Εμφανίζονται 3 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ Νησί ΚΥΚΛΑΔΕΣ" .
ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Το 1207, την Αντίπαρο κατέλαβε ο ανιψιός του δόγη της Βενετίας Ερρίκου
Δάνδολου, Μάρκος Α Σανούδος, ο οποίος μετέσχε στην Δ Σταυροφορία και ήταν από
τους πρωτοστάτες της εκτροπής της από τον αρχικό της στόχο, εκτροπής που είχε
ως αποτέλεσμα την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Μάρκος Σανούδος κατέλαβε,
με την έγκριση της Βενετίας, τις Κυκλάδες, τις Σποράδες και άλλη νησιά του Αιγαίου,
ιδρύοντας το Δουκάτο του Αιγαίου Πελάγους με έδρα τη Νάξο. Η Αντίπαρος έμεινε
υπό την κυριαρχία του οίκου των Σανούδων μέχρι το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα,
οπότε πέρασε στα χέρια του οίκου Σομμαρίπα με το γάμο της Μαρίας Σανούδου, κυρίας
της Ανδρου, Νάξου και Αντιπάρου, με τον Γάσπαρι Σομμαρίπα. Στις αρχές του 15ου
αιώνα η Αντίπαρος ήταν πυκνοκατοικημένη - είναι γνωστό πως παρείχε στις γαλέρες
του δούκα της Νάξου 30 ναύτες.
Αργότερα όμως, ως αποτέλεσμα πειρατικών επιδρομών, ερημώθηκε τελείως.
Ο Κριστόφορο Μπουοντελμόντι, Φλωρεντινός κληρικός του 15ου αιώνα και από τους
πρώτους ελληνολάτρες περιηγητές της χώρας μας, αναφέρει στο έργο του «Το Βιβλίο
των Νησιών του Αιγαίου» πως στην Αντίπαρο υπήρχαν πολύ λίγοι κάτοικοι που ασχολούνταν
με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Αναφέρει ακόμη πως το νησί ήταν γεμάτο αετούς
και γεράκια.
Το 1440, ο άρχοντας της Πάρου και της Ανδρου Κρουσσίνος Α Σομμαρίπας
δίνει την Αντίπαρο ως προίκα στην κόρη του Φραντζέσκα που παντρεύεται τον Λεονάρντο
Λορεντάνο. Ετσι, η Αντίπαρος αποσπάται από την κυριαρχία του δούκα της Νάξου και
περιέρχεται στην ισχυρή βενετική οικογένεια των Λορεντάνο. Ο Λεονάρντο Λορεντάνο
με δικά του έξοδα μετέφερε στην Αντίπαρο καλλιεργητές και έχτισε το περίφημο κάστρο.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό
φυλλάδιο της Κοινότητας
Αντιπάρου.
Οι κάτοικοι της Αντιπάρου ήταν μεταξύ των πρώτων από τις Κυκλάδες
που πήραν μέρος στην Ελληνική Επανάσταση. Το 1823 συζητήθηκε, χωρίς όμως να δοθεί
συνέχεια, η παραχώρηση έναντι χρημάτων της Αντιπάρου, μαζί με την Πάρο, τη Νάξο
και τη Σίφνο, στους Ιωαννίτες Ιππότες. Το νησί έγινε και επίσημα τμήμα ελληνικού
κράτους με τα Πρωτόκολλα του Λονδίνου στις 3.2.1830 και 18.8.1832.
Αλλά και κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αντίπαρος πήρε ενεργό μέρος
στην Αντίσταση κατά των Γερμανών. Είχε μετατραπεί σε μυστική βάση των Συμμάχων
και είναι πολύ γνωστή η ιστορία του Β Παγκοσμίου Πολέμου η «Επιχείρηση Αντίπαρος»
με επακόλουθα συλλήψεις και εκτελέσεις Ελλήνων πατριωτών και Συμμάχων.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό
φυλλάδιο της Κοινότητας
Αντιπάρου.
