Πληροφορίες τοπωνυμίου

Ιστορικά στοιχεία

ΕΥΒΟΙΑ (Νησί) ΕΛΛΑΔΑ
  Ολόκληρος ο νομός είναι διάσπαρτος από αρχαιολογικά ευρήματα, που αφηγούνται μια ιστορία που έρχεται από το βάθος των αιώνων. Κατά την αρχαιότητα, η Εύβοια ονομαζόταν "Μάκρις" εξαιτίας του σχήματός της. Αρχαιολογικές ανασκαφές μαρτυρούν ίχνη κατοίκησης στην Εύβοια από παλαιολιθικούς χρόνους και τη συνεχή παρουσία της σε όλες της ιστορικές περιόδους.
  Η ξεχωριστή γεωγραφική της θέση, ο πλούτος του εδάφους και του υπεδάφους η ανάπτυξη κάθε είδους δραστηριοτήτων την κατέστησαν κέντρο του ελλαδικού χώρου. Δύο μεγάλες πόλεις-κράτη αναπτύχθηκαν στην Εύβοια, η Χαλκίδα και η Ερέτρια, που με τους πολέμους τους για κυριαρχία αποδυνάμωσαν τη δύναμη του νησιού.
  Το όνομα της Εύβοιας συνδέθηκε με όλους του μεγάλους πολέμους της αρχαιότητας, από την εκστρατεία εναντίον της Τροίας, τους ελληνοπερσικούς πολέμους. Υποτάχθηκε στους Μακεδόνες, ενώ δε γλίτωσε κι αυτή όπως και οι υπόλοιπες ελληνικές περιοχές από τους Ρωμαίους, τους Φράγκους και τελικά τους Τούρκους. Η Εύβοια έλαβε ενεργό μέρος στην επανάσταση του 1821 και αποτέλεσε τμήμα του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους στις 13 Ιουλίου 1830.
(κείμενο: Χρυσόθεμις Σούλα)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο (1999) της Νομαρχίας Εύβοιας-Επιτροπής Τουριστικής Προβολής.

Ιστορικά γεγονότα

ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ (Νομός) ΕΛΛΑΔΑ
  Κατοικήθηκε πριν το 1.100 π.Χ. και είχε μεγάλη συμμετοχή σε διάφορες εκστρατείες και τοπικούς πολέμους. Πρωτεύουσα της αρχαίας Ευρυτανίας υπήρξε η πόλη Οιχαλία. Από την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, λίγα πράγματα έχουν απομείνει στην Ευρυτανία. Η μεγάλη ακμή του νομού ήρθε την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Οι Τούρκοι αναγκάστηκαν από πολύ νωρίς να παραχωρήσουν στους ακατάβλητους κατοίκους της Ευρυτανίας κάποια αυτονομία και αυτοδιοίκηση ώστε η περιοχή να γίνει μια νησίδα καταφυγής για τους κυνηγημένους. Ο μεγάλος ξεσηκωμός βρήκε την Ευρυτανία πανέτοιμη, ενώ η προσφορά της στα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ μεγάλη. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής πρόσφερε για μια ακόμη φορά καταφύγιο στους αδούλωτους αγωνιστές. Από τις αρχές του 1942 άρχισε να οργανώνεται η Αντίσταση και ο στρατός της απελευθέρωσης.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Ευρυτανίας.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΡΟΥΣΟΥ (Μοναστήρι) ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ
  Το Μοναστήρι της Παναγιάς της Προυσιώτισσας, που είναι χτισμένο σε ένα απότομο βράχο περικυκλωμένο από μια σπάνια πρασινάδα. Στη Μονή φυλάσσεται η εικόνα της Παναγίας, που είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά. Μάλιστα ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι την ζωγράφισε κατά την περίοδο που βρισκόταν στην Πάτμο. Για πολλούς αιώνες η εικόνα βρισκόταν και θαυματουργούσε σε μεγάλο ναό στην Προύσα της Μικράς Ασίας. Η εικόνα χάθηκε κατά την περίοδο της εικονομαχίας το 829, όταν κάποιος την πήρε για να τη φέρει στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την παράδοση βρέθηκε στην σπηλιά, όπου σήμερα βρίσκεται το Μοναστήρι. Ο άνθρωπος που έμαθε ότι βρέθηκε η εικόνα, ήρθε στον Προυσό για να την πάρει. Καθώς επέστρεφε με τη συνοδεία του νύχτωσε και έπεσαν να κοιμηθούν με αποτέλεσμα την άλλη μέρα το πρωϊ η εικόνα να έχει εξαφανιστεί, και μια μυστηριώδης φωνή τον ενημέρωσε ότι επιθυμία της Παναγίας ήταν η εικόνα να μείνει εκεί που βρέθηκε. Κατά την επιστροφή της στον Προυσό η Παναγία πέρασε από το σημείο που είναι τα "πατήματα" και τρυπώντας την βουνοκορφή διέσχισε το βουνό. Το καθολικό της Μονής χτίστηκε το 1754 και αγιογραφήθηκε από τους ζωγράφους Γ. Γεωργίου και Γ. Αναγνώστου, το 1875. Αξίζει να προσέξετε το ξυλόγλυπτο τέμπλο της. Το Μοναστήρι υπέστη πολλές καταστροφές και λεηλασίες κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς το 1944. Διαθέτει επίσης πλούσια βιβλιοθήκη με παλιά χειρόγραφα και έντυπα, ενώ φυλάσσονται πολύτιμα κειμήλια όπως φορητές εικόνες, λειψανοθήκες, άμφια, χρυσοκεντήματα, σταυροί, χειρόγραφοι κώδικες κ.α. Επίσης η Μονή φιλοξενεί και μικρό μουσείο με προσωπικά αντικείμενα του Γεωργίου Καραϊσκάκη, ο οποίος δώρισε στην εικόνα της Παναγία το ασημένιο κάλυμμα.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Ευρυτανίας.

Ιστορική διαδρομή

ΚΑΡΥΣΤΟΣ (Πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Ο μυθικός Κάρυστος, γιος του Κένταυρου Χείρωνα, έδωσε, κατά μια εκδοχή, το όνομα του σε τούτη την πόλη, οι πρώτοι κάτοικοι της οποίας θεωρούνται οι Κάρες και οι Λέλεγες, φύλλα που αφομοιώθηκαν μεταγενέστερα από τους Δρύοπες. Οι Καρύστιοι πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, έκοψαν από νωρίς τα δικά τους νομίσματα και συμμετείχαν ενεργά στην Α΄και Β΄Αθηναϊκή Συμμαχία. Κατά τους Περσικούς πολέμους τόλμησαν να αντισταθούν και εξανδραποδίστηκαν, ήκμασαν όμως στους Ελληνιστικούς και Ρωμαικούς χρόνους.
Υποδουλώθηκαν στους Ενετούς και στους Φράγκους, στα χρόνια των οποίων κτίστηκαν το Μπούρτζι και το Castello Rosso (Κοκκινόκαστρο). Οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κάρυστο και το κάστρο της, που έγινε οικιστικό κέντρο και παραμένουν μέχρι την απελευθέρωση της το 1833.
Η σημερινή Κάρυστος άρχισε να χτίζεται το 1843 βάσει των ρυμοτομικών σχεδίων του βαυαρού μηχανικού Μπίρμπαχ κατ’ εντολή του τότε Βασιλιά Οθωνα.

Η αποξήρανση της Κωπαΐδας

ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Το ιστορικό της αποξήρανσης
  Το 1834 καταρτίζεται το πρώτο σχέδιο αποξήρανσης από Γερμανό μηχανικό. Το 1844 γίνεται δεύτερο συστηματικότερο από το Γάλλο μηχανικό Γουσταύο ντ' Εστάλ. Το 1846 ο Γάλλος μεταλλειολόγος Σωβάζ συντάσσει την πρώτη σοβαρή μελέτη και το 1865 το Ελληνικό κράτος υπογράφει σύμβαση με τους Μομφερριέρ και Μπονέρ με όρο η εταιρεία τους να έχει την επικαρπία για 99 χρόνια της μισής έκτασης από αυτή που θα αποξηρανθεί και στη συνέχεια η κυριότητα θα περιερχόταν στο Ελληνικό Δημόσιο. Ύστερα όμως από μερική αποξήρανση η εταιρεία κηρύσσεται έκπτωτη, το 1873, γιατί χρεοκόπησε οικονομικά.
  Το 1880 υπογράφεται νέα σύμβαση με τον Ιωάννη Βούρο, εκπρόσωπο άλλης Γαλλικής εταιρείας και με όμοιους όρους. Στο διάστημα 1882-1886 γίνονται τα σπουδαιότερα αποστραγγιστικά έργα και η Κωπαίδα αποξηραίνεται. Οι οργανικές ύλες όμως που υπήρχαν στον πυθμένα της λίμνης ανάβουν και καίγονται με αποτέλεσμα η επιφάνεια του εδάφους να κατεβεί κατά 4 μέτρα χαμηλότερα από τη σήραγγα, τα νερά να μην φεύγουν πλέον και το 1887 η Κωπαίδα ξαναγίνεται λίμνη.
   Έτσι πτωχεύει και η δεύτερη Γαλλική εταιρεία και τη συνέχιση του έργου αναλαμβάνει, το 1895, μια Αγγλική εταιρεία. Η εταιρεία αυτή βαθαίνει τη σήραγγα και τις αποστραγγιστικές διώρυγες και ολοκληρώνει το έργο το 1931 αποξηραίνοντας 241.000 στρέμματα. Η διάθεση της έκτασης αυτής έγινε όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα.

Διάθεση της αποξηραμένης έκτασης
Παραχωρήθηκαν στους περιοίκους της Υλίκης	1.862 στρ.
Απαιτήσεις τρίτων από το Δημόσιο	28.427 στρ.
Μισθωτές	145.000 στρ.
Καλλιέργεια από την εταιρεία	48.000 στρ.
Κοινωφελή έργα (δρόμοι, διώρυγες κ.λπ.)	17.000 στρ.
Σύνολο	240.289 στρ.

Επιπτώσεις της αποξήρανσης
  Πριν την αποξήρανση οι κάτοικοι γύρω από τη λίμνη και φυσικά οι Ορχομένιοι, ζούσαν σχεδόν πρωτόγονα. Καλλιεργούσαν τις λίγες εκτάσεις που υπήρχαν στις όχθες της λίμνης, αλλά η παραγωγή καταστρεφόταν πολλές χρονιές από τις πλημμύρες. Ακόμη ψάρευαν, κυνηγούσαν ή έβοσκαν γιδοπρόβατα, βόδια και γουρούνια.
  Με την αποξήρανση δόθηκαν μεγάλες εκτάσεις για εκχέρσωση και καλλιέργεια, πράγμα που άλλαξε τη ζωή του τόπου ριζικά. Απασχολήθηκαν χιλιάδες εργατικά χέρια και έγινε μεγαλύτερης έκτασης καλλιέργεια περισσοτέρων προϊόντων. Εκτός από το σιτάρι καλλιεργείται τώρα και βαμβάκι, αραβοσίτι, πεπόνια και ταυτόχρονα αναπτύσσεται μεγαλύτερη κτηνοτροφία. Όλα αυτά βέβαια βελτιώνουν τη ζωή των Ορχομενίων. Μια άλλη πολύ σημαντική βελτίωση που επέφερε η αποξήρανση είναι αυτή στο θέμα της υγείας, όπου αρχίζει να μειώνεται αρχικά και να εξαφανίζεται στη συνέχεια, η ελονοσία που πριν κυριολεκτικά θέριζε τους κατοίκους.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Ορχομενού

• http://www.orchomenos.gr/ORCHOMENOS/LEV01/HISTORY/... (1 φωτ.)

ΣΚΥΡΟΣ (Νησί) ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ
  Η Σκύρος εμφανίζεται σε κάθε σελίδα της Ελληνικής ιστορίας, αρχίζοντας από τη Μυθολογία και τον Θησέα που σκοτώθηκε στη Σκύρο και την κρυφή φιλοξενία του Αχιλλέα από τον βασιλιά Λυκομήδη, την ανακάλυψή του από τον Οδυσσέα και την αναχώρησή τους για την Τροία. Όπως αποδεικνύουν οι αρχαιολογικές ανασκαφές στο Παλαμάρι, η Σκύρος αποτέλεσε εμπορικό κέντρο στη εποχή της χαλκοκρατίας (2500-1800 π.Χ.). Ο Αθηναίος στρατηγός Κίμων κατέλαβε το νησί το 470 π.Χ. διώκοντας τους Δόλοπες πειρατές που το χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριο και εγκαθιστώντας Αθηναίους κληρούχους. Εν συνεχεία πέρασε στους Μακεδόνες το 332 π.Χ. μέχρι το 196 π.Χ. οπότε κα επέστρεψε στην κυριαρχία των Αθηναίων. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους η Σκύρος εντάχθηκε στο "θέμα του Αιγαίου Πελάγους" και αποτέλεσε τόπο εξορίας ισχυρών προσώπων. Στις αρχές του 13ου αι. η Σκύρος πέρασε στην κυριαρχία των Ενετών και το 1538 κατακτήθηκε από το στόλο του Τούρκου αρχιναυάρχου Μπαρμπαρόσσα. Στην Επανάσταση του 1821, η Σκύρος συμμετείχε ενεργά και χρησιμοποιήθηκε σαν καταφύγιο.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Σκύρου (1996).

