Πληροφορίες τοπωνυμίου

Δημοτικό Διαμέρισμα Αδένδρου

ΑΔΕΝΔΡΟ (Χωριό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 23910 31208, 32020
  Το Αδενδρο αποτελεί το Α' δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Χαλκηδόνας. Βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νομού Θεσσαλονίκης, ανάμεσα στους ποταμούς Αξιό και Λουδία.
  Το Αδενδρο παρατηρείται για πρώτη φορά, ως ανώνυμος οικισμός στην αρχαία περιοχή της Βοττιαίας, όπως ονομάζονταν η περιοχή που εκτείνονταν ανάμεσα στους ποταμούς Λουδία και Αξιό, πριν την έλευση των Μακεδόνων, τον 7ο π.Χ. αιώνα.
  Ο οικισμός αυτός διατηρήθηκε από την αρχαιότητα, στα Βυζαντινά χρόνια, κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και μέχρι σήμερα. Κατά την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στον υπάρχοντα οικισμό δόθηκε η τουρκική ονομασία "Κίρτζιλαρ". Το όνομα αυτό διατηρήθηκε για πάνω από τέσσερις αιώνες, μέχρι το 1927, όταν η "Επιτροπεία Τοπωνυμίων της Ελλάδος", εκτιμώντας ότι η τουρκική ονομασία σημαίνει "χέρσα περιοχή", έδωσε στο χωριό το ελληνικό όνομα Αδενδρο.
  Ο πληθυσμός του χωριού, μέχρι την περίοδο της τουρκοκρατίας, αποτελούνταν από τους γηγενείς, αυτόχθονες κατοίκους. Στα τέλη, όμως, του 19ου αιώνα, στον πληθυσμό του χωριού προστέθηκαν και ομάδες Βλάχων κτηνοτρόφων που έφτασαν από την Πίνδο, ζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Τέλος, κατά τη μικρασιατική καταστροφή, το Αδενδρο δέχτηκε ένα κύμα προσφύγων προερχόμενων τόσο από την Μικρά Ασία όσο και από τη Βόρεια και Ανατολική Θράκη.
  Πολύ σημαντικός παράγοντας ανάπτυξης του τόπου ήταν ο σιδηρόδρομος, ο οποίος πέρασε από την περιοχή την εποχή της τουρκοκρατίας. Το 1870 με απόφαση του τότε Σουλτάνου ξεκίνησε η κατασκευή τριών σιδηροδρομικών γραμμών, ώστε να εξυπηρετηθούν οι μετακινήσεις από και προς τη Δύση. Η μία από αυτές τις γραμμές, από Θεσσαλονίκη προς Μοναστήρι, πέρασε από το Κίρτζιλαρ, προσφέροντας μόνιμη εργασία και ευμάρεια στους κατοίκους του χωριού. Ο σιδηροδρομικός σταθμός του χωριού, παρέμεινε και μετά την τουρκοκρατία, όταν το ελληνικό, πλέον, κράτος, κατασκεύασε νέες γραμμές επεκτείνοντας το σιδηροδρομικό δίκτυο. Το Αδενδρο, σήμερα, διαθέτει ένα σύγχρονο σιδηροδρομικό σταθμό ευρωπαϊκών προδιαγραφών.
  Το Αδενδρο, κατά την απογραφή του 1991, αριθμούσε 2.165 κατοίκους, ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2001, ο αριθμός των κατοίκων έφτασε τους 2.292. Οι κάτοικοι του χωριού, σήμερα, ασχολούνται με αγροτικές καλλιέργειες ρυζιού και βαμβακιού καθώς και με την κτηνοτροφία.

Δημοτικό Διαμέρισμα Βαλτοχωρίου

ΒΑΛΤΟΧΩΡΙ (Χωριό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 23910 22766
Φαξ: +30 23910 22766
  Το Βαλτοχώρι αποτελεί το Β' δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Χαλκηδόνας. Βρίσκεται νοτιοανατολικά της Χαλκηδόνας, δυτικά από τον Αξιό ποταμό.
  Το χωριό υπήρχε από τον καιρό της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, το όνομα που είχε, όμως, τότε, δεν είναι γνωστό. Τον καιρό της τουρκοκρατίας, το χωριό έφερε την τουρκική ονομασία "Σάριτσα". Επίσης, χρησιμοποιούνταν και κάποιες παραλλαγές αυτού του ονόματος, όπως "Σαρίτσι" και "Σαρίτσοβο". Η προέλευση του ονόματος αυτού δεν είναι σαφής. Κατά μία εκδοχή, προέρχεται από την τουρκική λέξη σαρί, που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον κίτρινο, τον ωχρό άνθρωπο. Οι κάτοικοι του χωριού, όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής, ταλαιπωρούνταν από την ελονοσία, λόγω των βάλτων και των κουνουπιών. Ετσι, πιθανόν, το όνομα δόθηκε στο χωριό, λόγω του ωχρού χρώματος, που είχαν οι ασθενικοί κάτοικοί του. Υπάρχουν, ωστόσο, και διαφορετικές απόψεις. Για παράδειγμα, ότι η λέξη σάριτσα σημαίνει στα τουρκικά σφήκα ή μέλισσα. Οπότε, η ονομασία του χωριού πιθανόν να σήμαινε κάτι σαν "Μελισσοχώρι".
  Το όνομα Βαλτοχώρι, δόθηκε στο χωριό το 1927 μετά την ψήφιση νομοσχεδίου από την Ελληνική Βουλή, για την αλλαγή των τουρκικών τοπωνυμιών. Το όνομα αυτό επιλέχτηκε γιατί, εκείνη την εποχή, μεγάλες εκτάσεις του χωριού καλύπτονταν από βάλτους. Η κατάσταση, βέβαια, διορθώθηκε αργότερα με αποστραγγιστικά έργα. Τα βαλτοτόπια εξαφανίστηκαν και στη θέση τους εμφανίστηκαν μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις.
  Το Βαλτοχώρι έχει πολύ λίγους κατοίκους. Κατά την απογραφή του 1991, καταμετρήθηκαν 285 κάτοικοι ενώ στην απογραφή του 2001, το χωριό αριθμούσε 315 κατοίκους. Η πλειοψηφία των κατοίκων, σήμερα, ασχολείται με τη γεωργία. Οι κυριότερες καλλιέργειες είναι ρυζιού και καλαμποκιού, ενώ σε μικρότερο βαθμό καλλιεργούνται βαμβάκι και μηδική.

