Εμφανίζονται 66 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΒΟΙΩΤΙΑ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΑΡΑΧΩΒΑ (Κωμόπολη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Αράχωβα είναι χτισμένη στα ψηλώματα του Παρνασσού,
στις μεσημβρινές πλαγιές του και σε υψόμετρο από 900-1000 μέτρα.
Η ιστορία της χάνεται στα βάθη των αιώνων. Έλαβε σαν Ανεμώρια τότε,
μέρος στον Τρωικό πόλεμο και αργότερα σαν Δωρική πόλη, σύνδεσε την ιστορία της
με το γειτονικό Μαντείο των Δελφών, του οποίου είναι και η ανατολική φυσική πύλη.
Κατεδαφίστηκε από τον Φίλιππο το Μακεδόνα και ξαναχτίστηκε στις ράχες
του Παρνασσού απ’ όπου
πήρε και το όνομά της. Το σκοτάδι του Μεσαίωνα σκεπάζει και την Αράχωβα, μέχρι
που εντυπωσιακή προβάλλει στα απομνημονεύματα των περιηγητών.
Στην Επανάσταση του ’21 είναι μπαρουταποθήκη της Ρούμελης. Πήρε
δυναμικά μέρος προσφέροντας άφθονο αίμα με αποκορύφωμα το αμάραντο στεφάνι που
της χάρισε ο Μεγάλος Καραϊσκάκης το Νοέμβριο του 1826.
Το 1856 έβαλε τέλος στη Ληστοκρατεία εξοντώνοντας τους Νταβελαίους.
Στους πολέμους της Χώρας μας πολλοί Αραχωβίτες πήραν μέρος και στο Αλβανικό έπος
και την Αντίσταση τα παλικάρια της έγραψαν σελίδες άφατου μεγαλείου.
Σήμερα έχει μπει δυναμικά στο στίβο της ειρήνης κι αποτελεί πρότυπο
αλώβητου βουνίσιου παραδοσιακού Ελληνικού χωριού.
(κείμενο: Ηλία Λιάκου)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Αράχωβας (1996).
ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Το ιστορικό της αποξήρανσης
Το 1834 καταρτίζεται το πρώτο σχέδιο αποξήρανσης από Γερμανό μηχανικό.
Το 1844 γίνεται δεύτερο συστηματικότερο από το Γάλλο μηχανικό Γουσταύο ντ' Εστάλ.
Το 1846 ο Γάλλος μεταλλειολόγος Σωβάζ συντάσσει την πρώτη σοβαρή μελέτη και το
1865 το Ελληνικό κράτος υπογράφει σύμβαση με τους Μομφερριέρ και Μπονέρ με όρο
η εταιρεία τους να έχει την επικαρπία για 99 χρόνια της μισής έκτασης από αυτή
που θα αποξηρανθεί και στη συνέχεια η κυριότητα θα περιερχόταν στο Ελληνικό Δημόσιο.
Ύστερα όμως από μερική αποξήρανση η εταιρεία κηρύσσεται έκπτωτη, το 1873, γιατί
χρεοκόπησε οικονομικά.
Το 1880 υπογράφεται νέα σύμβαση με τον Ιωάννη Βούρο, εκπρόσωπο άλλης Γαλλικής
εταιρείας και με όμοιους όρους. Στο διάστημα 1882-1886 γίνονται τα σπουδαιότερα
αποστραγγιστικά έργα και η Κωπαίδα αποξηραίνεται. Οι οργανικές ύλες όμως που υπήρχαν
στον πυθμένα της λίμνης ανάβουν και καίγονται με αποτέλεσμα η επιφάνεια του εδάφους
να κατεβεί κατά 4 μέτρα χαμηλότερα από τη σήραγγα, τα νερά να μην φεύγουν πλέον
και το 1887 η Κωπαίδα ξαναγίνεται λίμνη.
Έτσι πτωχεύει και η δεύτερη Γαλλική εταιρεία και τη συνέχιση του
έργου αναλαμβάνει, το 1895, μια Αγγλική εταιρεία. Η εταιρεία αυτή βαθαίνει τη
σήραγγα και τις αποστραγγιστικές διώρυγες και ολοκληρώνει το έργο το 1931 αποξηραίνοντας
241.000 στρέμματα. Η διάθεση της έκτασης αυτής έγινε όπως φαίνεται στον παρακάτω
πίνακα.
| Διάθεση της αποξηραμένης έκτασης | |
| Παραχωρήθηκαν στους περιοίκους της Υλίκης | 1.862 στρ. |
| Απαιτήσεις τρίτων από το Δημόσιο | 28.427 στρ. |
| Μισθωτές | 145.000 στρ. |
| Καλλιέργεια από την εταιρεία | 48.000 στρ. |
| Κοινωφελή έργα (δρόμοι, διώρυγες κ.λπ.) | 17.000 στρ. |
| Σύνολο | 240.289 στρ. |
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Ορχομενού
ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
No city in Greece possessed such long continued celebrity as Thebes.
Athens and Sparta, which were the centres of Grecian political life in the historical
period, were poor in mythical renown; while Argos and Mycenae, whose mythical
annals are full of glorious recollections, sank into comparative insignificance
in historical times, and Mycenae indeed was blotted out of the map of Greece soon
after the Persian wars. But in the mythical ages Thebes shone pre-eminent, while
in later times she always maintained her place as the third city of Greece; and
after the battle of Leuctra was for a short period the ruling city. The most celebrated
Grecian legends cluster round Thebes as their centre; and her two sieges, and
the fortunes of her royal houses, were the favourite subjects of the tragic muse.
It was the native city of the great seer Teiresias and of the great musician Amphion.
It was the reputed birthplace of the two deities Dionysus and Hercules, whence
Thebes is said by Sophocles to be the only city where mortal women are the mothers
of gods (hou de monon tiktousin hai thnetai theous, Fragm. ap. Dicaearch, § 17,
ed. Muller; Mure, Tour in Greece, vol. i. p. 253.)
According to the generally received tradition, Thebes was founded
by Cadmus, the leader of a Phoenician colony, who called the city Cadmeia (Kadmeia),
a name which was afterwards confined to the citadel. In the Odyssey, Amphion and
Zethus, the two sons of Antiope by Zeus, are represented as the first founders
of Thebes and the first builders of its walls. (Od. xi. 262.) But the logographers
placed Amphion and Zethus lower down in the series, as we shall presently see.
The legends connected with the foundation of the city by Cadmus are related elsewhere.
The five Sparti, who were the only survivors of the warriors sprung from the dragon's
teeth, were the reputed ancestors of the noblest families in Thebes, which bore
the name of Sparti down to the latest times. It is probable that the name of their
families gave origin to the fable of the sowing of the dragon's teeth. It appears
certain that the original inhabitants of Thebes were called Cadmeii (Kadmeioi,
Il. iv. 388, 391, v. 807, x. 288, Od. xi. 276) or Cadmeiones (Kadmeiones, Il.
iv. 385, v. 804, xxiii. 680), and that the southern plain of Boeotia was originally
called the Cadmeian land (Kadmeis ge, Thuc. i. 12). The origin of these Cadmeians
has given rise to much dispute among modern scholars. K. O. Muller considers Cadmus
a god of the Tyrrhenian Pelasgians, and maintains that the Cadmeians are the same
as the Tyrrhenian Pelasgians; Welcker endeavours to prove that the Cadmeians were
a Cretan colony; while other writers adhere to the old traditions that the Cadmeians
were Phoenicians who introduced the use of letters into Greece. (Muller, Orchomenos,
p. 111, seq., 2nd ed.; Thirlwall, Hist. of Greece, vol. i. p. 111.) It is useless,
however, to enter into the discussion of a subject respecting which we possess
no materials for arriving at a satisfactory conclusion. It is certain that the
Greeks were indebted to the Phoenicians for their alphabet; but whether the Cadmeians
were a Phoenician colony or some other race must be left uncertain.
But we must return to the legendary history of Thebes. Cadmus had
one son, Polydorus, and four daughters, Ino, Semele, Autonoe, and Agave, all of
whom are celebrated in the mythical annals. The tales respecting them are given
in the Dict. of Biogr. and Myth., and it is only necessary to mention here that
Ino became the wife of Athamas and the mother of Melicertes; Semele was beloved
by Zeus and became the mother of the god Dionysus; Autonoe was the mother of the
celebrated hunter Actaeon, who was torn to pieces by the dogs of Artemis; and
Agave was the mother of Pentheus, who, when Cadmus became old, succeeded him as
king of Thebes, and whose miserable end in attempting to resist the worship of
Dionysus forms the subject of the Bacchae of Euripides. After the death of Pentheus,
Cadmus retired to the Illyrians, and his son Polydorus became king of Thebes.
Polydorus is succeeded by his son Labdacus, who leaves at his death an infant
son Laius. The throne is usurped by Lycus, whose brother Nycteus is the father
of Antiope, who becomes by Zeus the mother of the twin sons, Amphion and Zethus.
Nycteus having died, Antiope is exposed to the persecutions of her uncle Lycus
and his cruel wife Dirce, till at length her two sons, Amphion and Zethus, revenge
her wrongs and become kings of Thebes. They fortify the city; and Amphion, who
had been taught by Hermes, possessed such exquisite skill on the lyre, that the
stones, obedient to his strains, moved of their own accord, and formed the wall
( movit Amphion lapides canendo, Hor. Carm. iii. 11). The remainder of the legend
of Amphion and Zethus need not be related; and there can be no doubt, as Mr. Grote
has remarked, that the whole story was originally unconnected with the Cadmeian
family, as it still stands in the Odyssey, and has been interwoven by the logographers
into the series of the Cadmeian myths. In order to reconcile the Homeric account
of the building of the city by Amphion and Zethus with the usually received legend
of its foundation by Cadmus, it was represented by later writers that, while Cadmus
founded the Cadmeia, Amphion and Zethus built the lower city (ten tolin ten kato),
and gave to the united city the name of Thebes. (Paus. ix. 5. § § 2, 6.)
After Amphion and Zethus, Laius became king of Thebes; and with him
commences the memorable story of Oedipus and his family, which is too well known
to need repetition here. When Oedipus was expelled from Thebes, after discovering
that he had murdered his father Laius and married his mother Jocasta, his two
sons Eteocles and Polynices quarrelled for their father's throne. Their disputes
led to the two sieges of Thebes by the Argive Adrastus, two of the most memorable
events in the legendary history of Greece. They formed the subject of the two
epic poems, called the Thebais and the Epigoni, which were considered only inferior
to the Iliad and the Odyssey. Polynices, having been driven out of Thebes by Eteocles,
retires to Argos and obtains the aid of Adrastus, the king of the city, to reinstate
him in his rights. Polynices and Adrastus are joined by five other heroes, making
the confederacy known under the name of the Seven against Thebes. The names of
these seven chiefs were Adrastus, Amphiaraus, Capaneus, Hippomedon, Parthenopaeus,
Tydeus, and Polynices; but there are discrepancies in the lists, as we shall notice
more fully below: and Aeschylus (Sept. c. Theb. 461) in particular omits Adrastus,
and inserts Eteocles in his place. The Seven Chiefs advanced against Thebes, and
each attacked one of the celebrated gates of the city. Polynices and Eteocles
fell by each other's hands; and in the general engagement which followed the combat
of the two brothers, the Argives were defeated, and all their chiefs slain, with
the exception of Adrastus, who was saved by the swiftness of his horse Areion,
the offspring of Poseidon. A few years afterwards the sons of the Seven Chiefs
undertook an expedition against Thebes, to avenge their fathers' fate, hence called
the war of the Epigoni or Descendants. This expedition was also led by Adrastus,
and consisted of Aegialeus, son of Adrastus, Thersander, son of Polynices, Alcmaeon
and Amphilochus, sons of Amphiaraus, Diomedes, son of Tydeus, Stheneleus, son
of Capaneus, and Promachus, son of Parthenopaeus. The Epigoni gained a victory
over the Cadmeians at the river Glisas, and drove them within their walls. Upon
the advice of the seer Teiresias, the Cadmeians abandoned the city, and retired
to the Illyrians under the guidance of Laodamas, son of Adrastus. (Apollod. iii.
7. § 4; Herod. v. 57-61; Paus. ix. 5. § 13; Diod. iv. 65, 66.) The Epigoni thus
became masters of Thebes, and placed Thersander, son of Polynices, on the Throne.
(For a full account of the legends of Thebes, see Grote, Hist. of Greece, vol.
i. c. xiv.) According to the mythical chronology, the war of the Seven against
Thebes took place 20 years before the Trojan expedition and 30 years before the
capture of Troy; and the war of the Epigoni was placed 14 years after the first
expedition against Thebes, and consequently only 4 years before the departure
of the Greeks against Troy. (Clinton, F. H. vol. i. p. 140.)
There is another important event in the mythical times of Thebes,
which was not interwoven with the series of the legends already related. This
is the birth of Hercules at Thebes, and the important services which he rendered
to his native city by his war against Orchomenus. It was stated that the Thebans
were compelled to pay tribute to Erginus, king of Orchomenus; but that they were
delivered from the tribute by Hercules, who marched against Orchomenus, and greatly
reduced its power (Paus. ix. 37. § 2; Strab. ix. p. 414; Diod. iv. 18). This legend
has probably arisen from the historical fact, that Orchomenus was at one time
the most powerful city in Boeotia, and held even Thebes in subjection.
Thebes is frequently mentioned in Homer, who speaks of its celebrated
seven gates (Il. iv. 406, Od. xi. 263); but its name does not occur in the catalogue
of the Greek cities which fought against Troy, as it was probably supposed not
to have recovered from its recent devastation by the Epigoni. Later writers, however,
related that Thersander, the son of Polynices, accompanied Agamemnon to Troy,
and was slain in Mysia by Telephus, before the commencement of the siege; and
that upon his death the Thebans chose Peneleos as their leader, in consequence
of the tender age of Tisamenus, the son of Thersander. (Paus. ix. 5. § § 14, 15.)
In the Iliad (ii. 494) Peneleos is mentioned as one of the leaders of the Boeotians,
but is not otherwise connected with Thebes.
According to the chronology of Thucydides, the Cadmeians continued
in possession of Thebes till 60 years after the Trojan War, when they were driven
out of their city and country by the Boeotians, an Aeolian tribe, who migrated
from Thessaly. (Thuc. i. 12; Strab. ix. p. 401.) This seems to have been the genuine
tradition; but as Homer gives the name of Boeotians to the inhabitants of the
country called Boeotia in later times, Thucydides endeavours to reconcile the
authority of the poet with the other tradition, by the supposition that a portion
of the Aeolic Boeotians had settled in Boeotia previously, and that these were
the Boeotians who sailed against Troy. According to other accounts, Thebes was
taken by the Thracians and Pelasgians during the Trojan War, and its inhabitants
driven into exile in Thessaly, whence they returned at a later period. (Strab.
ix. p. 401; Diod. xix. 53.)
