers who had
fallen at Thermopylae (that is, as many as twenty thousand) he left about a thousand,
and the rest he buried in trenches, which he covered with leaves and heaped earth
so that the men of the fleet might not see them. When the herald had crossed over
to Histiaea, he assembled all the men of the fleet and said: "Men of our
allies, King Xerxes permits any one of you who should so desire to leave his place
and come to see how he fights against those foolish men who thought they could
overcome the king's power."
After this proclamation, there was nothing so hard to get as a boat,
so many were they who wanted to see this. They crossed over and went about viewing
the dead. All of them supposed that the fallen Greeks were all Lacedaemonians
and Thespians, though helots were also there for them to see. For all that, however,
those who crossed over were not deceived by what Xerxes had done with his own
dead, for the thing was truly ridiculous; of the Persians a thousand lay dead
before their eyes, but the Greeks lay all together assembled in one place, to
the number of four thousand. All that day they spent in observation, and on the
next the shipmen returned to their fleet at Histiaea while Xerxes' army set forth
on its march.
This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited May 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
The Athenians made a clever use of their victory, and after defeating the Boeotians and Chalcidians, they at once after the battle made themselves masters of the city of Chalcis.
ΕΡΕΤΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Euboian Greeks from Eretria and Chalkis established here (Aenaria-Ischia, Italy) in the early 8th c. B.C. a commercial post to facilitate trade with mainland Etruscans.
It was first colonized by Greek settlers from Chalcis and Eretria, either simultaneously with, or even previous to, the foundation of Cumae on the neighbouring mainland; and the colony attained to great prosperity, but afterwards suffered severely from internal dissensions, and was ultimately compelled to abandon the island in consequence of violent earthquakes and volcanic outbreaks. (Liv. viii. 22; Strab. v. p. 248.)
Ο Ληλάντιος πόλεμος τοποθετείται στο τέλος του 8ου αι. π.Χ. και αντίπαλοι σ' αυτόν ήταν η Ερέτρια και η Χαλκίδα.
Lelantine War. A war waged between Eretria and Chalcis, probably for the possession of the plain of Lelantus (q.v.). E. Curtius has assumed as the date of this contest B.C. 704, which Professor Mahaffy thinks too early. Some of the most powerful States of Greece joined in the struggle, especially Samos and Miletus. See Strabo, pp. 58, 447; Herod.v. 99; Thuc.i. 15; Hermann in the Rheinisches Museum, i. p. 85; and especially Mahaffy in Hermathena, iv. p. 325.
ΛΗΛΑΝΤΙΟ ΠΕΔΙΟ (Κάμπος) ΕΥΒΟΙΑ
Τα εύφορα χώματα αυτής της πεδιάδας, που προστατεύεται ολόγυρα από
ήπιους λόφους, καθώς και τα νερά που κατέβαζε (τότε πολύ άφθονα) και κατεβάζει
ο Λήλας ποταμός, έκαναν την πεδιάδα την ευφορότερη και τη γνωστότερη στην Εύβοια.
Στα τέλη περίπου του 8ου π.Χ. αιώνα σύμφωνα με τις εγκυρότερες πηγές
πραγματοποιήθηκε ένας μακροχρόνιος πόλεμος, ο Ληλαντικός, για την κυριαρχία της
πεδιάδας. Στο πλευρό τόσο της Χαλκίδας,
όσο και της Ερέτριας
τάχθηκαν διάφορες πόλεις του Ελλαδικού ηπειρωτικού χώρου και νησιά του Αιγαίου.
Ο Θουκυδίδης μάλιστα σημειώνει ότι ενώ για την απόκτηση εδαφών, οι πόλεμοι γίνονταν
μόνον ανάμεσα στις δύο διεκδικήτριες πόλεις, χωρίς συμμάχους, ο Ληλαντικός πόλεμος
έγινε κατ' εξαίρεση με συμμάχους "και το άλλον Ελληνικόν ες ξυμμαχίαν εκατέρων
διέστη". Αυτό οφειλόταν στο γεγονός πως πέρα από τη διεκδίκηση του Ληλαντίου πεδίου,
διακυβεύονταν μεγάλα εμπορικά και οικονομικά συμφέροντα. Από τις πολεμικές αυτές
συρράξεις, νικήτρια αναδείχθηκε η Χαλκίδα, άποψη ωστόσο, προς την οποία αντιτίθεται
μερίδα ερευνητών, που θέλει την Ερέτρια ως νικήτρια. Γεγονός είναι πάντως ότι
ο πόλεμος αυτός που κράτησε αρκετά χρόνια 720 έως 660 π.Χ. είχε ως αποτέλεσμα
τη στρατιωτική εξάντληση των αντιπάλων και την κάμψη του εμπορίου των δύο σπουδαίων
Ευβοϊκών πόλεων, ίσως και των πόλεων της Εύβοιας, γενικότερα. Το Ληλάντιο ήταν
γνωστό και για τη σεισμικότητά του, γεγονός που πληροφορούμαστε από τον αρχαίο
γεωγράφο Στράβωνα στο έργο του "Γωγραφικά", βιβλίο Α', κεφ.Γ', ο οποίος λέει στο
σχετικό χωρίο: "Διέβην Δε και επί τινας νήσους τας Τε Κυκλάδος και την Εύβοιαν,
ώστε της Αρεθούσης τα πηγάς (πηγές ύδατος μεταξύ του δήμου Ληλαντίων & του δήμου
Χαλκιδέων) αποτυφλωθήναι, συχναίς δ' ημέραις ύστερον αναβλύσαι κατ' άλλον στόμιον,
μη παύεσθαι δε σειομένην την νήσον κατά μέρη πρίν ή χάσμα γης ανοιχθέν εν τω Ληλαντίω
πεδίω πηλού διαπύρου ποταμόν εξήμεσε".