ΔΙΑΒΑΤΑ (Κωμόπολη) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
  Το 1926 η "Επιτροπεία Τοπωνυμιών της Ελλάδος" προσέδωσε την ονομασία αυτή στο τούρκικο τσιφλίκι Ντούντουλαρ, που βρισκόταν στο 7ο χιλιόμετρο της αμαξιτής οδού Θεσσαλονίκης-Γιαννιτσών. Η ονομασία "Διαβατά" οφείλεται στη νευραλγική συγκοινωνιακή θέση του οικισμού αφού από εκεί διέβαινε ο οδικός άξονας που ένωνε την Θες/νικη με την δυτική και νότια Ελλάδα. Το 1918 το Ντούντουλαρ υπάχθηκε διοικητικά στην κοινότητα Νεοχωρούδας από την οποία αποσπάστηκε το 1926 και μαζί με το Αραπλί συναπετέλεσαν την κοινότητα Αραπλί. Τα Διαβατά έγιναν αυτόνομη κοινότητα το 1950. Κατά την απογραφή του 1920 το Ντούντουλαρ είχε 217 κατοίκους. Το 1930 οι κάτοικοι των Διαβατών ανέρχονταν σε 606, ενώ κατά την απογραφή του 1940, ο οικισμός αριθμούσε 779 κατοίκους.
  Μετά την μικρασιατική καταστροφή στο Ντούντουλαρ εγκαταστάθηκαν 87 οικογένειες Μικρασιατών και 98 οικογένειες Αρμενοφώνων Καυκασίων που αριθμούσαν συνολικά 562 άτομα. Οι Καυκάσιοι καταγόταν από το χωριό Χογούζ της ποντιακής Αρμενίας, ενώ οι Μικρασιάτες από το χωριό Μουραδιέ της περιοχής Μαγνησίας. Οι κάτοικοι του Μουραδιέ προέρχονταν από τα νησιά του Αιγαίου και από την ηπειρωτική Ελλάδα, από όπου πιθανότατα μετώκησαν στο Μουραδιέ μετά την εξέγερση του 1770 (Ορλωφικά).
  Κατά τον μεσοπόλεμο οι κάτοικοι των Διαβατών ασχολούνταν με την γεωργία, την αμπελουργία και την κτηνοτροφία. Καλλιεργούσαν κυρίως σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι και κρασοστάφυλα και συντηρούσαν πρόβατα, αγελάδες, βουβάλια και άλογα. Αρκετοί κάτοικοι των Διαβατών εργάζονταν, ως εργάτες γης στις κηπευτικές καλλιέργειες του όμορου οικισμού των Λαχανοκήπων.
  Στα Διαβατά λειτουργούσε τετρατάξιο δημοτικό σχολείο το οποίο στεγάστηκε κατά καιρούς σε διάφορες αίθουσες. Στα αρχεία του σχολείου αυτού σώζεται το πρώτο μαθητολόγιο, με χρόνο έναρξης το σχολικό έτος 1922-1923. Οι κάτοικοι των Διαβατών εκκλησιάζονταν στον τοπικό ναό του Αγίου Δημητρίου ο οποίος χτίστηκε το 1853 και αποτελεί διατηρητέο εκκλησιαστικό μνημείο. Ο ναός αυτός φέρει πολλές σλάβικες επιγραφές επειδή οι γηγενείς κάτοικοι του Ντούντουλαρ είχαν ασπαστεί το βουλγάρικο σχίσμα δίπλα στον παλαιό ναό ανεγέρθηκε ο νέος περικαλλής ναός του Αγίου Δημητρίου και των Αγίων Αναργύρων του οποίου τα θυρανοίξια έγιναν το 1981.Μέσα στον περίβολο όπου βρίσκονταν ο παλαιός και νέος ναός υπάρχουν το τοπικό νεκροταφείο και ένα παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου του οποίου την μνήμη τιμούσαν οι κάτοικοι των Διαβατών με την τέλεση μεγάλου πανηγυριού.
  Στα νοτιοδυτικά όρια της Ιωνίας, 900μ περίπου ανατολικά του Γαλλικού, υπάρχει ένας οικισμός - "τούμπα του Αραπλί" ύψους 10μ, που σχηματίστηκε εξ ολοκλήρου από αρχαίες επιχώσεις. Η τούμπα έχει σχηματιστεί από ανθρώπινους οικισμούς, οι οποίοι χτίστηκαν ο ένας πάνω στα ερείπια του άλλου, πράγμα πολύ συνηθισμένο στην προϊστορική εποχή. Η μελέτη των επιφανειακών ευρημάτων και αρχαίων κειμένων που συνεκτιμήθηκαν, οδήγησαν όλους στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για οικισμό που χρονολογείται από τα τέλη της δεύτερης προ Χριστού χιλιετηρίδας. Ανάμεσα στα ευρήματα, υπάρχει μια λεπίδα από πυριτόλιθο, το υλικό το οποίο οι αρχαίοι κατασκεύαζαν τα εργαλεία τους. Όλα τα άλλα είναι κομμάτια από πήλινα αντικείμενα καθημερινής χρήσης.

Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δήμου Εχεδώρου

• http://www.echedoros.gr/Analisi%20800x600/link2.ht...

