Εμφανίζονται 18 τίτλοι με αναζήτηση: Θρησκευτικές βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΘΕΣΣΑΛΙΑ Περιφέρεια ΕΛΛΑΔΑ" .
ΣΚΟΠΕΛΟΣ (Κωμόπολη) ΒΟΡΕΙΟΙ ΣΠΟΡΑΔΕΣ
Ο τάφος του βρίσκεται στην ομώνυμη εκκλησία.
ΛΙΒΑΔΙ (Κωμόπολη) ΕΛΑΣΣΩΝΑ
1737 - 1794
Ο Ανθιμος, μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Μονής
της Ολυμπιώτισσας, γεννήθηκε στο Λιβάδι το 1737. Έμεινε ορφανός πολύ μικρός
και αναγκάστηκε να εργαστεί για την επιβίωσή του. Πολύ νέος κατέφυγε στο Μοναστήρι
της Ολυμπιώτισσας. Ο Ανθιμος ως άνθρωπος είχε πολλά χαρίσματα και εξαιρετική κλίση
στα γράμματα. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματά του από τη μητέρα του. Συνέχισε τις
σπουδές του στην Κοζάνη,
Γράμμοστο, Σιάτιστα,
Αγιο Όρος κοντά στους
Νικηφόρο Βαλκίδη, Νικόλαο Μπάρκοτση και Ευγένιο Βούλγαρη. Τον Οκτώβριο του 1777
επέστρεψε από την Βιέννη,
όπου βρισκόταν, και έγινε Ηγούμενος της Μονής μετά τον θάνατο του Ηγούμενου πάπα-Διονύση.
Η δράση του εκεί ήταν χαρακτηριστική. Με την εργατικότητα του και την καλοσύνη
του αναδείχτηκε αμέσως μια από λίγες μοναστηριακές μορφές. Μέσα σε μικρό χρονικό
διάστημα το Μοναστήρι εξελίχτηκε σε πολύ σημαντικό πνευματικό κέντρο. Δώρισε χρυσό
Ευαγγέλιο στη Μονή καθώς και βιβλιοθήκη με βιβλία των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων
και Πατέρων. Επίσης έκανε δωρεά το βήλο της ωραίας πύλης της Μονής και ένα μεγάλο
ποσό για τους ναούς της πατρίδας του. Μεγάλο έργο του Ανθιμου αποτελεί η ίδρυση
της Σχολής του Λιβαδίου. Διαθέτοντας κάποια χρήματα, που είχε από τη Βιέννη, χάρισε
στη Σχολή ένα σταθερό κεφάλαιο για τα βιβλία και τα έξοδα των δασκάλων. Δώρισε
επίσης στον ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ένα αργυρό Ευαγγέλιο, με εικόνες
από σμάλτο και ασημένιο σύρμα. Στους Αγίους Αναργύρους και στον Αγιο Κωνσταντίνο
χάρισε ένα ζευγάρι ακριβά άμφια και στην Αγία Παρασκευή ένα ποτήρι. Στη συνέχεια
κατέφυγε στην Ουγγαρία, όπου έζησε ήρεμα για ένα χρονικό διάστημα. Αναγκάστηκε
όμως να εγκαταλείψει αυτή τη ζωή και να προσφέρει την βοήθειά του στην υπόδουλη
πατρίδα του.Την εποχή εκείνη η περιοχή καταπιέζονταν από τους Γκέγκηδες. Ήταν
και οι Αλβανοί του Αλή Πασά, που απέβλεπαν στην περιουσία της Μονής και που ζήτησαν
από τον Ανθιμο να τους δώσει τα χρήματα. Όμως ο Ανθιμος αρνήθηκε και τότε άρχισαν
να τον βασανίζουν δίνοντάς του προθεσμία μια ημέρα για να αποφασίσει. Εκείνος
κατάφερε να διαφύγει και έφτασε στην Θεσσαλονίκη
όπου έμεινε για αρκετό διάστημα. Αργότερα επέστρεψε στην Μονή, όταν ο Ντερβέν