Thermopylae

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ (Ιστορικός τόπος) ΛΑΜΙΑ
  Pass of East-central Greece along the coast of Locris facing northern Euboea.
  The pass of Thermopylae, whose name means “hot gates” in Greek, is a narrow pass about 4 miles long bordered by the sea on one side and the slopes of Mount Oeta on the other, and leading from Thessalia to central Greece. It owes its name to nearby hot springs that still exist. One tradition links this spring to the death of Heracles, who was exiled in the city of Trachis at the time: after he had put on him the tunic sent by Deiareina and smeared with the blood of Nessus that she thought was a love-charm, and the poison was burning him, he would have flung himself into a nearby stream and drowned. But the stream stayed hot as a result ever since.
  The pass of Thermopylae is most famous for having been the site of a famous battle in 480, at the start of the second Persian war, in which the army of Xerxes defeated the Greeks led by the spartan king Leonidas. In this battle, the Persians of Xerxes owed their victory to the treason of a local resident who showed them a little known path through the mountain that allowed them to secretly round the Greeks and attack them from the rear. Near the northeastern entrance of the pass was a village called Anthele and a temple of Demeter which served as a meeting place for the Delphic Amphictyony.

Bernard Suzanne (page last updated 1998), ed.
This text is cited July 2003 from the Plato and his dialogues URL below, which contains interesting hyperlinks.