Δημοτικό Διαμέρισμα Ελεούσας

ΕΛΕΟΥΣΑ (Χωριό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 23910 22160
Φαξ: +30 23910 22160
  Η Ελεούσα αποτελεί το Γ δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Χαλκηδόνας. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Δήμου Χαλκηδόνας, δυτικά από τον Αξιό ποταμό.
  Το χωριό δημιουργήθηκε την εποχή της τουρκοκρατίας και ο πληθυσμός του αποτελούνταν αποκλειστικά από τουρκικές οικογένειες. Εκείνη την εποχή έφερε το όνομα Δαούτσα. Το 1924 στα πλαίσια της συνθήκης ανταλλαγής πληθυσμών, οι τούρκοι κάτοικοι εγκαταλείπουν το χωριό. Στον άδειο πλέον οικισμό, βρήκαν καταφύγιο έλληνες πρόσφυγες από την ανατολική Θράκη και συγκεκριμένα από το Ντεβετζίκιοι της περιοχής Μαλγάρων.
  Το 1926 το όνομα του χωριού αλλάζεται από Δαούτσα, στο ελληνικό Ελεούσα. Το όνομα αυτό επιλέχθηκε από τους κάτοικους του χωριού προς τιμή της Παναγίας. Κατά μία εκδοχή, ήθελαν να τιμήσουν την Παναγία, για την βοήθειά της στις δύσκολες στιγμές. Σύμφωνα, όμως, με μιαν άλλη εκδοχή, έμπνευση του ονόματος ήταν ένα βυζαντινό μοναστήρι, του οποίου υπολείμματά βρέθηκαν κοντά στο χωριό και ήταν αφιερωμένο στην Παναγία την Ελεούσα.
  Παρόμοια με την ιστορία της Ελεούσας ήταν και αυτή του διπλανού χωριού Μεντεσελί. Ηταν κι αυτό τουρκικό χωριό, το οποίο με την ανταλλαγή πληθυσμών κατοικήθηκε από πρόσφυγες, που προέρχονταν από τη Μάδυτο της ανατολικής Θράκης. Αργότερα το χωριό μετονομάστηκε σε Ελλη. Το 1930, όμως, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους εγκαταστάθηκαν στην Ελεούσα.
  Η Ελεούσα, βρίσκεται πολύ κοντά στον Αξιό ποταμό, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει άμεσα από τις υπερχειλίσεις του ποταμού. Το 1926 συνέβη μία τέτοια τεράστια πλημμύρα με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Ετσι, άρχισε μια σειρά από αντιπλημμυρικά και προστατευτικά έργα, τα οποία πραγματοποιήθηκαν από το 1925 έως το 1935. Τη δεκαετία του '50 κατασκευάστηκε το μεγάλο φράγμα το Αξιού καθώς και ένα αρδευτικό δίκτυο, που οδήγησε τα νερά του ποταμού στον κάμπο της Θεσσαλονίκης.
  Η Ελεούσα κατά την απογραφή του 1991 αριθμούσε 537 κατοίκους. Στην απογραφή του 2001 καταμετρήθηκαν 563 κάτοικοι. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με την καλλιέργεια καλαμποκιού και βαμβακιού καθώς και με την κτηνοτροφία.

ΕΧΕΔΩΡΟΣ (Δήμος) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
  Ο Δήμος Εχεδώρου είναι ένας από τους μεγαλύτερους Καποδιστριακούς δήμους, ο οποίος προέκυψε από τη συνένωση των δήμων Σίνδου, Ιωνίας και της κοινότητας Καλοχωρίου. Αποτελεί τμήμα της ευρύτερης περιοχής Θεσσαλονίκης και βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της περιαστικής ζώνης του πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης, σε απόσταση 17 χλμ. από το κέντρο της πόλης. Η έδρα του Δήμου βρίσκεται στο δημοτικό διαμέρισμα της Σίνδου. Ο Δήμος Εχεδώρου, παρά τη γεωγραφική του θέση και έχοντας ως χαρακτηριστικό του τη Βιομηχανική περιοχή, χαρακτηρίζεται ημιαστικός καθώς η ευρύτερη περιοχή του Δήμου καλύπτεται από γεωργική γη υψηλής παραγωγικότητας.
  Τα οικιστικά χαρακτηριστικά του Δήμου είναι εντυπωσιακά. Σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής, στο Δήμο Εχεδώρου κατοικούν περισσότεροι από 23.500 κάτοικοι. Η αύξηση που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό είναι αλματώδης με αποτέλεσμα ο αριθμός να ξεπερνά τις 30.000, μόνιμα εγκατεστημένους, κατοίκους στα δημοτικά διαμερίσματα του Εχεδώρου. Στην ευρύτερη Βιομηχανική Περιοχή του Δήμου Εχεδώρου, η οποία χαρακτηρίζεται ως η μεγαλύτερη στα Βαλκάνια, εδρεύσουν περί τις 4.000 βιομηχανίες και βιοτεχνίες.Tο 1/3 στη βιομηχανική περιοχή της Σίνδου και οι υπόλοιπες στα Διαβατά και στη βιοτεχνική περιοχή του Καλοχωρίου. Στις επιχειρήσεις της περιοχής απασχολούνται περισσότεροι από 80.000 εργαζόμενοι, ενώ οι συναλλασσόμενοι, οι οποίοι καθημερινά κινούνται στα όρια της ΒΙ.ΠΕ., ξεπερνούν τις 30.000. Παράλληλα, στα όρια του Δήμου Εχεδώρου εδρεύουν μερικές από τις πιο σημαντικές υπηρεσίες "υπερτοπικού" χαρακτήρα. Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο δραστήρια Τεχνολογικά Ιδρύματα, το Τ.Ε.Ι. της Σίνδου, στο οποίο φοιτούν 22.000 φοιτητές. Η Θεραπευτική κοινότητα Ιθάκη, ο Βιολογικός Καθαρισμός Θεσσαλονίκης, οι Δικαστικές Φυλακές Διαβατών, ο Οικισμός Αθίγγανων "Αγία Σοφία" στο στρατόπεδο Γκώνου είναι μερικές από τις πιο σημαντικές.

Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δήμου Εχεδώρου

Ιστοσελίδα Δήμου Εχεδώρου
• http://www.echedoros.gr/Analisi%20800x600/link1.ht... (5 φωτ.)