Αγάς της περιοχής Χαλήλ Μπέης διέταξε να διωχθούν οι Τουρκαλβανοί. Ο Ανθιμος παρέμεινε
στο Μοναστήρι μέχρι και το θάνατό του, στις 9 Φεβρουαρίου του 1794. Διάδοχός του
και στο Μοναστήρι και στη διεύθυνση της Σχολής του Λιβαδίου ήταν ο παπά-Αρσένης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Λιβαδίου
ΑΡΤΕΣΙΑΝΟ (Κωμόπολη) ΚΑΡΔΙΤΣΑ
1913 - 1998
“Πρέπει να ντρεπόμαστε να εμφανιζόμαστε ορισμένοι από μας. Ποιος έχει από
αυτούς Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, Πολεμικό Σταυρό, Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων;
Εγώ που τα έχω, με είδατε ποτέ να τα φορέσω; Και βγαίνουν κάποιοι να πουν τι έκανα;
Ε, όχι δα. Είναι κανείς να ντρέπεται. Ιδίως κάτι όψιμοι πατριώται, που παρουσιάστηκαν
τώρα τελευταία”
Ανθρωπος απλός και αυθόρμητος ο Σεραφείμ, τα έβαζε συχνά με τους αρχιερείς
που προέβαλαν τον εαυτό τους. Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από το
βιβλίο του Γιάννη Χατζηφώτη: “Πού πήγε η σεμνότης; Εγώ έχω προσφέρει στον
τόπο αυτό, την πατρίδα, την αντίστασή μου στο Βορειοηπειρωτικό. Ο Χότζα άκουγε
το όνομα μου και σηκωνόταν η τρίχα του. Αν υπήρχε τρόπος, θα με έγδερνε ζωντανό.
Είδες το θέμα της Κύπρου πάλι; Τη παρακλήσει του μακαρίτη του Γρίβα εξεπαίδευσα
250 σπουδαστές Κυπρίους, οι οποίοι πήγαν και πολέμησαν στο νησί. Και τους έστειλα
τα πρώτα όπλα από τα Γιάννινα.
Πήρα κάνα χωνί να φωνάξω; Είχα και θύματα. Τον πλήρωσα ακριβά τον αγώνα εκείνο
τον εθνικό. Είχα 7 νεκρούς στο σπίτι μου και μεταξύ αυτών τον πατέρα μου”.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδας Σεραφείμ, κατά κόσμον Βησσαρίων
Τίκας, γεννήθηκε το 1913 στο Αρτεσιανό
Καρδίτσας. Ήταν δέκα χρόνων όταν πέθανε η μητέρα του. Η αδελφή του σχεδόν μωρό.
Ο πατέρας του αργότερα παντρεύτηκε και πάλι. Ο Σεραφείμ έγινε ένα με την αδελφή
του. Όσο ζει στο Αρτεσιανό
Καρδίτσας, πάει σχολείο και βοηθάει τον πατέρα του. Φοιτά στο Γυμνάσιο Καρδίτσας
και στη συνέχεια μεταγράφεται στο Εκκλησιαστικό Γυμνάσιο Αρτας και δύο χρόνια
μετά στην Κόρινθο. Σε μια
επίσκεψή του στο χωριό γνωρίζει τον ηγούμενο της Μονής Κορώνης, τον Ιάκωβο. Η
συνάντηση αυτή άλλαξε τη ζωή του και σηματοδότησε τη μετέπειτα πορεία του. Είναι
ο μόνος άνθρωπος που μνημόνευε μέχρι την τελευταία του στιγμή ο Σεραφείμ. Ο Ιάκωβος
μιλάει για το Σεραφείμ στον τότε Μητροπολίτη Κορίνθου Δαμασκηνό, ο οποίος τον
χειροτονεί διάκο. Ο ίδιος λίγο μετά τη χειροτονία του αγοράζει την πρώτη ποιμαντική
ράβδο (!) που έχουν μόνο οι μητροπολίτες.