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ληλαντίων
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
The nearest approach to a coalition took place in the old war between Chalcis and Eretria; this was a quarrel in which the rest of the Hellenic name did to some extent take sides. Thucydides, The Peloponnesian War: book 1, chapter 15, section 3
ΣΚΥΡΟΣ (Νησί) ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ
ΑΙΔΗΨΟΣ (Κωμόπολη) ΕΥΒΟΙΑ
...ζήτησε τότε η Θεά Αθηνά από τον Ήφαιστο να φέρει στην επιφάνεια της γής νερά
θερμά, νερά να ξεκουράζουν, νερά να γιατρεύουν, ώστε ο προστατευόμενός της Ηρακλής
να έρχεται να λούζεται και να ξαποσταίνει μετά από κάθε άθλο. Και ο Ήφαιστος δεν
χάλασε το χατίρι της αγαπημένης του αδερφής. Χτύπησε με το θεϊκό σφυρί του τα
έγκατα της γης και αμέσως ξεπήδησαν τα θερμά ιαματικά νερά στην ευλογημένη περιοχή
της Αιδηψού. Ακολουθώντας τις προσταγές του δωδεκάθεου και του ημίθεου Ηρακλή,
οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες γίνονται τακτικοί επισκέπτες της Αιδηψού και δέχονται
με ευγνωμοσύνη τις ευεργετικές επιδράσεις των λούσεων στα αέναα ιαματικά νερά.
Ο Αδριανός, ο Μάρκος Αυρήλιος και στρατηγός Σύλλας είναι λίγοι από αυτούς που
άφησαν ιστορία στα δρώμενα της περιοχής.
Ο μύθος του Ηρακλή δεν μπόρεσε να προστατεύσει την Αιδηψό από την
κυριαρχία των Τούρκων, οι οποίοι και την κατέστρεψαν. Της έδωσε όμως την δύναμη
να ανασυγκροτηθεί και από τις αρχές του 20ου αιώνα να γίνει, με την συμβολή μεγαλοεπιχειρηματιών,
το σημαντικότερο κέντρο εσωτερικού και εξωτερικού τουρισμού. Αλλάζοντας τελείως
μορφή η Λουτρόπολη αποκτά χαρακτηριστική φήμη την Belle Epoque με επιφανείς επισκέπτες.
Έδρα του Δήμου από το 1923 και με την ενεργή βοήθεια των προσφύγων της Μικράς
Ασίας το 1922 γίνεται πλέον αναπτυξιακό κέντρο της Β.Εύβοιας στους τομείς της
αλιείας, της γεωργίας και του εμπορίου. Στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής η
κοσμοπολίτικη Αιδηψός στέκεται τυχερή από την άποψη σεβασμού ως προς την κτιριακή
δομή της, μεταπολεμικά δε επανακτά την "αίγλη της" με την εισβολή χιλιάδων
επισκεπτών από όλο τον κόσμο.
Από τις γραπτές πηγές και τις ανασκαφικές έρευνες γνωρίζουμε ότι στην
Εύβοια είχαν κόψει νομίσματα
μόνον η Χαλκίδα, η Ερέτρια,
η Κάρυστος και η Ιστιαία.
Ωστόσο, στη Χάρτα του Ρήγα, τον 18ο αιώνα, περιλαμβάνεται σχέδιο νομίσματος της
Αιδηψού όπου απεικονίζονται κάβουρας στον εμπρόσθυτο και ένα ψάρι στον οπισθότυπο,
με τις επιγραφές ΑΙΔΗΨΙΩΝ και ΑΙΝΩΚΡΑΤΗΣ ΑΡΧΙΦΡΩΝΟΣ αντίστοιχα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Δήμου Αιδηψού
ΚΟΝΙΣΤΡΕΣ (Δήμος) ΚΑΡΥΣΤΙΑ
Στο Δήμο δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να εντοπίζονται στους
αρχαιοελληνικούς χρόνους με εξαίρεση την περιοχή Κούπα στο χωριό Βρύση, όπου βρίσκονται
σημάδια αρχαίου πολιτισμού. Στο σημείο όπου το βουνό έχει υποχωρήσει, δημιουργώντας
κρατήρα, φημολογείται ότι βρισκόταν η αρχαία πόλη "Γρύγχαι",
η οποία καταστράφηκε από φυσική καταστροφή. Μέχρι σήμερα στους πρόποδες του βουνού,
βρίσκονται θραύσματα από κεραμίδια και αγγεία. Το εξωκλήσι της Ευαγγελίστριας
στην κορυφή του λόφου Τραγκουνάρα, στους πρόποδες της Δίρφεως,
έχει κτιστεί στα ερείπια αρχαίου ναού που φημολογείται ότι ήταν ναός της Αρτεμης.