Δημοτικό Διαμέρισμα Θέρμης

ΘΕΡΜΗ (Χωριό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 2310 478200, 483400
Φαξ: +30 2310 483414

  Η Θέρμη έχει εξελιχθεί σε ένα διοικητικό, πολιτιστικό και αθλητικό κέντρο της ανατολικής περιφέρειας και έναν πόλο έλξης για αναψυχή για όλη την Μείζονα Περιοχή Θεσσαλονίκης. Πλέον χαρακτηριστική είναι η ενίσχυση του νέου ρόλου του τριτογενή τομέα με νέου τύπου υπηρεσίες με διεθνοποιημένο χαρακτήρα.
  Στην περιοχή βρίσκονται το Εθνικό Κέντρο Αγροτικής 'Eρευνας (ΕΘΙΑΓΕ-ΚΓΕΜΘ), Τμήματα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΤΕΦΑΑ, Σχολή Καλών Τεχνών), το Τεχνολογικό Πάρκο της Θεσσαλονίκης, το αεροδρόμιο "Μακεδονία", καθώς και ένας σημαντικός αριθμός ιδιωτικών σχολείων.
  Σημαντική είναι η εγκατάσταση του Κέντρου Διάδοσης Επιστημών και Μουσείου Τεχνολογίας Θεσσαλονίκης, με πρόβλεψη 300.000 επισκεπτών ετησίως, όπως και η κατασκευή του Μεγάλου Κλειστού Γυμναστηρίου της Θέρμης χωρητικότητας 17.000 θέσεων.
  Επίσης, εξαιτίας των γρήγορων ρυθμών ανάπτυξης της περιοχής παρατηρείται σταδιακά αυξανόμενη εγκατάσταση τραπεζικών υποκαταστημάτων ιδιωτικών επενδύσεων, όπως το πρώτο ιδιωτικό ΚΤΕΟ, τμημάτων δημόσιων οργανισμών, όπως ο ΕΦΕΤ κ.ά.
  Στόχος του Δήμου είναι να αποτελέσει κέντρο οικιστικής ανάπτυξης και κάλυψης τριτογενών δραστηριοτήτων υψηλού επιπέδου, με παράλληλη ένταξη και των τριών τομέων παραγωγής.