• http://plato-dialogues.org/tools/loc/thrmopyl.htm

ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
  No city in Greece possessed such long continued celebrity as Thebes. Athens and Sparta, which were the centres of Grecian political life in the historical period, were poor in mythical renown; while Argos and Mycenae, whose mythical annals are full of glorious recollections, sank into comparative insignificance in historical times, and Mycenae indeed was blotted out of the map of Greece soon after the Persian wars. But in the mythical ages Thebes shone pre-eminent, while in later times she always maintained her place as the third city of Greece; and after the battle of Leuctra was for a short period the ruling city. The most celebrated Grecian legends cluster round Thebes as their centre; and her two sieges, and the fortunes of her royal houses, were the favourite subjects of the tragic muse. It was the native city of the great seer Teiresias and of the great musician Amphion. It was the reputed birthplace of the two deities Dionysus and Hercules, whence Thebes is said by Sophocles to be the only city where mortal women are the mothers of gods (hou de monon tiktousin hai thnetai theous, Fragm. ap. Dicaearch, § 17, ed. Muller; Mure, Tour in Greece, vol. i. p. 253.)
  According to the generally received tradition, Thebes was founded by Cadmus, the leader of a Phoenician colony, who called the city Cadmeia (Kadmeia), a name which was afterwards confined to the citadel. In the Odyssey, Amphion and Zethus, the two sons of Antiope by Zeus, are represented as the first founders of Thebes and the first builders of its walls. (Od. xi. 262.) But the logographers placed Amphion and Zethus lower down in the series, as we shall presently see. The legends connected with the foundation of the city by Cadmus are related elsewhere. The five Sparti, who were the only survivors of the warriors sprung from the dragon's teeth, were the reputed ancestors of the noblest families in Thebes, which bore the name of Sparti down to the latest times. It is probable that the name of their families gave origin to the fable of the sowing of the dragon's teeth. It appears certain that the original inhabitants of Thebes were called Cadmeii (Kadmeioi, Il. iv. 388, 391, v. 807, x. 288, Od. xi. 276) or Cadmeiones (Kadmeiones, Il. iv. 385, v. 804, xxiii. 680), and that the southern plain of Boeotia was originally called the Cadmeian land (Kadmeis ge, Thuc. i. 12). The origin of these Cadmeians has given rise to much dispute among modern scholars. K. O. Muller considers Cadmus a god of the Tyrrhenian Pelasgians, and maintains that the Cadmeians are the same as the Tyrrhenian Pelasgians; Welcker endeavours to prove that the Cadmeians were a Cretan colony; while other writers adhere to the old traditions that the Cadmeians were Phoenicians who introduced the use of letters into Greece. (Muller, Orchomenos, p. 111, seq., 2nd ed.; Thirlwall, Hist. of Greece, vol. i. p. 111.) It is useless, however, to enter into the discussion of a subject respecting which we possess no materials for arriving at a satisfactory conclusion. It is certain that the Greeks were indebted to the Phoenicians for their alphabet; but whether the Cadmeians were a Phoenician colony or some other race must be left uncertain.
  But we must return to the legendary history of Thebes. Cadmus had one son, Polydorus, and four daughters, Ino, Semele, Autonoe, and Agave, all of whom are celebrated in the mythical annals. The tales respecting them are given in the Dict. of Biogr. and Myth., and it is only necessary to mention here that Ino became the wife of Athamas and the mother of Melicertes; Semele was beloved by Zeus and became the mother of the god Dionysus; Autonoe was the mother of the celebrated hunter Actaeon, who was torn to pieces by the dogs of Artemis; and Agave was the mother of Pentheus, who, when Cadmus became old, succeeded him as king of Thebes, and whose miserable end in attempting to resist the worship of Dionysus forms the subject of the Bacchae of Euripides. After the death of Pentheus, Cadmus retired to the Illyrians, and his son Polydorus became king of Thebes. Polydorus is succeeded by his son Labdacus, who leaves at his death an infant son Laius. The throne is usurped by Lycus, whose brother Nycteus is the father of Antiope, who becomes by Zeus the mother of the twin sons, Amphion and Zethus. Nycteus having died, Antiope is exposed to the persecutions of her uncle Lycus and his cruel wife Dirce, till at length her two sons, Amphion and Zethus, revenge her wrongs and become kings of Thebes. They fortify the city; and Amphion, who had been taught by Hermes, possessed such exquisite skill on the lyre, that the stones, obedient to his strains, moved of their own accord, and formed the wall ( movit Amphion lapides canendo, Hor. Carm. iii. 11). The remainder of the legend of Amphion and Zethus need not be related; and there can be no doubt, as Mr. Grote has remarked, that the whole story was originally unconnected with the Cadmeian family, as it still stands in the Odyssey, and has been interwoven by the logographers into the series of the Cadmeian myths. In order to reconcile the Homeric account of the building of the city by Amphion and Zethus with the usually received legend of its foundation by Cadmus, it was represented by later writers that, while Cadmus founded the Cadmeia, Amphion and Zethus built the lower city (ten tolin ten kato), and gave to the united city the name of Thebes. (Paus. ix. 5. § § 2, 6.)
  After Amphion and Zethus, Laius became king of Thebes; and with him commences the memorable story of Oedipus and his family, which is too well known to need repetition here. When Oedipus was expelled from Thebes, after discovering that he had murdered his father Laius and married his mother Jocasta, his two sons Eteocles and Polynices quarrelled for their father's throne. Their disputes led to the two sieges of Thebes by the Argive Adrastus, two of the most memorable events in the legendary history of Greece. They formed the subject of the two epic poems, called the Thebais and the Epigoni, which were considered only inferior to the Iliad and the Odyssey. Polynices, having been driven out of Thebes by Eteocles, retires to Argos and obtains the aid of Adrastus, the king of the city, to reinstate him in his rights. Polynices and Adrastus are joined by five other heroes, making the confederacy known under the name of the Seven against Thebes. The names of these seven chiefs were Adrastus, Amphiaraus, Capaneus, Hippomedon, Parthenopaeus, Tydeus, and Polynices; but there are discrepancies in the lists, as we shall notice more fully below: and Aeschylus (Sept. c. Theb. 461) in particular omits Adrastus, and inserts Eteocles in his place. The Seven Chiefs advanced against Thebes, and each attacked one of the celebrated gates of the city. Polynices and Eteocles fell by each other's hands; and in the general engagement which followed the combat of the two brothers, the Argives were defeated, and all their chiefs slain, with the exception of Adrastus, who was saved by the swiftness of his horse Areion, the offspring of Poseidon. A few years afterwards the sons of the Seven Chiefs undertook an expedition against Thebes, to avenge their fathers' fate, hence called the war of the Epigoni or Descendants. This expedition was also led by Adrastus, and consisted of Aegialeus, son of Adrastus, Thersander, son of Polynices, Alcmaeon and Amphilochus, sons of Amphiaraus, Diomedes, son of Tydeus, Stheneleus, son of Capaneus, and Promachus, son of Parthenopaeus. The Epigoni gained a victory over the Cadmeians at the river Glisas, and drove them within their walls. Upon the advice of the seer Teiresias, the Cadmeians abandoned the city, and retired to the Illyrians under the guidance of Laodamas, son of Adrastus. (Apollod. iii. 7. § 4; Herod. v. 57-61; Paus. ix. 5. § 13; Diod. iv. 65, 66.) The Epigoni thus became masters of Thebes, and placed Thersander, son of Polynices, on the Throne. (For a full account of the legends of Thebes, see Grote, Hist. of Greece, vol. i. c. xiv.) According to the mythical chronology, the war of the Seven against Thebes took place 20 years before the Trojan expedition and 30 years before the capture of Troy; and the war of the Epigoni was placed 14 years after the first expedition against Thebes, and consequently only 4 years before the departure of the Greeks against Troy. (Clinton, F. H. vol. i. p. 140.)
  There is another important event in the mythical times of Thebes, which was not interwoven with the series of the legends already related. This is the birth of Hercules at Thebes, and the important services which he rendered to his native city by his war against Orchomenus. It was stated that the Thebans were compelled to pay tribute to Erginus, king of Orchomenus; but that they were delivered from the tribute by Hercules, who marched against Orchomenus, and greatly reduced its power (Paus. ix. 37. § 2; Strab. ix. p. 414; Diod. iv. 18). This legend has probably arisen from the historical fact, that Orchomenus was at one time the most powerful city in Boeotia, and held even Thebes in subjection.
  Thebes is frequently mentioned in Homer, who speaks of its celebrated seven gates (Il. iv. 406, Od. xi. 263); but its name does not occur in the catalogue of the Greek cities which fought against Troy, as it was probably supposed not to have recovered from its recent devastation by the Epigoni. Later writers, however, related that Thersander, the son of Polynices, accompanied Agamemnon to Troy, and was slain in Mysia by Telephus, before the commencement of the siege; and that upon his death the Thebans chose Peneleos as their leader, in consequence of the tender age of Tisamenus, the son of Thersander. (Paus. ix. 5. § § 14, 15.) In the Iliad (ii. 494) Peneleos is mentioned as one of the leaders of the Boeotians, but is not otherwise connected with Thebes.
  According to the chronology of Thucydides, the Cadmeians continued in possession of Thebes till 60 years after the Trojan War, when they were driven out of their city and country by the Boeotians, an Aeolian tribe, who migrated from Thessaly. (Thuc. i. 12; Strab. ix. p. 401.) This seems to have been the genuine tradition; but as Homer gives the name of Boeotians to the inhabitants of the country called Boeotia in later times, Thucydides endeavours to reconcile the authority of the poet with the other tradition, by the supposition that a portion of the Aeolic Boeotians had settled in Boeotia previously, and that these were the Boeotians who sailed against Troy. According to other accounts, Thebes was taken by the Thracians and Pelasgians during the Trojan War, and its inhabitants driven into exile in Thessaly, whence they returned at a later period. (Strab. ix. p. 401; Diod. xix. 53.)
  Pausanias gives us a list of the kings of Thebes, the successors of Tisamenus, till the kingly dignity was abolished and a republic established in its place (ix. 5. § 16). But, with the exception of one event, we know absolutely nothing of Theban history, till the dispute between Thebes and Plataea in the latter end of the sixth century B.C. The event to which we allude is the legislation of Philolaus, the Corinthian, who was enamoured of Diocles, also a Corinthian, and the victor in the Olympian games, B.C. 728. Both Philolaus and Diocles left their native city and settled at Thebes, where the former drew up a code of laws for the Thebans, of which one or two particulars are mentioned by Aristotle. (Pol. ii. 9. § § 6, 7.) At the time when Thebes first appears in history, we find it under an oligarchical form of government, and the head of a political confederation of some twelve or fourteen Boeotian cities. The greater cities of Boeotia were members of this confederation, and the smaller towns were attached to one or other of these cities in a state of dependence. The affairs of the confederation were managed by certain magistrates or generals, called Boeotarchs, of whom there were eleven at the time of the battle of Delium (B.C. 424). two being elected by Thebes, and one apparently by each of the other members of the confederation (Thuc. iv. 91). But the real authority was vested in the hands of the Thebans, who used the power of the confederation with an almost exclusive view to Theban interests, and kept the other states in virtual subjection.
  The first well-known event in Grecian history is the dispute, already mentioned, between Thebes and Plataea. The Plataeans, discontented with the supremacy of Thebes, withdrew from the Boeotian confederation, and surrendered their city to the Athenians. This led to a war between the Thebans and Athenians, in which the Thebans were defeated and compelled to cede to the Plataeans the territory S. of the Asopus, which was made the boundary between the two states. (Herod. vi. 108; Thuc. iii. 68.) The interference of Athens upon this occasion was bitterly resented by Thebes, and was the commencement of the long enmity between the two states, which exercised an important influence upon the course of Grecian history. This event is usually placed in B.C. 519, upon the authority of Thucydides (L. C.); but Mr. Grote brings forward strong reasons for believing that it must have taken place after the expulsion of Hippias from Athens in B.C. 510. (Hist. of Greece, vol. iv. p. 222.) The hatred which the Thebans felt against the Athenians was probably one of the reasons which induced them to desert the cause of Grecian liberty in the great struggle against the Persian power. But in the Peloponnesian War (B.C. 427) the Theban orator pleaded that their alliance with Persia was not the fault of the nation, but of a few individuals who then exercised despotic power. (Thuc. iii. 62.) At the battle of Plataea, however, the Thebans showed no such reluctance, but fought resolutely against the Athenians, who were posted opposite to them. (Herod. ix. 67.) Eleven days after the battle the victorious Greeks appeared before Thebes, and compelled the inhabitants to surrender their medising leaders, who were immediately put to death, without any trial or other investigation. (Herod. ix. 87, 88.) Thebes had lost so much credit by the part she had taken in the Persian invasion, that she was unable to assert her former supremacy over the other Boeotian towns, which were ready to enter into alliance with Athens, and would doubtless have established their complete independence, had not Sparta supported the Thebans in maintaining their ascendency in the Boeotian confederation, as the only means of securing the Boeotian cities as the allies of Sparta against Athens. With this view the Spartans assisted the Thebans in strengthening the fortifications of their city, and compelled the Boeotian cities by force of arms to acknowledge the supremacy of Thebes. (Diod. xi. 81; Justin, iii. 6.) In B.C. 457 the Athenians sent an army into Boeotia to oppose the Lacedaemonian forces in that country, but they were defeated by the latter near Tanagra. Sixty-two days after this battle (B.C. 456), when the Lacedaemonians had returned home, the Athenians, under the command of Myronides, invaded Boeotia a second time. This time they met with the most signal success. At the battle of Oenophyta they defeated the combined forces of the Thebans and Boeotians, and obtained in consequence possession of Thebes and of the other Boeotian towns. A democratical form of government was established in the different cities, and the oligarchical leaders were driven into exile. (Thuc. i. 108; Diod. xi. 81.) This state of things lasted barely ten years; the democracy established at Thebes was ill-conducted (Arist. Pol. v. 2. § 6); and in B.C. 447 the various Boeotian exiles, combining their forces, made themselves masters of Orchomenus, Chaeroneia, and some other places. The Athenians sent an army into Boeotia under the command of Tolmides; but this general was slain in battle, together with many of his men, while a still larger number were taken prisoners. To recover these prisoners, the Athenians agreed to relinquish their power over Thebes and the other Boeotian cities. The democratical governments were overthrown; the exiles were restored; and Thebes again became the bitter enemy of Athens. (Thuc. i. 113, iii. 62; Diod. xii. 6.) The Thebans were indeed more anti-Athenian than were the Spartans themselves, and were the first to commence the Peloponnesian War by their attempt to surprise Plataea in the night, B.C. 431. The history of this attempt, and of the subsequent siege and capture of the city, belongs to the history of Plataea. Throughout the Peloponnesian War the Thebans continued the active and bitter enemies of the Athenians; and upon its close after the battle of Aegospotami they joined the Corinthians in urging the Lacedaemonians to destroy Athens, and sell its population into slavery. (Xen. Hill. ii. 2. 19) But soon after this event the feelings of the Thebans towards Athens became materially changed in consequence of their jealousy of Sparta, who had refused the allies all participation in the spoils of the war, and who now openly aspired to the supremacy of Greece. (Plut. Lys. 27; Justin, vi. 10.) They consequently viewed with hostility the Thirty Tyrants at Athens as the supporters of the Spartan power, and gave a friendly welcome to the Athenian exiles. It was from Thebes that Thrasybulus and the other exiles started upon their enterprise of seizing the Peiraeeus; and they were supported upon this occasion by Ismenias and other Theban citizens. (Xen. Hell. ii. 4. 2) So important was the assistance rendered by the Thebans on this occasion that Thasybulus, after his success, showed his gratitude by dedicating in the temple of Hercules colossal statues of this god and Athena. (Paus. ix. 11. § 6.)
  The hostile feelings of Thebes towards Sparta continued to increase, and soon produced the most important results. When Agesilaus was crossing over into Asia in B.C. 397, in order to carry on war against the Persians, the Thebans refused to take any part in the expedition, and they rudely interrupted Agesilaus when he was in the act of offering sacrifices at Aulis, in imitation of Agamemnon;--an insult which the Spartan king never forgave. (Xen. Hell. iii. 5. 5; Plut. Ages. 6; Paus. iii. 9. § § 3-5.) During the absence of Agesilaus in Asia, Tithraustes, the satrap of Asia Minor, sent an envoy to Greece to distribute large sums of money among the leading men in the Grecian cities, in order to persuade them to make war against Sparta. But before a coalition could be formed for this purpose, a separate war broke out between Thebes and Sparta, called by Diodorus (xiv. 81) the Boeotian war. A quarrel having arisen between the Opuntian Locrians and the Phocians respecting a strip of border land, the Thebans espoused the cause of the former and invaded Phocis. Thereupon the Phocians invoked the aid of the Lacedaemonians, who were delighted to have an opportunity of avenging the affronts they had received from the Thebans. (Xen. Hell. iii. 5. 3-5; Paus. iii. 9. § 9.) The Lacedaemonians made active preparations to invade Boeotia. Lysander, who had been foremost in promoting the war, was to lay siege to Haliartus, under the walls of which town Pausanias was to join him on a given day with the united Lacedaemonian and Peloponnesian forces. Thus menaced, the Thebans applied for assistance to their ancient enemies, the Athenians, who readily responded to their appeal, though their city was still undefended by walls, and they had no ships to resist the maritime power of Sparta. (Xen. Hell. iii. 5. 16; Dem. de Cor. p. 258.) Orchomenus, however, seized the opportunity to revolt from Thebes, and joined Lysander in his attack upon Haliartus. (Xen. Hell. iii. 5. 17; Plut. Lys. 28.) The death of Lysander under the walls of Haliartus, which was followed by the retreat of Pausanias from Boeotia, emboldened the enemies of Sparta; and not only Athens, but Corinth, Argos, and some of the other Grecian states joined Thebes in a league against Sparta. In the following year (B.C. 394) the war was transferred to the territory of Corinth; and so powerful were the confederates that the Lacedaemonians recalled Agesilaus from Asia. In the month of August Agesilaus reached Boeotia on his homeward march, and found the confederate army drawn up in the plain of Coroneia to oppose him. The right wing and centre of his army were victorious, but the Thebans completely defeated the Orchomenians. who formed the left wing. The victorious Thebans now faced about, in order to regain the rest of their army, which had retreated to Mount Helicon. Agesilaus advanced to meet them; and the conflict which ensued was one of the most terrible that had yet taken place in Grecian warfare. The Thebans at length succeeded in forcing their way through, but not without great loss. This was the first time that the Thebans had fought a pitched battle with the Spartans; and the valour which they showed on this occasion was a prelude to the victories which were soon to overthrow the Spartan supremacy in Greece. (Xen. Hell. iv. 3. 15-21.)
  We have dwelt upon these events somewhat at. length in order to explain the rise of the Theban power; but the subsequent history must be related more briefly. After the battle of Coroneia the course of events appeared at first to deprive Thebes of the ascendency she had lately acquired. The peace of Antalcidas (B.C. 387), which was concluded under the influence of Sparta, guaranteed the independence of all the Grecian cities; and though the Thebans at first claimed to take the oath, not in their own behalf alone, but for the Boeotian confederacy in general, they were compelled by their enemy Agesilaus to swear to the treaty for their own city alone, since otherwise they would have had to contend single-handed with the whole power of Sparta and her allies. (Xen. Hell. v. 1. 32, 33.) By this oath the Thebans virtually renounced their supremacy over the Boeotian cities; and Agesilaus hastened to exert all the Spartan power for the purpose of weakening Thebes. Not only was the independence of the Boeotian cities proclaimed, and a legal oligarchy organised in each city hostile to Thebes and favourable to Sparta, but Lacedaemonian garrisons were, stationed in Orchomenus and Thespiae for the purpose of overawing Boeotia, and the city of Plataea was rebuilt to serve as an outpost of the Spartan power. (Paus. ix. 1. § 4). A more direct blow was aimed at the independence of Thebes in B.C. 382 by the seizure of the Cadmeia, the citadel of the city, by the Spartan commander, Phoebidas, assisted by Leontiades and a party in Thebes favourable to Sparta. Though Phoebidas appears to have acted under secret orders from the Ephors (Diod. xv. 20; Plut. Agesil. 24), such was the indignation excited throughout Greece by this treacherous act in time of peace, that the Ephors found it necessary to disavow Phoebidas and to remove him from his command; but they took care to reap the fruits of his crime by retaining their garrison in the Cadmeia. (Xen. Hell. v. 2. 25) Many of the leading citizens at Thebes took refuge at Athens, and were received with the same kindness which the Athenian exiles experienced at Thebes after the close of the Peloponnesian War. Thebes remained in the hands of the Spartan party for three years; but in B.C. 379 the Spartan garrison was expelled from the Cadmeia, and the party of Leontiades overthrown by Pelopidas and the other exiles. The history of these events is too well known to be repeated here. In the following year (B.C. 378) Thebes formed an alliance with Athens, and with the assistance of this state resisted with success the attempts of the Lacedaemonians to reduce them to subjection; but the continued increase of the power of the Thebans, and their destruction o f the city of Plataea provoked the jealousy of the Athenians, and finally induced them to conclude a treaty of peace with Sparta, B.C. 371. This treaty, usually called the peace of Callias from the name of the leading Athenian negotiator, included all the parties in the late war with the exception of the Thebans, who were thus left to contend single-handed with the might of Sparta. It was universally believed that Thebes was doomed to destruction; but only twenty days after the signing of the treaty all Greece was astounded at the news that a Lacedaemonian army had been utterly defeated, and their king Cleombrotus slain, by the Thebans, under the command of Epaminondas, upon the fatal field of Leuctra (B.C. 371). This battle not only destroyed the prestige of Sparta and gave Thebes the ascendency of Greece, but it stript Sparta of her Peloponnesian allies, over whom she had exercised dominion for centuries, and led to the establishment of two new political powers in the Peloponnesus, which threatened her own independence. These were the Arcadian confederation and the restoration of the state of Messenia, both the work of Epaminondas, who conducted four expeditions into Peloponnesus, and directed the councils of Thebes for the next 10 years. It was to the abilities and genius of this extraordinary man that Thebes owed her position at the head of the Grecian states; and upon his death, at the battle of Mantineia (B.C. 362), she lost the pre-eminence she had enjoyed since the battle of Leuctra. During their supremacy in Greece, the Thebans were of course undisputed masters of Boeotia, and they availed themselves of their power to wreak their vengeance upon Orchomenus and Thespiae, the two towns which had been the most inimical to their authority, the one in the north and the other in the south of Boeotia. The Orchomenians had in B.C. 395 openly joined the Spartans and fought on their side; and the Thespians had withdrawn from the Theban army just before the battle of Leuctra, when Epaminondas gave permission to any Boeotians to retire who were averse to the Theban cause. (Paus. ix. 13. § 8.) The Thespians were expelled from their city and Boeotia soon after the battle of Leuctra; and Orchomenus in B.C. 368 was burnt to the ground by the Thebans; the male inhabitants were put to the sword, and all the women and children sold into slavery.
  The jealousy which Athens had felt towards Thebes before the peace of Callias had been greatly increased by her subsequent victories; and the two states appear henceforward in their old condition of hostility till they were persuaded by Demosthenes to unite their arms for the purpose of resisting Philip of Macedon. After the battle of Mantineia their first open war was for the possession of Euboea. After the battle of Leuctra this island had passed under the supremacy of Thebes; but, in B.C. 358, discontent having arisen against Thebes in several of the cities of Euboea, the Thebans sent a powerful force into the island. The discontented cities applied for aid to Athens, which was readily granted, and the Thebans were expelled from Euboea. (Diod. xvi. 7; Dem. de Cherson. p. 108, de Cor. p. 259, c. Ctesiph. p. 397.) Shortly afterwards the Thebans commenced the war against the Phocians, usually known as the Sacred War, and in which almost all the leading states of Greece were eventually involved. Both Athens and Sparta supported the Phocians, as a counterpoise to Thebes, though they did not render them much effectual assistance. This war terminated, as is well known, by the intervention of Philip, who destroyed the Phocian towns, and restored to Boeotia. Orchomenus and the other towns which the Phocians had taken away from them, B.C. 346. The Thebans were still the allies of Philip,when the latter seized Elateia in Phocis towards the close of B.C. 339, as preparatory to a march through Boeotia against Athens. The old feeling of ill--will between Thebes and Athens still continued: Philip calculated upon the good wishes, if not the active co-operation, of the Thebans against their old enemies; and probably never dreamt of a confederation between the two states as within the range of probability. This union, however, was brought about by the eloquence of Demosthenes, who was sent as ambassador to Thebes, and who persuaded the Thebans to form an alliance with the Athenians for the purpose of resisting the ambitious schemes of Philip. In the following year (B.C. 338) Philip defeated the combined forces of Thebes and Athens at the battle of Chaeroneia, which crushed the liberties of Greece, and made it in reality a province of the Macedonian monarchy. On this fatal field the Thebans maintained the reputation they had won in their battles with the Spartans; and their Sacred Band was cut to pieces in their ranks. The battle was followed by the surrender of Thebes, which Philip treated with great severity. Many of the leading citizens mere either banished or put to death; a Macedonian garrison was stationed in the Cadmeia; and the government of the city was placed in the hands of 300 citizens, the partisans of Philip. The Thebans were also deprived of their sovereignty over the Boeotian towns, and Orchomenus and Plataea were restored, and again filled with a population hostile to Thebes. (Diodor. xvi. 87; Justin, ix. 4; Paus. iv. 27. § 10, ix. 1. § 8.) In the year after Philip's death (B.C. 335) the Theban exiles got possession of the city, [p. 1150] besieged the Macedonian garrison in the Cadmeia, and invited the other Grecian states to declare their independence. But the rapidity of Alexander's movements disconcerted all their plans. He appeared at Onchestus in Boeotia, before any intelligence had arrived of his quitting the north. He was willing to allow the Thebans an opportunity for repentance; but as his proposals of peace were rejected, he directed a general assault upon the city. The Theban troops outside the gates were driven back, and the Macedonians entered the town along with them. A dreadful carnage ensued; 6000 Thebans are said to have been slain, and 30,000 to have been taken prisoners. The doom of the conquered city was referred to the Grecian allies in his army, Orchomenians, Plataeans, Phocians, and other inveterate enemies of Thebes. Their decision must have been known beforehand. They decreed that Thebes should be razed to the ground, with the exception of the Cadmeia, which was to be held by a Macedonian garrison; that the territory of the city should be divided among the allies; and that all the inhabitants, men, women, and children should be sold as slaves. This sentence was carried into execution by Alexander, who levelled the city to the ground, with the exception of the house of Pindar (Arrian, Anab. i. 8, 9; Diodor. xvii. 12--14; Justin, xi. 4.) Thebes was thus blotted out of the map of Greece, and remained without inhabitants for the next 20 years. In B.C. 315, Cassander undertook the restoration of the city. He united the Theban exiles and their descendants from all parts of Greece, and was zealously assisted by the Athenians and other Grecian states in the work of restoration. The new city occupied the same area as the one destroyed by Alexander; and the Cadmeia was held by a garrison of Cassander. (Diodor. xix. 52--54, 78;. Paus. ix. 7. § 4.) Thebes was twice taken by Demetrius, first in B.C. 293, and a second time in 290, but on each occasion he used his victory with moderation. (Plut. Demetr. 39, 40; Diod. xxi. p. 491, ed. Wess.)
  Dicaearchus, who visited Thebes not long after its restoration by Cassander, has given a very interesting account of the city. Thebes, he says ( § 12, seq. ed. Muller), is situated in the centre of Boeotia, and is about 70 stadia in circumference; its site is level, its shape circular, and its appearance gloomy. The city is ancient, but it has been lately rebuilt, having been three times destroyed, as history relates1 , on account of the insolence and haughtiness of its inhabitants. It is well adapted for rearing horses since it is plentifully provided with water, and abounds in green pastures and hills: it contains also better gardens than any other city in Greece. Two rivers flow through the town, and irrigate all the subjacent plain. There is also a subterraneous stream issuing from the Cadmeia, through pipes, said to be the work of Cadmus. Thebes is a most agreeable residence in the summer, in consequence of the abundance and coolness of the water, its large gardens, its agreeable breezes, its verdant appearance, and the quantity of summer and autumnal fruits. In the winter, however, it is a most disagreeable residence, from being destitute of fuel, and constantly exposed to floods and winds. It is then often covered with snow and very muddy. Although Dicaearchus in this passage gives to Thebes a circumference of 70 stadia, he assigns in his verses (Stat. Graec. 93) a much smaller extent to it, namely 43 stadia. The latter number is the more probable, and, being in metre was less likely to be altered;. but if the number in prose is correct, it probably includes the suburbs and gardens outside the city walls. Dicaearchus also gives an account of the character of the inhabitants, which is too long to be extracted. He represents them as noble-minded and sanguine, but insolent and proud, and always ready to settle their disputes by fighting rather than by the ordinary course of justice.
  Thebes had its full share in the later calamities of Greece. After the fall of Corinth, B.C. 146, Mummius is said to have destroyed Thebes (Liv. Epit. 52), by which we are probably to understand the walls of the city. In consequence of its having sided with Mithridates in the war against the Romans, Sulla deprived it of half its territory, which lie dedicated to the gods, in order to make compensation for his having plundered the temples at Olympia, Epidaurus, and Delphi. Although the Romans afterwards restored the land to the Thebans, they never recovered from this blow (Paus. ix. 7. § § 5, 6); and so low was it reduced in the time of Augustus and Tiberius that Strabo says that it was little more than a village (ix. p. 403). In the time of the Antonines, Pausanias found the Cadmeia alone inhabited, and the lower part of the town destroyed, with the exception of the temples (ix. 7. § 6). In the decline of the Roman Empire, Thebes became the seat of a considerable population, probably in consequence of its inland situation, which afforded its inhabitants greater security than the maritime towns from hostile attacks. In the eleventh and twelfth centuries Thebes was one of the most flourishing cities in Greece, and was celebrated for its manufactures of silk. In A.D. 1040 the Thebans took the field to oppose the Bulgarian invaders of Greece, but were defeated with great loss. (Cedren. p. 747, ed. Paris., p. 529, ed. Bonn.) In A.D. 1146 the city was plundered by the Normans of Sicily, who carried off a large amount of plunder (Nicetas, p. 50, ed. Paris., p. 98, ed. Bonn.) Benjamin of Tudela, who visited Thebes about 20 years later, speaks of it as still a large city, possessing 2000 Jewish inhabitants, who were very skilful manufacturers of silk and purple cloth (i. 47, ed. Asher; Fihlay, Byzantine Empire, vol. i. p. 493, vol. ii. p. 199). The silks of Thebes continued to be esteemed even at a later period, and were worn by the emperors of Constantinople. (Nicetas, p. 297, ed. Paris., p. 609, ed. Bonn.) They were, however, gradually supplanted by those of Sicily and Italy; and the loss of the silk trade was followed by the rapid decline of Thebes. Under the Turks the city was again reduced, as in the time of Pausanias, to the site of the Cadmeia.