Pausanias gives us a list of the kings of Thebes, the successors of
Tisamenus, till the kingly dignity was abolished and a republic established in
its place (ix. 5. § 16). But, with the exception of one event, we know absolutely
nothing of Theban history, till the dispute between Thebes and Plataea in the
latter end of the sixth century B.C. The event to which we allude is the legislation
of Philolaus, the Corinthian, who was enamoured of Diocles, also a Corinthian,
and the victor in the Olympian games, B.C. 728. Both Philolaus and Diocles left
their native city and settled at Thebes, where the former drew up a code of laws
for the Thebans, of which one or two particulars are mentioned by Aristotle. (Pol.
ii. 9. § § 6, 7.) At the time when Thebes first appears in history, we find it
under an oligarchical form of government, and the head of a political confederation
of some twelve or fourteen Boeotian cities. The greater cities of Boeotia were
members of this confederation, and the smaller towns were attached to one or other
of these cities in a state of dependence. The affairs of the confederation were
managed by certain magistrates or generals, called Boeotarchs, of whom there were
eleven at the time of the battle of Delium (B.C. 424). two being elected by Thebes,
and one apparently by each of the other members of the confederation (Thuc. iv.
91). But the real authority was vested in the hands of the Thebans, who used the
power of the confederation with an almost exclusive view to Theban interests,
and kept the other states in virtual subjection.
The first well-known event in Grecian history is the dispute, already
mentioned, between Thebes and Plataea. The Plataeans, discontented with the supremacy
of Thebes, withdrew from the Boeotian confederation, and surrendered their city
to the Athenians. This led to a war between the Thebans and Athenians, in which
the Thebans were defeated and compelled to cede to the Plataeans the territory
S. of the Asopus, which was made the boundary between the two states. (Herod.
vi. 108; Thuc. iii. 68.) The interference of Athens upon this occasion was bitterly
resented by Thebes, and was the commencement of the long enmity between the two
states, which exercised an important influence upon the course of Grecian history.
This event is usually placed in B.C. 519, upon the authority of Thucydides (L.
C.); but Mr. Grote brings forward strong reasons for believing that it must have
taken place after the expulsion of Hippias from Athens in B.C. 510. (Hist. of
Greece, vol. iv. p. 222.) The hatred which the Thebans felt against the Athenians
was probably one of the reasons which induced them to desert the cause of Grecian
liberty in the great struggle against the Persian power. But in the Peloponnesian
War (B.C. 427) the Theban orator pleaded that their alliance with Persia was not
the fault of the nation, but of a few individuals who then exercised despotic
power. (Thuc. iii. 62.) At the battle of Plataea, however, the Thebans showed
no such reluctance, but fought resolutely against the Athenians, who were posted
opposite to them. (Herod. ix. 67.) Eleven days after the battle the victorious
Greeks appeared before Thebes, and compelled the inhabitants to surrender their
medising leaders, who were immediately put to death, without any trial or other
investigation. (Herod. ix. 87, 88.) Thebes had lost so much credit by the part
she had taken in the Persian invasion, that she was unable to assert her former
supremacy over the other Boeotian towns, which were ready to enter into alliance
with Athens, and would doubtless have established their complete independence,
had not Sparta supported the Thebans in maintaining their ascendency in the Boeotian
confederation, as the only means of securing the Boeotian cities as the allies
of Sparta against Athens. With this view the Spartans assisted the Thebans in
strengthening the fortifications of their city, and compelled the Boeotian cities
by force of arms to acknowledge the supremacy of Thebes. (Diod. xi. 81; Justin,
iii. 6.) In B.C. 457 the Athenians sent an army into Boeotia to oppose the Lacedaemonian
forces in that country, but they were defeated by the latter near Tanagra. Sixty-two
days after this battle (B.C. 456), when the Lacedaemonians had returned home,
the Athenians, under the command of Myronides, invaded Boeotia a second time.
This time they met with the most signal success. At the battle of Oenophyta they
defeated the combined forces of the Thebans and Boeotians, and obtained in consequence
possession of Thebes and of the other Boeotian towns. A democratical form of government
was established in the different cities, and the oligarchical leaders were driven
into exile. (Thuc. i. 108; Diod. xi. 81.) This state of things lasted barely ten
years; the democracy established at Thebes was ill-conducted (Arist. Pol. v. 2.
§ 6); and in B.C. 447 the various Boeotian exiles, combining their forces, made
themselves masters of Orchomenus, Chaeroneia, and some other places. The Athenians
sent an army into Boeotia under the command of Tolmides; but this general was
slain in battle, together with many of his men, while a still larger number were
taken prisoners. To recover these prisoners, the Athenians agreed to relinquish
their power over Thebes and the other Boeotian cities. The democratical governments
were overthrown; the exiles were restored; and Thebes again became the bitter
enemy of Athens. (Thuc. i. 113, iii. 62; Diod. xii. 6.) The Thebans were indeed
more anti-Athenian than were the Spartans themselves, and were the first to commence
the Peloponnesian War by their attempt to surprise Plataea in the night, B.C.
431. The history of this attempt, and of the subsequent siege and capture of the
city, belongs to the history of Plataea. Throughout the Peloponnesian War the
Thebans continued the active and bitter enemies of the Athenians; and upon its
close after the battle of Aegospotami they joined the Corinthians in urging the
Lacedaemonians to destroy Athens, and sell its population into slavery. (Xen.
Hill. ii. 2. 19) But soon after this event the feelings of the Thebans towards
Athens became materially changed in consequence of their jealousy of Sparta, who
had refused the allies all participation in the spoils of the war, and who now
openly aspired to the supremacy of Greece. (Plut. Lys. 27; Justin, vi. 10.) They
consequently viewed with hostility the Thirty Tyrants at Athens as the supporters
of the Spartan power, and gave a friendly welcome to the Athenian exiles. It was
from Thebes that Thrasybulus and the other exiles started upon their enterprise
of seizing the Peiraeeus; and they were supported upon this occasion by Ismenias
and other Theban citizens. (Xen. Hell. ii. 4. 2) So important was the assistance
rendered by the Thebans on this occasion that Thasybulus, after his success, showed
his gratitude by dedicating in the temple of Hercules colossal statues of this
god and Athena. (Paus. ix. 11. § 6.)
The hostile feelings of Thebes towards Sparta continued to increase,
and soon produced the most important results. When Agesilaus was crossing over
into Asia in B.C. 397, in order to carry on war against the Persians, the Thebans
refused to take any part in the expedition, and they rudely interrupted Agesilaus
when he was in the act of offering sacrifices at Aulis, in imitation of Agamemnon;--an
insult which the Spartan king never forgave. (Xen. Hell. iii. 5. 5; Plut. Ages.
6; Paus. iii. 9. § § 3-5.) During the absence of Agesilaus in Asia, Tithraustes,
the satrap of Asia Minor, sent an envoy to Greece to distribute large sums of
money among the leading men in the Grecian cities, in order to persuade them to
make war against Sparta. But before a coalition could be formed for this purpose,
a separate war broke out between Thebes and Sparta, called by Diodorus (xiv. 81)
the Boeotian war. A quarrel having arisen between the Opuntian Locrians and the
Phocians respecting a strip of border land, the Thebans espoused the cause of
the former and invaded Phocis. Thereupon the Phocians invoked the aid of the Lacedaemonians,
who were delighted to have an opportunity of avenging the affronts they had received
from the Thebans. (Xen. Hell. iii. 5. 3-5; Paus. iii. 9. § 9.) The Lacedaemonians
made active preparations to invade Boeotia. Lysander, who had been foremost in
promoting the war, was to lay siege to Haliartus, under the walls of which town
Pausanias was to join him on a given day with the united Lacedaemonian and Peloponnesian
forces. Thus menaced, the Thebans applied for assistance to their ancient enemies,
the Athenians, who readily responded to their appeal, though their city was still
undefended by walls, and they had no ships to resist the maritime power of Sparta.
(Xen. Hell. iii. 5. 16; Dem. de Cor. p. 258.) Orchomenus, however, seized the
opportunity to revolt from Thebes, and joined Lysander in his attack upon Haliartus.
(Xen. Hell. iii. 5. 17; Plut. Lys. 28.) The death of Lysander under the walls
of Haliartus, which was followed by the retreat of Pausanias from Boeotia, emboldened
the enemies of Sparta; and not only Athens, but Corinth, Argos, and some of the
other Grecian states joined Thebes in a league against Sparta. In the following
year (B.C. 394) the war was transferred to the territory of Corinth; and so powerful
were the confederates that the Lacedaemonians recalled Agesilaus from Asia. In
the month of August Agesilaus reached Boeotia on his homeward march, and found
the confederate army drawn up in the plain of Coroneia to oppose him. The right
wing and centre of his army were victorious, but the Thebans completely defeated
the Orchomenians. who formed the left wing. The victorious Thebans now faced about,
in order to regain the rest of their army, which had retreated to Mount Helicon.
Agesilaus advanced to meet them; and the conflict which ensued was one of the
most terrible that had yet taken place in Grecian warfare. The Thebans at length
succeeded in forcing their way through, but not without great loss. This was the
first time that the Thebans had fought a pitched battle with the Spartans; and
the valour which they showed on this occasion was a prelude to the victories which
were soon to overthrow the Spartan supremacy in Greece. (Xen. Hell. iv. 3. 15-21.)
We have dwelt upon these events somewhat at. length in order to explain
the rise of the Theban power; but the subsequent history must be related more
briefly. After the battle of Coroneia the course of events appeared at first to
deprive Thebes of the ascendency she had lately acquired. The peace of Antalcidas
(B.C. 387), which was concluded under the influence of Sparta, guaranteed the
independence of all the Grecian cities; and though the Thebans at first claimed
to take the oath, not in their own behalf alone, but for the Boeotian confederacy
in general, they were compelled by their enemy Agesilaus to swear to the treaty
for their own city alone, since otherwise they would have had to contend single-handed
with the whole power of Sparta and her allies. (Xen. Hell. v. 1. 32, 33.) By this
oath the Thebans virtually renounced their supremacy over the Boeotian cities;
and Agesilaus hastened to exert all the Spartan power for the purpose of weakening
Thebes. Not only was the independence of the Boeotian cities proclaimed, and a
legal oligarchy organised in each city hostile to Thebes and favourable to Sparta,
but Lacedaemonian garrisons were, stationed in Orchomenus and Thespiae for the
purpose of overawing Boeotia, and the city of Plataea was rebuilt to serve as
an outpost of the Spartan power. (Paus. ix. 1. § 4). A more direct blow was aimed
at the independence of Thebes in B.C. 382 by the seizure of the Cadmeia, the citadel
of the city, by the Spartan commander, Phoebidas, assisted by Leontiades and a
party in Thebes favourable to Sparta. Though Phoebidas appears to have acted under
secret orders from the Ephors (Diod. xv. 20; Plut. Agesil. 24), such was the indignation
excited throughout Greece by this treacherous act in time of peace, that the Ephors
found it necessary to disavow Phoebidas and to remove him from his command; but
they took care to reap the fruits of his crime by retaining their garrison in
the Cadmeia. (Xen. Hell. v. 2. 25) Many of the leading citizens at Thebes took
refuge at Athens, and were received with the same kindness which the Athenian
exiles experienced at Thebes after the close of the Peloponnesian War. Thebes
remained in the hands of the Spartan party for three years; but in B.C. 379 the
Spartan garrison was expelled from the Cadmeia, and the party of Leontiades overthrown
by Pelopidas and the other exiles. The history of these events is too well known
to be repeated here. In the following year (B.C. 378) Thebes formed an alliance
with Athens, and with the assistance of this state resisted with success the attempts
of the Lacedaemonians to reduce them to subjection; but the continued increase
of the power of the Thebans, and their destruction o f the city of Plataea provoked
the jealousy of the Athenians, and finally induced them to conclude a treaty of
peace with Sparta, B.C. 371. This treaty, usually called the peace of Callias
from the name of the leading Athenian negotiator, included all the parties in
the late war with the exception of the Thebans, who were thus left to contend
single-handed with the might of Sparta. It was universally believed that Thebes
was doomed to destruction; but only twenty days after the signing of the treaty
all Greece was astounded at the news that a Lacedaemonian army had been utterly
defeated, and their king Cleombrotus slain, by the Thebans, under the command
of Epaminondas, upon the fatal field of Leuctra (B.C. 371). This battle not only
destroyed the prestige of Sparta and gave Thebes the ascendency of Greece, but
it stript Sparta of her Peloponnesian allies, over whom she had exercised dominion
for centuries, and led to the establishment of two new political powers in the
Peloponnesus, which threatened her own independence. These were the Arcadian confederation
and the restoration of the state of Messenia, both the work of Epaminondas, who
conducted four expeditions into Peloponnesus, and directed the councils of Thebes
for the next 10 years. It was to the abilities and genius of this extraordinary
man that Thebes owed her position at the head of the Grecian states; and upon
his death, at the battle of Mantineia (B.C. 362), she lost the pre-eminence she
had enjoyed since the battle of Leuctra. During their supremacy in Greece, the
Thebans were of course undisputed masters of Boeotia, and they availed themselves
of their power to wreak their vengeance upon Orchomenus and Thespiae, the two
towns which had been the most inimical to their authority, the one in the north
and the other in the south of Boeotia. The Orchomenians had in B.C. 395 openly
joined the Spartans and fought on their side; and the Thespians had withdrawn
from the Theban army just before the battle of Leuctra, when Epaminondas gave
permission to any Boeotians to retire who were averse to the Theban cause. (Paus.
ix. 13. § 8.) The Thespians were expelled from their city and Boeotia soon after
the battle of Leuctra; and Orchomenus in B.C. 368 was burnt to the ground by the
Thebans; the male inhabitants were put to the sword, and all the women and children
sold into slavery.
The jealousy which Athens had felt towards Thebes before the peace
of Callias had been greatly increased by her subsequent victories; and the two
states appear henceforward in their old condition of hostility till they were
persuaded by Demosthenes to unite their arms for the purpose of resisting Philip
of Macedon. After the battle of Mantineia their first open war was for the possession
of Euboea. After the battle of Leuctra this island had passed under the supremacy
of Thebes; but, in B.C. 358, discontent having arisen against Thebes in several
of the cities of Euboea, the Thebans sent a powerful force into the island. The
discontented cities applied for aid to Athens, which was readily granted, and
the Thebans were expelled from Euboea. (Diod. xvi. 7; Dem. de Cherson. p. 108,
de Cor. p. 259, c. Ctesiph. p. 397.) Shortly afterwards the Thebans commenced
the war against the Phocians, usually known as the Sacred War, and in which almost
all the leading states of Greece were eventually involved. Both Athens and Sparta
supported the Phocians, as a counterpoise to Thebes, though they did not render
them much effectual assistance. This war terminated, as is well known, by the
intervention of Philip, who destroyed the Phocian towns, and restored to Boeotia.