Ιερέας στον Αγιο Λουκά Πατησίων την περίοδο της Κατοχής, ο Σεραφείμ
οργανώνει συσσίτια ενώ στα κηρύγματά του καταφέρεται κατά των Γερμανών, οι οποίοι
σχεδιάζουν να τον συλλάβουν. Ο Μητροπολίτης Κορίνθου τον φυγαδεύει προς την Αρτα.
Στο Βουλγαρέλι συναντάται
με τον Ζέρβα και μένει μαζί του για ενάμιση χρόνο. Αναλαμβάνει όμως αποστολές
προς την Αθήνα. Οι Γερμανοί
πληροφορούνται τη δράση του και στήνουν μπλόκο στην Αρτα.
Ο τότε μητροπολίτης φροντίζει και τον φυγαδεύει με ένα φορτηγό προς την Αθήνα.
Στις 25 Νοεμβρίου του 1973, αν και Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ορκίζει την κυβέρνηση
του Ιωαννίδη. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος παραιτείται. Στις 12 Ιανουαρίου του
1974 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος. Επικρίνεται από πολλούς.
Στην πορεία όμως οι αντιδράσεις για το πρόσωπό του σχεδόν εξαφανίζονται. Ιδρύει
νέες μητροπόλεις και διώχνει δώδεκα ιερωνυμικούς μητροπολίτες.
Το 1978 αντιδρά δυναμικά στο νομοσχέδιο για τις αμβλώσεις. Ενώ ένα
χρόνο αργότερα δεν διστάζει να συγκρουστεί με την κυβέρνηση Καραμανλή όταν αυτή
επιχειρεί άνοιγμα στο Βατικανό.
Το 1982 οι σχέσεις Εκκλησίας -Πολιτείας δοκιμάζονται με αφορμή τον πολιτικό γάμο.
Ήταν η πρώτη σοβαρή κόντρα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Λίγα χρόνια αργότερα θα
ξεσπάσει νέα κρίση εξαιτίας του νομοσχεδίου για τις αμβλώσεις. Από το Μάρτιο του
1987 αρχίζει ο “12μηνος πόλεμος” Εκκλησίας -Πολιτείας. Αφορμή αυτή
τη φορά η εκκλησιαστική περιουσία και το νομοσχέδιο Τρίτση. Στις 25 Μαρτίου ο
Σεραφείμ αρνείται να παραστεί στην επίσημη δοξολογία, κάτι που γίνεται για πρώτη
φορά στη σύγχρονη ιστορία. Ο Σεραφείμ διαμήνυσε με τη στάση του ότι δεν είναι
διατεθειμένος να υποχωρήσει. Μάλιστα θέτει και θέμα άρσης του Αυτοκέφαλου της
Εκκλησίας. Στις αρχές του Φεβρουαρίου συναντάται με τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα
Παπανδρέου. Η συνάντηση καταλήγει σε συμφωνία. Είκοσι τρία χρόνια διατήρησε τη
θέση του Αρχιεπισκόπου, κάτι που αποτελεί μοναδικό ρεκόρ. Ο Σεραφείμ διατηρεί
ένα ακόμη ρεκόρ. Ορκισε έξι προέδρους Δημοκρατίας και εννέα πρωθυπουργούς. Στο
εσωτερικό της Ιεραρχίας κατόρθωσε να αναδείξει νέους μητροπολίτες που έχουν γίνει
ευρύτερα γνωστοί.
Πολλοί από αυτούς τα τελευταία χρόνια που η υγεία του δεν ήταν καλή
ζητούσαν την αντικατάστασή του. Ο Σεραφείμ τους χαρακτήριζε “κοράκια που
περιμένουν τα γελάδια να ψοφήσουν”. Στους λίγους που του απέμειναν πιστοί
ως το τέλος, δείχνει πικραμένος. Τους περισσότερους τους κρατάει σε απόσταση.
