Αρχαιολογικός Χώρος Μάλθης

  Προϊστορική ακρόπολη της βόρειας Τριφυλίας, 1,5 χλμ. δυτικά της κοινότητας Βασιλικού, όπου αναπτύχθηκε ο μεγαλύτερος και καλύτερα γνωστός οικισμός της μεσοελλαδικής εποχής στη Μεσσηνία. Ο αγροτικός χαρακτήρας της ακρόπολης διατηρήθηκε μέχρι και το τέλος της μυκηναϊκής εποχής (2000-1100 π.Χ. περίπου). Τα ερείπια που αποκαλύφθηκαν από το Σουηδό αρχαιολόγο N. Valmin (1927-1934) ταυτίστηκαν από τον ίδιο με το Ομηρικό Δώριον (Ιλιάδα Β, 594) (Δημοσίευση ανασκαφής: N. Valmin, The Swedish Messenia Expedition, Lund 1938).
  Κατά τη μεσοελλαδική περίοδο η ακρόπολη ακμάζει σε δύο φάσεις και έχει μεγάλο οχυρωματικό περίβολο, με σπίτια αψιδωτά και ορθογώνια, και πενιχρά κτερισμένους λακκοειδείς και κιβωτιόσχημους τάφους. Η κεραμική της εποχής ανήκει στις ώριμες και όψιμες φάσεις της μεσοελλαδικής περιόδου, και περιλαμβάνει εγχάρακτα "αδριατικά" χειροποίητα αγγεία, αλλά και μινυακού τύπου και αμαυρόχρωμα.
  Στα μυκηναϊκά χρόνια η οχύρωση παραμένει ίδια, με ελάχιστες ανακαινίσεις, και στο κέντρο του οικισμού δεσπόζει ένα μέγαρο σε σχήμα Π. Η κεραμική της εποχής καλύπτει τις τρεις μυκηναϊκές περιόδους μέχρι και το "ρυθμό του Σιτοβολώνα". Γύρω από το λόφο της Μάλθης βρέθηκαν θολωτοί τάφοι. Στους δυτικούς πρόποδες δύο θολωτοί ήταν κτισμένοι πολύ κοντά μεταξύ τους μέσα σε τεχνητούς τύμβους (υπέργειοι). Ο υπ΄αριθμ. 1 θολωτός τάφος της Μάλθης είναι ο μοναδικός στη Μεσσηνία που σώζεται ακέραιος από την αρχαιότητα (ύψος θόλου 5,80 μ., διάμ. ταφικού θαλάμου 6,85 μ., μήκος δρόμου 13,50 μ.).
  600μ. δυτικότερα από την ακρόπολη της Μάλθης (θέση "Γούβες") είχε αναπτυχθεί άλλος οικισμός υστέρων μυκηναϊκών χρόνων, που καταστράφηκε από πυρκαϊά στην ΥΕ ΙΙΙΓ περίοδο.