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους η περιοχή του Καπιτανέους Αβαλόνες,
αυτόνομη διοικητική περιοχή του Αβαλόνα, εντοπίζεται κατά τον χρόνο καταλήψεως
της στεριάς από τους Καταλανούς, γύρω στο 14ο αιώνα. Η περιοχή ονομάζεται βάσει
της τότε πρωτεύουσάς της Αβαλόνα), σήμερα Αυλωνάρι.
Η αναγκαιότητα ιδρύσεως μιας ιδιαιτέρας διοικήσεως, στην από την αρχή
του 14ου αιώνος άμεσα βενετσιάνικη αυτή περιοχή, προέκυψε με την έντονα αυξανόμενη
ανασφάλεια εξ' αιτίας των Φράγκων, Καταλανών και προπάντων Τούρκων πειρατών, για
τους οποίους ο αγροτικός αυτός χώρος, ο οποίος ήταν από δυο ανοικτές ακτές προσβάσιμος
και εξαίρετα εύφορος και πλούσιος αποτελούσε πόλο έλξεως.
Η έδρα του δεν ήταν το Αυλωνάρι, αλλά το οχυρό Κούππα, στις ανατολικές
πλαγιές της οροσειράς της Δίρφυως, όπως συνάγεται από ένα διάταγμα του 1413. Η
διοικητική έδρα του (αρχικώς μοναδικού) στρατιωτικού διοικητού του Αβαλόνα υπήρξε
όπως ήδη διαπιστωθεί η Λα Κούππα (παραλλαγές του ονόματος σε αρχαίους χάρτες:
Κούππα, Κούφα σε βενετσιάνικα τεκμήρια Λα Κούππα). Το κάστρο Κούππα βρίσκεται
σε μια βραχώδης ράχη στην ανατολική πλευρά της οροσειράς της Διρφέως νοτιοανατολικά
του χωριού Βρύση. Η αγροτική ονομασία του όρους είναι ακόμα και σήμερα Κούπα.
Η τοποθεσία ήταν ήδη από την αρχαία εποχή κατοικημένη. Η κατασκευή των μεσαιωνικών
κτισμάτων βοηθήθηκε σε μεγάλο βαθμό από το υπάρχον αρχαίο οικοδομικό υλικό.
Τα υπολείμματά τους είναι και σήμερα ορατά, καθώς επίσης και κοντά
στην νεώτερη εκκλησίας της Ευαγγελιστρίας ένα Αγιασμα στο πρώην επίπεδο του κάστρου,
το οποίο έχει την μορφή σπηλαίου και φέρει ίχνη αρχαίας μεσαιωνικής οικοδομικής
δραστηριότητας. Το Αγιασμα αυτό χρησιμοποιείται έως σήμερα ως παρεκκλήσι.
Υπάρχουν ακόμη τα ερείπια του κεντρικού πύργου στο υψηλότερο σημείο
του βραχώδους επιπέδου που χωρίζεται από το υπόλοιπο του κάστρου μέσο μιας φαρδιάς
σχισμής του βράχου. Σαν κάστρο καταφύγιο της περιοχής, κατεστράφη και ανοικοδομήθηκε
η Κούππα επανειλημμένα. Έτσι την κατέλαβε το 1269 ο Λικάριος και όρισε την ανανέωση
και επέκταση των οχυρώσεων.
Μετά την ανακατάληψη από τους Βυζαντινούς κατεστράφη εκ νέου και στην
αρχή του 15ου αιώνα, εν όψει των τουρκικών επιδρομών επανοικοδομήθηκε. Το έτος
1470 το κάστρο καταστράφηκε πριν την κατάληψη του Νεγκροπόντε. Ο Μωάμεθ ο Β΄ στ
ο φρούριο των Γρύγχων στο οποίο οι κάτοικοι της περιοχής (περίπου 3.000) είχαν
οχυρωθεί. Επί πολλές επέκρουαν τις επιθέσεις, όταν όμως τελείωσαν τα τρόφιμα αναγκάστηκαν
να συνθηκολογήσουν, να παραδώσουν τα όπλα και αν φύγουν. Ο Μωάμεθ ο Β΄ αρχικά
δέχτηκε τη συμφωνία, αλλά μετά την παράδοση την αθέτησε. Έσφαξε όλους τους κατοίκους
στην νότια πεδινή έκταση και τους έθαψε σε ομαδικούς τάφους. Η τοποθεσία ονομάστηκε
"Χιλιαδού" εξαιτίας των θανάτων. Ένας θρύλος λέει ότι προσπάθησαν να
διαφύγουν φτιάνοντας "γέφυρα" από υφαντό πανί που ένωσε το ένα άκρο
του βουνού με το άλλο, αλλά - κατόπιν προδοσίας οι Τούρκοι έκοψαν το πανί και
τα 3.000 άτομα γκρεμίστηκαν στην κοιλάδα.
Στους πρόποδες του οχυρού λόφου της Κούπα και στην έξοδο του περάσματος
- κοιλάδας του Μακρυχωρίου, εντοπίζεται μια περαιτέρω μικρή οχύρωση, στο Κοίλι
οικισμού του Μονοδρίου.