Δεν παίρνει θέση υπέρ κανενός υποψηφίου.
Ο Σεραφείμ έμεινε για πάντα ένας “αυθεντικός επαρχιώτης”.
Διάβαζε σπάνια. Δεν παρακολουθούσε ποτέ θέατρα, ενώ απεχθανόταν τις κοσμικές εκδηλώσεις.
Απλώς όταν είχε λίγο ελεύθερο χρόνο έβαζε στο κασετόφωνο δημοτικά τραγούδια από
την περιοχή του και την Ήπειρο.
Είχε ιδιαίτερη αδυναμία “στο κλαρίνο του Μαλιάρα” (ενός Θεσσαλού αυτοδίδακτου
καλλιτέχνη). Τον θεωρούσε το μόνο γνήσιο.
(αναδημοσίευση άρθρου της Ειδικής Εκδοσης της τοπικής εφημερίδας “ΠΡΩΙΝΟΣ
ΤΥΠΟΣ της ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ” της 31-12-1999)
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Καρδίτσας
ΣΚΙΑΘΟΣ (Κωμόπολη) ΒΟΡΕΙΟΙ ΣΠΟΡΑΔΕΣ
Ηταν γιος του Επιφάνειου Δημητριάδη και γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1802.
Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη και στην Πάρο όπου έγινε μοναχός και πήρε το όνομα
Δανιήλ, από Δημήτριος που ήταν το βαπτιστικό του. Στο διάστημα 1828-1830 δίδαξε
τα ελληνικά γράμματα στη Σκιάθο και μετά επέστρεψε στην Πάρο όπου ίδρυσε σχολείο
με οικοτροφείο. Εφυγε από εκεί, μετά τη ρήξη με τον επίσκοπο του νησιού, και κατέφυγε
στο Αγιο Ορος όπου έγινε μεγαλόσχημος ιερέας και πήρε το όνομα Διονύσιος Από το
1836 ως το 1841 έμεινε στο Φανάρι μετά από πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχη
Γρηγορίου του ΣΤ’, ως σύμβουλος του επί των εκκλησιαστικών. Τον Αύγουστο του1841
επέστρεψε στη Σκιάθο και μόνασε στο μοναστήρι της Παναγίας της Εικονίστριας, το
οποίο ανακαίνισε με δικά του έξοδα. Το μοναστήρι κάτω από τη δική του επιστασία
έγινε πραγματικό εργαστήριο μοναχικής ζωής με κοινωνική και θρησκευτική ακτινοβολία.
Το 1852 αναγκάστηκε να φύγει από τη Σκιάθο, πήγε στην Υδρα όπου τον
κάλεσε ο Αθανάσιος Μιαούλης και έμεινε ως το 1882, όταν γέρος πια επέστρεψε στη
Σκιάθο. Στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία έχτισε τριώροφη οικοδομή με σκοπό να τη χρησιμοποιήσει
ως σχολείο. Δυστυχώς όμως, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει αυτό το έργο του, γιατί
πέθανε στις 30 Δεκεμβρίου του 1887. Ο Διονύσιος ανήκει στους τελευταίους Κολλυβάδες.