Orchomenus and the other towns which the Phocians had taken away from them, B.C.
346. The Thebans were still the allies of Philip,when the latter seized Elateia
in Phocis towards the close of B.C. 339, as preparatory to a march through Boeotia
against Athens. The old feeling of ill--will between Thebes and Athens still continued:
Philip calculated upon the good wishes, if not the active co-operation, of the
Thebans against their old enemies; and probably never dreamt of a confederation
between the two states as within the range of probability. This union, however,
was brought about by the eloquence of Demosthenes, who was sent as ambassador
to Thebes, and who persuaded the Thebans to form an alliance with the Athenians
for the purpose of resisting the ambitious schemes of Philip. In the following
year (B.C. 338) Philip defeated the combined forces of Thebes and Athens at the
battle of Chaeroneia, which crushed the liberties of Greece, and made it in reality
a province of the Macedonian monarchy. On this fatal field the Thebans maintained
the reputation they had won in their battles with the Spartans; and their Sacred
Band was cut to pieces in their ranks. The battle was followed by the surrender
of Thebes, which Philip treated with great severity. Many of the leading citizens
mere either banished or put to death; a Macedonian garrison was stationed in the
Cadmeia; and the government of the city was placed in the hands of 300 citizens,
the partisans of Philip. The Thebans were also deprived of their sovereignty over
the Boeotian towns, and Orchomenus and Plataea were restored, and again filled
with a population hostile to Thebes. (Diodor. xvi. 87; Justin, ix. 4; Paus. iv.
27. § 10, ix. 1. § 8.) In the year after Philip's death (B.C. 335) the Theban
exiles got possession of the city, [p. 1150] besieged the Macedonian garrison
in the Cadmeia, and invited the other Grecian states to declare their independence.
But the rapidity of Alexander's movements disconcerted all their plans. He appeared
at Onchestus in Boeotia, before any intelligence had arrived of his quitting the
north. He was willing to allow the Thebans an opportunity for repentance; but
as his proposals of peace were rejected, he directed a general assault upon the
city. The Theban troops outside the gates were driven back, and the Macedonians
entered the town along with them. A dreadful carnage ensued; 6000 Thebans are
said to have been slain, and 30,000 to have been taken prisoners. The doom of
the conquered city was referred to the Grecian allies in his army, Orchomenians,
Plataeans, Phocians, and other inveterate enemies of Thebes. Their decision must
have been known beforehand. They decreed that Thebes should be razed to the ground,
with the exception of the Cadmeia, which was to be held by a Macedonian garrison;
that the territory of the city should be divided among the allies; and that all
the inhabitants, men, women, and children should be sold as slaves. This sentence
was carried into execution by Alexander, who levelled the city to the ground,
with the exception of the house of Pindar (Arrian, Anab. i. 8, 9; Diodor. xvii.
12--14; Justin, xi. 4.) Thebes was thus blotted out of the map of Greece, and
remained without inhabitants for the next 20 years. In B.C. 315, Cassander undertook
the restoration of the city. He united the Theban exiles and their descendants
from all parts of Greece, and was zealously assisted by the Athenians and other
Grecian states in the work of restoration. The new city occupied the same area
as the one destroyed by Alexander; and the Cadmeia was held by a garrison of Cassander.
(Diodor. xix. 52--54, 78;. Paus. ix. 7. § 4.) Thebes was twice taken by Demetrius,
first in B.C. 293, and a second time in 290, but on each occasion he used his
victory with moderation. (Plut. Demetr. 39, 40; Diod. xxi. p. 491, ed. Wess.)
Dicaearchus, who visited Thebes not long after its restoration by
Cassander, has given a very interesting account of the city. Thebes, he says (
§ 12, seq. ed. Muller), is situated in the centre of Boeotia, and is about 70
stadia in circumference; its site is level, its shape circular, and its appearance
gloomy. The city is ancient, but it has been lately rebuilt, having been three
times destroyed, as history relates1 , on account of the insolence and haughtiness
of its inhabitants. It is well adapted for rearing horses since it is plentifully
provided with water, and abounds in green pastures and hills: it contains also
better gardens than any other city in Greece. Two rivers flow through the town,
and irrigate all the subjacent plain. There is also a subterraneous stream issuing
from the Cadmeia, through pipes, said to be the work of Cadmus. Thebes is a most
agreeable residence in the summer, in consequence of the abundance and coolness
of the water, its large gardens, its agreeable breezes, its verdant appearance,
and the quantity of summer and autumnal fruits. In the winter, however, it is
a most disagreeable residence, from being destitute of fuel, and constantly exposed
to floods and winds. It is then often covered with snow and very muddy. Although
Dicaearchus in this passage gives to Thebes a circumference of 70 stadia, he assigns
in his verses (Stat. Graec. 93) a much smaller extent to it, namely 43 stadia.
The latter number is the more probable, and, being in metre was less likely to
be altered;. but if the number in prose is correct, it probably includes the suburbs
and gardens outside the city walls. Dicaearchus also gives an account of the character
of the inhabitants, which is too long to be extracted. He represents them as noble-minded
and sanguine, but insolent and proud, and always ready to settle their disputes
by fighting rather than by the ordinary course of justice.
Thebes had its full share in the later calamities of Greece. After
the fall of Corinth, B.C. 146, Mummius is said to have destroyed Thebes (Liv.
Epit. 52), by which we are probably to understand the walls of the city. In consequence
of its having sided with Mithridates in the war against the Romans, Sulla deprived
it of half its territory, which lie dedicated to the gods, in order to make compensation
for his having plundered the temples at Olympia, Epidaurus, and Delphi. Although
the Romans afterwards restored the land to the Thebans, they never recovered from
this blow (Paus. ix. 7. § § 5, 6); and so low was it reduced in the time of Augustus
and Tiberius that Strabo says that it was little more than a village (ix. p. 403).
In the time of the Antonines, Pausanias found the Cadmeia alone inhabited, and
the lower part of the town destroyed, with the exception of the temples (ix. 7.
§ 6). In the decline of the Roman Empire, Thebes became the seat of a considerable
population, probably in consequence of its inland situation, which afforded its
inhabitants greater security than the maritime towns from hostile attacks. In
the eleventh and twelfth centuries Thebes was one of the most flourishing cities
in Greece, and was celebrated for its manufactures of silk. In A.D. 1040 the Thebans
took the field to oppose the Bulgarian invaders of Greece, but were defeated with
great loss. (Cedren. p. 747, ed. Paris., p. 529, ed. Bonn.) In A.D. 1146 the city
was plundered by the Normans of Sicily, who carried off a large amount of plunder
(Nicetas, p. 50, ed. Paris., p. 98, ed. Bonn.) Benjamin of Tudela, who visited
Thebes about 20 years later, speaks of it as still a large city, possessing 2000
Jewish inhabitants, who were very skilful manufacturers of silk and purple cloth
(i. 47, ed. Asher; Fihlay, Byzantine Empire, vol. i. p. 493, vol. ii. p. 199).
The silks of Thebes continued to be esteemed even at a later period, and were
worn by the emperors of Constantinople. (Nicetas, p. 297, ed. Paris., p. 609,
ed. Bonn.) They were, however, gradually supplanted by those of Sicily and Italy;
and the loss of the silk trade was followed by the rapid decline of Thebes. Under
the Turks the city was again reduced, as in the time of Pausanias, to the site
of the Cadmeia.
This extract is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Για την αρχαία Ιστορία του Ορχομενού βλέπε Ορχομενός,
αρχαία πόλη
325 μ.Χ. Ο Μέγας Κωνσταντίνος μετατοπίζει το κέντρο της αυτοκρατορίας
προς το Βυζάντιο. Για τον Ελληνισμό αρχίζει μια νέα λαμπρή περίοδος, αλλά ο Ορχομενός
θα περάσει πολλές ακόμα δοκιμασίες.
396 μ.Χ. Ο βασιλιάς των Γότθων Αλάριχος καταλαμβάνει τον Ορχομενό
και τον λεηλατεί. Ευτυχώς οι κάτοικοι του Ορχομενού πληροφορούνται έγκαιρα ότι
πλησιάζουν οι επιδρομείς και καταφεύγουν στα γειτονικά βουνά Ελικώνα,
Παρνασσό και Πτώο.
Γλυτώνουν έτσι τις ζωές τους αλλά οι βάρβαροι επιδρομείς καίνε τα σπίτια, σφάζουν
τα ζώα λεηλατούν και φεύγουν. Είναι τόση η μανία των επιδρομέων που κατά μαρτυρία
του Ζωσίμου, που έζησε 50 χρόνια αργότερα, ακόμη και κατά τους δικούς του χρόνους
είναι καταφανή τα ίχνη της θηριωδίας τους. Τα χρόνια που ακολουθούν είναι ειρηνικά
και ήσυχα.
527 - 530 μ.Χ. Ο Ορχομενός και ολόκληρη η Βοιωτία δοκιμάζεται
από τρομακτικούς σεισμούς. Την καταστροφή επακολουθεί φοβερός λοιμός και πείνα.
551 μ.Χ. Πάλι ο Ορχομενός πλήττεται από σεισμό, όπως και η Κορώνεια
και η Αλίαρτος.
552 μ.Χ. Από τη χρονιά αυτή και μετά ο Ορχομενός, όπως και ολόκληρη
η Βοιωτία, αρχίζει να ακμάζει. Αυτό οφείλεται κυρίως στο άριστο διοικητικό σύστημα
του Βυζαντίου. Οι Ορχομένιοι καλλιεργούν κυρίως σιτάρι και η παραγωγή είναι τόσο
άφθονη που επαρκεί και για εξαγωγή. Παράλληλα ασχολούνται με την εκτροφή μεταξοσκωλήκων
και τη βιοτεχνία μεταξιού.
6ος μ.Χ. αιώνας Ούνοι και Σλαύοι καταλαμβάνουν τον Ορχομενό προσωρινά
και λόγω του πολέμου ανακόπτεται προς στιγμήν η πρόοδός του. Από τα μέσα όμως
του 6ου μ.Χ. αιώνα υπάγεται στο θέμα της Ελλάδας με πρωτεύουσα τη Θήβα
και ζει αρμονικά μέχρι το 1204, δηλαδή μέχρι την εποχή των Φράγκων.
874 μ.Χ. Έρχεται στον Ορχομενό ο πρωτοσπαθάριος του Βασιλείου
του Α', Λέων και χτίζει το μοναστήρι
της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ο ναός, που διατηρείται και σήμερα, είναι ένα
από τα ωραιότερα μνημεία της Βυζαντινής εποχής. Η μονή διαδραματίζει σπουδαίο
ρόλο στη θρησκευτική διαπαιδαγώγιση των κατοίκων της περιοχής και στη διδασκαλία
των ελληνικών γραμμάτων, ενώ ο Ορχομενός, που αναφέρεται σαν δυο χωριά Σκριπού
και Πετρομαγούλα, αναδεικνύεται σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της Βοιωτίας
του Βυζαντίου. Η μονή κατά τους Πουκενβίλ και Λικ διατηρεί 60 καλογέρους, μέχρι
το 1821. Αρχίζουν όμως να λιγοστεύουν από το 1826 μετά την απαλλοτρίωση των κτημάτων
του μοναστηριού.
910 μ.Χ. Εισβολείς Βούλγαροι με αρχηγό τον Συμεών καταλαμβάνουν
τον Ορχομενό. Για να αποφύγουν τους φοβερούς εισβολείς πολλοί Ορχομένιοι καταφεύγουν
στη Θεσσαλία. Την ίδια εποχή χτίζεται η μονή του Αγίου
Νικολάου των Καμπιών στην περιοχή του σημερινού δημοτικού
διαμερίσματος του Διονύσου.
985 μ.Χ. Ο Ορχομενός καταλαμβάνεται από τον τσάρο των Βουλγάρων
Σαμουήλ.
1010 μ.Χ. Έρχεται ο Βασίλειος ο Β' ο Βουλγαροκτόνος που επιτίθεται
στους Βουλγάρους, τους νικάει και τελικά τους διώχνει. Σε ανάμνηση των νικών του
και σαν ευχαριστήρια πράξη χτίζει πολλές εκκλησίες στη Βοιωτία. Μεταξύ αυτών είναι
και ο ναός του Αγίου Σώζοντος και του Αγίου Γεωργίου στον Ορχομενό που και σήμερα
διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση. Τις εικόνες και στους δύο αυτούς ναούς ζωγράφισε
πολύ αργότερα (1770) ο καλλιτέχνης επίσκοπος Αταλάντης Νεόφυτος. Την εποχή αυτή
ο βασιλιάς των Νορμανδών Ρογήρος ο Β' καταλαμβάνει τον Ορχομενό και τη Θήβα απ'
όπου απαγάγει τους μεταξοτεχνίτες και τους μεταφέρει στη Σικελία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ορχομενού
1830 Ερείπια
Από το 1829 ο Ορχομενός είναι πλέον ελεύθεροςαπό τον Τουρκικό ζυγό.
Το 1830 η Ελλάδα ανακηρύσσεται ανεξάρτητο βασίλειο αλλά υπάρχουν παντού ερείπια
και άσχημες οικονομικές συνθήκες. Στον Ορχομενό τα αμπέλια έχουν καταστραφεί από
το Τουρκικό ιππικό, τα χωράφια έχουν γίνει χέρσα αφού για πολλά χρόνια έμειναν
ακαλλιέργητα, τα ζώα έχουν εξαφανιστεί γιατί άλλα είχαν σφαγεί κατά τη διάρκεια
του αγώνα και άλλα λεηλατήθηκαν από τους Τουρκαλβανούς. Τα σπίτια έχουν καταστραφεί
και τα ελάχιστα που έχουν απομείνει είναι τρώγλες γιατί χρησιμοποιούντο σαν σταύλοι
του Τουρκικού ιππικού. Οι περισσότεροι Ορχομένιοι ζουν από το ψάρεμα στον Μέλανα,
στον Κηφισσό και στη λίμνη ή από το κυνήγι. Λόγω των κλιματολογικών συνθηκών και
των βάλτων της Κωπαίδας θερίζει η ελονοσία και η φυματίωση. Στο νεοσύστατο Ελληνικό
κράτος επικρατεί αναρχία και οι Ορχομένιοι, μέχρι και το 1850, έχουν να αντιμετωπίσουν
και τις ληστρικές επιδρομές διαφόρων συμμοριών. Οι φοβερότερες από αυτές ήταν
η συμμορία των Τζαμάλα και Βελέντζα στα 1848 και των Μπελούκα και Νταβέλη στα
1850.