Εκτός των ελαχίστων ερειπίων ενός αμυντικού πύργου στο κέντρο του χωριού και δίπλα
στην εκκλησία, διατηρούνται υπολείμματα οχυρώσεις λίγα μέτρα κάτω από τον Πύργο.
Η Αβαλόνα διασχίζεται από ένα δίκτυο αμυντικών πύργων, οι οποίοι τμηματικώς
διατηρούνται ακόμη. Ένας πύργος στις ανατολικές παρυφές του χωρίου Ανω Κουρούνι
με θέα προς την ανατολική ακτή, ένας πύργος στους Κήπους, με λίθους λαξευτούς
προερχόμενους από αρχαία ερείπια και ένα άλλος στο Κάδι, κοντά στην έδρα του Δήμου
των Κονιστρών με καλή οπτική επικοινωνία προς Κούππα.
Κατά την Βυζαντινή περίοδο το χωριό Κήποι ονομαζόταν Σαραντακλήσι,
από τις 40 εκκλησίες που υπήρχαν τότε. Σήμερα σώζονται πολλές γύρω από το χωριό.
Ξεχωρίζει η Παναγία η Οδηγήτρια, του 13ου αιώνα, σε άριστη κατάσταση. Στις Κοκκινοεκκλησίες
του ίδιου χωριού διακρίνονται τα θεμέλια παλαιών κτιρίων που μαρτυρούν την ύπαρξη
Βυζαντινής πόλης. Στο κέντρο του χωριού υψώνεται ο μεγαλύτερος Ενετικό πύργος
της Εύβοιας που δυστυχώς
δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση.
Δείγματα της Βυζαντινής περιόδου βρίσκονται πιο χαρακτηριστικές στις
Σπηλιές και στο Μακρυχώρι.
Στις εκκλησίες, διακοσμημένες με Βυζαντινές τοιχογραφίες και τέμπλο, του 14ου
αιώνα. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου στο δημοτικό διαμέρισμα του Μακρυχωρίου κτίστηκε
από τον Μιχαήλ Ταμισά, ιταλικής καταγωγής, σύζυγο της Έλενας της Αθηναίας. Μετά
από παρότρυνσή της έκτισε πολλούς ναούς στην ευρύτερη περιοχή (ο ίδιος έκτισε
και την Παναγία Οδηγήτρια, που βρίσκεται στις Σπηλιές).
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία της ονομασίας του χωριού Μακρυχωρίου
που ιδρύθηκε περίπου την ίδια εποχή, οι πρώτοι κάτοικοι του προέρχονταν από τη
Βάθεια, εξαιτίας της απειλής των πειρατών αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πόλη
τους και αν πάνε όπως χαρακτηριστικά είπαν, "κάπου μακριά", έτσι ο τόπος
που εγκαταστάθηκαν ονομάστηκε Μακρυχώρι (το χωριό που βρίσκεται μακριά).
Στην επανάσταση του 1821, διεξήχθη μάχη Βορειοανατολικά του χωριού,
ανάμεσα σε άνδρες του Κριεζώτη, του οπλαρχηγού της Ευβοίας και τους Τούρκους.
Η περιοχή ονομάζεται "Κέσι", που σημαίνει σφάξιμο στα Τουρκικά. (...)
CUPA
Το τοπωνύμιο (La) "Cupa" που απαντάται συχνά σε χάρτες της
Εύβοιας των 16ου και 17ου αιώνα (Bordone, Camocio, Boshini, Dapper, Coronelli
κ.α) γίνεται πια δεκτό από τους ερευνητές, ότι προσδιορίζει την οχύρωση που βρίσκεται
στη Δραγονάρα, το βραχώδες ύψωμα στα δυτικά του σημερινού χωριού Βρύση.
Η λέξη "Κούπα", που, ως τοπωνύμιο βρίσκεται σε χρήση μέχρι και σήμερα
(αν και χρησιμοποιείται για κάποιος σημείο που εντοπίζεται στους πρόποδες του
εν λόγω υψώματος και όχι για το ίδιο ύψωμα), γλωσσικό κατάλοιπο της δυτικής κυριαρχίας
στην Εύβοιας (1204-1470), σχετίζεται εννοιολογικά με την αρχαία ελληνική λέξη
"κοτύλη" και το γνωστό από αρχαίες πηγές "Κοτύλαιο όρος".
Επίσης, με την πρόσφατη δημοσίευση τουρκικού φορολογικού κατάστιχου του έτους
1474, διαλύθηκε οριστικά και η σύγχυση στην χρήση από νεώτερους συγγραφείς, των
μεσαιωνικών τοπωνυμιών "Cupa" και "Rotiri" τα οποία παρά την εννοιολογική
τους σχέση προσδιορίζουν δυο ξεχωριστές και σε αρκετή απόσταση μεταξύ τους, θέσεις
(Βρύση και Οργιό αντίστοιχα).
