ΣΤΑΥΡΟΣ, Χωριό, ΜΥΤΙΛΗΝΗ

  Το μικρότερο από τα τοπικά διαμερίσματα του νέου διευρυμένου Δήμου Πολιχνίτου είναι του Σταυρού. Παλιά λεγόταν Βούρκος, γιατί έτσι λέγεται ο χείμαρρος, που χωρίζει σε δύο οικισμούς τον Σταυρό. Τον Ανω Σταυρό, που παραδόξως κείται χαμηλότερα από τον Κάτω Σταυρό, που βρίσκεται ψηλότερα.
  Τρεις παλιές εκκλησίες συναντά κανείς στον Σταυρό που είναι αφιερωμένες στον Αγιο Βαρθολομαίο, στην Αγία Παρασκευή και στον Αγιο Θεράποντα.
  Σήμερα οι κάτοικοι του οικισμού ασχολούνται με αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες. Είναι ξακουστές οι ρουπάδες, οι μυζήθρες, τα λαδοτύρια, ο τραχανάς, τα κηπουρικά χωρίς λίπασμα, αλλά και τα μανιτάρια που μαζεύονται κάτω από τα πεύκα, οι πευκίτες.
  Το καλοκαίρι ο οικισμός είναι στις δόξες του, γιατί επιστρέφουν στην εστία τους οι ξενιτεμένοι της Αυστραλίας, της Αθήνας και της Μυτιλήνης. Ολα τα σπίτια ζωντανεύουν και δίνουν ζωή στους εκατό περίπου υπερήλικες, που επιμένουν να φυλάγουν τον οικισμό τις ατελείωτες και δύσκολες νύχτες του χειμώνα.
  Ακολουθώντας ένα χωματόδρομο προς την παραλία, θα βρεθούμε σε μια μοναδική, πεντακάθαρη και πευκόφυτη ακρογιαλιά την παραλία του Σταυρού.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο (2000) της Τουριστικής Επιτροπής Δήμου Πολιχνίτου.