Δημοτικό Διαμέρισμα Καλοχωρίου

ΚΑΛΟΧΩΡΙ (Κωμόπολη) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
  Το Καλοχώρι αμιγής προσφυγικός οικισμός, ο οποίος δημιουργήθηκε στη μέχρι τότε ακατοίκητη περιοχή της Κασκάρκας. Από τους εποίκους του Καλοχωρίου οι περισσότεροι προέρχονταν από την Ανατολική Θράκη, ενώ μερικοί κατάγονταν από το χωριό της Ανατολικής Ρωμυλίας.
  Από τους Ανατολικοθρακιώτες πρόσφυγες του Καλοχωρίου, 83 οικογένειες κατάγονταν από το Γιουβαλί, 35 οικογένειες από το Μεγάλο Ζαλούφο, 14 οικογένειες από την Ανδριανούπολη και 8 οικογένειες κατάγονταν από τη Βιζύη. Οι πρόσφυγες του Μεγάλου Ζάλουφου κατάγονταν από το χωριό Κολωνία της Β. Ηπείρου, απ' όπου μετώκησαν οι πρόγονοί τους περί το 16ο αιώνα, με διαταγή του σουλτάνου Σελίμ Β, για να κατασκευάσουν το περίφημο τέμενος "Σελιμιέ" της Ανδριανούπολης (1567-1574), που υπήρξε έργο του περιώνυμου Χριστιανού αρχιτέκτονα Σινάν.
  Η πρώτη ονομασία του Καλοχωρίου ήταν "Κασκάρκα". Η λέξη αυτή σημαίνει "κεφάλι σε σχήμα τόξου", έλκει δε την προέλευσή της από τη χήνα, που το κεφάλι της έχει σχήμα τόξου. Η ονομασία Κασκάρκα προσδόθηκε στη συγκεκριμένη περιοχή από τις πολλές αγριόχηνες, που υπήρχαν σ' αυτήν, καθώς και στην ευρύτερη ελώδη περιοχή των εκβολών του Γαλλικού και του Αξιού. Την ύπαρξη των αγριόχηνων αναφέρει και ο W. Leake, ο οποίος πέρασε από την Κασκάρκα στις αρχές του 19ου αιώνα. Αξιοσημείωτο είναι, ότι νοτιοδυτικά του Καλοχωρίου υφίσταται τοποθεσία με την ονομασία "Χηναρού".
  Οι πρώτοι κάτοικοι, που εγκαταστάθηκαν μόνιμα το 1916 στην περιοχή της Κασκάρκας, ήταν τρεις προσφυγικές οικογένειες. Το επόμενο έτος εγκαταστάθηκαν στην ίδια περιοχή άλλες 25 προσφυγικές οικογένειες, που όλες συναπετέλεσαν τον πρώτο πυρήνα του νεοϊδρυθέντα οικισμού, ο οποίος το 1920 αριθμούσε 238 κατοίκους. Στην απογραφή του 1928 το Καλοχώρι είχε 1.005 κατοίκους, ενώ το 1940 αριθμούσε 1.373 κατοίκους.
  Το 1919 η Κασκάρκα υπάχθηκε στην κοινότητα Τεκελί, από την οποία αποσπάσθηκε το 1924. Το ίδιο έτος η Κασκάρκα μετονομάσθηκε σε Καλοχώρι και απετέλεσε έδρα της ομώνυμης κοινότητας.
  Κατά το μεσοπόλεμο η περιοχή του Καλοχωρίου ήταν ένας τόπος κατάφυτος από αγριόχορτα, καλάμια, παπύρια και βρέζια. Ανάμεσα στα υδροχαρή αυτά φυτά διαβιούσαν λύκοι, αλεπούδες, αγριογούρουνα, λαφιάτες και οχιές. Στην ευρύτερη περιοχή του Γαλλικού υπήρχαν πολλά έλη, που ήταν απόρροια των πλημμυρικών νερών του ποταμού, τα οποία μάλιστα κατέκλυζαν ενίοτε και τον οικισμό. Μετά το 1931 άρχισαν να υποχωρούν τα νερά των ελωδών εκτάσεων, εξ αιτίας της διαμόρφωσης της κοίτης του Γαλλικού και της δημιουργίας των αντιπλημμυρικών αναχωμάτων από την αμερικάνικη εταιρία Foundation.
  Τα σπίτια των πρώτων κατοίκων της Κασκάρκας ήταν αυτοσχέδιες καλύβες από ξύλινους πασσάλους, κλαδιά, παπύρια και βρέζια. Το1924 η Ε.Α.Π. έκτισε τα πρώτα προσφυγικά σπίτια του Καλοχωρίου και το 1930 θεμελιώθηκε το διώροφο κτίριο του δημοτικού σχολείου, που μέχρι τότε στεγαζόταν δίπλα στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Σύμφωνα με αφηγήσεις παλαιοτέρων κατοίκων ο ναός αυτός ανηγέρθηκε το 1918 από στρατιώτες, κατ' εντολή του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος είχε επισκεφθεί τότε την Κασκάρκα. Δίπλα στο ναό του Αγίου Γεωργίου στεγαζόταν το τοπικό κοινοτικό κατάστημα.
  Οι Καλοχωρίτες διασκέδαζαν στο τοπικό πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου, τις αποκριές και την πρωτομαγιά. Την περίοδο των αποκριών όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του χωριού μεταμφιέζονταν και συναγωνίζονταν σε σκωπτική δεξιοτεχνία. Ιδιαίτερα δημοφιλής ήταν τότε η αμφίεση "καμήλας", με την οποία ξεκίνησαν το 1937 οι Καλοχωρίτες από την πλατεία του χωριού τους, για να καταλήξουν στο Λευκό Πύργο, όπου απέσπασαν τιμητικό έπαινο από το δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Την πρωτομαγιά οι Καλοχωρίτες μετέβαιναν ομαδικά για διασκέδαση στο αλσύλλιο "Καραγάτσια" της Σίνδου. Μετά τα αντιπλημμυρικά έργα η Foundation δημιούργησε στις όχθες του Γαλλικού δενδροστοιχίες από λεύκες ("δάνεια") και από τότε οι Καλοχωρίτες γιόρταζαν την πρωτομαγιά δίπλα στα νερά του Γαλλικού και κάτω από τη σκιά των λευκών.
  Οι Καλοχωρίτες μετέβαιναν στη Θεσσαλονίκη συνήθως με τα κάρρα, που κινούνταν επάνω σ'ένα κακοτράχαλο χωματόδρομο, ο οποίος γινόταν αδιάβατος με τις πρώτες βροχές. Αρκετοί κάτοικοι του Καλοχωρίου μετέβαιναν με τα πόδια μέχρι το Μπέχτσιναρ, απ' όπου έπαιρναν το ηλεκτροκίνητο τραμ, που τους μετέφερε στο κέντρο της πόλης. Το οδόστρωμα του δρόμου, που ένωνε το Μπέχτσιναρ με την περιοχή Βαρδαρίου ήταν στρωμένο με κυβόλιθους έχοντας στο μέσο του τη γραμμή του τραμ. Στη μία πλευρά αυτού του δρόμου υπήρχε ο τοίχος της "ελευθέρας ζώνης" και στην άλλη ένας σιδερένιος φράχτης, που έκλεινε την περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού με τις χιλιάδες ράγες, τα αμέτρητα βαγόνια και τις πολλές αποθήκες.
  Την περίοδο του μεσοπολέμου σημαντικά γεγονότα του Καλοχωρίου υπήρξαν η πυρκαγιά που προκλήθηκε το 1932 από ατμοκίνητη πατόζα, οπότε κάηκαν όλες οι θυμωνιές που υπήρχαν στ' αλώνια του χωριού, η μεγάλη ξηρασία του 1933, που ανάγκασε τους Καλοχωρίτες ν'αναζητήσουν εργασία στα χωριά της Ημαθίας και η τρομακτική χιονοθύελλα της 11ης Φεβρουαρίου 1936, που πάγωσε ανθρώπους και ζώα, ενώ παράλληλα ξήλωσε στέγες σπιτιών και δένδρα. Στα σημαντικά γεγονότα μπορεί να καταγραφεί και η προσάραξη του θρυλικού θωρηκτού ΑΒΕΡΩΦ, τον Οκτώβριο του 1932, στ'ανοιχτά του Καλοχωρίου. Ο θρυλικός "μπαρμπα Γιώργης", σημαιοστολισμένος και με πλήρη φωτισμό, μετέφερε τότε στη Θεσσαλονίκη τον πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας Αλ. Ζαϊμη, για να παραστεί στις επετειακές εκδηλώσεις της απελευθέρωσής της. Προφανώς από κακό χειρισμό του κυβερνήτη του το θωρηκτό προσάραξε στα αβαθή της "Παλιομάνας" νοτιοδυτικά του Καλοχωρίου. Ο πρόεδρος παρελήφθη από το καταδρομικό ΕΛΛΗ, ενώ το ΑΒΕΡΩΦ αποκολλήθηκε, μετά από επίμονες και αγωνιώδεις προσπάθειες, αφού προηγουμένως άδειασε μεγάλο μέρος του φορτίου του.