1834 Επίσκεψη του Όθωνα
Παρόλα αυτά αρχίζει σχεδόν αμέσως η αναδημιουργία και οικονομική ανόρθωση.
Το 1834 επισκέπτεται τον Ορχομενό ο βασιλιάς Όθωνας και οι κάτοικοι, με επικεφαλής
τον δημοτικό άρχοντα Γιάννη Ζγουρδάκη, τον υποδέχονται με ενθουσιασμό.
1835 Ο "Δήμος Ορχομενίων"
Με το Β.Δ. της 1ης (13) Οκτωβρίου του 1835 ο Ορχομενός υπάγεται στην
επαρχία Λιβαδειάς και είναι ένας από τους 12 δήμους της επαρχίας, με πρώτο δήμαρχο
τον Γιάννη Σγουρδάκη και έδρα τη Σκριπού. Στο "Δήμο Ορχομενίων" υπάγονται
η Σκριπού (394 κατ.), η Πετρομαγούλα (340 κατ.), η Καρυά (137 κατ.), το Νησί,
ο Αγιος Δημήτριος (164 κατ.), το Βρανέζι (240 κατ.) και το Μολύβι (18 κατ.).
1852 Εξωραϊσμός και κοινωφελή έργα
Στα 1852, αφού έχει λυθεί πλέον το πρόβλημα της καθημερινής επιβίωσης,
αρχίζει η προσπάθεια εξωραϊσμού του Ορχομενού. Ανοίγονται δρόμοι, κατασκευάζονται
γέφυρες και άλλα κοινωφελή έργα, ιδρύεται ο ναός του Ευαγγελιστή Λουκά στην πλατεία
της Πετρομαγούλας. Ο τότε δήμαρχος Γιάννης Ζυγούρας, με την άγνοια της εποχής
του, βάζει τους Ορχομένιους και μαζεύουν τις πέτρες των αρχαίων ερειπίων, σκαλισμένες
και μη, και αφού τις πελέκησαν τις χρησιμοποίησαν για την ανέγερση του ναού του
Ευαγγελιστή Λουκά. Η περίοδος αυτή συνεχίζεται για 30 χρόνια (1852-1882). Οι Ορχομένιοι
ξαναφυτεύουν τα αμπέλια, κατασκευάζουν νέα σπίτια, αξιοποιούν τη γη που κατέχουν
και γενικά ανεβάζουν κατακόρυφα το βιοτικό τους επίπεδο. Όλη η γύρω περιοχή προμηθεύεται
από τον Ορχομενό σιτάρι αλλά και πολλά σφάγια (προβατοειδή, μοσχάρια, γουρούνια).
1882 Αρχίζει η αποξήρανση της λίμνης
Το 1882 αρχίζει η αποξήρανση της Κωπαίδας, έργο που υπήρξε αποφασιστικό
για την ανάπτυξη όχι μόνο του Ορχομενού αλλά και όλης της περιοχής.
1889 Έδρα η Πετρομαγούλα
Το 1889 η έδρα του Δήμου μεταφέρεται από τη Σκριπού στην Πετρομαγούλα
(Β.Δ. της 11ης Μαίου 1889). Στο ενδιάμεσο διάστημα προσαρτήθηκαν στο Δήμο οι οικισμοί
Τσαμάλι, Πολυγύρα, Καρυώτισσα, Καλύβια, Κίκυρα και Σύνος, άνω και κάτω μονή Σκριπούς.
1894 Σεισμός
Το 1894 γίνεται σεισμός με αποτέλεσμα να γκρεμιστούν πολλά σπίτια,
κυρίως παλιά γιατί ήταν πλίθινα.
1895 Το πρώτο Δημοτικό Σχολείο
Το 1895 ιδρύεται το πρώτο δημοτικό σχολείο με δάσκαλο τον Αντώνιο
Σακελλαρίου και ταυτόχρονα αρχίζει μια τριετία με πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες
που έχει σαν αποτέλεσμα τον μηδενισμό σχεδόν της γεωργικής παραγωγής.
1912 Κατάργηση του Δήμου
Το 1912 ο Δήμος Ορχομενού καταργείται και δημιουργούνται ξεχωριστές
κοινότητες όπως η Σκριπού, η Πετρομαγούλα και το Τσαμάλι. Με το Β.Δ. της 8ης Νοεμβρίου
του 1949 οι κοινότητες αυτές συνενώνονται και πάλι και αποτελούν το Δήμο Ορχομενού
απ' όπου όμως αποσπάται το Τσαμάλι (Β.Δ. της 12ης Ιουνίου του 1959) που έχει μετονομαστεί
σε Διόνυσο και
αποτελεί χωριστή κοινότητα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ορχομενού
Η κατάληψη
Στα 1436 εισβάλλει στη Βοιωτία ο Μουράτ ο Β' και το 1445 εισβάλλει ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος. Το 1446 η Βοιωτία καταλαμβάνετε και πάλι από τον Μουράτ Β' και τελικά
το 1460, δυο χρόνια μετά τη παράδοση της Αθήνας,
ο Μωάμεθ Β' ο πορθητής κάνει τη Βοιωτία τουρκική επαρχία.
Ουσιαστικά λοιπόν ο Ορχομενός παρέμεινε υπό την κυριαρχία των Τούρκων
από το 1434, μετά τη δολοφονία του δούκα Θηβών
και Λιβαδειάς Φραγκίσκου
Β' ή Φράγκου, μέχρι την αρχή του απελευθερωτικού αγώνα το 1821.
Οργάνωση
Ο Ορχομενός κατά την περίοδο του τουρκικού ζυγού ακολουθεί την τύχη
του καζά της Λιβαδειάς που μέχρι το 1470 υπάγεται στο σαντζάκι των Τρικάλων και
μετά στο σαντζάκι του Ευρίπου. Από την τρίτη ή τέταρτη δεκαετία του 17ου αιώνα
είναι βακούφι της Μέκας ή της Μεδίνας και τον 18ο αιώνα η πρόσοδος του καζά της
Λιβαδειάς αφιερώνεται στο Γενί-τζαμί του Σκούταρι που είχε ιδρύσει η σύζυγος του
Σουλτάνου Μεχμέτ Δ'.
Οι κατακτητές αρχικά σέβονται τη θρησκεία, τη γλώσσα και τα έθιμα
των κατοίκων και επιτρέπουν στον κλήρο να αναλάβει τα εκκλησιαστικά και εκπαιδευτικά
ζητήματα. Έτσι το μοναστήρι της Παναγίας είναι το κρυφό σχολειό που διδάσκονται
τα πρώτα γράμματα τα παιδιά του Ορχομενού.
Σύμφωνα με το οθωμανικό σύστημα διοίκησης κάθε πόλη και χωριό είχε
τους δημογέροντες, τους προεστούς και τους επιτρόπους. Αυτοί διοικούσαν την κοινότητα,
φρόντιζαν για τους ιερείς και τους δασκάλους και εισέπρατταν τους φόρους.
Όλοι οι κάτοικοι του Ορχομενού από το 10ο έτος της ηλικίας τους πλήρωναν
τον κεφαλικό φόρο, το λεγόμενο χαράτσι, και όλες οι οικογένειες, μέχρι το 1645,
έπρεπε να προσφέρουν το 5ο αρσενικό τέκνο για το σώμα των γενιτσάρων.
Οικονομία
Η περιφέρεια της Λιβαδειάς, και μαζί της ο Ορχομενός, δεν υπέστη τόσα
δεινά όσα η υπόλοιπη Ελλάδα από τους Τούρκους και αυτό οφείλεται στο γεγονός οτι
η Λιβαδειά είχε προύχοντες μορφωμένους και φιλόξενους ανθρώπους (Λογοθέτης, Λάππας,
Νάκος κ.λπ.). Ειδικά από τις αρχές του 18ου αιώνα και μετά την αφιέρωση των προσόδων
της περιοχής στο Γενί-τζαμί, χορηγούνται στους κατοίκους προνόμια με συνέπεια
την ανάπτυξη του κοινοτικού θεσμού, τη δημιουργία τάξης αρχόντων και ανάπτυξη
της οικονομικής δραστηριότητας.
Η πλούσια γη του Ορχομενού περιέρχεται στην κυριότητα του Σουλτάνου
και μοιράζεται στους μουσουλμάνους αξιωματικούς. Το 1/5 της γαιοκτησίας του Ορχομενού,
εντός της περιοχής Τσαμάλι που ανήκει στη Σκριπού και Πλατείες που ανήκει στην
Πετρομαγούλα, το παίρνουν οι Βοεβόδες. Μετά την απελευθέρωση τα κτήματα Πλατείες
τα παίρνει από το δημόσιο ο οπλαρχηγός Καλογερόπουλος και το 1926 πωλούνται από
τους κληρονόμους του στους Ορχομένιους.
Από το 1770 αρχίζει στον Ορχομενό η καλλιέργεια του βαμβακιού, με
πρώτους σπόρους που προέρχονται από τη Μακεδονία. Γεωργικό προϊόν που εξελίσσεται
στο κατ' εξοχήν προϊόν του Ορχομενού και ακόμη και σήμερα αποτελεί μία από τις
κυριότερες καλλιέργειες της περιοχής. Την οικονομική ανάπτυξη ανακόπτει στα 1788-1789
μια φοβερή επιδημία πανώλης που προκαλεί το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων μεταξύ των
οποίων ήταν και πολλοί Ορχομένιοι.
Το 1809 έρχεται στον Ορχομενό ο ποιητής λόρδος Βύρων μαζί με το φίλο
του Τζον Ομπχάουζ, με τον υπηρέτη του Φλέτσερ και τους σωματοφύλακές του τον Έλληνα
καπετάν Βασίλη και τον Τουρκαλβανό Λαρτίς Ταχήρ. Κατά την επίσκεψή του αυτή φέρνει
συστατική επιστολή από τον Γιάννη Λογοθέτη ( ο οποίος έχει πολλά κτήματα στον
Ορχομενό όπου καλλιεργεί βαμβάκι και σιτηρά) προς τους Ορχομένιους φίλους του.
Την εποχή αυτή ο Ορχομενός έχει 160 σπίτια (110 στη Σκριπού και 50 στην Πετρομαγούλα).
Επαναστατικά Κινήματα
Πριν την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα το 1821, έγιναν σε όλη την
Ελλάδα πολλά κινήματα για την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού. Δυστυχώς δεν υπάρχουν
αρκετά στοιχεία για τη συμμετοχή των Ορχομενίων σε αυτά.
Στα μέσα του 1780, μετά το κάλεσμα του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσίας να
αγωνιστούν μαζί του οι Έλληνες κατά των Τούρκων, ο Γιάννης Καλπούζος υψώνει επαναστατική
σημαία στην περιφέρεια Λιβαδειάς και μαζί του είναι ο Ορχομένιος Γούλας.
Το 1789 ο γέρο Ανδρούτσος, πατέρας του Οδυσσέα, έχει έδρα των επαναστατικών
του ενεργειών την περιφέρεια γύρω από τον Ορχομενό και μαζί του έχει τον Ορχομένιο
οπλαρχηγό Ζυγούρα. Στη συνέχεια πάνε στον Οδυσσέα Ανδρούτσο και παίρνουν μέρος
στη μάχη του Καφηρέα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ορχομενού
ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Επαναπάτρισε τους πρόσφυγες από το 335 π.Χ. Θηβαίους, που είχαν καταφύγει στη Αθήνα μετά την καταστροφή της Θήβας από το Μέγα Αλέξανδρο. Ο Κάσσανδρος ακόμα ανοικοδόμησε την πόλη των Θηβών, με αρχή το 316 π.Χ. Στην ανοικοδόμηση βοήθησαν εκτός από τους Αθηναίους και οι Μεσσήνιοι και οι Μεγαλοπολίτες της Αρκαδίας, από ευγνωμοσύνη προς τους Θηβαίους για την προ μιας γενιάς ίδρυση των δικών τους πόλεων από το Θηβαίο Επαμεινώνδα.
Οι Πλαταιείς, μετά την αρχηγία του Ιππία στην Αθήνα, προσχώρησαν στους Αθηναίους και ζήτησαν βοήθεια ενάντια των Θηβαίων, οι οποίοι την πρόσφεραν με ευχαρίστηση γιατί αυτοί είχαν μηδίσει και πολέμησαν με το μέρος των Περσών το 479 π.Χ. στις Πλαταιές. Σε μάχη που έγινε κοντά στις Πλαταιές νίκησαν οι Αθηναίοι και όρισαν σύνορο επικράτειας των Θηβαίων τον Ασωπό ποταμό.
Κοντά στην Κόρινθο έγινε οι μάχη μεταξύ Σπαρτιατών, Ηλείων, Τριφυλίων, Σικυωνίων από τη μια μεριά και Βοιωτών, Αθηναίων, Αργείων, Κορινθίων κ.α., όπου νίκησαν οι Λακεδαιμόνιοι.
ΛΕΒΑΔΙΑ (Πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Λιβαδειά, πρωτεύουσα του νομού Βοιωτίας, βρίσκεται στους πρόποδες
του όρους Ελικώνα, σε απόσταση 1,5 ώρας από την Αθήνα. Η πόλη που έχει σήμερα
35.000 κατοίκους είναι εμπορικό και οικονομικό κέντρο μιας ευρύτερης περιοχής
με ισόρροπη ανάπτυξη της γεωργίας, της βιομηχανίας και των υπηρεσιών. Αποτελεί
πλέον διευρυμένο Δήμο, μετά τη συνένωση με τις πρώην κοινότητες Λαφύστιο και Ρωμέικο.
Η Λιβαδειά είναι γνωστή ήδη από τον Όμηρο, που την αναφέρει με το
πρώτο της όνομα, Μήδεια.
Το σημερινό της όνομα το οφείλει, κατά τον Παυσανία, στον ήρωα Λεβαδό τον Αθηναίο,
ο οποίος και έπεισε τους κατοίκους να κατέβουν χαμηλότερα και να χτίσουν την πόλη
στη σημερινή της θέση. Η Λιβαδειά έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με αρχηγό τον
Αρκεσίλαο. Κατά τους αρχαίους χρόνους η πόλη έγινε διάσημη για το Μαντείο του
Τροφωνείου Διός, ένα από τα 5 γνωστά μαντεία της αρχαιότητας και προπομπό για
τους Δελφούς.