Στον ίδιο λόγο εκτός από την προαναφερθείσα σημαντική ενετική οχύρωση
(το 1470 όταν επολιορκείτο από τους Τούρκους σύμφωναμε τον χρονικογράφο Jacoppo
από την Castellana, προστάστευε 4.000 ανθρώπους) υπάρχουν λείψανα αρχαίας, επίσης
σημαντικής πόλης. Τα απομεινάρια του αρχαίου, χτισμένου με ογκόλιθους, τείχους
μπορούν να θεωρηθούν (αν εξαιρέσουμε ότι ήρθε στο φως από τις ανασκαφές) ως το
πιο σημαντικό ορατό ίχνος της αρχαιότητας σε ολόκληρη τη Βόρεια Καρυστία. Αυτό
και μόνο το στοιχείο, υπονομεύει, την ταύτιση που στηριζόμενοι αποκλειστικά σε
μια εύθραυστη παρηχητική σχέση, ορισμένοι ερευνητές έχουν προτείνει, τοποθετώντας
εδώ τον άγνωστο στους αρχαίους συγγραφείς Ερετριακό Δήμο "Βρύγχαι" (=Βρύση). Αντίθετα
φαίνεται πιο λογική η ταύτιση με την ευρύτερα γνωστή κατά την αρχαιότητα, πόλη
Οιχαλία που όπως γνωρίζουμε
από τους Εκαταίο και Στράβωνα, βρισκόταν σ' αυτήν την περιοχή.
Ο Αθηναίος τραγικός, Σοφοκλής, στις "Τραχίνιες", περιγράφει
την Ευβοϊκή Οιχαλία ως "απηνή" δηλαδή χτισμένη πάνω σε βραχώδη και απόκρημνο
τόπο. Και παρόλο ότι πρόκειται για ποιητικό κείμενο, με δεδομένες τις πολύ στενές
διοικητικά και οικονομικά σχέσεις Αθήνας
- Εύβοιας την κλασική
εποχή, αυτή η περιγραφή δεν θα πρέπει να θεωρηθεί αποκύημα φαντασίας.
Παράδοξα παρά τις πολύ θετικές από πρώτη άποψη ενδείξεις για ανεύρεση
σημαντικού αρχαιολογικού υλικού, ο λόφος της Δραγονάρας δεν έχει τύχει τη ανάλογης
προσοχής της Αρχαιολογικής υπηρεσίας αφού σοβαρή ανασκαφή ως τώρα δεν έχει γίνει.
Και δυστυχώς αυτό συνεπάγεται το ότι και εδώ οι αρχαιοκάπηλοι έχουν στη διάθεσή
τους ένα σχεδόν ελεύθερο πεδίο δράσης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δήμου Κονιστρών
ΚΥΜΗ (Κωμόπολη) ΕΥΒΟΙΑ
Παλαιότερα ονομαζόταν και Κούμη. Κάποιοι φιλόλογοι θεωρούν ότι το
όνομά της είναι παραφθορά του αρχαίου "Κύμη". Αλλοι υποστηρίζουν ότι
είναι προελληνικό. Μερικοί επιχειρούν να το συνδέσουν με το όνομα κάποιας μυθικής
Αμαζόνας. Αντίθετα οι πραγματιστές πιστεύουν ότι η ρίζα της λέξης ανάγεται στο
ουσιαστικό "κύμα".
Σημαντική μερίδα ιστορικών θεωρεί ότι η ευβοϊκή Κύμη είναι η μητρόπολη
της αρχαιότερης ελληνικής αποικίας στη Μικρά Ασία, της Κύμης στην Αιολίδα. Αλλωστε
στη σχεδόν κλειστή θάλασσα του Αιγαίου βρίσκονται, όπως παρατηρεί εύκολα κανείς,
η μία ακριβώς απέναντι από την άλλη.
Δεδομένη θεωρείται από τους επιστήμονες, Έλληνες και ξένους, η ιστορική
σχέση μεταξύ ευβοϊκής Κύμης
και Κύμης στην Καμπανία
της πρώτης δηλαδή ελληνικής αποικίας στην Ιταλία. Εκεί οι Ευβοείς έφτασαν το 750
περίπου π.Χ. και ανάμεσα στα άλλα έφεραν μαζί τους και τους γραπτούς χαρακτήρες
του ευβοϊκού αλφαβήτου τους οποίους παρέλαβαν χωρίς αλλαγές οι ντόπιοι για να
δημιουργήσουν το μετέπειτα λατινικό αλφάβητο. Τα γράμματα C, F, L, P (Pι), R,
S, X, (εξ) που διαφοροποιούν το λατινικό αλφάβητο από το ελληνικό, προέρχονται
από το ευβοϊκό αλφάβητο της Κύμης.
Οι μέχρι στιγμής ανασκαφές στα όρια του Δήμου Κύμης έχουν φέρει στην
επιφάνεια λείψανα υστεροελλαδικού και γεωμετρικού οικισμού (δηλαδή της εποχής
των αποικισμών) στο λόφο Βιγλατούρι κοντά στον Οξύλιθο
και ελληνιστικού οικισμού στο λόφο Καστρί της Ποταμίας.
Τον 6ο μ.Χ. αιώνα η ευβοϊκή Κύμη αναφέρεται ως πόλη από τον γεωγράφο
Στέφανο τον Βυζάντιο, ενώ κατά την περίοδο της δυτικής κυριαρχίας στην Εύβοια
(1204-1470) είναι γνωστή και ως λιμάνι (Porto Chimi).