Δημοτικό Διαμέρισμα Λουδία

ΛΟΥΔΙΑΣ (Χωριό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
  Το χωριό Λουδίας αποτελεί το Δ δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Χαλκηδόνας. Βρίσκεται στα όρια των νομών Θεσσαλονίκης - Ημαθίας, στην ανατολική πλευρά του ποταμού Λουδία.
  Η ιστορία του χωριού ξεκινά το 1939. Μετά την ολοκλήρωση των αντιπλημμυρικών και αποστραγγιστικών έργων, που πραγματοποιήθηκαν εκείνη τη χρονική περίοδο στην περιοχή, αποκαλύφθηκαν νέα γόνιμα εδάφη προς εκμετάλλευση. Ετσι, αποφασίστηκε να δημιουργηθούν νέοι οικισμοί για να φιλοξενήσουν οικογένειες προσφύγων, οι οποίες είχαν εγκατασταθεί πρόχειρα σε διάφορες άλλες περιοχές.
  Ενας από αυτούς τους νέους οικισμούς, ήταν το σημερινό χωριό Λουδίας, το οποίο εκείνη την εποχή ονομάζονταν Νέα Ζωή. Ο πληθυσμός του χωριού, διαμορφώθηκε εξολοκλήρου από πρόσφυγες - Πόντιους, Καυκάσιους, Θρακιώτες και Μικρασιάτες, οι οποίοι μεταφέρθηκαν από το Ελευθεροχώρι, τη Μεθώνη, το Φίλυρο και τη Νέα Μεσήμβρια.
  Ο οικισμός διατήρησε το όνομα Νέα Ζωή μέχρι το 1951, όταν, με απόφαση του Υπουργείου Εσωτερικών, μετονομάστηκε σε Λουδία, παίρνοντας το όνομα του ομώνυμου ποταμού. Το χωριό υπάχθηκε στην κοινότητα του Μικρού Μοναστηρίου μέχρι και το 1999, οπότε, με την εφαρμογή του Καποδιστριακού νόμου 2539, εντάχθηκε στο νέο Ο.Τ.Α. Χαλκηδόνας.
  Το χωριό, κατά την απογραφή του 1991, αριθμούσε 948 κατοίκους, ενώ κατά την απογραφή του 2001, αριθμούσε 970 κατοίκους. Οι κάτοικοι του Λουδία ασχολούνται με την καλλιέργεια ρυζιού, καλαμποκιού και βαμβακιού ενώ αρκετοί από αυτούς εργάζονται στις βιομηχανίες της γειτονικής περιοχής, όπως στη Βιομηχανία Ζάχαρης, την ΕΛΒΙΖ και τη NESTLE.

Δημοτικό Διαμέρισμα Μικρού Μοναστηρίου

ΜΙΚΡΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ (Κωμόπολη) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 23910 61108
Φαξ: +30 23910 61444
  Το Μικρό Μοναστήρι αποτελεί το Ε' δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Χαλκηδόνας. Βρίσκεται νοτιοδυτικά της Χαλκηδόνας, κοντά στις όχθες της, αποστραγγισμένης πλέον, λίμνης των Γιαννιτσών.
  Η ύπαρξη του χωριού χρονολογείται από τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κατά την τουρκοκρατία το χωριό έφερε το όνομα "Ζορμπάς". Η λέξη ζορμπάς στην τουρκική γλώσσα, χρησιμοποιείται για να περιγράψει το βίαιο, τον παλικαρά αλλά και τον καταπιεσμένο, το ζορισμένο. Πιστεύεται ότι το όνομα αυτό δόθηκε στο χωριό λόγω των κατοίκων του, οι οποίοι περνούσαν πολλές κακουχίες και δυσκολίες από επιδρομές ληστών αλλά και από αρρώστιες. Κατά μια άλλη εκδοχή, εξαιτίας αυτών των επιδρομών, όλοι οι κάτοικοι του χωριού οπλοφορούσαν, οπότε το όνομα ζορμπάς, δόθηκε με τη σημασία του παλικαρά, του σκληρού.
  Κάτοικοι του χωριού υπήρξαν για χρόνια οι αυτόχθονες γηγενείς. Το 1924, όμως, στα πλαίσια της συμφωνίας ανταλλαγής πληθυσμών, μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας, στο χωριό κατέφθασαν και εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από την ανατολική Ρωμυλία. Ετσι, το 1927, όταν αποφασίστηκε να δοθεί ελληνικό όνομα στο χωριό, αυτό αποφασίστηκε να είναι Μικρό Μοναστήρι, ως ανάμνηση του ομώνυμου χωριού της ανατολικής Ρωμυλίας, που αποτελούσε γενέτειρα των προσφύγων.
  Το Μικρό Μοναστήρι, κατά την απογραφή του 1991, αριθμούσε 1.312 κατοίκους ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2001, αριθμούσε 1.464. Οι κάτοικοι του χωριού είναι κυρίως αγρότες και ασχολούνται με την καλλιέργεια ρυζιού, βαμβακιού, καλαμποκιού, μηδικής και βιομηχανικής ντομάτας. Αρκετοί, επίσης, από αυτούς ασχολούνται και με την κτηνοτροφία.

Δημοτικό Διαμέρισμα Νέας Ραιδεστού

ΝΕΑ ΡΑΙΔΕΣΤΟΣ (Χωριό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 2310 461297
  Η Νέα Ραιδεστός είναι καθαρά προσφυγικό χωριό, το οποιό ιδρύθηκε το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Οι πρώτοι κάτοικοι, 180 οικογένειες, προέρχονταν από την παλαιά Ραιδεστό (Tekirdag) της Ανατολικής Θράκης και τα περίχωρα αυτής. Από εκεί έλαβε το όνομα Νέα Ραιδεστός. Η αρχική ονομασία της περιοχής ήταν Μαντζάρηδες από το όνομα του τότε τούρκου τοποτηρητή Μάντζαρη. Η επίσημη μετονομασία του χωριού έγινε με το βασιλικό διάταγμα της 16-12-1953.
  Με την εφαρμογή του Ν.2539/98 "Καποδίστρια" από το 1998 η Νέα Ραιδεστός αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Θέρμης.