This extract is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks

Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Per...

Αμφικτύονες

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ (Ιστορικός τόπος) ΛΑΜΙΑ
Απεσταλμένοι των πόλεων, που ανήκαν σε Αμφικτυονία.

Perseus Encyclopedia
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Per...

Thessalian disaster at Hyampolis

ΥΑΜΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΑΤΑΛΑΝΤΗ
This is what the besieged Phocians did with the Thessalian footsoldiers. When the Thessalian horsemen rode into their country, the Phocians did them mortal harm; they dug a great pit in the pass near Hyampolis and put empty jars inside it. They then covered it with earth till all was like the rest of the ground and awaited the onset of the Thessalians. These rode on intending to sweep the Phocians before them, and fell in among the jars, whereby their horses' legs were broken.

This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

ΕΡΕΤΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Η Ερέτρια αποίκισε πόλεις περί της Παλλήνης και του Αθου (Στράβ. 10,1,8).

Perseus: Strabo, Geography
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Chalcis colonized the cities that were subject to Olynthus, which later were treated outrageously by Philip. And many places in Italy and Sicily are also Chalcidian.

Perseus: Strabo, Geography
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Amphipolis

The Amphipolitans having received settlers from Chalcis were most of them driven out by them (Aristotle, Politics: section 1303b).

• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Leontines

Leontines, who were colonists from Chalcis (Diodorus Siculus, Library: book 12, chapter 53, section 1)

Perseus: Diodorus Siculus, Library (ed. C. H. Oldfather, 1989).
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Rhegium

The inhabitants of Rhegium, who were colonists of Chalcis (Diodorus Siculus, Library: book 14, chapter 40, section 1).

Perseus: Diodorus Siculus, Library (ed. C. H. Oldfather, 1989).
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Cumae

Palaeopolis was a city not far from the present site of Neapolis The two cities formed one community. The original inhabitants came from Cumae; Cumae traced its origin to Chalcis in Euboea. The fleet in which they had sailed from home gave them the mastery of the coastal district which they now occupy, and after landing in the islands of Aenaria and Pithecusae they ventured to transfer their settle- ments to the mainland. (Perseus Project - Livy, History of Rome (ed. Rev. Canon Roberts): book 8, chapter 22 ).

• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Naxos

Naxos was founded in Sicily by the Chalcidians on the Euripus.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Elis
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Αμφικτυονία

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ (Ιστορικός τόπος) ΛΑΜΙΑ
Σε αυτήν ήταν μέλη οι Θεσσαλοί, οι Λοκροί, οι Φωκαείς, οι Βοιωτοί, οι Αθηναίοι, οι Δωριείς, οι Μαλιείς, οι Αινιάνες, οι Περραιβοί, οι Μάγνητες και οι Μακεδόνες. Η Αμφικτυονία είχε σαν λατρευόμενο θεό τον Απόλλωνα και όριζε κανόνες πολέμου για τα μέλη της. Η συνέλευση συνερχόταν δύο φορές το χρόνο: την άνοιξη στους Δελφούς και το φθινόπωρο στις Θερμοπύλες.

Εθνικό Συμβούλιο

ΚΟΡΥΣΧΑΔΕΣ (Χωριό) ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ
Συνήλθε η πρώτη συνεδρία του στις 7 Μαϊου 1944 με αντιπροσώπους από όλη την Ελλάδα και ψηφίστηκαν 15 άρθρα για τον τρόπο άσκησης όλων των εξουσιών στην Ελεύθερη Ελλάδα.

ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Για την αρχαία Ιστορία του Ορχομενού βλέπε Ορχομενός, αρχαία πόλη
325 μ.Χ. Ο Μέγας Κωνσταντίνος μετατοπίζει το κέντρο της αυτοκρατορίας προς το Βυζάντιο. Για τον Ελληνισμό αρχίζει μια νέα λαμπρή περίοδος, αλλά ο Ορχομενός θα περάσει πολλές ακόμα δοκιμασίες.
396 μ.Χ. Ο βασιλιάς των Γότθων Αλάριχος καταλαμβάνει τον Ορχομενό και τον λεηλατεί. Ευτυχώς οι κάτοικοι του Ορχομενού πληροφορούνται έγκαιρα ότι πλησιάζουν οι επιδρομείς και καταφεύγουν στα γειτονικά βουνά Ελικώνα, Παρνασσό και Πτώο. Γλυτώνουν έτσι τις ζωές τους αλλά οι βάρβαροι επιδρομείς καίνε τα σπίτια, σφάζουν τα ζώα λεηλατούν και φεύγουν. Είναι τόση η μανία των επιδρομέων που κατά μαρτυρία του Ζωσίμου, που έζησε 50 χρόνια αργότερα, ακόμη και κατά τους δικούς του χρόνους είναι καταφανή τα ίχνη της θηριωδίας τους. Τα χρόνια που ακολουθούν είναι ειρηνικά και ήσυχα.
527 - 530 μ.Χ. Ο Ορχομενός και ολόκληρη η Βοιωτία δοκιμάζεται από τρομακτικούς σεισμούς. Την καταστροφή επακολουθεί φοβερός λοιμός και πείνα.
551 μ.Χ. Πάλι ο Ορχομενός πλήττεται από σεισμό, όπως και η Κορώνεια και η Αλίαρτος.
552 μ.Χ. Από τη χρονιά αυτή και μετά ο Ορχομενός, όπως και ολόκληρη η Βοιωτία, αρχίζει να ακμάζει. Αυτό οφείλεται κυρίως στο άριστο διοικητικό σύστημα του Βυζαντίου. Οι Ορχομένιοι καλλιεργούν κυρίως σιτάρι και η παραγωγή είναι τόσο άφθονη που επαρκεί και για εξαγωγή. Παράλληλα ασχολούνται με την εκτροφή μεταξοσκωλήκων και τη βιοτεχνία μεταξιού.
6ος μ.Χ. αιώνας Ούνοι και Σλαύοι καταλαμβάνουν τον Ορχομενό προσωρινά και λόγω του πολέμου ανακόπτεται προς στιγμήν η πρόοδός του. Από τα μέσα όμως του 6ου μ.Χ. αιώνα υπάγεται στο θέμα της Ελλάδας με πρωτεύουσα τη Θήβα και ζει αρμονικά μέχρι το 1204, δηλαδή μέχρι την εποχή των Φράγκων.
874 μ.Χ. Έρχεται στον Ορχομενό ο πρωτοσπαθάριος του Βασιλείου του Α', Λέων και χτίζει το μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ο ναός, που διατηρείται και σήμερα, είναι ένα από τα ωραιότερα μνημεία της Βυζαντινής εποχής. Η μονή διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στη θρησκευτική διαπαιδαγώγιση των κατοίκων της περιοχής και στη διδασκαλία των ελληνικών γραμμάτων, ενώ ο Ορχομενός, που αναφέρεται σαν δυο χωριά Σκριπού και Πετρομαγούλα, αναδεικνύεται σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της Βοιωτίας του Βυζαντίου. Η μονή κατά τους Πουκενβίλ και Λικ διατηρεί 60 καλογέρους, μέχρι το 1821. Αρχίζουν όμως να λιγοστεύουν από το 1826 μετά την απαλλοτρίωση των κτημάτων του μοναστηριού.
910 μ.Χ. Εισβολείς Βούλγαροι με αρχηγό τον Συμεών καταλαμβάνουν τον Ορχομενό. Για να αποφύγουν τους φοβερούς εισβολείς πολλοί Ορχομένιοι καταφεύγουν στη Θεσσαλία. Την ίδια εποχή χτίζεται η μονή του Αγίου Νικολάου των Καμπιών στην περιοχή του σημερινού δημοτικού διαμερίσματος του Διονύσου.
985 μ.Χ. Ο Ορχομενός καταλαμβάνεται από τον τσάρο των Βουλγάρων Σαμουήλ.
1010 μ.Χ. Έρχεται ο Βασίλειος ο Β' ο Βουλγαροκτόνος που επιτίθεται στους Βουλγάρους, τους νικάει και τελικά τους διώχνει. Σε ανάμνηση των νικών του και σαν ευχαριστήρια πράξη χτίζει πολλές εκκλησίες στη Βοιωτία. Μεταξύ αυτών είναι και ο ναός του Αγίου Σώζοντος και του Αγίου Γεωργίου στον Ορχομενό που και σήμερα διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση. Τις εικόνες και στους δύο αυτούς ναούς ζωγράφισε πολύ αργότερα (1770) ο καλλιτέχνης επίσκοπος Αταλάντης Νεόφυτος. Την εποχή αυτή ο βασιλιάς των Νορμανδών Ρογήρος ο Β' καταλαμβάνει τον Ορχομενό και τη Θήβα απ' όπου απαγάγει τους μεταξοτεχνίτες και τους μεταφέρει στη Σικελία.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ορχομενού

• http://www.orchomenos.gr/ORCHOMENOS/LEV01/HISTORY/...