Την τελευταία περίοδο της τουρκοκρατίας αναπτύσσεται οικονομικά χάρη,
κυρίως, στην παραγωγή και το εμπόριο κρασιού. Κατά την επανάσταση του 1821 στην
οποία παίρνει δυναμικά μέρος, υφίσταται μεγάλες καταστροφές. Μετά την απελευθέρωση,
γίνεται πρωτεύουσα της επαρχίας Καρυστίας. Από την δεκαετία του 1830 μέχρι το
τέλος του 19ου αιώνα, η Κύμη γνωρίζει μια περίοδο οικονομικής ακμής χάρη στο εμπόριο
τοπικά παραγόμενων γεωργικών προϊόντων (κρασί, λάδι, μετάξι) αλλά και κάρβουνου.
Ειδικά οι εξαγωγές κρασιού κυρίως προς τη Γαλλία, ευνοούν τη συσσώρευση πλούτου
στην Κύμη, πλούτου που κατά ένα μεγάλο μέρος διατίθεται στην κατασκευή πολυτελών
σπιτιών. Την περίοδο αυτή δημιουργείται στην ευρύτερη περιοχή της Κύμης ένα στυλ
αρχιτεκτονικής με τοπικά χαρακτηριστικά.
Παράλληλα άνοδο σημειώνει και το ναυτικό της. Στο ζενίθ της ακμής
του, το 1870, τα ιστιοφόρα του νηολογίου της ανέρχονται σε 140. Το πέρασμα όμως
από την ιστιοφορία στην ατμοκίνηση, βρίσκει την Κύμη απροετοίμαστη, παρότι από
το έτος 1900 διαθέτει ένα μεγάλο (από τα μεγαλύτερα στο Αιγαίο) και ασφαλές τεχνητό
λιμάνι.
Κατά τον 20ο αιώνα, μοιραία, ο τοπικός χαρακτήρας της οικονομίας και
του πολιτισμού της υποχωρεί, για να ενσωματωθεί όπως άλλωστε συνέβη με κάθε γωνιά
της ελληνικής περιφέρειας, σε μια ευρύτερη ενότητα με εθνικά χαρακτηριστικά. Σήμερα
η Κύμη αναζητεί μια αναβαθμισμένη ταυτότητα προβάλλοντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα
που διαθέτει στον συγκοινωνιακό, τουριστικό, αγροτικό και μεταποιητικό τομέα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του
Δήμου Κύμης
ΜΑΝΙΚΙΑ (Χωριό) ΚΑΡΥΣΤΙΑ
Οι γηραιότεροι του χωριού διηγούνται ότι το 1918 έπεσαν βροχές καταρρακτώδεις,
με αποτέλεσμα τα νερά του ποταμού της Μελεϊνας να παρασύρουν θεόρατα πλατάνια,
να τα σφηνώσουν στη χοάνη της σπηλιάς και να την σφραγίσουν.
Τα νερά μη έχοντας διέξοδο, μετέβαλαν όλο το τεράστιο λεκανοπέδιο
σε μια απέραντη λίμνη, που πλημμύρισε και αποχέτευσε τα νερά της προς τη χαράδρα
των Μανικίων, από τη θέση Αέρα. Μετά από ένα μήνα ύστερα από την τεράστια πίεση
του νερού, χώνεψαν οι κορμοί των δέντρων, άνοιξε η τρύπα και σιγά - σιγά άδειασε
η λίμνη. Το υψίπεδο του Μαυροβουνίου είναι γεμάτο από κάρστια φαινόμενα. Υπάρχουν
φυσικά σπηλαιώδη φρέατα μέσα στους βράχους από τα οποία ανεβαίνει ψυχρός αέρας.
Στην κάθετη πλαγιά του βουνού, που είναι στον παραπόταμο του Μανικιάτη
που έρχεται από το Μακρυχώρι
είναι η Φραγκοσπηλιά που βρίσκεται σε μεγάλο ύψος στο βράχο που κάνει την ανάβασή
της με σκαλιά δύσκολη και επικίνδυνη. Οι Τούρκοι για να την καταλάβουν κρέμασαν
ανθρώπους με σκοινιά. Δυτικά του χωριού, στην πλαγιά του βουνού "Κρύο νερό"
ήταν το αρχαίο χωριό "Παλιοχώρι ή Παλιόσπιτα" όπου βρίσκονται λείψανα
ερειπίων, τάφοι και όστρακα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δήμου Κονιστρών
ΜΑΡΜΑΡΙ (Χωριό) ΕΥΒΟΙΑ
Το Μαρμάρι γνωστό απο την αρχαιότητα εξαιτίας των λατομείων μαρμάρου,
απο τα οποία πήρε και το όνομα του. Με τα φημισμένα του μάρμαρα που εξορύσσoνταν
από τα σπλάχνα των γύρω βουνών, κατασκεύαζαν μονοκόματους κίονες και στόλιζαν
όπως μας μαρτυρά ο Στράβων τα πιο λαμπρά και σπουδαία ιερά και κτίρια της αρχαιότητας.
Ο Στράβων μας πληροφορεί ότι στο αρχαίο Μαρμάρι υπήρχε ναός αφιερωμένος στον Μαρμάριο
Απόλλωνα. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστα σπασμένα κιονόκρανα στην εκκλησία του Αγίου
Νικολάου.
Από τον Όμηρο μαθαίνουμε ότι το αρχαίο του όνομα ήταν Χαρχάπολις.