Δημοτικό Διαμέρισμα Νέου Ρυσίου

ΝΕΟ ΡΥΣΙΟ (Χωριό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 23920 71373
Φαξ: +30 23920 71212
  Η Αρετσού ή Ρύσιον βρισκόταν στην παράλια θέση της Βιθυνίας, στον Αστακηνό Κόλπο, ακριβώς εκεί που κάνει στροφή από την Κωνσταντινούπολη για τη Νικομήδεια. Ηταν ένας τόπος ευλογημένος από τη φύση και φροντισμένος από τους φίλεργους κατοίκους.
  Οι Αρετσιανοί ήρθαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κι εγκαταστάθηκαν κυρίως στην Καλαμαρία, οι αλιείς και οι γεωργοί στο Πουρνάρ Τσιφλίκ, την πεδιάδα απέναντι από το σημερινό αεροδρόμιο "Μακεδονία" στο Νέο Ρύσιο. Σήμερα, ο οικισμός παρουσιάζει όψη εκλεκτού προαστίου της πόλης με διόροφα σπίτια.
  Ο Ι.Ν. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, κεντρική ενορία, πανηγυρίζει στις 5 και 6 Αυγούστου ενώ κάθε Σεπτέμβριο διοργανώνεται η Γιορτή Σταφυλιού και την 1η Φεβρουαρίου γιορτάζεται ο προστάτης των αμπελουργών Αγιος Τρύφωνας. Το Ν. Ρύσιο διαθέτει πολιτιστικό κέντρο με πολλαπλά τμήματα και δραστηριότητες.

Δημοτικό Διαμέρισμα Παρθενίου

ΠΑΡΘΕΝΙ (Χωριό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 23910 22108
Φαξ: +30 23910 22108
  Το Παρθένιο αποτελεί το Στ' δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Χαλκηδόνας. Βρίσκεται στο ενδιάμεσο της νομαρχιακής οδού, που συνδέει το Αδενδρο με τη Χαλκηδόνα.
  Παρατηρείται για πρώτη φορά, ως ανώνυμος οικισμός στην αρχαία περιοχή της Βοττιαίας. Ετσι ονομάζονταν κατά την αρχαιότητα, πριν την έλευση των Μακεδόνων, η περιοχή που εκτείνονταν ανάμεσα στους ποταμούς Λουδία και Αξιό. Την εποχή της τουρκοκρατίας, στον οικισμό δόθηκε η τουρκική ονομασία "Τσόχαλαρ". Η ονομασία αυτή δόθηκε στο χωριό λόγω της απασχόλησης των κατοίκων του χωριού με την επεξεργασία τσόχας.
  Το 1927, η "Επιτροπεία Τοπωνυμίων της Ελλάδος" έδωσε στο χωριό την ελληνική ονομασία Παρθένιο. Υπάρχουν δύο εκδοχές για την προέλευση αυτού του ονόματος. Η μία εκδοχή είναι, ότι το όνομα αυτό προέκυψε από το χωριό Παρθενών της Μικράς Ασίας, από το οποίο κατάγονταν ο τότε δάσκαλος του χωριού, Καλαφατίδης. Η άλλη εκδοχή είναι ότι το όνομα αυτό δόθηκε στο χωριό εις μνήμη του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης, Παρθενίου.
  Ο πληθυσμός του χωριού, διαμορφώθηκε από τους γηγενείς, αυτόχθονες κατοίκους, από Πόντιους πρόσφυγες, οι οποίο έφθασαν στο χωριό μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και τέλος, από Βλάχους και Σαρακατσάνους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν σταδιακά στο Παρθένιο από το 1928 έως το 1935.
  Το Παρθένιο, σύμφωνα με την απογραφή του 1991, είχε 657 κατοίκους. Κατά την απογραφή του 2001, ο πληθυσμός του έφτασε τους 667. Οι κάτοικοι του χωριού, σήμερα, ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία. Στο Παρθένιο καλλιεργούνται ρύζι, καλαμπόκι και βαμβάκι, τεύτλα και σπαράγγια. Αρκετοί, επίσης, κάτοικοι του χωριού ασχολούνται και με την κτηνοτροφία.

ΣΕΔΕΣ (Αεροδρόμιο στρατιωτικό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Το στρατιωτικό αεροδρόμιο Σέδες είναι το πρώτο αεροδρόμιο της 113 Πτέρυγας Μάχης, που αποτελεί μια από τις γνωστότερες μονάδες της Πολεμικής Αεροπορίας εξαιτίας της συμμετοχής της σε αρκετούς από τους πολέμους της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Η ιστορία του ξεκινά από τους Βαλκανικούς Πολέμους, οπότε χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τις γαλλικές και τις ελληνικές Μοίρες. Στις εγκαταστάσεις του έδρευε κάτω από γαλλική διοίκηση το Διασυμμαχικό Κέντρο Εκπαιδεύσης στην Ανατολή (Centre D’ Entrainemen Des Armees Aliens en Orient). Είναι μάλιστα πιθανό η ονομασία Σέδες να προήλθε  από τη σύντμηση του γαλλικού Centre D’ Entrainement (CE, D, E) με την προσθήκη του ελληνικού τελικού S.

Το Α\Δ Σέδες είναι ένα ιστορικό αεροδρόμιο με ιστορία περίπου 90 ετών και άρρηκτα συνδεδεμένο  με το μεγαλύτερο και ενδοξότερο τμήμα της Πολεμικής Αεροπορίας. Αποτελεί τόσο για την Πολεμική Αεροπορία όσο και για την Ελλάδα ένα ζωντανό αεροπορικό μουσείο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο διάδρομος του Σέδες 110 Ο.Μ. είναι ο μοναδικός σε χρήση διάδρομος στην Ευρώπη που είναι στρωμένος με μεταλλικά πλέγματα PSP,  που προέρχονταν  από το δόγμα Μάρσαλ.