Υπήρξε κληρικός με μεγάλη μόρφωση και όπου πέρασε άφησε έντονα τα σημάδια της
διαβάσεως του. Δυστυχώς δε μας έχει αφήσει τίποτα γραπτό εκτός από τα δύο επιγράμματα
στις βρύσες της μονής της Κουνίστρας. Αναμφισβήτητα ανήκει, όπως και ο πατέρας
του, στους Διδάσκαλους του Γένους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Σκιάθου
ΑΙΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Argyrus, Isaac, a Greek monk, who lived about the year A. D. 1373. He is the author of a considerable number of works, but only one of them has yet been published. viz. a work upon the method of finding the time when Easter should be celebrated (paschalios kanon), which he dedicated to Andronicus, praefect of the town of Aenus in Thessaly. It was first edited, with a Latin translation and notes, by J. Christmann, at Heidelberg, 1611, and was afterwards inserted by Petavius in his " Uranologium" (Paris, 1630, fol., and Antwerp, 1703, fol.), with a new Latin translation and notes; but the last chapter of the work, which is contained in Christmann's edition and had been published before by Jos. Scaliger, is wanting in the " Uranologium." Petavius inserted in his " Uranologium" also a second " canon paschalis" (iii. p. 384), which he ascribes to Argyrus, but without having any authority for it. There exist in various European libraries, in MS., several works of Argyrus, which have not yet been printed.
ΔΡΑΚΟΤΡΥΠΑ (Χωριό) ΚΑΡΔΙΤΣΑ
Γεννήθηκε στη Δρακότρυπα.
ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ (Μοναστήρι) ΚΑΡΔΙΤΣΑ
Τόπος γέννησης.
Γεννήθηκε στα 1713, δευτερότοκος γιός του Χατζή-Δημητρίου Μαυρικίου
παίρνοντας το όνομα Κωνσταντίνος. Μετά την αρχική του εκπαίδευση στην Σχολή της
Ζαγοράς, δεκαπενταετής, αναχώρησε στα 1728 για την Κωνσταντινούπολη, όπου συνέχισε
τις σπουδές του κοντά στον δάσκαλο Κριτία από την Προύσσα της Μικράς Ασίας. Δεν
είναι γνωστό πότε ακριβώς εισήλθε στον κλήρο παίρνοντας το όνομα Καλλίνικος, αλλά
είναι βέβαιο ότι επί πατριαρχείας του Παϊσίου του Β' προήχθη - τον Αύγουστο του
1741 - σε Μέγα Πρωτοσύγγελο και μετά από διετία εξελέγη Μητροπολίτης Προϊλάβου
(Βραΐλας). Αφού παραιτήθηκε από τον θρόνο του τον Οκτώβριο του 1748, παρέμεινε
στην Κωνσταντινούπολη όπου αναμείχθηκε ενεργά στην έριδα του αναβαπτισμού.
Την 16η Ιανουαρίου του 1757 εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης. Η θητεία
του όμως ήταν σύντομη διότι η έριδα του αναβαπτισμού συνεχίζονταν και ο Πατριάρχης
Καλλίνικος, μετά από διάφορες συκοφαντίες του προκατόχου του Κυρίλλου του Ε',
εξορίστηκε στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά. Εκεί παρέμεινε για τέσσερα
χρόνια συγγράφοντας διάφορα έργα και αντιγράφοντας κείμενα από πηγές της Εκκλησιαστικής
Γραμματείας που υπήρχαν στην πλούσια βιβλιοθήκη της Μονής. Παράλληλα, με επιστολές
του παρακαλούσε τους φίλους του στην Κωνσταντινούπολη να ενεργήσουν ώστε να περάσει
την εξορία του κάπου αλλού, εξ αιτίας των αφόρητα σκληρών συνθηκών κάτω απ΄ τις
οποίες ήταν υποχρεωμένος να παραμείνει σ΄ αυτήν. Τελικά, μη καταφέρνοντας τίποτε,
δραπέτευσε τον Ιανουάριο του 1761 και μετά από περιπετειώδη πορεία έφτασε στην
Κωνσταντινούπολη όπου παρέμεινε μέχρι της άρσεως της καθαίρεσής του από την Οικουμενική
Σύνοδο η οποία έγινε ένα χρόνο αργότερα. Στην συνέχεια επέστρεψε στην ιδιαίτερη
πατρίδα του Ζαγορά.