Στην συνέχεια της ιστορίας του κατοικήθηκε απο Φραγγοβυζαντινούς και καταστράφηκε
απο τους Τούρκους. Στον μεγάλο ξεσηκωμό για την απελευθέρωση του Έθνους απο τον
Τουρκικό ζυγό το Μαρμάρι έδειξε με παλλικαριά την ανδριωμένη ψυχή του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Μαρμαρίου
ΜΟΝΟΔΡΥΟ (Χωριό) ΚΑΡΥΣΤΙΑ
Το παλιό βυζαντινό χωριό βρισκόταν στον κάμπο του Μονοδρίου, στην
σημερινή θέση "Τρόχαλα". Καταστράφηκε τον 9ο αιώνα από Σαρακηνούς πειρατές
ενώ οι κάτοικοι που ξέφυγαν από τη σφαγή και τη λεηλασία, μαζί με άλλους από τον
κάμπο, ίδρυσαν το νέο ασφαλές χωριό στην κορυφή του λόφου, που έχει θέση ακρόπολης
από τη φύση του εδάφους του. Το Μονόδρυ άκμασε στα χρόνια της Φραγκοκρατίας. Οι
Φράγκοι στην κορυφή του λόφου και στη θέση της κατεστραμμένης μονής ανέγειραν
για ασφάλειά τους μεγάλο πύργο για κατόπτευση και καταδυνάστευση της περιοχής.
Ο πύργος σήμερα δεν υπάρχει. Κατεδαφίστηκε από τους κατοίκους του χωριού για να
κατασκευαστεί το πανύψηλο κωδωνοστάσιο και η εκκλησία. Το μόνο που διασώθηκε είναι
ο Βενετσιάνικος θυρεός του, που παριστάνει έναν άγγελο με ανοιγμένες τις φτερούγες
του.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Δήμου Κονιστρών
ΕΡΕΤΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
The following took part in the war: . . the Chalcidians with their twenty ships from Artemisium, and the Eretrians with the same seven; these are Ionians.
The Eretrians furnished seven ships
. . . Next to the men of Hermione were six hundred Eretrians and Styreans; next to them, four hundred Chalcidians;
ΣΤΥΡΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
. . . Next to the men of Hermione were six hundred Eretrians and Styreans; next to them, four hundred Chalcidians;
The following took part in the war:… The Styrians provided the same number of ships as at Artemisium, and the Cythnians one trireme and a fifty-oared boat; these are both Dryopians
The Styrians furnished two ships
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
The following took part in the war:… the Chalcidians with their twenty ships from Artemisium, and the Eretrians with the same seven; these are Ionians.
The Chalcidians manned twenty, the Athenians furnishing the ships
. . . were six hundred Eretrians and Styreans; next to them, four hundred Chalcidians; next again, five hundred Ampraciots.
ΑΥΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ
Πριν την εκστρατεία του στην Ασία ο Σπαρτιάτης βασιλέας Αγησίλαος θυσιάζει στην Αυλίδα ως νέος Αγαμέμνων (Ξενοφ. Ελλην.3,4,3)
ΣΤΥΡΑ (Χωριό) ΕΥΒΟΙΑ
Η συγκριτιστική γλωσσολογία στα τέλη του 18ου αιώνα θέλησε να ταυτίσει
ετυμολογικά την προέλευση του τοπωνυμίου Στύρα με την θεά των Φοινίκων Αστάρτη
(Αστυρα) και την εγκατάσταση στην περιοχή εμπορικού σταθμού από τη Φοινίκη, γεγονός
που σήμερα έχει απορριφθεί. Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι η ονομασία "Στύρα"
προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη "Στούρα", που φανερώνει ταύρο, βόδι και η οποία
επεκράτησε γύρω στον 9ο π.Χ. αιώνα.
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Περσών κατά της Ελλάδας το 490
π.Χ., τα Στύρα κατακτήθηκαν από τα στρατεύματα του Πέρση στρατηγού Δάτη. Στο σημερινό
νησάκι Στύρα, την αρχαία Αιγίλεια, οι Πέρσες, πριν από την μάχη του Μαραθώνα,
μετέφεραν τους αιχμαλώτους Ερετριείς. Κατά τη δεύτερη περσική εκστρατεία κατά
των Ελλήνων οι Στυριείς συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα κατά των στρατευμάτων του
Ξέρξη με δύο τριήρεις και πεζοπόρο τμήμα που μετείχε στη μάχη των Πλαταιών
το 479 π.Χ.
Η πόλη συμμετέχει μαζί με τις υπόλοιπες Ευβοϊκές στην Αθηναϊκή Συμμαχία
από το 477 π.Χ. Κατά τη διάρκεια της Σικελικής εκστρατείας το 415 π.Χ. στα πλαίσια
της δεύτερης φάσης του Πελοποννησιακού πολέμου οι Στυριείς λαμβάνουν μέρος στις
πολεμικές επιχειρήσεις στο πλευρό των Αθηναίων. Φαίνεται ότι στις αρχές του 4ου
π.Χ. αιώνα τα Στύρα τίθενται υπό την κυριαρχία της Ερέτριας,
αφού οι επιγραφικές μαρτυρίες της εποχής τα αναφέρουν σαν ερετριακό χώρο. Στη
διάρκεια του Λαμιακού πολέμου, το 322 π.Χ., ανάμεσα στους Μακεδόνες του Αντίπατρου
και τους Αθηναίους, τα Στύρα συμμάχησαν με τους πρώτους και για το λόγο αυτό καταστράφηκαν
από τα στρατεύματα του Αθηναίου στρατηγού Λεωσθένη.