Κατά τα χρόνια του Βυζαντίου, η Λιβαδειά γνώρισε αρχικά καταστροφές
από τους Γότθους και άλλες βαρβαρικές επιδρομές αλλά από τον Ιουστινιανό και μετά
πέρασε περίοδο ευημερίας. Στην εποχή της Φραγκοκρατίας (1205 - 1311) και στη συνέχεια
κατά την Καταλανική κυριαρχία (οπότε κτίζεται το Κάστρο), η πόλη ήκμασε και απόκτησε
σημαντικά προνόμια. Το 1460 περνά οριστικά στα χέρια των Τούρκων και έγινε βιλαέτι
(πρωτεύουσα) όλης της Ρούμελης. Η Λιβαδειά είναι η γενέτειρα του θαλασσομάχου
Λάμπρου Κατσώνη. Συμμετείχε από τις πρώτες πόλεις στον ξεσηκωμό του 21 αποτελώντας
ορμητήριο των Φιλικών της Ρούμελης. Διάκος, Ανδρούτσος, Μπούσγος, Πανουργιάς,
Δυοβουνιώτης είναι μεταξύ των γνωστών ηρώων που έδρασαν στην περιοχή. Απελευθερώθηκε
οριστικά το 1828, και έγινε ένα από τα πρώτα βιομηχανικά κέντρα της χώρας. Η αποξήρανση
της Κωπαϊδας το 1886 έδωσε νέα ώθηση στην αγροτική παραγωγή.
Στις αρχές του 20ου αιώνα αλλά και μετά τον 2ο Παγκόσμιο, η Λιβαδειά
προσελκύει εσωτερικό μεταναστευτικό ρεύμα και η οικονομία της περιοχής ενισχύεται
από την εγκατάσταση του εργοστασίου «Αλουμίνιο της Ελλάδος» στην Παραλία
Διστόμου. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες ο τομέας των υπηρεσιών αναπτύσσεται
γρήγορα παράλληλα με την τόνωση της τουριστικής και πολιτιστικής δραστηριότητας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Λεβαδέων
ΑΛΙΑΡΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Στην εισβολή των Περσών, επειδή οι Αλιάρτιοι πήγαν με το μέρος των Ελλήνων, ένα τμήμα του στρατού του Ξέρξη επετέθη και έκαψε τη χώρα των Αλιαρτίων και την πόλη τους (Παυσ. 9,32,5).
ΑΝΤΙΚΥΡΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece,
namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of
the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian
Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris.
On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed
to the ground and their people scattered in villages (Paus. 10,3,1-2).
This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
Ο Οτίλιος, τον οποίο είχαν στείλει οι Ρωμαίοι επικεφαλής του στρατού που θα βοηθούσε τους Αθηναίους και τους Αιτωλούς στον πόλεμό τους κατά του Φιλίππου της Μακεδονίας, δεν ακολούθησε καθ' όλα τις οδηγίες που του είχαν δοθεί και κατέστρεψε την Ιστιαία και την Αντίκυρα (Παυσ. 7,7,9).
ΔΑΥΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . .
Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.
ΘΕΣΠΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Γιατί μόνον οι Θεσπιείς και οι Πλαταιείς από όλους τους Βοιωτούς δε μήδισαν.
Οι κάτοικοι των Θεσπιών μετά την καταστροφή της πόλης τους από τους Θηβαίους, κατέφυγαν στην Αθήνα, όπου έλαβαν ίσα πολιτικά δικαιώματα με τους Αθηναίους ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. (Διόδ. 15,46,6)
ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Κυρίεψε και κατέσκαψε την πόλη, σκοτώνοντας 6 χιλ. και αιχμαλωτίζοντας πάνω από 30 χιλ. κατοίκους, επειδή μετά το θάνατο του Φιλίππου, οι Θηβαίοι έδιωξαν τη Μακεδονική φρουρά που είχε εγκατασταθεί στην πόλη τους μετά την ήττα στη Χαιρώνεια. Όσοι Θηβαίοι γλίτωσαν έφτασαν πρόσφυγες στην Αθήνα μέχρι το 316 π.Χ., που τους επαναπάτρισε ο Κάσσανδρος.
Μετά την ήττα του Αρχέλαου, Ελληνα στρατηγού του Μιθριδάτη στη Χαιρώνεια το 86 π.Χ, οι Θηβαίοι πήραν το μέρος του Μιθριδάτη στον πόλεμο ενάντια στη Ρώμη. Ο Σίλας κατέστρεψε την πόλη, λεηλάτησε όλη τη Βοιωτία και παρέδωσε τη μισή Θηβαϊκή γη στο ιερό των Δελφών, σε αντάλλαγμα της σύλησης των θησαυρών του ιερού. Εκτοτε η πόλη παρήκμασε και τον καιρό του Παυσανία σώζονταν μόνο οι ναοί και κατοικούνταν μόνο η ακρόπολη, η οποία είχε αλλάξει το όνομά της από Καδμεία σε Θήβα, από το όνομα της πόλης.
Μετά τη μάχη στη Χαιρώνεια ο πόλεμος Σύλλα - Μιθριδάτη συνεχίστηκε στον Ορχομενό, όπου είχε καταφύγει ο Μιθριδάτης. Ο Σύλλας νίκησε και εκεί και μετά τη νίκη του λεηλάτησε τον Ορχομενό και τις γειτονικές πόλεις και κατέστρεψε τα λιμάνια της Βοιωτίας (Εκδ. Αθηνών, Παυσανίου Περιήγησις, τόμος 5, σελ. 190, σημ. 1).
ΠΑΝΟΠΕΥΣ (Αρχαία πόλη) ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ
The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . . (8,32,1)
So this part of the barbarian army marched as I have said, and others set forth with guides for the temple at Delphi, keeping Parnassus on their right. These, too, laid waste to every part of Phocis which they occupied, burning the towns of the Panopeans and Daulii and Aeolidae.(8.35.1)
This extract is from: Herodotus, with an English translation by A. D. Godley. Cambridge. Harvard University Press
Cited Sept 2002 from Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.
ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΙΟΙ (Αρχαία πόλη) ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ
The barbarians. . .overran the whole of Phocis. All that came within their power they laid waste to and burnt, setting fire to towns and temples. Marching this way down the river Cephisus, they ravaged everything that lay in their way, burning the towns of Drymus, Charadra, Erochus, Tethronium, Amphicaea, Neon, Pediea, Tritea, Elatea, Hyampolis, Parapotamii, and Abae . . .
This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΠΛΑΤΑΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, με αρχηγό τον Αρχίδαμο και μετά μακρά πολιορκία (429-427 π.Χ.) κατέλαβαν την πόλη, σκότωσαν πάνω από 200 Πλαταιείς και 25 Αθηναίους και αργότερα κατέσκαψαν την πόλη. Οι κάτοικοι που σώθηκαν πήγαν πρόσφυγες στην Αθήνα. (Παυσ. 9,1,4. Θουκ. 3,68). Η πόλη άρχισε να ξαναχτίζεται μετά την Ανταλκίδειο ειρήνη (387-386 π.Χ.), όταν οι πρώην σύμμαχοι των Θηβαίων, οι Σπαρτιάτες, κατέλαβαν το 382 π.Χ. τη Θήβα. Επέτρεψαν τότε στους Πλαταιείς να επιστρέψουν στον τόπο τους και τους βοήθησαν να ξαναχτίσουν την πόλη.
Οι Θηβαίοι αιφνιδίασαν τους Πλαταιείς που είχαν πάει να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους και μπήκαν ανενόχλητα στην πόλη. Aφησαν όσους βρήκαν μέσα να φύγουν, πάλι πρόσφυγες στην Αθήνα, χωρίς να σκοτώσουν κανένα. Μετά κατεδάφισαν άλλη μια φορά την πόλη, εκτός των ναών αυτή τη φορά. Οι Πλαταιείς επέστρεψαν στον τόπο τους μετά τη νίκη του Φιλίππου στη Χαιρώνεια, το 338 π.Χ. Ο Φίλιππος έβαλε φρουρά στις Θήβες και βοήθησε τους Πλαταιείς να ανοικοδομήσουν την πόλη τους ( Παυσ. 9,1,8).
ΣΤΕΙΡΙΣ (Αρχαία πόλη) ΔΙΣΤΟΜΟ
Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.
ΑΜΒΡΩΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
In the tenth year after the seizure of the sanctuary, Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War, in the year when Theophilus was archon at Athens, which was the first of the hundred and eighth Olympiad at which Polycles of Cyrene was victorious in the foot-race. The cities of Phocis were captured and razed to the ground. The tale of them was Lilaea, Hyampolis, Anticyra, Parapotamii, Panopeus and Daulis. These cities were distinguished in days of old, especially because of the poetry of Homer.
The army of Xerxes, burning down certain of these, made them better known in Greece, namely Erochus, Charadra, Amphicleia, Neon, Tithronium and Drymaea. The rest of the Phocian cities, except Elateia, were not famous in former times, I mean Phocian Trachis, Phocian Medeon, Echedameia, Ambrossus, Ledon, Phlygonium and Stiris. On the occasion to which I have referred all the cities enumerated were razed to the ground and their people scattered in villages (Paus. 10,3,1-2).
This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΙΟΙ (Αρχαία πόλη) ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ
Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.
ΦΛΥΓΟΝΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Philip put an end to the war, which was called both the Phocian War and the Sacred War . . .The cities of Phocis were captured and razed to the ground. . .and their people scattered in villages.
ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
1204 μ.Χ. Την κατάληψη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους
Φράγκους ακολουθεί και η κατάληψη του Ορχομενού από τον Ενετό Βονιφάτιο που καταλαμβάνει
επίσης τη Βοιωτία, την Αττική
και τη Μεγαρίδα. Από τη στιγμή αυτή υπάγεται στο Δουκάτο των Θηβών υπό τον Όθωνα
Ντελαρός που είναι ταυτόχρονα δούκας των Θηβών
και των Αθηνών.
1225 μ.Χ. Η Βοιωτία, Αττική και Μεγαρίδα εισέρχονται στην κυριαρχία
του Όθωνα Ντελαρός.
1263 μ.Χ. Βρίσκεται στην κυριαρχία του Ιωάννη Α' Ντελαρός και
του άρχοντα της Λιβαδειάς Γουλιέλμου Ντελαρός.
1280-1287 μ.Χ. Υπό την κυριαρχία του Γουλιέλμου Ντελαρός που
είναι δούκας Αθηνών και Θηβών.
1287-1308 μ.Χ. Υπό την κυριαρχία του Γουίδη Β' Ντελαρός που είναι
δούκας των Αθηνών.
1309-1311 μ.Χ. Υπό την κυριαρχία του Βάλθερου ή Γουλθήρου Βριεννίου
που είναι δούκας των Αθηνών.
1311 μ.Χ. Στις 15 Μαρτίου του 1311 φτάνουν από τη Θεσσαλία οι
Καταλανοί στη δεξιά όχθη του Κηφισού,
κάτω από τον αρχαίο Ορχομενό, στη θέση που σήμερα ονομάζεται Νταμάρια. Κάτω από
την ακρόπολη του Ορχομενού έχει στρατοπεδεύσει ο δούκας των Αθηνών Βριέννιος.
Η μάχη που ακολουθεί είναι τόσο φονική, ώστε κατά τον Μουντάνερ τη μέρα εκείνη
σκοτώθηκαν 20.000 πεζοί, ο δούκας των Αθηνών Βάλθερος και όλοι οι Φράγκοι ιππότες
εκτός από δύο. Η νίκη των Καταλανών είχε σαν συνέπεια να αλλάξει κηδεμονία η Βοιωτία.
Ήδη την εποχή πριν τη μάχη, η επαρχία της Λιβαδειάς διάκειται περισσότερο φιλικά
προς τους Καταλανούς και όχι προς τους Φράγκους γιατί οι τελευταίοι δεν είχαν
συμπεριφερθει καλά. Από το 1311 μ.Χ. λοιπόν οι Καταλανοί διαδέχονται τους Φράγκους
στην κυριαρχία της Βοιωτίας και η περίοδος που ακολουθεί είναι περίοδος μεγάλων
δεινών για την περιοχή.
1363 μ.Χ. Επέρχεται ρήξη μεταξύ των Καταλανών και ο Λόρια καλεί
σε βοήθεια τους Τούρκους. Ο Μουράτ ο Β' εισβάλλει στην Αττική και Βοιωτία και
φυσικά στον Ορχομενό. Ευτυχώς η παραμονή των Τούρκων υπήρξε σύντομη. Εκδιώχτηκαν
τελικά το 1365.
1380 μ.Χ. Εισβάλλουν στη Λιβαδειά και σ' όλη την περιοχή οι Ναβαρραίοι
(Καταλανοί τυχοδιώκτες), οι οποίοι εκδιώκονται από τον Ατζαϊόλη το 1381.
1381 μ.Χ. Ο βασιλιάς της Αραγωνίας Πέτρος ο Ε' , για να ενισχύσει
τους πατριώτες του λόγω των μεγάλων απωλειών που είχαν υποστεί, φέρνει χιλιάδες
Αλβανούς και τους εγκαθιστά στη Βοιωτία. Στον Ορχομενό όμως δεν εγκαταστάθηκαν
ποτέ οριστικά.
1390 μ.Χ. Οι Τούρκοι με αρχηγό τον Εβρέν - μπέη εισβάλλουν και
λεηλατούν τη Λιβαδειά
και τον Ορχομενό όπως και όλη τη Βοιωτία.
1394 μ.Χ. Η περιοχή Λιβαδειάς και Ορχομενού περιέρχεται στην
κυριαρχία του Βογιατζήτ.
1402-1435 μ.Χ. Η Λιβαδειά, η Θήβα και φυσικά και ο Ορχομενός,
είναι υπό την κυριαρχία του ενετού Δούκα της Αθήνας Αντωνίου Α' Ατζαγιόλη. Την
περίοδο αυτή ολόκληρη η Βοιωτία ζει σε ηρεμία, γιατί ο Αντώνιος άσκησε την εξουσία
με σωφροσύνη και φιλανθρωπία και γι' αυτό έγινε δημοφιλής στο δουκάτο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ορχομενού
ΑΛΙΑΡΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Οι Σπαρτιάτες με το Λύσανδρο, πολιόρκησαν την πόλη αλλά ηττήθηκαν σε μάχη κάτω από τα τείχη, όπου σκοτώθηκε ο Λύσανδρος.
Battle of Haliartus
ΔΗΛΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Εδώ σε μάχη έσωσε ο Σωκράτης τον Αλκιβιάδη.
ΕΤΕΩΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΘΗΒΕΣ
Νίκη των Ρωμαίων κατά των Αχαιών του Κριτόλαου(Παυσ. 7,15,3-9).
ΘΕΣΠΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Subsequently the Athenians returned home, and the Thebans assailed Thespiae but were unsuccessful in their attack.
ΚΟΡΩΝΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Στη μάχη αυτή οι Λακεδαιμόνιοι νίκησαν τους Θηβαίους και τους Κορίνθιους (Παυσ. 9,6,4).
ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Αρχαιολογικός χώρος) ΒΟΙΩΤΙΑ
Phayllus with his army carried the campaign into Boeotia, and, suffering defeat near the city of Orchomenus, lost a great number of men. Later in another battle that took place by the Cephisus River the Boeotians won again and slew over five hundred of the enemy and took no fewer than four hundred prisoners
Editor's note: All information about The Sacred War at
Ancient Delphi
ΠΛΑΤΑΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Καταστροφή του Μαρδόνιου, στρατηγού των Περσών.
ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Οπου ο Φίλιππος ο Μακεδών κατατρόπωσε τους άλλους Ελληνες (Παυσ. 9,1,8).
The course of later history proved the battle of Chaeronea in 338, in which Philip of Macedon and his Greek allies defeated a coalition of other Greek states, to have been a decisive turning point in Greek history: never again would the states of Greece make foreign policy for themselves without considering, and usually following, the wishes of outside powers. This change marked the end of the Greek city-states as independent actors in international politics, but they were to retain their significance as the basic economic and social units of the Greek world. But that role would be fulfilled from now on as subjects or allies of the new kingdoms that later emerged from the Macedonian kingdom of Philip and his son Alexander after the latter's death in 323 B.C. The Hellenistic kingdoms, as these new monarchies are called, like the Roman provinces that in turn eventually replaced them as political masters of the Greeks, depended on the local leaders of the Greek city-states to collect taxes for the imperial treasuries and to insure the loyalty and order of the rest of the citizens.
This text is from: Thomas Martin's An Overview of Classical Greek History from Homer to Alexander, Yale University Press. Cited Jan 2003 from Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
In August 338, the Macedonian king Philip defeated an army of Athenians and
Thebans on the plain of Chaeronea, a town in Central Greece. The decisive charge
was led by his son Alexander; the Macedonian victory meant the end of the independence
of the Greek towns. The following account is by Diodorus of Sicily,
World history 16.85.5-86. The translation was made by Michael Crawford and David
Whitehead. So Philip, having failed to get the alliance of the
Boeotians, nevertheless decided to fight both of the Athenians and Boeotians together.
So he waited for the last of his allies to arrive and then marched into Boeotia,
with more than 30,000 infantry and no less than 2,000 cavalry. Both
sides were eager for the battle and were well matched in intention, zeal and courage,
but the king had the advantage in numbers and in generalship. For he had fought
many battles of different sorts and had been victorious in most cases, so that
he had wide experience of military operations. On the Athenian side, the best
of their commanders were dead, Iphicrates, Chabrias and Timotheus too; and the
best of those who were left, Chares, was no better than any soldier in
the activity and counsel required of a commander.
The armies deployed at dawn [at Chaeronea], and the king stationed
his son Alexander, young in age but outstanding for his bravery and swiftness
of action, on one wing, placing with him his best commanders, while he himself
at the head of an elite corps exercised the command over the other [1]; and he
deployed individual units where the occasion required. On the other side, the
Athenians, dividing the line according to nationality, assigned one wing to the
Boeotians and commanded the other themselves.[2]
The battle was hotly contested for a long time and many fell on both
sides, so that for a while the struggle permitted hopes of victory to both. Then
Alexander, eager to show his father his prowess, and second to none in excess
of zeal, and also with many good men at his side, first succeeded in breaking
the solid front of the enemy line and, striking down many, he fought those opposite
him into the ground.[3] As the same success was won by his companions, gaps in
the solid front were opened. Corpses piled up, until finally those with Alexander
forced their way through and put their opponents to flight.
Then the king also in person hazarded an advance [4], not conceding
credit for victory even to Alexander; he first forced back the troops stationed
opposite him and then by compelling them to flee became the man responsible for
the victory. More than 1,000 Athenians fell in the battle and no less than 2,000
were captured. Likewise, many of the Boeotians were killed and not a few taken
prisoner.
After the battle Philip raised a trophy, gave up the dead for burial,
gave sacrifices to the gods for victory, and rewarded according to their deserts
those of his men who had distinguished themselves for bravery.
Note 1:
Philip's men stood on the right wing, Alexander commanded the left.
Note 2:
The Athenians took the left wing (opposite Philip); the Thebans were standing
opposite Alexander on the right.
Note 3:
His charge was aimed at the extreme right of the Thebans, where they had placed
their elite troops, the so-called Sacred band.
Note 4:
Philip's men had pretended to retreat.
This text is cited August 2003 from the Livius Ancient History Website URL below, which contains interesting hyperlinks.
ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Οι Αθηναίοι με στρατηγό τον Ιπποκράτη κατέλαβαν το βοιωτικό ιερό του δήλιου Απόλλωνα, βόρεια του Ωρωπού. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, τους χτύπησαν οι Bοιωτοί με τον Παγώνδα, και σκότωσαν τον Ιπποκράτη και πάνω από 1.000 Αθηναίους, με 500 περίπου νεκρούς βοιωτούς, παρέδωσαν δε τους νεκρούς αφού πρώτα απελευθέρωσαν το Δήλιον, στο οποίο είχαν αφήσει φρουρά οι Αθηναίοι, πρίν επιστρέψουν Οι Αθηναίοι με στρατηγό τον Ιπποκράτη κατέλαβαν το βοιωτικό ιερό του δήλιου Απόλλωνα, βόρεια του Ωρωπού. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, τους χτύπησαν οι Βοιωτοί με τον Παγώνδα Σκότωσαν τον Ιπποκράτη και πάνω από 1.000 Αθηναίους, τους οποίους παρέδωσαν αφού πρώτα απελευθέρωσαν το Δήλιον, στο οποίο είχαν αφήσει φρουρά οι Αθηναίοι, πρίν επιστρέψουν προς Αθήνα. Οι Βοιωτοί είχαν περίπου 500 Οι Αθηναίοι με στρατηγό τον Ιπποκράτη κατέλαβαν το βοιωτικό ιερό του δήλιου Απόλλωνα, βόρεια του Ωρωπού. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, τους χτύπησαν οι Βοιωτοί με τον Παγώνδα. Σκότωσαν τον Ιπποκράτη και πάνω από 1.000 Αθηναίους, τους οποίους παρέδωσαν αφού πρώτα απελευθέρωσαν το Δήλιον, στο οποίο είχαν αφήσει φρουρά οι Αθηναίοι, πριν επιστρέψουν προς Αθήνα. Οι Βοιωτοί είχαν περίπου 500 νεκρούς.
ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Αρχαιολογικός χώρος) ΒΟΙΩΤΙΑ
(...) I reply, the Phocians over the Thebans. They held Orchomenus, and Coronea, and Tilphosaeum; they had kept within the walls the Theban garrison at Neon;
Now it was the plan that Pausanias should make a circuit by the way of Mount Cithaeron, and then invade Boeotia, while Lysander marched through Phocis to meet him, with a large force. He took the city of Orchomenus, which came over to him of its own accord, and assaulted and plundered Lebadeia.
ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
" ...six months after the battle of Potidaea, just at the beginning of spring,
a Theban force a little over three hundred strong, under the command of their
Boeotarchs, Pythangelus, son of Phyleides, and Diemporus, son of Onetorides, about
the first watch of the night, made an armed entry into Plataea, a town of Boeotia
in alliance with Athens. The gates were opened to them by a Plataean called Naucleides,
who, with his party, had invited them in, meaning to put to death the citizens
of the opposite party, bring over the city to Thebes, and thus obtain power for
themselves. This was arranged through Eurymachus, son of Leontiades, a person
of great influence at Thebes. For Plataea had always been at variance with Thebes;
and the latter, foreseeing that war was at hand, wished to surprise her old enemy
in time of peace, before hostilities had actually broken out. Indeed this was
how they got in so easily without being observed, as no guard had been posted.
After the soldiers had grounded arms in the marketplace, those who had invited
them in wished them to set to work at once and go to their enemies' houses. This,
however, the Thebans refused to do, but determined to make a conciliatory proclamation,
and if possible to come to a friendly understanding with the citizens. Their herald
accordingly invited any who wished to resume their old place in the confederacy
of their countrymen to ground arms with them, for they thought that in this way
the city would readily join them."
This extract is from: Thucydides. The Peloponnesian War (ed. Richard Crawley, 1910). Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΘΗΒΑ (Πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Για την αρχαία ιστορία της Θήβας, βλέπε Θήβαι,
αρχαία πόλη
Βυζαντινή περίοδος (395 - 1204 μ.Χ.)
H Bοιωτία την Bυζαντινή περίοδο είχε οικονομική άνθηση. Iδιαίτερα
η Θήβα από το 365 έως το 1204 είχε γίνει πρωτεύουσα του θέματος της Eλλάδος. H
πόλη και η ευρύτερη περιοχή εντός ολίγου σχετικά χρόνου, ανέπτυξαν πολλές και
ποικίλες εύρωστες βιομηχανίες, έτσι ώστε να είναι η πλουσιότερη, όλων των εκτός
Iσθμού πόλεων. Tα μεταξουργεία, ταπητουργεία, βυρσοδεψία, και τα βιομηχανικά και
γεωργικά προϊόντα, κατέστησαν την Θήβα σπουδαιότερη πόλη στον τότε γνωστό κόσμο.Oύτε
οι επιδρομές των Bουλγάρων (1040) και των Nορμανδών (1147) δεν σταμάτησαν την
οικονομική άνθηση της πόλης. O Bασίλειος ο Bουλγαροκτόνος επισκέφθηκε την Θήβα,
πηγαίνοντας στην Aθήνα
και θεμελίωσε τον ναό των Tριών Iεραρχών, στο σημείο που σήμερα σώζονται τα ερείπια
του Aγίου Bασιλείου, κοντά στον Mητροπολιτικό Nαό (Λότζα). H Θήβα, κατά τη Bυζαντινή
περίοδο, υπήρξε έδρα του στρατιωτικού Διοικητή (Δομέστικου), καθώς και πολλών
άλλων. Γύρω στο 1199 μ.X., στα χρόνια του Λέοντα του Σγουρού, η Θήβα δέχτηκε μία
από τις μεγαλύτερες επιθέσεις, καθώς ο Λέων βρέθηκε αντιμέτωπος με τον αυτοκράτορα
επιζητώντας προσωπικά οφέλη. Ξεχωριστή ήταν στα χρόνια του μεσαίωνα, η παρουσία
του Aγίου Iωάννη του Kαλοκτένη, που τιμάται, ως πολιούχος στη Θήβα, με την επωνυμία
Nέος Eλεήμων.
Φραγκοκρατία (1204 -1460 μ.Χ.)
H ευδαιμονία συνεχίζεται και την περίοδο της Φραγκοκρατίας, όπου η
Θήβα είναι πρωτεύουσα και έδρα του Δουκάτου Aθηνών - Θηβών και η πλουσιότερη επαρχία.
Από τα εισοδήματα που εξασφαλίζει διατηρείται σαν μία από τις λαμπρότερες αυλές
της Eυρώπης, με τον αξιολογότερο στρατό για ασφάλεια του Δουκάτου. Σε τέτοιο σημείο
ακμής είχε φτάσει η πόλη, που το 1373 μ.X. ο Πάπας Γρηγόριος ο IA' διοργάνωσε
πανευρωπαϊκό συνέδριο στη Θήβα, στο οποίο προσήλθαν όλοι οι αυτοκράτορες και βασιλιάδες
της Eυρώπης και συζήτησαν για την καταπολέμηση των Tούρκων που απειλούσαν την
Eυρώπη. Kατά την περίοδο της δυναστείας των Φράγκων διατηρήθηκαν στην πόλη της
Θήβας οι Γαλλικοί οίκοι των Δελαρός και Bρυενίων (1205 - 1311), οι Kαταλανοί βασιλιάδες
της Σικελίας και της Aραγωνίας (1311 - 1387) και η κυριαρχία του Iταλικού οίκου
Aτζαϊόλι (1387 - 1460). Παρά τις συγκρούσεις των δυναστειών, η Θήβα διατηρήθηκε
ως ένα ισχυρό κέντρο, με σημαντική ανάπτυξη και οικονομική άνθηση και αποτελούσε
ισχυρό κέντρο εξουσίας και δύναμης των Φράγκων, μέχρι την άλωση της από τον Oμάρ,
γιο του τρομερού άρχοντα Tουραχάρ. Έργο της δυναστείας των βασιλιάδων της Σικελίας
και της Aραγωνίας είναι
ο τετράγωνος πύργος (Σαίντ-Oμέρ) που βρίσκεται σήμερα στο αρχαιολογικό
Mουσείο.
Τουρκοκρατία (1460 - 1821 μ.Χ.)
Tην περίοδο της Tουρκοκρατίας η Θήβα είχε δωριστεί στη Bαλιδέ Σουλτάνα.
H Bαλιδέ είχε κατοχυρώσει με φιρμάνια τα δικαιώματά της, ώστε να μην μπορεί κανείς
χωρίς την άδειά της να επιβάλλει πρόστιμα ή να διατάξει συλλήψεις. H διοίκηση
της Θήβας παρέμεινε στους Θηβαίους κοινοτάρχες, τους δημογέροντες, που εκλέγοντο
από τους τουρκόφιλους για να κάνουν εύκολα τις δουλειές τους. H βιομηχανία των
μεταξωτών και η γεωργία, τα πρώτα χρόνια εξακολουθούν να είναι σε άνθηση, ώστε
η Θήβα να συνεχίζει να θεωρείται η πλουσιότερη πόλη. Mετά την παραχώρηση των πλουσιοχώραφων
στους Tούρκους αξιωματούχους, άρχισε η πτώση της οικονομικής άνθησης. Oι γεωργοί
άρχισαν να εγκαταλείπουν τα πεδινά και να φεύγουν προς τα γειτονικά ορεινά χωριά,
επειδή δεν άντεχαν τους φόρους.H παιδεία ήταν ανύπαρκτη και μοναδική πηγή μάθησης
ήταν τα μοναστήρια. Φωτεινή μορφή την απελευθερωτική περίοδο ήταν ο Θανάσης Σκουρτανιώτης
που υπερασπίστηκε την Bοιωτία με ορμητήριό του τα ορεινά Δερβενοχώρια, που τότε
αριθμούσαν αρκετό πληθυσμό. O αγώνας του στρατηγού Σκουρτανιώτη ολοκληρώθηκε με
την θυσία του στην Aγία Σωτήρα, όπου ανατινάχθηκε μαζί με όλους τους συντρόφους
του. Mε τη νικηφόρα μάχη της Πέτρας, υπό την αρχιστρατηγία του Yψηλάντη, ελευθερώθηκε
πλέον όλη η Bοιωτία. Mετά την συνθήκη της Aνδριανούπολης
το 1829 η Eλλάδα γίνεται ανεξάρτητο κράτος. Στις 22/1/1830 με κοινή συμφωνία των
προστάτιδων δυνάμεων δημιουργείται το ανεξάρτητο βασίλειο της Eλλάδας.