Το 1480 το νησί πέρασε στα χέρια του Δομένιγου Πιζάνι και, μαζί με
την Ανάφη και την Ιο αποτέλεσε κτήση της βενετικής οικογένειας των Πιζάνι. Το
1537 η Αντίπαρος μαζί με τις υπόλοιπες Κυκλάδες πέφτει στα χέρια των Οθωμανών
και του φοβερού πειρατή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα.
Η Αντίπαρος παρέμεινε υπό τουρκικό ζυγό μέχρι το 1770, οπότε κατέπλευσε
στο νησί ο ρωσικός στόλος των αδελφών Ορλώφ. Την περίοδο 1770 - 74 η Αντίπαρος
και η Πάρος ρωσοκρατούνται, αλλά μετά τα ορλωφικά περιέχονται και πάλι υπό τον
τουρκικό ζυγό μέχρι την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Αντίπαρος υπέστη πολλές καταστροφές
όχι μόνο από τις επιδρομές των κατακτητών αλλά και των πειρατών. Χαρακτηριστικό
των συνθηκών διαβίωσης της εποχής είναι το τέλος του διαβόητου Γάλλου πειρατή
του 17ου αιώνα Ντανιέλ, ιππότη του Τάγματος της Μάλτας, και τα δραματικά γεγονότα
στο Δεσποτικό το 1675. Το έτος αυτό, δόθηκε ναυμαχία μεταξύ του Ντανιέλ και τουρκικών
πλοίων στα ανοικτά του Δεσποτικού, το οποίο ο πειρατής χρησιμοποιούσε ως ορμητήριο.
Ο ηττημένος πειρατής έβαλε φωτιά στο πλοίο του και αποβιβάστηκε στο Δεσποτικό
με το τσούρμο του, τάζοντας μεγάλα ποσά στους κατοίκους για να τον σώσουν. Αυτοί
όμως τον αλυσοδέσανε και τον παραδώσανε στα τουρκικά αγήματα. Οταν άλλοι Γάλλοι
πειρατές, όπως οι Οράνζ, Ονορά, και Υγκό ντε Κρεβελιέ, έμαθαν τα συμβάντα, κατέπλευσαν
στο νησί, αφού έφυγαν τα τουρκικά πλοία, το λεηλάτησαν και έσφαξαν τους κατοίκους.
Η καταστροφικότερη επιδρομή πειρατών στην Αντίπαρο ίσως ήταν αυτή του 1794, όταν
Κεφαλλονίτες και Μανιάτες πειρατές λεηλάτησαν το νησί και κατάσφαξαν και αιχμαλώτισαν
τους περισσότερους από τους κατοίκους, μεταξύ των οποίων και την κόρη του Γάλλου
υποπρόξενου.
Δυσβάστακτη στο μεταξύ ήταν αυτή την περίοδο η φορολόγηση των κατοίκων.
Το 1756, για να πληρώσουν το φόρο, οι Αντιπαριανοί αναγκάζονται να πουλήσουν τη
νησίδα Διπλό στον Παριανό Πέτρο Μαυρογένη και το Μυκονιάτη Τζωρτζή Μπάο, έναντι
100 ριαλίων.
Κι όμως, στα μαύρα εκείνα χρόνια, υπήρχε στην Αντίπαρο σχολείο, στο
οποίο τα παιδιά του νησιού μάθαιναν γράμματα. Σ' αυτό πήραν τα πρώτα φώτα της
παιδείας και της θρησκείας μεγάλοι άνδρες, μεταξύ των οποίων δεσπόζουν οι μορφές
του Νεόφυτου Μαυρομάττη, μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αρτης, και του Ανανία, του
ιεροδιακόνου που δίδαξε στα μέσα του 18ου αιώνα στην Πατριαρχική Ακαδημία και
θεωρείται από τους σοφότερους διδάσκαλους του Γένους.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό
φυλλάδιο της Κοινότητας
Αντιπάρου.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