Δημοτικό Διαμέρισμα Ταγαράδων

ΤΑΓΑΡΑΔΕΣ (Χωριό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 23920 71395, 71894
  Το 1922 πρόσφυγες από τη Μ. Ασία και την Αν. Θράκη εγκαταστάθηκαν στις Νταγαρτζίδες στη θέση παλίο Τσιφλίκι Ιμπή Αγά.
  Ο πρώτος δήμαρχος Θεσσαλονίκης και ένας από τους πρωτεργάτες του Μακεδονικού αγώνα Αγγελάκης, ο οποίος κατέχει το κάτω Τσιφλίκι και τα γύρω χωράφια, το εξευγενίζει σε Ταγαράδες.
  Το 1932 πραγματοποιείται από το ελληνικό κράτος οριστική διανομή στις 110 προσφυγικές οικογένειες. Το 1938 οι Σαρακατσαναίοι στην καταγωγή αδελφοί Καπούλα και Λίαπη αγοράζουν από τον Αγγελάκη 4500 στρέμματα.
  Οι Ταγαράδες ανήκουν διοικητικά ως το 1933 στην κοινότητα Βασιλικών και ως το 1950 στην κοινότητα Αγ. Παρασκεύης. Το 1951 γίνεται αυτόνομη κοινότητα με πρώτο πρόεδρο τον Π. Μπαλτόγλου και γραμματέα τον Π. Χ. Πέτρου τον οποίο διαδέχεται το 1957 ο Δ. Ταβουλάρης Πρόεδροι ως το 1998 διατέλεσαν διαδοχικά οι Δ.Λασπίτης, Εμμ. Κατσίκας, Δ. Καρκατζίνος, Α. Κοντοπίδης, και Ι.Καπούλας.
  Με την εφαρμογή του Ν.2539/98 "Καποδίστριας" από το 1998 οι Ταγαράδες αποτελούν δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Θέρμης.

ΤΡΙΑΔΙ (Χωριό) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
  Ο οικισμός Τριάδι δημιουργήθηκε το 1926 με πρώτους κατοίκους 75 προσφυγικές οικογένειες προερχόμενες από την Ανατολική Θράκη, τον Πόντο και τη Μικρά Ασία.
  Το όνομα Τριάδι πιθανότατα έλκει την προέλευση του από τη συνοικία του Τριαδίου Κραν - Μαγαλέ της Θράκης από όπου κατάγονταν μερικοί από τους πρώτους κατοίκους του Οικισμού.
  Οι πρώτες ασχολίες των κατοίκων ήσαν κυρίως γεωργία (καλλιέργεια σιτηρών και αμπελιών) καθώς και κτηνοτροφία. Με εμπόριο και ελεύθερα επαγγέλματα ασχολούνταν ελάχιστοι κάτοικοι. Τα πρώτα χρόνια οι κάτοικοι του Τριαδίου δεν έχουν εκκλησία και σχολείο. Αργότερα αποκτούν δικό τους σχολείο και εκκλησία. Με την πάροδο του χρόνου νέοι κάτοικοι έρχονται στο Τριάδι, κτίζουν δικά τους σπίτια και ο πληθυσμός του Τριαδίου συνεχίζει να αυξάνεται.
  Το Τριάδι με την Θέρμη αποτελούν την πρώην κοινότητα Θέρμης - Τριαδίου η οποία το 1994 εξελίσσεται σε Δήμο.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Θέρμης

• http://www.dimosthermis.gr/Triadi.htm

Δημοτικό Διαμέρισμα Νέας Χαλκιδώνας

ΧΑΛΚΗΔΩΝΑ (Κωμόπολη) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
  Η Νέα Χαλκηδόνα αποτελεί έδρα του νέου Δήμου Χαλκηδόνας, που προέκυψε με τον Καποδιστριακό νόμο 2539 του 1997. Βρίσκεται επάνω στην παλαιά εθνική οδό Θεσσαλονίκης - Βέροιας, νοτιοδυτικά της Ελεούσας και βόρεια του Παρθενίου.
  Η Νέα Χαλκηδόνα δημιουργήθηκε το 1924 από πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης. Μέχρι τότε, στην κοντινή περιοχή υπήρχε ένας παλιός οικισμός ο οποίος πιστεύεται ότι υπήρχε από τα βυζαντινά χρόνια. Η ονομασία του, όμως, εκείνη την περίοδο, μας είναι άγνωστη. Την εποχή της τουρκοκρατίας, στον οικισμό είχε δοθεί το όνομα Γιαλετζίκ. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για τη σημασία αυτού του ονόματος. Οι επικρατέστερες απόψεις είναι ότι προέρχεται από την τουρκικές λέξεις yol, που σημαίνει δρόμος ή yel, που σημαίνει άνεμος.
  Το 1924, κατέφθασαν οικογένειες προσφύγων από το Καδίκιοϊ (Χαλκηδόνα) της Ανατολικής Θράκης. Οι οικογένειες αυτές δημιούργησαν ένα νέο οικισμό δυτικά του Γιαλετζίκ και του έδωσαν το όνομα Νέα Χαλκηδόνα, εμπνευσμένοι από τον τόπο καταγωγής τους. Η θέση, στην οποία ήταν χτισμένο το Γιαλετζίκ ήταν πολύ επίφοβη για πλημμύρες λόγω υπερχείλισης του Αξιού. Γι' αυτό οι πρόσφυγες προτίμησαν να χτίσουν το νέο οικισμό σε πιο ασφαλή θέση. Σταδιακά, οι γηγενείς κάτοικοι του Γιαλετζίκ, προτίμησαν κι αυτοί να μετακομίσουν στο νέο οικισμό, όπου αισθάνονταν πιο ασφαλείς.
  Παρόλα αυτά, οι πλημμύρες δεν έπαψαν να ταλαιπωρούν τους κατοίκους. Η καταστρεπτικότερη, ήταν η πλημμύρα του 1926. Μια σειρά, όμως, αντιπλημμυρικών και αποστραγγιστικών έργων, τα οποία πραγματοποιήθηκαν από το 1925 έως το 1935, συντέλεσαν στην αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού.
  Η Νέα Χαλκηδόνα, στην απογραφή του 1991, αριθμούσε 3.144 κατοίκους, ενώ κατά την απογραφή του 2001, καταμετρήθηκαν 3.771 κάτοικοι. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία. Καλλιεργούνται κυρίως βαμβάκι, σιτάρι, ρύζι και καλαμπόκι. Επίσης, αρκετοί ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την πτηνοτροφία.