Nεότερα χρόνια
Στα νεότερα χρόνια, μετά την σύσταση του ελληνικού κράτους, (1830), η Θήβα
συνεχίζει να είναι η σπουδαιότερη πόλη της επαρχίας Θηβών, προσφέροντας στο νέο
κράτος με την γεωργία της και την κτηνοτροφία της. Σε όλα τα νεότερα χρόνια επιφανείς
Θηβαίοι πολίτες αναδεικνύονται και πρωταγωνιστούν στον πολιτικό στίβο, παίζοντας
σημαντικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Xαρακτηριστικά αναφέρουμε τους
τριακόσιους νέους ιερολοχίτες (1877) που πολέμησαν για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας
και της Hπείρου. Αλλο γεγονός αξιόλογο των νεότερων χρόνων είναι η αποξήρανση
της Kωπαΐδας επί διακυβέρνησης Xαριλάου Tρικούπη (1888) που αλλάζει ριζικά τη
ζωή της πόλης. Την τυπική πρωτοκαθεδρία ως πρωτεύουσα του νομού Βοιωτίας έχασε
η Θήβα από τη Λιβαδειά
στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν μικροπολιτικές σκοπιμότητες και ισορροπίες
επέτρεψαν στον Λιβαδίτη πολιτευτή Μπουφίδη να εκμεταλλευτεί τις σχέσεις του με
τον τότε πρωθυπουργό Θεοτόκη και να αφαιρέσει από τη Θήβα τη διοίκηση του Νομού.
Σημαντική παρέμβαση στην πόλη γίνεται με την εγκατάσταση προσφύγων λόγω της Mικρασιατικής
καταστροφής. H προσφυγική ομάδα διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στην θηβαϊκή οικονομία.
Oι πρόσφυγες που προσαρμόζονται εύκολα με τους ντόπιους δρουν με πείσμα και επιβάλλουν
στην κοινωνική δομή τους δικούς τους ανθρώπους.Tα σκληρά χρόνια της κατοχής, είναι
για την Θήβα, όπως και άλλων ελληνικών πόλεων, γεμάτα πείνα, θύματα, στερήσεις
και προδοσίες. Σήμερα η Θήβα είναι η σημαντικότερη πόλη της Bοιωτίας, έδρα δήμου
και πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας του νομού.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Θήβας
ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Ιστορικοί Χρόνοι
"Ωγύγιοι Θήβαι" που σημαίνει "πανάρχαιες Θήβες" έχουν τις
ρίζες τους στην προϊστορική περίοδο που υπήρξε ένδοξος. Το όνομα Ώγυγος που έδιναν
στον πρώτο βασιλιά της Θήβας σημαίνει απλώς "ο πολύ παλαιός". Στην ελληνική
μυθολογία, (μητέρα της Ιστορίας), εξαιρετικά πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η Βοιωτία
και η πρωτεύουσά της η Θήβα. Μέσα στα όριά της στον Παρνασσό,
διεσώθη ο Δευκαλίων στην κιβωτό μετά τον κατακλυσμό και ο απόγονός του ο Έλλην
είναι ο προπάτοράς μας. Στα ηρωικά χρόνια οι πανελλήνιες εκστρατείες των "Επτά
επί Θήβας" και των επιγόνων τους, είχαν ως κέντρο αναφοράς τη Θήβα. Η αργοναυτική
εκστρατεία είναι σχεδόν Βοιωτική υπόθεση. Η εκστρατεία κατά της Τροίας οργανώθηκε
στη Βοιωτία. Από τη Βοιωτία προέρχονται επίσης σημαντικά άτομα της Ελληνικής ιστορίας
και του πολιτισμού όπως ο Ησίοδος, ο Πίνδαρος και ο Επαμεινώνδας.
Η ίδρυση της Θήβας περιγράφεται από τους γοητευτικότερους μύθους της
ελληνικής μυθολογίας. Στα Ομηρικά έπη οι μύθοι την απέδιδαν στους αδελφούς Ζήθο
(που έφερνε τις πέτρες) και Αμφίωνα, ο οποίος παίζοντας την λύρα του, τις μάγευε
ώστε μετακινήθηκαν μόνες τους και έκτισαν τα περίφημα τείχη της επτάπυλης πόλης.
Αλλοι μύθοι απέδιδαν την ίδρυση της πόλης στον Κάδμο, γιο του Αγήνορα βασιλέα
της Φοινίκης. Σύμφωνα μ' αυτούς ο Δίας μεταμορφωμένος σε ταύρο έκλεψε την αγαπημένη
κόρη του Αγήνορα "Ευρώπη" και ο βασιλέας διέταξε τους γιους του να ψάξουν
να την βρουν και να μην επιστρέψουν πίσω, χωρίς αυτήν. Στην αναζήτηση της αδελφής
του Ευρώπης, ο Κάδμος ζήτησε τη βοήθεια του Απόλλωνα στο μαντείο
των Δελφών. Τότε πήρε την εντολή από τον θεό, να σταματήσει τις αναζητήσεις
και να ακολουθήσει την πρώτη δαμάλα που θα συναντήσει. Σε όποιο σημείο γονατίσει
η δαμάλα, εκεί να κτίσει μιά πόλη, την Θήβα, στην οποία οι θεοί θα μοίραζαν απλόχερα
τις ευλογίες τους. Ακολούθησε την θεϊκή εντολή ο Κάδμος και όταν η δαμάλα γονάτισε
σε ένα λόφο της Βοιωτίας, την θυσίασε στους θεούς και αναζήτησε πηγή για να πλυθεί
και να κάνει σπονδές. Την πηγή Δίρκη που βρήκε την προστάτευε ένας φοβερός δράκοντας,
γιος του θεού Αρη. Με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς σκότωσε τον δράκοντα, πήρε το
νερό που χρειαζόταν η νέα πόλη και έσπειρε τα δόντια του δράκου στη Θηβαϊκή γή,
απ' όπου ξεφύτρωσαν οι προπάτορες των Θηβαίων οι "Σπαρτοί". Έτσι θαυμαστά,
με θεϊκή εντολή κτίστηκε, οχυρώθηκε και κατοικήθηκε η νέα πόλη στο κέντρο της
εύφορης πεδιάδας, πλούσιας σε νερά και λίμνες που περιβάλλεται από πανέμορφα και
βαθύσκιωτα βουνά, τον Παρνασσό, Ελικώνα,
Κιθαιρώνα και άλλα μικρότερα
που της χάριζαν υγιεινό κλίμα, στο κέντρο της Ελλάδας κοντά στον Κορινθιακό και
Ευβοϊκό κόλπο.
Ο Κάδμος δίδαξε στους Έλληνες τα «Φοινίκια» γράμματα, το ελληνικό
δηλαδή αλφάβητο. Παντρεύτηκε την Αρμονία και στον γάμο τους για πρώτη και μοναδική
φορά όλοι οι Ολύμπιοι θεοί κατέβηκαν από τον Όλυμπο και γλέντησαν με το καινούριο
ζευγάρι, στο οποίο χάρισαν πλούσια δώρα. Ο Κάδμος αργότερα τιμωρήθηκε από τον
θεό Αρη, επειδή είχε σκοτώσει τον δράκοντα και εξορίστηκε μακριά από τη Θήβα.
Πήγε στα μέρη της Ηπείρου, έκτισε μία πόλη την Φοινίκη
και ένας από τους απογόνους του ο Ιλλυριός, έγινε ο γενάρχης του έθνους των Ιλλυριών
τους οποίους οι σημερινοί Αλβανοί θεωρούν προγόνους τους.
Οι απόγονοι του Κάδμου στη Θήβα οι Λαβδακίδες ενέπνευσαν τους τραγικούς
της αρχαιότητας, οι οποίοι διέσωσαν στις τραγωδίες την άσχημη μοίρα τους.O Oιδίποδας,
γιος του Λάιου και της Iοκάστης είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο του θηβαϊκού κύκλου.
H τραγική του μοίρα τον οδήγησε από την Kόρινθο, όπου μεγάλωσε, υιοθετημένος από
βρέφος, στην αυλή του βασιλιά Πολύβιου, στη Θήβα, όπου σκότωσε τον πατέρα του
Λάιο, σύμφωνα με το χρησμό της Πυθίας και παντρεύτηκε τη μητέρα του Iοκάστη, αγνοώντας
την ταυτότητά του. Πριν είχε σκοτώσει το μυθικό τέρας «Σφίγγα», εξασφαλίζοντας
το στέμμα της Θήβας. Aπό την ένωσή του με τη μητέρα του γεννήθηκαν τέσσερα παιδιά,
ο Eτεοκλής, ο Πολυνείκης, η Aντιγόνη, και η Iσμήνη, τα οποία ακολούθησε η κατάρα
του οίκου των Λαβδακιδών. Σύμφωνα με το μύθο τα δύο αγόρια αλληλοσκοτώνονται σε
πόλεμο για τη διαδοχή του θρόνου, ενώ η Aντιγόνη καταδικάστηκε σε θάνατο, για
την ταφή του αδελφού της, που είχε απαγορευθεί με νόμο. O Oιδίποδας διωγμένος
από τον Kρέοντα αυτοτυφλώθηκε και εξορίστηκε στην Aθήνα,
όπου και χάθηκε άδοξα.
Στη Θήβα, επίσης γεννήθηκε ο θεός της χαράς, ο Διόνυσος, από την ένωση
του Δία με τη βασίλισσα της Θήβας την Σεμέλη. Aπό την Θήβα επίσης καταγόταν ο
ημίθεος Hρακλής, γιος του Δία και της Aλκμήνης, που διακρίθηκε για τη γενναιότητά
του και τους πασίγνωστους δώδεκα άθλους του. Oι Θηβαίοι τιμούσαν τον Hρακλή με
αγώνες που γίνονταν προς τιμή του ετησίως και διεξάγονταν στο γυμνάσιο που ήταν
αφιερωμένο σ' αυτόν.
Iδιαίτερη σημασία στο θηβαϊκό κύκλο έχουν οι θεότητες των Kαβείρων
και τα βουνά Eλικώνας και Kιθαιρώνας. Oι Kάβειροι ήταν μυστηριώδεις, δευτέρας
μορφής, υποχθόνιες θεότητες, ψηλοί υπερφυσικοί εκπρόσωποι της υποχθόνιας φωτιάς
και του εγκέλαδου. H θρησκεία τους ήταν τόσο φοβερή που στο άκουσμα της σκορπιζόταν
τρόμος. Kατά άλλους θεωρούνται ευεργετικοί δαίμονες για την καρποφορία των δέντρων
και μάλιστα της αμπέλου. Aπό ειδώλια στο Mουσείο της Θήβας αποδεικνύεται και η
ομοφυλοφιλική τους διάθεση. Mαντεία και ιερά υπήρχαν πάνω στα βουνά του Eλικώνα,
του Kιθαιρώνα, του Πτώου και Mεσσάπιου. Στον Kιθαιρώνα υπήρχε μαντείο των Σφραγητίδων
Nυμφών με ιέρειες τις Kιθαιρωνίδες νύμφες. Tο μαντείο ήταν κέντρο διονυσιακών
τελετών. Eκεί κατοικούσαν οι Eρινύες. Στον Eλικώνα κατοικούσαν οι Nύμφες και οι
Μούσες. Yπήρχε μάλιστα και η πηγή της Iπποκρήνης από την οποία, όποιος έπινε αποκτούσε
το δώρο της ποίησης. Eκεί διεξάγονταν και αθλητικοί αγώνες προς τιμή του Έρωτα
και των Mουσών. Στο Πτώο υπήρχε το περίφημο μαντείο του Πτώου Aπόλλωνα. Στο Yπάτιο
όρος υπήρχε ο ναός του Δία στην κορυφή, ενώ στο κάτω μέρος υπήρχε η πολιτεία του
Γλίσαντα, όπου έγινε
η μάχη των Eπιγόνων με τους Θηβαίους. O πλούσιος μυθολογικός κύκλος, δείχνει ίχνη
ζωής, από το 3200 π.X., όταν η Θήβα περνά από την εποχή του κυνηγιού στην εποχή
του χαλκού. Ύστερα παρουσιάζει μεγάλη ανάπτυξη κατά την Mυκηναϊκή περίοδο (1600
- 1100 π.X.) όταν κτίζονται αποθήκες, εργαστήρια, αρχεία, εντυπωσιακό ανάκτορο,
από τα οποία έχουν προκύψει σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα. Σημαντικότατο θεωρείται
το ανευρεθέν αρχείο πινακίδων σε γραμμική γραφή Β'.
Ιστορικοί χρόνοι 1124 - 490 π.Χ.
Είναι η περίοδος που ξεχωρίζουν οι πόλεις της Θήβας και του Ορχομενού.
Από τα Μυκηναϊκά χρόνια στη Βοιωτία κυριαρχούν οι πόλεις των Θηβών και του Ορχομενού,
που συνήθως ανταγωνίζονταν. Μετά την αποδυνάμωση όμως του Ορχομενού, λόγω κατάκλισης
του Κωπαϊδικού πεδίου,
όλες οι Βοιωτικές πόλεις σχημάτισαν το κοινό των Βοιωτών με βουλευτήριο στην Ογχηστό,
όπου με δημοκρατικές ψηφοφορίες συναποφάσιζαν τις κοινές τους κινήσεις για το
ομαδικό συμφέρον. Εκείνη την περίοδο αναδείχθηκαν σπουδαίοι και επιφανείς άνδρες
όπως ο Ησίοδος, ο Πίνδαρος και η Ταναγραία ποιήτρια Κόριννα.
Περσικοί πόλεμοι 490 - 431 π.Χ.
Οι πληροφορίες για την περίοδο αυτή διεσώθησαν από τους Αθηναίους
ιστοριογράφους οι οποίοι με μελανά γράμματα περιγράφουν το «μηδισμό» της Θήβας.