Εθνική Αντίσταση

ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ (Χωριό) ΦΘΙΩΤΙΔΑ
  Κοντά στο χωριό Γοργοπόταμος βρίσκεται η γέφυρα Γοργοποτάμου (210μ. μήκος και 30μ. ύψος). Κάτω από τη γέφυρα κυλάει ο Γοργοπόταμος ο αρχαίος Δύρας, που κατεβαίνει από το βουνό, μέσα σε ένα από τα πιο άγρια και αδιαπέραστα φαράγγια της Οίτης. Η γέφυρα του Γοργοποτάμου είναι συνδεδεμένη με την αντίσταση κατά του στρατού κατοχής. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 25ης Νοεμβρίου 1942 άρχισε η επιχείρηση Γοργοπόταμος, ένα από τα δύο μεγάλα σαμποτάζ κατά των κατακτητών για να τελειώσει τα ξημερώματα της 26ης με την επιτυχή ανατίναξη της στρατηγικής σημασίας γέφυρας. Στην επιχείρηση έλαβαν μέρος 200 περίπου άντρες υπό τους Βελουχιώτη και Ζέρβα και 12 (Αγγλοι, Νεοζηλανδοί και ένας Ελληνικής καταγωγής) υπό τον συνταγματάρχη Μάγιερς. Οι τελευταίοι είχαν πέσει με αλεξίπτωτα στην Γκιώνα, στις αρχές Οκτωβρίου με σκοπό την ανατίναξη μιας από τις γέφυρες Γοργοποτάμου, Ασωπού, Παπαδιάς.
  Βούιξε το φαράγγι από τις εκρήξεις που γκρέμισαν τις πυλώνες της γέφυρας και ο απόηχός τους έφτασε έως τη Λαμία και έως τις κορυφές της Οίτης. Περιδεείς και εκμηδενισμένοι όσοι από τους Ιταλούς φρουρούς είχαν επιζήσει. Χαρούμενοι, θριαμβευτές οι Έλληνες μαχητές. Απώλειες οι Έλληνες δεν είχαν, μόνο δύο τραυματίες. Οι κατακτητές σε αντίποινα εκτέλεσαν στα κατεστραμμένα βάθρα της γέφυρας 30 περίπου Έλληνες από τα Καστέλλια και την Υπάτη. Επίσης συνέλαβαν και μετέφεραν στην Αθήνα, στη Γκεστάπο στον δάσκαλο της Λαμίας Κώστα Πιστόλη, επειδή έμαθαν ότι είχε βοηθήσει τους σαμποτέρ δίνοντάς τους πληροφορίες. Η ανατίναξη της γέφυρας Γοργοποτάμου επέφερε σοβαρές ανωμαλίες στον εφοδιασμό των γερμανικών στρατευμάτων στην Αφρική. Επίσης ενίσχυσε το ηθικό των Ελλήνων και ήταν έναυσμα για τον πολλαπλασιασμό των αντιστασιακών προσπαθειών του ελληνικού λαού.
  Λίγους μήνες αργότερα, αργά το απόγευμα της 20ης Ιουνίου 1943, 6 Αγγλοι ειδικοί Σαμποτέρ με τη βοήθεια χωρικών κατέβηκαν με σχοινιά μέσα στο απροσπέλαστο φαράγγι του Ασωπού και ανατίναξαν τη μικρή γέφυρα (μήκος 30 μ.). Σε λίγες ώρες τα ξημερώματα της 21ης Ιουνίου η επιχείρηση Ασωπός που προετοιμάζονταν από τις αρχές του έτους, θα τελειώσει με επιτυχία . Έκπληκτοι οι Γερμανοί που μετά το σαμποτάζ του Γοργοποτάμου είχαν αναλάβει τη φύλαξη της γέφυρας Ασωπού, επειδή δεν περίμεναν ότι κάποιος θα μπορούσε να κατέβει το φαράγγι και να την ανατινάξουν αφού σκότωσαν τους Γερμανούς φρουρούς της γέφυρας, άρχισαν την επισκευή της. Ομάδα Ελλήνων και Πολωνών εργάσθηκαν ακατάπαυστα επί δύο μήνες. Όμως μετά το πέρας των εργασιών, είτε επειδή κάποιος από τους εργάτες είχε υπονομεύσει την κατασκευή της γέφυρας, είτε επειδή υπήρχαν κακοτεχνίες, μόλις πέρασε η πρώτη μηχανή η γέφυρα γκρεμίστηκεστο βάθος του φαραγγιού. Χρειάστηκαν άλλοι δύο μήνες για την κατασκευή της.
  Πρέπει να αναφέρουμε ιδιαιτέρως στη συμβολή των κατοίκων της περιοχής οι οποίοι βοήθησαν όπως μπορούσαν και στις δύο επιχειρήσεις.
Τα ιστορικά Στοιχεία συνέλεξε και επιμελήθηκε η Ιωάννα Νικολοπούλου

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Γοργοποτάμου

• http://www.dimosgorgopotamou.gr/istoria/istorikast...

Από το 1830 μέχρι το 1912

ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
1830 Ερείπια
  Από το 1829 ο Ορχομενός είναι πλέον ελεύθεροςαπό τον Τουρκικό ζυγό. Το 1830 η Ελλάδα ανακηρύσσεται ανεξάρτητο βασίλειο αλλά υπάρχουν παντού ερείπια και άσχημες οικονομικές συνθήκες. Στον Ορχομενό τα αμπέλια έχουν καταστραφεί από το Τουρκικό ιππικό, τα χωράφια έχουν γίνει χέρσα αφού για πολλά χρόνια έμειναν ακαλλιέργητα, τα ζώα έχουν εξαφανιστεί γιατί άλλα είχαν σφαγεί κατά τη διάρκεια του αγώνα και άλλα λεηλατήθηκαν από τους Τουρκαλβανούς. Τα σπίτια έχουν καταστραφεί και τα ελάχιστα που έχουν απομείνει είναι τρώγλες γιατί χρησιμοποιούντο σαν σταύλοι του Τουρκικού ιππικού. Οι περισσότεροι Ορχομένιοι ζουν από το ψάρεμα στον Μέλανα, στον Κηφισσό και στη λίμνη ή από το κυνήγι. Λόγω των κλιματολογικών συνθηκών και των βάλτων της Κωπαίδας θερίζει η ελονοσία και η φυματίωση. Στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος επικρατεί αναρχία και οι Ορχομένιοι, μέχρι και το 1850, έχουν να αντιμετωπίσουν και τις ληστρικές επιδρομές διαφόρων συμμοριών. Οι φοβερότερες από αυτές ήταν η συμμορία των Τζαμάλα και Βελέντζα στα 1848 και των Μπελούκα και Νταβέλη στα 1850.
1834 Επίσκεψη του Όθωνα
  Παρόλα αυτά αρχίζει σχεδόν αμέσως η αναδημιουργία και οικονομική ανόρθωση. Το 1834 επισκέπτεται τον Ορχομενό ο βασιλιάς Όθωνας και οι κάτοικοι, με επικεφαλής τον δημοτικό άρχοντα Γιάννη Ζγουρδάκη, τον υποδέχονται με ενθουσιασμό.
1835 Ο "Δήμος Ορχομενίων"
  Με το Β.Δ. της 1ης (13) Οκτωβρίου του 1835 ο Ορχομενός υπάγεται στην επαρχία Λιβαδειάς και είναι ένας από τους 12 δήμους της επαρχίας, με πρώτο δήμαρχο τον Γιάννη Σγουρδάκη και έδρα τη Σκριπού. Στο "Δήμο Ορχομενίων" υπάγονται η Σκριπού (394 κατ.), η Πετρομαγούλα (340 κατ.), η Καρυά (137 κατ.), το Νησί, ο Αγιος Δημήτριος (164 κατ.), το Βρανέζι (240 κατ.) και το Μολύβι (18 κατ.).
1852 Εξωραϊσμός και κοινωφελή έργα
  Στα 1852, αφού έχει λυθεί πλέον το πρόβλημα της καθημερινής επιβίωσης, αρχίζει η προσπάθεια εξωραϊσμού του Ορχομενού. Ανοίγονται δρόμοι, κατασκευάζονται γέφυρες και άλλα κοινωφελή έργα, ιδρύεται ο ναός του Ευαγγελιστή Λουκά στην πλατεία της Πετρομαγούλας. Ο τότε δήμαρχος Γιάννης Ζυγούρας, με την άγνοια της εποχής του, βάζει τους Ορχομένιους και μαζεύουν τις πέτρες των αρχαίων ερειπίων, σκαλισμένες και μη, και αφού τις πελέκησαν τις χρησιμοποίησαν για την ανέγερση του ναού του Ευαγγελιστή Λουκά. Η περίοδος αυτή συνεχίζεται για 30 χρόνια (1852-1882). Οι Ορχομένιοι ξαναφυτεύουν τα αμπέλια, κατασκευάζουν νέα σπίτια, αξιοποιούν τη γη που κατέχουν και γενικά ανεβάζουν κατακόρυφα το βιοτικό τους επίπεδο. Όλη η γύρω περιοχή προμηθεύεται από τον Ορχομενό σιτάρι αλλά και πολλά σφάγια (προβατοειδή, μοσχάρια, γουρούνια).
1882 Αρχίζει η αποξήρανση της λίμνης
  Το 1882 αρχίζει η αποξήρανση της Κωπαίδας, έργο που υπήρξε αποφασιστικό για την ανάπτυξη όχι μόνο του Ορχομενού αλλά και όλης της περιοχής.
1889 Έδρα η Πετρομαγούλα
   Το 1889 η έδρα του Δήμου μεταφέρεται από τη Σκριπού στην Πετρομαγούλα (Β.Δ. της 11ης Μαίου 1889). Στο ενδιάμεσο διάστημα προσαρτήθηκαν στο Δήμο οι οικισμοί Τσαμάλι, Πολυγύρα, Καρυώτισσα, Καλύβια, Κίκυρα και Σύνος, άνω και κάτω μονή Σκριπούς.
1894 Σεισμός
  Το 1894 γίνεται σεισμός με αποτέλεσμα να γκρεμιστούν πολλά σπίτια, κυρίως παλιά γιατί ήταν πλίθινα.
1895 Το πρώτο Δημοτικό Σχολείο
   Το 1895 ιδρύεται το πρώτο δημοτικό σχολείο με δάσκαλο τον Αντώνιο Σακελλαρίου και ταυτόχρονα αρχίζει μια τριετία με πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες που έχει σαν αποτέλεσμα τον μηδενισμό σχεδόν της γεωργικής παραγωγής.
1912 Κατάργηση του Δήμου
   Το 1912 ο Δήμος Ορχομενού καταργείται και δημιουργούνται ξεχωριστές κοινότητες όπως η Σκριπού, η Πετρομαγούλα και το Τσαμάλι. Με το Β.Δ. της 8ης Νοεμβρίου του 1949 οι κοινότητες αυτές συνενώνονται και πάλι και αποτελούν το Δήμο Ορχομενού απ' όπου όμως αποσπάται το Τσαμάλι (Β.Δ. της 12ης Ιουνίου του 1959) που έχει μετονομαστεί σε Διόνυσο και αποτελεί χωριστή κοινότητα.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ορχομενού

• http://www.orchomenos.gr/ORCHOMENOS/LEV01/HISTORY/...

Η κατάληψη
  Στα 1436 εισβάλλει στη Βοιωτία ο Μουράτ ο Β' και το 1445 εισβάλλει ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Το 1446 η Βοιωτία καταλαμβάνετε και πάλι από τον Μουράτ Β' και τελικά το 1460, δυο χρόνια μετά τη παράδοση της Αθήνας, ο Μωάμεθ Β' ο πορθητής κάνει τη Βοιωτία τουρκική επαρχία.
  Ουσιαστικά λοιπόν ο Ορχομενός παρέμεινε υπό την κυριαρχία των Τούρκων από το 1434, μετά τη δολοφονία του δούκα Θηβών και Λιβαδειάς Φραγκίσκου Β' ή Φράγκου, μέχρι την αρχή του απελευθερωτικού αγώνα το 1821.
Οργάνωση
  Ο Ορχομενός κατά την περίοδο του τουρκικού ζυγού ακολουθεί την τύχη του καζά της Λιβαδειάς που μέχρι το 1470 υπάγεται στο σαντζάκι των Τρικάλων και μετά στο σαντζάκι του Ευρίπου. Από την τρίτη ή τέταρτη δεκαετία του 17ου αιώνα είναι βακούφι της Μέκας ή της Μεδίνας και τον 18ο αιώνα η πρόσοδος του καζά της Λιβαδειάς αφιερώνεται στο Γενί-τζαμί του Σκούταρι που είχε ιδρύσει η σύζυγος του Σουλτάνου Μεχμέτ Δ'.
  Οι κατακτητές αρχικά σέβονται τη θρησκεία, τη γλώσσα και τα έθιμα των κατοίκων και επιτρέπουν στον κλήρο να αναλάβει τα εκκλησιαστικά και εκπαιδευτικά ζητήματα. Έτσι το μοναστήρι της Παναγίας είναι το κρυφό σχολειό που διδάσκονται τα πρώτα γράμματα τα παιδιά του Ορχομενού.
  Σύμφωνα με το οθωμανικό σύστημα διοίκησης κάθε πόλη και χωριό είχε τους δημογέροντες, τους προεστούς και τους επιτρόπους. Αυτοί διοικούσαν την κοινότητα, φρόντιζαν για τους ιερείς και τους δασκάλους και εισέπρατταν τους φόρους.
  Όλοι οι κάτοικοι του Ορχομενού από το 10ο έτος της ηλικίας τους πλήρωναν τον κεφαλικό φόρο, το λεγόμενο χαράτσι, και όλες οι οικογένειες, μέχρι το 1645, έπρεπε να προσφέρουν το 5ο αρσενικό τέκνο για το σώμα των γενιτσάρων.
Οικονομία
  Η περιφέρεια της Λιβαδειάς, και μαζί της ο Ορχομενός, δεν υπέστη τόσα δεινά όσα η υπόλοιπη Ελλάδα από τους Τούρκους και αυτό οφείλεται στο γεγονός οτι η Λιβαδειά είχε προύχοντες μορφωμένους και φιλόξενους ανθρώπους (Λογοθέτης, Λάππας, Νάκος κ.λπ.). Ειδικά από τις αρχές του 18ου αιώνα και μετά την αφιέρωση των προσόδων της περιοχής στο Γενί-τζαμί, χορηγούνται στους κατοίκους προνόμια με συνέπεια την ανάπτυξη του κοινοτικού θεσμού, τη δημιουργία τάξης αρχόντων και ανάπτυξη της οικονομικής δραστηριότητας.
  Η πλούσια γη του Ορχομενού περιέρχεται στην κυριότητα του Σουλτάνου και μοιράζεται στους μουσουλμάνους αξιωματικούς. Το 1/5 της γαιοκτησίας του Ορχομενού, εντός της περιοχής Τσαμάλι που ανήκει στη Σκριπού και Πλατείες που ανήκει στην Πετρομαγούλα, το παίρνουν οι Βοεβόδες. Μετά την απελευθέρωση τα κτήματα Πλατείες τα παίρνει από το δημόσιο ο οπλαρχηγός Καλογερόπουλος και το 1926 πωλούνται από τους κληρονόμους του στους Ορχομένιους.
  Από το 1770 αρχίζει στον Ορχομενό η καλλιέργεια του βαμβακιού, με πρώτους σπόρους που προέρχονται από τη Μακεδονία. Γεωργικό προϊόν που εξελίσσεται στο κατ' εξοχήν προϊόν του Ορχομενού και ακόμη και σήμερα αποτελεί μία από τις κυριότερες καλλιέργειες της περιοχής. Την οικονομική ανάπτυξη ανακόπτει στα 1788-1789 μια φοβερή επιδημία πανώλης που προκαλεί το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων μεταξύ των οποίων ήταν και πολλοί Ορχομένιοι.
  Το 1809 έρχεται στον Ορχομενό ο ποιητής λόρδος Βύρων μαζί με το φίλο του Τζον Ομπχάουζ, με τον υπηρέτη του Φλέτσερ και τους σωματοφύλακές του τον Έλληνα καπετάν Βασίλη και τον Τουρκαλβανό Λαρτίς Ταχήρ. Κατά την επίσκεψή του αυτή φέρνει συστατική επιστολή από τον Γιάννη Λογοθέτη ( ο οποίος έχει πολλά κτήματα στον Ορχομενό όπου καλλιεργεί βαμβάκι και σιτηρά) προς τους Ορχομένιους φίλους του. Την εποχή αυτή ο Ορχομενός έχει 160 σπίτια (110 στη Σκριπού και 50 στην Πετρομαγούλα).
Επαναστατικά Κινήματα
  Πριν την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα το 1821, έγιναν σε όλη την Ελλάδα πολλά κινήματα για την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού. Δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για τη συμμετοχή των Ορχομενίων σε αυτά.
  Στα μέσα του 1780, μετά το κάλεσμα του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσίας να αγωνιστούν μαζί του οι Έλληνες κατά των Τούρκων, ο Γιάννης Καλπούζος υψώνει επαναστατική σημαία στην περιφέρεια Λιβαδειάς και μαζί του είναι ο Ορχομένιος Γούλας.
  Το 1789 ο γέρο Ανδρούτσος, πατέρας του Οδυσσέα, έχει έδρα των επαναστατικών του ενεργειών την περιφέρεια γύρω από τον Ορχομενό και μαζί του έχει τον Ορχομένιο οπλαρχηγό Ζυγούρα. Στη συνέχεια πάνε στον Οδυσσέα Ανδρούτσο και παίρνουν μέρος στη μάχη του Καφηρέα.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ορχομενού