Η επάνοδός του στην Ζαγορά συνέπεσε με την έλευση της πρώτης μεγάλης
δωρεάς βιβλίων στην Σχολή από τον Ιωάννη Πρίγκο. Ο Πατριάρχης παρ΄ όλες τις πρόσφατες
κακουχίες και ταλαιπωρίες που είχε υποστεί δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία
αυτή. Ανασυγκροτεί και οργανώνει τη Σχολή φέρνοντας δασκάλους και προτρέποντας
όλους τους Ζαγοριανούς να την συνδράμουν. Έτσι, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα,
το παράδειγμα του Ιωάννη Πρίγκου από την Ολλανδία μιμούνται και άλλοι Ζαγοριανοί,
ξενιτεμένοι αλλά και ντόπιοι, δωρίζοντας βιβλία και στέλνοντας χρήματα, ανεβάζοντας
κατ΄ αυτόν τον τρόπο το κύρος της Σχολής και δημιουργώντας μια μοναδική για την
εποχή πνευματική κίνηση στην περιοχή. Αρκεί να σημειωθεί ότι την περίοδο αυτή
η Βιβλιοθήκη της Σχολής αριθμούσε γύ- ρω στα 3.500 βιβλία, όλα απάνθισμα των καλύτερων
εκδόσεων που κυκλοφορούσαν τότε στην Ευρώπη, καθώς και πολλά χειρόγραφα.
Στα 1785 αφιέρωσε ολόκληρη την προσωπική του βιβλιοθήκη που αποτελούνταν
κυρίως από χειρόγραφα, πολλά από τα οποία είχε συγγράψει ο ίδιος. Την ακούραστη
αυτή επιστασία του στην πνευματική κίνηση του τόπου, συνέχισε ο Πατριάρχης μέχρι
το τέλος της ζωής του. Πέθανε 79 χρονών στα 1792.
Η τόσο πολυτάραχη ζωή του δεν τον εμπόδισε να συγγράψει μεγάλη σειρά
από έργα, πολλά από τα οποία σώζονται σήμερα στην Βιβλιοθήκη της Ζαγοράς. Από
αυτά, αλλά και από πολλά άλλα που έχουν χαθεί - όπως περιγράφει ο ίδιος - κατά
τις διάφορες μετακινήσεις του, αντιλαμβάνεται κανείς την σπάνια πολυμάθειά του
η οποία δεν περιορίζονταν μόνον σε θεολογικά και εκκλησιαστικά ζητήματα, αλλά
επεκτείνονταν και σε θέματα της Ελληνικής Γραμματείας, της γλώσσας, της ιστορίας
του ανθρωπίνου γένους, της γεωγραφίας, των μαθηματικών, της αστρονομίας, ακόμη
και της ιατρικής. Ιδιαίτερα δε τα ιστορικά του έργα είναι μεγάλης σημασίας μια
και διασώζουν πολύτιμες και σπάνιες πληροφορίες για γεγονότα της Ελληνικής ιστορίας
του 18ου αιώνα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ζαγοράς
ΘΕΣΣΑΛΙΑ (Περιφέρεια) ΕΛΛΑΔΑ
Georgius Lecapenus, a monk of Thessaly, who lived about the middle of the fourteenth century, and
wrote on grammar and rhetoric. A treatise, Peri suntaxeos ton rhematon, De Constructione
Verborum, was printed at Florence A. D. 1515 and 1520, and at Venice, by Aldus
Manutius and Asulanus A. D. 1525, with the Greek grammar of Theodore Gaza. In
the printed editions the work is said to be by George Lecapenus; but Allatius,
on the authority of several MSS., claims it as the work of Michael Syncellus of
Jerusalem. Some works of George Lecapenus remain in MS. Among them are: 1. A Grammar,
or rather Lexicon of Attic Words, in alphabetical order. 2. An Exposition of the
Enchiridion of Epictetus. 3. A treatise On the Figures of Homer. 4. A History.
5. A Poem, in Iambic verse. 6. Several Letters. He also made a selection of the
Letters of Libanius.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