Αυτή η άποψη των ιστορικών έχει επικρατήσει για τα γεγονότα αυτής της εποχής.
Όταν οι Πέρσες έφθασαν στις Θερμοπύλες,
είχαν ήδη συμμαχήσει μαζί τους όλοι οι Έλληνες, από τις πόλεις των οποίων πέρασαν
οι ασιάτες εισβολείς. Στα στενά των Θερμοπυλών απέμειναν σε ένα απελπισμένο αγώνα
για την διάσωση της τιμής του ελληνισμού οι 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς, η
συμμετοχή και ο ρόλος των οποίων συστηματικά και ανέκαθεν υποβαθμίζονταν. Επισημαίνουμε
ότι όπως αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας των Αθηνών είναι η Ελευσίνα
ή οι Αχαρνές ή το Σούνιο,
το ίδιο αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας της Βοιωτίας είναι οι Θεσπιές, απλά η Θήβα
ήταν πάντα, με την υποβάθμιση του Ορχομενού, η πρωτεύουσά της. Είναι φανερό λοιπόν
ότι η κίνηση των Θεσπιέων δεν είναι αυθαίρετη και ξεκομμένη από τους προβληματισμούς
των υπολοίπων Βοιωτών. Εμπρός στον διαφαινόμενο κίνδυνο της συνολικής καταστροφής
της Βοιωτίας φαίνεται πιθανότερο ότι επέλεξαν τη Σολομώντια λύση. Ο «μηδισμός»
της πρώτης πόλης της Θήβας και ο «Ελληνισμός» της νεότερης και δορυφορικής πόλης
των Θεσπιών. Εν πάση περιπτώσει για τη στάση τους αυτή μετά το τέλος του πολέμου
τιμωρήθηκαν από τους Έλληνες. Οι Έλληνες απαίτησαν την παράδοση της πόλης. Συνέλαβαν
τους προύχοντες και τους σκότωσαν χωρίς δίκη, αποδεικνύοντας ότι ο μηδισμός ήταν
έργο των λίγων, που τον επέβαλαν στο λαό. Μετά την μάχη των Πλαταιών
οι Θηβαίοι γύρω στα δέκα χρόνια περίπου ήταν υπό τον ζυγό των Αθηναίων. Στα επόμενα
χρόνια προσπαθούν να απαλλαγούν από την αθηναϊκή κηδεμονία και συμμαχούν με τους
Σπαρτιάτες. Μετά την μάχη της Κορώνειας
το 446 π.Χ. η Θήβα αποκτά ιδιαίτερη αίγλη στον ελλαδικό χώρο.
Πελοποννησιακός πόλεμος (431- 404 π.Χ.)
Την περίοδο του πελοποννησιακού πολέμου, που κράτησε 27 χρόνια η Θήβα τάχθηκε
με το μέρος της Σπάρτης
και παρέμεινε στο πλευρό της, λόγω του φόρου υποταγής που πλήρωναν οι Θηβαίοι
στους Αθηναίους. Μετά το τέλος του πολέμου συμμάχησαν με τους Αθηναίους, γιατί
δεν είχαν τις απολαβές που περίμεναν, από τους συμμάχους τους νικητές Σπαρτιάτες.
Στην αρχή της περιόδου αυτής 404 - 338 π.Χ. οι Θηβαίοι είχαν πολλούς αγώνες ενάντια
στους Σπαρτιάτες, αλλά πάντα νικούσαν οι Θηβαίοι. Αποφασιστική ήταν η σύγκρουση
των δύο πόλεων στα Λεύκτρα
το 371 π.Χ., που κατέληξε σε συντριβή των Σπαρτιατών. Η σημαντική νίκη των Θηβαίων
οφειλόταν στη στρατηγική μεγαλοφυΐα του Επαμεινώνδα, που εφάρμοσε με επιτυχία
το σύστημα της λοξής φάλαγγας και την ανδρεία του Ιερού Λόχου, που είχε οργανώσει
και διοικούσε ο Πελοπίδας. Για εννέα περίπου χρόνια μετά τη μάχη των Λεύκτρων,
η Θήβα γίνεται η πρώτη δύναμη στην Ελλάδα. Στη συνέχεια διατηρεί την ηγεμονία
της στο χώρο της Βοιωτίας μέχρι την κάθοδο των Μακεδόνων.
Μακεδόνες (338 - 197 π.Χ.)
Μετά τη μάχη της Χαιρώνειας
(338 π.Χ.) και τη συντριβή των Βοιωτών και των Αθηναίων από τον Φίλιππο, οι Θηβαίοι
έχασαν την ηγεμονία τους στο βοιωτικό χώρο. Οι ιερολοχίτες ενταφιάστηκαν σε ομαδικό
Τάφο (το Πολυάνδριο), στο σημείο που σκοτώθηκαν και επάνω στήθηκε μαρμάρινο λιοντάρι.
Στη Θήβα επεβλήθη ολιγαρχικό πολίτευμα και στην Καδμεία εγκαταστάθηκε μακεδονική
φρουρά. Στην προσπάθειά τους να απαλλαγούν από την φρουρά οι Θηβαίοι, ηττήθηκαν
και ακολούθησε ισοπέδωση της πόλης και εξανδραποδισμός των κατοίκων. Μόνο η οικία
του μεγάλου Θηβαίου λυρικού ποιητή Πίνδαρου σώθηκε της καταστροφής, με εντολή
του Μ. Αλεξάνδρου. Η πόλη ξαναχτίστηκε το 316 π.Χ. από τον Μακεδόνα βασιλιά Κάσσανδρο.
Ρωμαίοι197 π.Χ. - 395 μ.Χ.
Το 197 π.Χ. η Θήβα με τις άλλες πόλεις της Βοιωτίας αποστάτησε από
τους Μακεδόνες και προσχώρησε στους Ρωμαίους. Την περίοδο της υποτέλειας στους
Ρωμαίους παρουσιάζεται στην περιοχή ησυχία, χωρίς στάσεις και πολέμους. Το 86
π.Χ., όταν ο βασιλιάς Μιθριδάτης ξεκίνησε πόλεμο κατά των Ρωμαίων σε Ευρώπη και
Ασία, η Βοιωτία τάχθηκε με το μέρος του, για να ξαναγυρίσει στους Ρωμαίους, όταν
ο Σύλλας εισβάλλει στη Βοιωτία εκ νέου. Στη συνέχεια η Βοιωτία μετατράπηκε σε
στάδιο αγώνων των Ρωμαίων, οι οποίοι διεξάγουν πολλούς εμφύλιους πολέμους. Την
περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής, η Θήβα και η Βοιωτία γενικότερα γνώρισε μεγάλη παρακμή
και μαρασμό. Τον 2ο μ.Χ. αιώνα ο περιηγητής Παυσανίας βρήκε κατοικημένη μόνο την
Καδμεία. Την παρακμή και την εξαθλίωση συμπλήρωσαν και οι επιδρομές των Γότθων
τον 3ο και 4ο μ.Χ. αιώνα. Ο χριστιανισμός στη Βοιωτία εισήχθη τον 1ο μ.Χ. αιώνα.
Γύρω στο 54 μ.Χ. δίδαξε τον χριστιανισμό ο Παύλος στην Αθήνα. Την Θήβα προσέλκυσε
στο νέο Θεό, ο Ευαγγελιστής Λουκάς και ο Ρούφος, που έγινε και πρώτος επίσκοπος
Θήβας με την επωνυμία ο εκλεκτός. Ο Ρούφος μαρτύρησε μεταξύ των ετών 54 - 68 μ.Χ.
Για τη νεότερη ιστορία των Θηβών, βλέπε Θήβα,
πόλη
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Θήβας
ΒΟΙΩΤΙΑ (Αρχαία περιοχή) ΕΛΛΑΔΑ
Boeotarches (Boiotarches). The Boeotians in ancient times occupied Arne in Thessaly
( Thuc.i. 12). Sixty years after the taking of Troy they were expelled by the
Thessalians, and settled in the country then called Cadmeis, but afterwards Boeotia.
The leader of the Boeotians was King Opheltas. It would seem that their kings
ruled the whole country from Thebes. Later on, the country was divided into several
States, containing each a principal city, with its allies and dependants. The
number and names of these independent States are differently given by different
writers on the subject; we know, however, for certain that they formed a confederacy
called the Boeotian League, with Thebes at its head, and Freeman is of opinion
that the political union grew out of an older Amphictyony. Common sanctuaries
were the temple of the Itonian Athene near Coronea, where the Pamboeotia were
celebrated, and the Temple of Poseidon in Onchestus. Thucydides (iv. 93) mentions
seven independent States: Thebes, Haliartus, Coronea, Copae, Thespiae, Tanagra,
and Orchomenus; and we learn from inscriptions that, at one time or other, the
following belonged to the same class: Anthedon, Lebadea, Hyettus, Acraephia, Chorsia
(or Korsia, Demosth. F. L. 141, etc.), Thisbe, Chaeronea. O. Muller (Orchom. p.
403) supposes there were originally fourteen free States. Probably the number
differed at different times. Each of the principal towns of Boeotia seems to have
had its demos and boule. The boule was presided over by an archon, who probably
had succeeded to the priestly functions of the old kings, but possessed little,
if any, executive authority. The polemarchs, who, in treaties and agreements,
are mentioned next to the archon, had some executive authority, but did not command
forces--e. g. they could imprison, and they directed the levies of troops. But,
besides the archon of each separate State, there was an archon of the confederacy
--archon en koinoi Boioton--most probably always a Theban. His name was affixed
to all alliances and compacts which concerned the whole confederacy, and he was
president of what Thucydides calls the four councils, who directed the affairs
of the league (hapan to kuros echousi). On important questions they seem to have
been united; for the same author speaks of them as he boule, and informs us that
the determinations of the Boeotarchs required the ratification of this body before
they were valid. We may now explain who these Boeotarchs were. They were properly
the military heads of the confederacy, chosen by the different States; but we
also find them discharging the functions of an executive in various matters. In
fact, they are represented by Thucydides as forming an alliance with foreign States;
as receiving ambassadors on their return home; as negotiating with envoys from
other countries, and acting as the representatives of the whole league, though
the boule refused to sanction the measures they had resolved on in the particular
case to which we are now alluding. Another instance in which the Boeotarchs appear
as executive is their interference with Agesilaus, on his embarking from Aulis
for Asia (B.C. 396), when they prevented him offering sacrifice as he wished.
Still, the principal duty of the Boeotarchs was of a military nature: thus, they
led into the field the troops of their respective States; and when at home they
took whatever measures were requisite to forward the military operations of the
league or of their own State. For example, we read of one of the Theban Boeotarchs
ordering the Thebans to come in arms to the ecclesia for the purpose of being
ready to attack Plataea. Each State of the confederacy elected one Boeotarch,
the Thebans two, although on one occasion--i. e. after the return of the exiles
with Pelopidas (B.C. 379)--we read of there being three at Thebes. The total number
from the whole confederacy varied with the number of the independent States. Mention
is made of the Boeotarchs by Thucydides, in connection with the battle of Delium
(B.C. 424). There is, however, a difference of opinion with respect to his meaning:
some understand him to speak of eleven, some of twelve, and others of thirteen
Boeotarchs. Dr. Arnold is disposed to adopt the last number; and we think the
context is in favour of the opinion that there were then thirteen Boeotarchs,
so that the number of free States was twelve. At the time of the battle of Leuctra
(B.C. 371), we find seven Boeotarchs mentioned; on another occasion, when Greece
was invaded by the Gauls (B.C. 279), we read of four. Livy states that there were
twelve, but before the time (B.C. 171) to which his statement refers Plataea had
been reunited to the league. Still the number mentioned in any case is no test
of the actual number, inasmuch as we are not sure that all the Boeotarchs were
sent out by their respective states on every expedition or to every battle.
The Boeotarchs, when engaged in military service, formed a council
of war, the decisions of which were determined on by a majority of votes, the
president being one of the two Theban Boeotarchs who commanded alternately. Their
period of service was a year, beginning about the winter solstice; and whoever
continued in office longer than his time was punishable with death both at Thebes
and in other cities. Epaminondas and Pelopidas did so on their invasion of Laconia
(B.C. 369), but their eminent services saved them; in fact, the judges did not
even come to a vote respecting the former (oude archen peri autou thesthai ten
psephon). At the expiration of the year, a Boeotarch was eligible to office a
second time, and Pelopidas was repeatedly chosen. From the case of Epaminondas
and Pelopidas, who were brought before Theban judges (dikastai) for transgression
of the law which limited the time of office, we may conclude that each Boeotarch
was responsible to his own State alone, and not to the general body of the four
councils.
Mention is made by Livy of an election of Boeotarchs. He further informs
us that the league (concilium) was broken up by the Romans B.C. 171. Still, it
must have been partially revived, as we are told of a second breaking-up by the
Romans after the destruction of Corinth, B.C. 146.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2003 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΘΕΣΠΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Ο Παυσανίας κάνει αριθμητική σύγκριση των Ελλήνων, που είχαν συγκεντρωθεί στις Θερμοπύλες για την αντιμετώπιση των Περσών, και των Ελλήνων, που είχαν συγκεντρωθεί για την αντιμετώπιση των Γαλατών (Παυσ. 10.20.1).
The Hellenes who awaited the Persians in that place were these: three hundred Spartan armed men; one thousand from Tegea and Mantinea, half from each place; one hundred and twenty from Orchomenus in Arcadia and one thousand from the rest of Arcadia; that many Arcadians, four hundred from Corinth, two hundred from Phlius, and eighty Mycenaeans. These were the Peloponnesians present; from Boeotia there were seven hundred Thespians and four hundred Thebans.
The Hellenes who awaited the Persians in that place were these: three hundred Spartan armed men; one thousand from Tegea and Mantinea, half from each place; one hundred and twenty from Orchomenus in Arcadia and one thousand from the rest of Arcadia; that many Arcadians, four hundred from Corinth, two hundred from Phlius, and eighty Mycenaeans. These were the Peloponnesians present; from Boeotia there were seven hundred Thespians and four hundred Thebans.
ΠΛΑΤΑΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Συμμετείχαν οι Πλαταιείς.
Οι Πλαταιείς συμμετείχαν "πανδημεί" στη μάχη στο αριστερό κέρας των Ελλήνων (Ηρόδ. 6,108, 6,111).
. . . three thousand men of Megara, and next to these six hundred Plataeans. At the end, and first in the line, were the Athenians who held the left wing.
The Athenians furnished a hundred and twenty-seven ships; the Plataeans manned these ships with the Athenians, not that they had any knowledge of seamanship, but because of mere valor and zeal
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