• http://www.orchomenos.gr/ORCHOMENOS/LEV01/HISTORY/...

Κάσσανδρος, 316 π.Χ.

ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Επαναπάτρισε τους πρόσφυγες από το 335 π.Χ. Θηβαίους, που είχαν καταφύγει στη Αθήνα μετά την καταστροφή της Θήβας από το Μέγα Αλέξανδρο. Ο Κάσσανδρος ακόμα ανοικοδόμησε την πόλη των Θηβών, με αρχή το 316 π.Χ. Στην ανοικοδόμηση βοήθησαν εκτός από τους Αθηναίους και οι Μεσσήνιοι και οι Μεγαλοπολίτες της Αρκαδίας, από ευγνωμοσύνη προς τους Θηβαίους για την προ μιας γενιάς ίδρυση των δικών τους πόλεων από το Θηβαίο Επαμεινώνδα.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Boeotia
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/vor?lang=en&f...
Perseus Encyclopedia
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Per...

Από Αθηναίους & Πλαταιείς, κοντά στις Πλαταιές.

Οι Πλαταιείς, μετά την αρχηγία του Ιππία στην Αθήνα, προσχώρησαν στους Αθηναίους και ζήτησαν βοήθεια ενάντια των Θηβαίων, οι οποίοι την πρόσφεραν με ευχαρίστηση γιατί αυτοί είχαν μηδίσει και πολέμησαν με το μέρος των Περσών το 479 π.Χ. στις Πλαταιές. Σε μάχη που έγινε κοντά στις Πλαταιές νίκησαν οι Αθηναίοι και όρισαν σύνορο επικράτειας των Θηβαίων τον Ασωπό ποταμό.

Στη μάχη της Κορίνθου από Λακεδαιμόνιους, 394 π.Χ

Κοντά στην Κόρινθο έγινε οι μάχη μεταξύ Σπαρτιατών, Ηλείων, Τριφυλίων, Σικυωνίων από τη μια μεριά και Βοιωτών, Αθηναίων, Αργείων, Κορινθίων κ.α., όπου νίκησαν οι Λακεδαιμόνιοι.

• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Στη μάχη της Κορώνειας από Λακεδαιμόνιους, 394 π.Χ

• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

ΣΤΥΡΑ (Χωριό) ΕΥΒΟΙΑ
  Τα Στύρα είναι η έδρα του ομώνυμου δήμου, μια παλιά πόλη αντίθετα με τα παραλιακά και τουριστικά Νέα Στύρα, που όπως υποδηλώνει και η ονομασία τους είναι ένας σχετικά νεοσύστατος και ραγδαία αναπτυσσόμενος οικισμός.
  Η πρώτη γραπτή αναφορά σχετικά με τα Στύρα γίνεται από τον Ομηρο, στην Ιλιάδα, στον νηών κατάλογο, όπου καταγράφεται η συμμετοχή της πόλης, μαζί με τις άλλες ευβοϊκές, στην εκστρατεία κατά της Τροίας, υπό τις διαταγές του Ελαφήνορα. Η αρχαία ελληνική ιστοριογραφία, ειδικότερα ο Ηρόδοτος, κατατάσσει τους κατοίκους των Στύρων στο προελληνικό ινδοευρωπαϊκό φύλο των Δρυόπων. Οι Δρύοπες, σύμφωνα με τον λεξικογράφο Στέφανο Βυζάντιο, αρχικά κατοικούσαν γύρω από την Οίτη και τον Παρνασσό. Μετά την κάθοδο των Δωριέων διώχθηκαν προς την Πελοπόννησο και την Εύβοια, καταλαμβάνοντας την περιοχή της Δύστου, των Στύρων και της Καρύστου. Αντίθετα με την άποψη αυτή ο αρχαίος γεωγράφος Στράβων αποδίδει την ίδρυση των Στύρων σε αποίκους από την Αθηναϊκή τετράπολη του Μαραθώνα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάϊο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου Στυρέων.

Δελφοί

ΔΕΛΦΟΙ (Αρχαίο ιερό) ΦΩΚΙΔΑ
  Ο ιερός χώρος του Απόλλωνα στους Δελφούς απλώνεται πάνω σε αλλεπάλληλα επίπεδα στις υπώρειες του Παρνασσού, ανάμεσα σε δύο τεράστιους βράχους, τις Φαιδριάδες. Για πολλούς αιώνες αυτός ο χώρος ήταν θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο του τότε αρχαίου κόσμου. Σύμφωνα με τη παράδοση, οι Δελφοί ήταν το γεωγραφικό κέντρο του κόσμου, "ο ομφαλός της γης", το σημείο συνάντησης των δύο αετών που άφησε ο Δίας από τα πέρατα του ουρανού για να βρουν το κέντρο του κόσμου.
  Τα πρώτα ίχνη κατοίκησης στην περιοχή των Δελφών ανάγονται στα μυκηναϊκά χρόνια (14ος-11ος αι. π.Χ.) Την εποχή αυτή η κύρια θεότητα που λατρευόταν στο μικρό οικισμό ήταν η Γη. Στην επόμενη περίοδο (11ος-9ος αι. π.Χ.) εγκαθιδρύεται στους Δελφούς η λατρεία του Απόλλωνα, που εγκαταστάθηκε εδώ αφού πρώτα σκότωσε, κατά την παράδοση, το δράκοντα Πύθωνα που φύλαγε το μαντείο της Γης. Μετά την εξάγνισή του επιστρέφει στους Δελφούς στεφανωμένος και καθιερώνει τη λατρεία του στο Μαντείο το οποίο από τότε του ανήκει. Πέρα από τις μυθικές αναφορές αυτή η πράξη συμβολίζει την εισαγωγή της λατρείας του Δελφίνιου Απόλλωνα στην Κρίσσα, σήμερα Χρυσσό, από τους Κρήτες ναυτικούς, σύμφωνα με τον ύμνο προς τον Απόλλωνα, ο οποίος γίνεται πλέον γνωστός σαν Πύθιος Απόλλωνας και ο τόπος λατρείας του ονομάζεται Δελφοί από εδώ και μπρος.
  Ο 8ος και 7ος αι. π.Χ. υπήρξαν εποχή διαμόρφωσης του ιερού χώρου των Δελφών. Προς το τέλος του 7ου αι. π.Χ. χτίστηκαν οι πρώτοι λίθινοι ναοί, αφιερωμένοι ο ένας στον θεό Απόλλωνα και ο άλλος στην Αθηνά. Στις αρχές του 6ου αι. π.Χ. οι Δελφοί προχώρησαν στην Αμφικτιονία, ένωση πόλεων-κρατών με κοινούς πολιτικούς σκοπούς, η οποία προστάτευε το ιερό από κατακτητικές βλέψεις. Με τον καιρό η Δελφική Αμφικτιονία απέκτησε αποφασιστικές αρμοδιότητες στη διοίκηση του ιερού του Απόλλωνα και το 582 π.Χ. αναδιοργάνωσε τους Πυθικούς αγώνες που τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια προς τιμή του Απόλλωνα, για να θυμίζουν τη νίκη του θεού εναντίων του Πύθωνα.
  Από τον 6ο έως και τον 4ο αι. π.Χ. είναι η περίοδος της μεγάλης ακμής του ιερού των Δελφών, που κοσμείται με οικοδομήματα και πολυάριθμα αναθήματα τα οποία αφιερώνουν στον Απόλλωνα ελληνικές πόλεις και ιδιώτες. Προσκυνητές συρρέουν από όλο τον αρχαίο κόσμο για να ζητήσουν τη συμβουλή και το χρησμό του θεού για οποιαδήποτε σοβαρή απόφαση ή ενέργειά τους. Καθαρίζονταν με το νερό της Κασταλίας πηγής, πλήρωναν έναν ορισμένο φόρο, τον πελανόν, και θυσίαζαν ένα ζώο στο βωμό του Απόλλωνα. Οι χρησμοί του θεού εκφράζονταν από τη Πυθία, ιέρεια του μαντείου, και ερμηνεύονταν από τους ιερείς του Απόλλωνα. Το τυπικό στη λειτουργία του μαντείου πήρε την οριστική του μορφή μέσα στον 6ο αι. π.Χ. και έμεινε αναλλοίωτο έως την εποχή του Αδριανού (2ος αι. π.Χ.) Στο θέατρο του ιερού του 4ου αι. π.Χ.,τελούνταν δραματικοί και λυρικοί αγώνες, ενώ στο στάδιο, εκτός από τους γυμνικούς (αθλητικούς) αγώνες, γίνονταν και μουσικές εκδηλώσεις.

Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Δελφών

• http://www.delphi.gr/delphi1024/politismos/istoria...

ΛΕΒΑΔΙΑ (Πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
  Η Λιβαδειά, πρωτεύουσα του νομού Βοιωτίας, βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Ελικώνα, σε απόσταση 1,5 ώρας από την Αθήνα. Η πόλη που έχει σήμερα 35.000 κατοίκους είναι εμπορικό και οικονομικό κέντρο μιας ευρύτερης περιοχής με ισόρροπη ανάπτυξη της γεωργίας, της βιομηχανίας και των υπηρεσιών. Αποτελεί πλέον διευρυμένο Δήμο, μετά τη συνένωση με τις πρώην κοινότητες Λαφύστιο και Ρωμέικο.
   Η Λιβαδειά είναι γνωστή ήδη από τον Όμηρο, που την αναφέρει με το πρώτο της όνομα, Μήδεια. Το σημερινό της όνομα το οφείλει, κατά τον Παυσανία, στον ήρωα Λεβαδό τον Αθηναίο, ο οποίος και έπεισε τους κατοίκους να κατέβουν χαμηλότερα και να χτίσουν την πόλη στη σημερινή της θέση. Η Λιβαδειά έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με αρχηγό τον Αρκεσίλαο. Κατά τους αρχαίους χρόνους η πόλη έγινε διάσημη για το Μαντείο του Τροφωνείου Διός, ένα από τα 5 γνωστά μαντεία της αρχαιότητας και προπομπό για τους Δελφούς.
   Κατά τα χρόνια του Βυζαντίου, η Λιβαδειά γνώρισε αρχικά καταστροφές από τους Γότθους και άλλες βαρβαρικές επιδρομές αλλά από τον Ιουστινιανό και μετά πέρασε περίοδο ευημερίας. Στην εποχή της Φραγκοκρατίας (1205 - 1311) και στη συνέχεια κατά την Καταλανική κυριαρχία (οπότε κτίζεται το Κάστρο), η πόλη ήκμασε και απόκτησε σημαντικά προνόμια. Το 1460 περνά οριστικά στα χέρια των Τούρκων και έγινε βιλαέτι (πρωτεύουσα) όλης της Ρούμελης. Η Λιβαδειά είναι η γενέτειρα του θαλασσομάχου Λάμπρου Κατσώνη. Συμμετείχε από τις πρώτες πόλεις στον ξεσηκωμό του 21 αποτελώντας ορμητήριο των Φιλικών της Ρούμελης. Διάκος, Ανδρούτσος, Μπούσγος, Πανουργιάς, Δυοβουνιώτης είναι μεταξύ των γνωστών ηρώων που έδρασαν στην περιοχή. Απελευθερώθηκε οριστικά το 1828, και έγινε ένα από τα πρώτα βιομηχανικά κέντρα της χώρας. Η αποξήρανση της Κωπαϊδας το 1886 έδωσε νέα ώθηση στην αγροτική παραγωγή.
   Στις αρχές του 20ου αιώνα αλλά και μετά τον 2ο Παγκόσμιο, η Λιβαδειά προσελκύει εσωτερικό μεταναστευτικό ρεύμα και η οικονομία της περιοχής ενισχύεται από την εγκατάσταση του εργοστασίου «Αλουμίνιο της Ελλάδος» στην Παραλία Διστόμου. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες ο τομέας των υπηρεσιών αναπτύσσεται γρήγορα παράλληλα με την τόνωση της τουριστικής και πολιτιστικής δραστηριότητας.

Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Λεβαδέων

• http://www.dimoslivadias.gr/istoria.htm

Από τον Ξέρξη, 480 π.Χ.

ΑΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΑΤΑΛΑΝΤΗ
The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae, where there was a richly endowed temple of Apollo, provided with wealth of treasure and offerings. There was also then as now a place of divination at this place. This temple, too, they plundered and burnt, and they pursued and caught some of the Phocians near the mountains. Certain women too perished because of the multitude of their violators.

This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Σύλλα, 86 π.Χ

ΑΛΑΙ (Αρχαία πόλη) ΦΘΙΩΤΙΔΑ

• http://halai.fac.cornell.edu/chelp/History/sulla.h...

Από τους Πέρσες, 480 π.Χ.

ΑΛΙΑΡΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Στην εισβολή των Περσών, επειδή οι Αλιάρτιοι πήγαν με το μέρος των Ελλήνων, ένα τμήμα του στρατού του Ξέρξη επετέθη και έκαψε τη χώρα των Αλιαρτίων και την πόλη τους (Παυσ. 9,32,5).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Boeotia
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...
Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη, 480 π.Χ.

ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΛΟΚΡΙΔΑ
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι η Αμφίκλεια ήταν μία από τις φωκικές πόλεις που έκαψε ο Ξέρξης (Παυσ. 10,3,2).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . . .
This extract is from: Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., Harvard University Press. Cited Aug 2002 from Perseus Project URL bellow, which contains comments & interesting hyperlinks

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

By the Amphictyons

ΑΜΦΙΣΣΑ (Αρχαία πόλη) ΠΑΡΝΑΣΣΙΔΑ
Now Anticyra still endures, but Cirrha and Crisa have been destroyed, the former earlier, by the Crisaeans, and Crisa itself later, by Eurylochus the Thessalian, at the time of the Crisaean War. For the Crisaeans, already prosperous because of the duties levied on importations from Sicily and Italy, proceeded to impose harsh taxes on those who came to visit the temple, even contrary to the decrees of the Amphictyons. And the same thing also happened in the case of the Amphissians, who belonged to the Ozolian Locrians. For these too, coming over, not only restored Crisa and proceeded to put under cultivation again the plain which had been consecrated by the Amphictyons, but were worse in their dealings with foreigners than the Crisaeans of old had been. Accordingly, the Amphictyons punished these too, and gave the territory back to the god.

This extract is from: The Geography of Strabo (ed. H. L. Jones, 1924), Cambridge. Harvard University Press. Cited Sep 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Strabo, Geography
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΑΝΤΙΚΥΡΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece, namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris. On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed to the ground and their people scattered in villages (Paus. 10,3,1-2).

This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τους Ρωμαίους του Οτίλιου, 211 π.Χ.

Ο Οτίλιος, τον οποίο είχαν στείλει οι Ρωμαίοι επικεφαλής του στρατού που θα βοηθούσε τους Αθηναίους και τους Αιτωλούς στον πόλεμό τους κατά του Φιλίππου της Μακεδονίας, δεν ακολούθησε καθ' όλα τις οδηγίες που του είχαν δοθεί και κατέστρεψε την Ιστιαία και την Αντίκυρα (Παυσ. 7,7,9).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Achaia
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Ξέρξης, 480 π.Χ.

ΔΑΥΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . .

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη, 480 π.Χ.

ΔΡΥΜΑΙΑ (Αρχαία πόλη) ΛΟΚΡΙΔΑ
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι η Δρυμαία ήταν μία από τις φωκικές πόλεις που έκαψε ο Ξέρξης (Παυσ. 10,3,2).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . . .
This extract is from: Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., Harvard University Press. Cited Aug 2002 from Perseus Project URL bellow, which contains comments & interesting hyperlinks

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη, 480 π.Χ.

ΕΛΑΤΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΦΘΙΩΤΙΔΑ
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι η Ελάτεια ήταν μία από τις φωκικές πόλεις που έκαψε ο Ξέρξης (Παυσ. 10,3,2).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . . .
This extract is from: Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., Harvard University Press. Cited Aug 2002 from Perseus Project URL bellow, which contains comments & interesting hyperlinks

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Πέρση Δάτη, 490 π.Χ.

ΕΡΕΤΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Ανοικοδομήθηκε σε λίγο καιρό με τη βοήθεια των Αθηναίων. Οι κάτοικοι της Ερέτριας ήταν Iωνες από την Αττική.

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...
Plato, Laws
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τους Ρωμαίους του Φλαμινίνου

Ο Φλαμινίνος νίκησε τη μακεδονική φρουρά της Ερέτριας και στη συνέχεια λεηλάτησε την πόλη (Παυσ. 7,8,1).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Achaia
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη

ΕΡΩΧΟΣ (Αρχαία πόλη) ΠΑΡΝΑΣΣΙΔΑ
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ο Ερωχος ήταν μία από τις φωκικές πόλεις που έκαψε ο Ξέρξης (Παυσ. 10,3,2).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

The barbarians, while the Thessalians so guided their army, overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples.
Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae, where there was a richly endowed temple of Apollo, provided with wealth of treasure and offerings (Strab. 8,32,2-8,33,1).

This extract is from: The Geography of Strabo, ed. H. L. Jones, Cambridge. Harvard University Press
Cited Sept. 2002 from Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...
Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη

ΘΕΣΠΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Γιατί μόνον οι Θεσπιείς και οι Πλαταιείς από όλους τους Βοιωτούς δε μήδισαν.

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...
Thespians+Xerxes: Perseus Look Up Tool, text search
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/vor?lang=en&f...
Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τους Θηβαίους μετά τη μάχη στα Λεύκτρα, 371 πΧ

Οι κάτοικοι των Θεσπιών μετά την καταστροφή της πόλης τους από τους Θηβαίους, κατέφυγαν στην Αθήνα, όπου έλαβαν ίσα πολιτικά δικαιώματα με τους Αθηναίους ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. (Διόδ. 15,46,6)

Perseus: Diodorus Siculus, Library (ed. C. H. Oldfather, 1989).
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Μέγας Αλέξανδρος, 335 π.Χ.

ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Κυρίεψε και κατέσκαψε την πόλη, σκοτώνοντας 6 χιλ. και αιχμαλωτίζοντας πάνω από 30 χιλ. κατοίκους, επειδή μετά το θάνατο του Φιλίππου, οι Θηβαίοι έδιωξαν τη Μακεδονική φρουρά που είχε εγκατασταθεί στην πόλη τους μετά την ήττα στη Χαιρώνεια. Όσοι Θηβαίοι γλίτωσαν έφτασαν πρόσφυγες στην Αθήνα μέχρι το 316 π.Χ., που τους επαναπάτρισε ο Κάσσανδρος.

Σύλλας, 86 π.Χ.

Μετά την ήττα του Αρχέλαου, Ελληνα στρατηγού του Μιθριδάτη στη Χαιρώνεια το 86 π.Χ, οι Θηβαίοι πήραν το μέρος του Μιθριδάτη στον πόλεμο ενάντια στη Ρώμη. Ο Σίλας κατέστρεψε την πόλη, λεηλάτησε όλη τη Βοιωτία και παρέδωσε τη μισή Θηβαϊκή γη στο ιερό των Δελφών, σε αντάλλαγμα της σύλησης των θησαυρών του ιερού. Εκτοτε η πόλη παρήκμασε και τον καιρό του Παυσανία σώζονταν μόνο οι ναοί και κατοικούνταν μόνο η ακρόπολη, η οποία είχε αλλάξει το όνομά της από Καδμεία σε Θήβα, από το όνομα της πόλης.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Boeotia
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Περικλή, 446 π.Χ.

ΙΣΤΙΑΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Διένειμε όλη την περιοχή σε 2000 κληρούχους Αθηναίους και έχτισαν πάλι πόλη με το όνομα Ωρεός.

Perseus: The Princeton Encyclopedia of Classical Sites (1976)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Per...

Από τους Ρωμαίους του Οτίλιου, 211 π.Χ.

Ο Οτίλιος, τον οποίο είχαν στείλει οι Ρωμαίοι επικεφαλής του στρατού που θα βοηθούσε τους Αθηναίους και τους Αιτωλούς στον πόλεμό τους κατά του Φιλίππου της Μακεδονίας, δεν ακολούθησε καθ' όλα τις οδηγίες που του είχαν δοθεί και κατέστρεψε την Ιστιαία και την Αντίκυρα (Παυσ. 7,7,9).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Achaia
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Ξέρξης, 480 π.Χ.

ΚΩΠΑΙ (Αρχαία πόλη) ΘΗΒΕΣ

Ρωμαίοι, 171 π.Χ.

Από το Σύλλα, 86 BC

ΛΑΡΥΜΝΑ (Αρχαία πόλη) ΛΟΚΡΙΔΑ

• http://halai.fac.cornell.edu/chelp/History/sulla.h...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΛΙΛΑΙΑ (Αρχαία πόλη) ΠΑΡΝΑΣΣΙΔΑ
In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece, namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris. On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed to the ground and their people scattered in villages.

This extract is from: Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Harvard University Press
Cited Sept. 2002 from Perseus Project URL bellow, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη

ΟΓΧΗΣΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ

Σεισμός 426 π.Χ.

ΟΡΟΒΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
...Τότε οι Οροβιές, στο ΒΔ άκρο της Εύβοιας, κατά την εξιστόρηση του Θουκυδίδη, κατακλύσθηκαν από τεράστιο κύμα και όσοι δεν πρόφθασαν να καταφύγουν στα υψώματα σκοτώθηκαν, ενώ τμήμα της ξηράς καταποντίστηκε. Το κύμα παρέσυρε και τμήμα του αθηναϊκού τείχους στο νησάκι Αταλάντη της Λοκρίδος, όπου κομμάτιασε μία από τις δύο αθηναϊκές τριήρεις που ήταν τραβηγμένες στην ξηρά. Στην αντικρινή Πεπάρηθο (Σκόπελο) εγένετο κύματος επαναχώρησις και καταστράφηκε τμήμα του τείχους, το πρυτανείο και οικίες. Ο Στράβων περιγράφει τις συνέπειες ενός φοβερού σεισμού στην περιοχή Εύβοιας και Λοκρίδος. Οι θερμές πηγές της Αιδηψού και των Θερμοπυλών στέρεψαν για τρεις μέρες. Στους Ωρεούς (Βόρεια Εύβοια) κατέρρευσαν επτακόσιες οικίες και το παραθαλάσσιο τείχος. Η Σκάρφεια καταστράφηκε εκ θεμελίων, χίλιοι επτακόσιοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, ενώ στο Θρόνιον περίπου εννιακόσιοι. Καταστροφές έγιναν στον Εχίνο, στα Φάλαρα, στην Ηράκλεια, στη Λαμία και στη Λάρισα. Το τείχος της Ελάτειας ράγισε και στην Αταλάντη δημιουργήθηκε ρήγμα. Μια τριήρης τινάχτηκε από τα νεώρια και έπεσε πέρα από το τείχος.

• http://www.pipini.gr/them/seism/6.html
Perseus: Thucydides, The Peloponnesian War (ed. Richard Crawley, 1910)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τους Θηβαίους, 371 π.Χ.

ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Αρχαιολογικός χώρος) ΒΟΙΩΤΙΑ
Μετά την ήττα των Σπαρτιατών στα Λεύκτρα ο Ορχομενός καταστράφηκε από τους Θηβαίους.

Από το Σύλλα, 86 π.Χ

Μετά τη μάχη στη Χαιρώνεια ο πόλεμος Σύλλα - Μιθριδάτη συνεχίστηκε στον Ορχομενό, όπου είχε καταφύγει ο Μιθριδάτης. Ο Σύλλας νίκησε και εκεί και μετά τη νίκη του λεηλάτησε τον Ορχομενό και τις γειτονικές πόλεις και κατέστρεψε τα λιμάνια της Βοιωτίας (Εκδ. Αθηνών, Παυσανίου Περιήγησις, τόμος 5, σελ. 190, σημ. 1).

• http://halai.fac.cornell.edu/chelp/History/sulla.h...

Από τον Ξέρξη, 480 π.Χ.

ΠΑΝΟΠΕΥΣ (Αρχαία πόλη) ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ
The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . . (8,32,1)
So this part of the barbarian army marched as I have said, and others set forth with guides for the temple at Delphi, keeping Parnassus on their right. These, too, laid waste to every part of Phocis which they occupied, burning the towns of the Panopeans and Daulii and Aeolidae.(8.35.1)
This extract is from: Herodotus, with an English translation by A. D. Godley. Cambridge. Harvard University Press
Cited Sept 2002 from Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...
Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη, 480 π.Χ.

ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΙΟΙ (Αρχαία πόλη) ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ
The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . . .

This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Θηβαίοι & Σπαρτιάτες, 427 π.Χ.

ΠΛΑΤΑΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, με αρχηγό τον Αρχίδαμο και μετά μακρά πολιορκία (429-427 π.Χ.) κατέλαβαν την πόλη, σκότωσαν πάνω από 200 Πλαταιείς και 25 Αθηναίους και αργότερα κατέσκαψαν την πόλη. Οι κάτοικοι που σώθηκαν πήγαν πρόσφυγες στην Αθήνα. (Παυσ. 9,1,4. Θουκ. 3,68). Η πόλη άρχισε να ξαναχτίζεται μετά την Ανταλκίδειο ειρήνη (387-386 π.Χ.), όταν οι πρώην σύμμαχοι των Θηβαίων, οι Σπαρτιάτες, κατέλαβαν το 382 π.Χ. τη Θήβα. Επέτρεψαν τότε στους Πλαταιείς να επιστρέψουν στον τόπο τους και τους βοήθησαν να ξαναχτίσουν την πόλη.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Boeotia
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Θηβαίοι, 373 π.Χ.

Οι Θηβαίοι αιφνιδίασαν τους Πλαταιείς που είχαν πάει να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους και μπήκαν ανενόχλητα στην πόλη. Aφησαν όσους βρήκαν μέσα να φύγουν, πάλι πρόσφυγες στην Αθήνα, χωρίς να σκοτώσουν κανένα. Μετά κατεδάφισαν άλλη μια φορά την πόλη, εκτός των ναών αυτή τη φορά. Οι Πλαταιείς επέστρεψαν στον τόπο τους μετά τη νίκη του Φιλίππου στη Χαιρώνεια, το 338 π.Χ. Ο Φίλιππος έβαλε φρουρά στις Θήβες και βοήθησε τους Πλαταιείς να ανοικοδομήσουν την πόλη τους ( Παυσ. 9,1,8).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Boeotia
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Κίμωνα τον Αθηναίο (474-473 π.Χ.)

ΣΚΥΡΟΣ (Νησί) ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ
Οι κάτοικοι έγιναν σκλάβοι των Αθηναίων κληρούχων

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΣΤΕΙΡΙΣ (Αρχαία πόλη) ΔΙΣΤΟΜΟ
Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φαίδρο στον Μαλιακό πόλεμο (4ος αι. π.Χ.)

ΣΤΥΡΑ (Αρχαία πόλη) ΕΥΒΟΙΑ
Ο Στράβων αναφέρει ότι τα Στύρα καταστράφηκαν στο Μαλιακό πόλεμο από τον Αθηναίο στρατηγό Φαίδρο (Στράβ. 10.1.6).

Perseus: Strabo, Geography
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη

ΤΙΘΟΡΕΑ (Αρχαία πόλη) ΦΘΙΩΤΙΔΑ
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι η Νεών ήταν μία από τις φωκικές πόλεις που έκαψε ο Ξέρξης (Παυσ. 10,3,2).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . . .
This extract is from: Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., Harvard University Press. Cited Aug 2002 from Perseus Project URL bellow, which contains comments & interesting hyperlinks

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη

ΤΙΘΡΩΝΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΛΟΚΡΙΔΑ
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι το Τριθώνιο ήταν μία από τις φωκικές πόλεις που έκαψε ο Ξέρξης (Παυσ. 10,3,2).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

The barbarians, while the Thessalians so guided their army, overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples (Hdt. 8,32,2).
Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae, where there was a richly endowed temple of Apollo, provided with wealth of treasure and offerings (Hdt. 8,33,1).
These extracts are from: Herodotus, The Histories, ed. A. D. Godley, Cambridge. Harvard University Press
Cited Sept. 2002 from Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...
Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη, 480 π.Χ.

ΤΡΙΤΑΙΑ (Αρχαία πόλη) ΠΑΡΝΑΣΣΙΔΑ
The barbarians, while the Thessalians so guided their army, overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples (Hdt. 8,32,2).
Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae, where there was a richly endowed temple of Apollo, provided with wealth of treasure and offerings (Hdt. 8,33,1).

This extract is from: Herodotus, The Histories, ed. A. D. Godley, Cambridge. Harvard University Press
Cited Sept. 2002 from Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...
Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη, 480 π.Χ.

ΥΑΜΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΑΤΑΛΑΝΤΗ
The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . . .

This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece, namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris. On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed to the ground and their people scattered in villages.

This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ξέρξη

ΧΑΡΑΔΡΑ (Αρχαία πόλη) ΠΑΡΝΑΣΣΙΔΑ
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι η Χαράδρα ήταν μία από τις φωκικές πόλεις που έκαψε ο Ξέρξης (Παυσ. 10,3,2).

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

The barbarians, while the Thessalians so guided their army, overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples.
Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae, where there was a richly endowed temple of Apollo, provided with wealth of treasure and offerings (Hdt. 8.32.2, 8,33,1).

This extract is from: Herodotus, The Histories, ed. A. D. Godley, Cambridge. Harvard University Press
Cited Sept. 2002 from Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...
Perseus: Herodotus, The Histories (ed. A. D. Godley, 1920)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τον Ρωμαίο Λουκρήτιο, 171 π.Χ.

ΑΛΙΑΡΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
(Πολύβ. 30,21,9)

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΑΜΒΡΩΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece, namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris. On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed to the ground and their people scattered in villages (Paus. 10,3,1-2).

This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΛΟΚΡΙΔΑ
Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΕΡΩΧΟΣ (Αρχαία πόλη) ΠΑΡΝΑΣΣΙΔΑ
In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece, namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris. On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed to the ground and their people scattered in villages (Paus. 10,3,1-2).

This extract is from: Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Harvard University Press
Cited Sept. 2002 from Perseus Project URL bellow, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΕΧΕΔΑΜΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΦΩΚΙΣ
In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece, namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris. On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed to the ground and their people scattered in villages (Paus. 10,3,1-2).

This extract is from: Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Harvard University Press
Cited Sept. 2002 from Perseus Project URL bellow, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΜΕΔΕΩΝ (Αρχαία πόλη) ΠΑΡΝΑΣΣΙΔΑ
In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece, namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris. On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed to the ground and their people scattered in villages.

This extract is from: Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Harvard University Press
Cited Sept. 2002 from Perseus Project URL bellow, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από τους Ρωμαίους, 171 π.Χ.

ΟΓΧΗΣΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΙΟΙ (Αρχαία πόλη) ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ
Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΤΙΘΡΩΝΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΛΟΚΡΙΔΑ
In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad1 at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece, namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris. On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed to the ground and their people scattered in villages.
This extract is from: Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Harvard University Press
Cited Sept. 2002 from Perseus Project URL bellow, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΤΡΑΧΙΣ (Αρχαία πόλη) ΦΘΙΩΤΙΔΑ
Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο, 346 π.Χ

ΦΛΥΓΟΝΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Από το Φίλιππο Β', 346 π.Χ.

ΧΑΡΑΔΡΑ (Αρχαία πόλη) ΠΑΡΝΑΣΣΙΔΑ
In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece, namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris. On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed to the ground and their people scattered in villages (Paus. 10,3,1-2).

This extract is from: Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Harvard University Press
Cited Sept. 2002 from Perseus Project URL bellow, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Pausanias, Description of Greece, Phocis and Ozolian Locri
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
1204 μ.Χ. Την κατάληψη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους Φράγκους ακολουθεί και η κατάληψη του Ορχομενού από τον Ενετό Βονιφάτιο που καταλαμβάνει επίσης τη Βοιωτία, την Αττική και τη Μεγαρίδα. Από τη στιγμή αυτή υπάγεται στο Δουκάτο των Θηβών υπό τον Όθωνα Ντελαρός που είναι ταυτόχρονα δούκας των Θηβών και των Αθηνών.
1225 μ.Χ. Η Βοιωτία, Αττική και Μεγαρίδα εισέρχονται στην κυριαρχία του Όθωνα Ντελαρός.
1263 μ.Χ. Βρίσκεται στην κυριαρχία του Ιωάννη Α' Ντελαρός και του άρχοντα της Λιβαδειάς Γουλιέλμου Ντελαρός.
1280-1287 μ.Χ. Υπό την κυριαρχία του Γουλιέλμου Ντελαρός που είναι δούκας Αθηνών και Θηβών.
1287-1308 μ.Χ. Υπό την κυριαρχία του Γουίδη Β' Ντελαρός που είναι δούκας των Αθηνών.
1309-1311 μ.Χ. Υπό την κυριαρχία του Βάλθερου ή Γουλθήρου Βριεννίου που είναι δούκας των Αθηνών.
1311 μ.Χ. Στις 15 Μαρτίου του 1311 φτάνουν από τη Θεσσαλία οι Καταλανοί στη δεξιά όχθη του Κηφισού, κάτω από τον αρχαίο Ορχομενό, στη θέση που σήμερα ονομάζεται Νταμάρια. Κάτω από την ακρόπολη του Ορχομενού έχει στρατοπεδεύσει ο δούκας των Αθηνών Βριέννιος. Η μάχη που ακολουθεί είναι τόσο φονική, ώστε κατά τον Μουντάνερ τη μέρα εκείνη σκοτώθηκαν 20.000 πεζοί, ο δούκας των Αθηνών Βάλθερος και όλοι οι Φράγκοι ιππότες εκτός από δύο. Η νίκη των Καταλανών είχε σαν συνέπεια να αλλάξει κηδεμονία η Βοιωτία. Ήδη την εποχή πριν τη μάχη, η επαρχία της Λιβαδειάς διάκειται περισσότερο φιλικά προς τους Καταλανούς και όχι προς τους Φράγκους γιατί οι τελευταίοι δεν είχαν συμπεριφερθει καλά. Από το 1311 μ.Χ. λοιπόν οι Καταλανοί διαδέχονται τους Φράγκους στην κυριαρχία της Βοιωτίας και η περίοδος που ακολουθεί είναι περίοδος μεγάλων δεινών για την περιοχή.
1363 μ.Χ. Επέρχεται ρήξη μεταξύ των Καταλανών και ο Λόρια καλεί σε βοήθεια τους Τούρκους. Ο Μουράτ ο Β' εισβάλλει στην Αττική και Βοιωτία και φυσικά στον Ορχομενό. Ευτυχώς η παραμονή των Τούρκων υπήρξε σύντομη. Εκδιώχτηκαν τελικά το 1365.
1380 μ.Χ. Εισβάλλουν στη Λιβαδειά και σ' όλη την περιοχή οι Ναβαρραίοι (Καταλανοί τυχοδιώκτες), οι οποίοι εκδιώκονται από τον Ατζαϊόλη το 1381.
1381 μ.Χ. Ο βασιλιάς της Αραγωνίας Πέτρος ο Ε' , για να ενισχύσει τους πατριώτες του λόγω των μεγάλων απωλειών που είχαν υποστεί, φέρνει χιλιάδες Αλβανούς και τους εγκαθιστά στη Βοιωτία. Στον Ορχομενό όμως δεν εγκαταστάθηκαν ποτέ οριστικά.
1390 μ.Χ. Οι Τούρκοι με αρχηγό τον Εβρέν - μπέη εισβάλλουν και λεηλατούν τη Λιβαδειά και τον Ορχομενό όπως και όλη τη Βοιωτία.
1394 μ.Χ. Η περιοχή Λιβαδειάς και Ορχομενού περιέρχεται στην κυριαρχία του Βογιατζήτ.
1402-1435 μ.Χ. Η Λιβαδειά, η Θήβα και φυσικά και ο Ορχομενός, είναι υπό την κυριαρχία του ενετού Δούκα της Αθήνας Αντωνίου Α' Ατζαγιόλη. Την περίοδο αυτή ολόκληρη η Βοιωτία ζει σε ηρεμία, γιατί ο Αντώνιος άσκησε την εξουσία με σωφροσύνη και φιλανθρωπία και γι' αυτό έγινε δημοφιλής στο δουκάτο.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ορχομενού

• http://www.orchomenos.gr/ORCHOMENOS/LEV01/HISTORY/...

Boeotians against Phocians

ΑΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΑΤΑΛΑΝΤΗ
As the Phocians were engaged in building a fortress near the place named Abae, at which is a holy shrine of Apollo, the Boeotians took the field against them. Some of the Phocians straightway fled to the nearest cities and dispersed, while others took refuge in the temple of Apollo and perished to the number of five hundred. [5] Now many other divine visitations fell to the lot of the Phocians about this period, and in particular the one that I am about to relate. The men who had taken refuge in the temple supposed that their lives would be saved through the intervention of the gods, but on the contrary through some divine Providence they met with the punishment temple-robbers well deserve.
For there was a quantity of rushes about the temple, and a fire had been left behind in the tents of the men who had fled, with the result that the rushes caught fire and such a great conflagration was touched off so miraculously that the temple was consumed and the Phocians who had fled to it for refuge were burned alive. Indeed it became apparent that the gods do not extend to temple-robbers the protection generally accorded to suppliants (Diod. Sic. 16.58.4-6).

This extract is from: Diodorus Siculus, Library (ed. C. H. Oldfather, 1989). Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.

Perseus: Diodorus Siculus, Library (ed. C. H. Oldfather, 1989).
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...

Μάχη του Αιγιτίου, 426 π.Χ.

ΑΙΓΙΤΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΦΩΚΙΔΑ
Αθηναϊκά στρατεύματα με αρχηγό τον στρατηγό Δημοσθένη που πήγαν να καταλάβουν την Αιτωλία, νικήθηκαν από τους Αιτωλούς. Ανάμεσα στους νεκρούς Αθηναίους και ο στρατηγός τους Προκλής (Θουκ. 1,97)

Perseus: Thucydides, The Peloponnesian War (ed. Richard Crawley, 1910)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=...