Οι Στυριείς, μαζί με τους Ερετριείς και τους Χαλκιδείς, ήταν φημισμένοι
αλιείς οστράκων πορφύρας. Την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας η περιοχή των Στύρων και
της Καρύστου βάσιζε την οικονομία
της, στην εξόρυξη του περίφημου μαρμάρου της που στην αρχαιότητα ονομαζόταν Καρύστιος
λίθος ή Ευβοϊκός ή cipollino κατά τους λατίνους συγγραφείς. Πρόκειται για ένα
πρασινοφλεβές μάρμαρο από το οποίο κατασκευάστηκαν οι κίονες της βιβλιοθήκης του
Ανδριανού στην Αθήνα και που είχε μεγάλη ζήτηση κατά τους Ρωμαϊκούς και Βυζαντινούς
χρόνους.
Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Εύβοια ο οικισμός των Στύρων
βρίσκεται στη σημερινή του θέση, στη σκιά του κάστρου των Αρμένων ή Λαρμένων,
που τα ερείπιά του σώζονται στην κορυφή του Αγίου Νικολάου ή Διακόφτι (υψ. 450
μ.), πάνω στο Κλιόσι. Το κάστρο χτίστηκε πάνω στο τείχος της αρχαίας ακρόπολης
των Στύρων. Στις αρχές του 1300 καταλαμβάνεται από τους Καταλανούς, οι οποίοι
το 1373 πωλούν το οχυρό στους ενετούς. Η χρήση του συνεχίζεται και μετά την κατάληψη
της Εύβοιας το 1470 από τους Οθωμανούς.
Την περίοδο της Φραγκοκρατίας γίνεται και η πρώτη εγκατάσταση αλβανόφωνων
πληθυσμών στην Εύβοια ύστερα από απόφαση της Βενετικής Γερουσίας (20 Απριλίου
1402) με σκοπό να χρησιμοποιηθούν στην άμυνα του νησιού. Ενα δεύτερο μεταναστευτικό
κύμα αλβανόφωνων φτάνει στην Εύβοια γύρω στο 1425. Οι αλβανόφωνοι εγκαταστάθηκαν
στην περιοχή, που εκτείνεται από τη βόρεια πλευρά της Οχης
έως το Αυλωνάρι και το Αλιβέρι.
Αυτοί οι πληθυσμοί συγχωνεύτηκαν και αφομοιώθηκαν από τους προϋπάρχοντες ελληνικούς.
Η μνήμη αυτού του γεγονότος μένει σήμερα σαν γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής των
Στύρων, που έχει σαν βάση τα αρβανίτικα, καθώς και στα τοπωνύμια της περιοχής.
Οι Στουραϊτες συμμετέχουν ενεργά στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των
Οθωμανών. Στις 12 Ιανουαρίου του 1822 στο λόφο του Κοκκινόμυλου, βορειοδυτικά
των Στύρων, γράφτηκε μία από τις δραματικότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής
ιστορίας. Ο Ηλίας Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ταμπουρωμένος μέσα σε έναν ανεμόμυλο,
που τα χαλάσματά του υπάρχουν ακόμη στην περιοχή, με λιγοστά παλικάρια πολιορκήθηκαν
από τις ορδές των Οθωμανών του Ομέρ Μπέη της Καρύστου και εκεί βρήκαν μαρτυρικό
θάνατο. Ενα μνημείο ανεγέρθηκε για να θυμίζει τον τόπο θυσίας του Μανιάτη οπλαρχηγού
και των συναγωνιστών του μέσα στο οποίο βρίσκονται τα οστά του Μαυρομιχάλη.
Λίγους μήνες μετά από την μάχη στον Κοκκινόμυλο, τον Ιούνιο του 1822,
ο Νικόλαος Κριεζώτης διορίζεται πεντακοσίαρχος των ελληνικών επαναστατικών δυνάμεων
στην Εύβοια. Στις 20 Μαρτίου του 1823 οχυρώνει την πλαγιά στο Διακόφτι, κάτω από
το κάστρο των Αρμένων με σκοπό να χρησιμοποιήσει το χώρο σαν βάση των πολεμικών
επιχειρήσεων για την πολιορκία της Καρύστου. Στις 23 Μαρτίου του 1823 οι οθωμανικές
δυνάμεις προσπάθησαν να καταλάβουν το χώρο και να διαλύσουν τους επαναστάτες.
Μετά από εξάωρη μάχη οι δυνάμεις του Ομέρ Μπέη της Καρύστου απωθήθηκαν από τους
Ελληνες αγωνιστές. Η μάχη στο Διακόφτι επηρέασε σημαντικά την πορεία της επανάστασης
στην Εύβοια, τονώνοντας το ηθικό των αγωνιστών, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ο
τρομερός Μπέης της Καρύστου ηττήθηκε σε μάχη από τα επαναστατικά στρατεύματα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάϊο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου
Στυρέων.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
